ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΠΡΩΙ.

Με το Πάθος Σου (το σταυρικόν), Χριστέ, απηλευθερώθημεν από τα (αμαρτωλά) πάθη μας και με την Ανάστασίν Σου απελυτρώθημεν από την φθοράν του θανάτου. Κύριε δόξα σοι!

Σήμερον ο Άδης στενάζων αναφωνεί: Ητο εις έμέ συμφέρον να μη είχον δεχθή Εκείνον που εγεννήθη εκ της Μαρίας· διότι με το να έλθει Αυτός εις έμέ, κατέλυσε την εξουσία μου, τάς χαλκίνας πύλας μου συνέτριψε, τάς ψυχάς, τάς οποίας προηγουμένως είχον εις την κατοχήν μου, Αυτός, επειδή είναι (παντοδύναμος) Θεός, τάς (αφήρεσεν από έμέ και τάς) άνέστησε. Δόξα, Κύριε, ανήκει (αναφωνούμε ημείς οι πιστοί,) εις τον σταυρικόν Σου θάνατον και εις την Ανάστασίν Σου!

Σήμερον ο Άδης στενάζων αναφωνεί: Κατηργήθη ή εξουσία μου! Εδέχθην ένα θνητόν, ωσάν ένα από τους ανθρώπους πού απέθαναν (έως τώρα). Τούτον όμως ουδόλως δύναμαι να κρατήσω εις την κυριαρχίαν μου, άλλα μαζί με Αυτόν θα χάσω και αυτούς τους οποίους είχον (μέχρι τώρα) υπό την κατοχήν μου. Εγώ είχον εις το βασίλειόν μου τούς νεκρούς από αιώνων, άλλ' Αυτός ιδού όλους τους ανιστά! Δόξα, Κύριε, ανήκει (αναφωνούμεν ημείς πού εσώθημεν,) εις τον σταυρικόν Σου θάνατον και εις την Ανάστασίν Σου.

Σήμερον ο Άδης στενάζων αναφωνεί; Ή εξουσία μου ηφανίσθη! Ό ποιμήν εσταυρώθη και (το πρόβατων Του, δηλαδή) τον Αδάμ ανέστησεν. Έχασα αυτούς, επί των οποίων εβασίλευον και αυτούς πού κατεβρόχθιτα, όταν είχον δύναμιν, όλους (τώρα) τους εξήμεσα. Ό σταυρωθείς εξεκένωσε του τάφους (αναστήσας τους νεκρούς)· δεν έχει πλέον ισχύν ή εξουσία του θανάτου. Δόξα, Κύριε, ανήκει (αναφωνούμε ημείς που εσώθημεν,) εις τον σταυρικόν Σου θάνατον και εις την Άνάστασίν Σου.

Ό Μωυσής, ο μέγας προφήτης, από της εποχής εκείνης διετύπωνε, κατά τρόπον συγκεκαλυμμένου, την σημασία της σημερινής ημέρας, όταν έλεγε: «Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην»· διότι ή σημερινή ήμερα είναι το εύλογημένον Σάββατον (δια το όποιον ώμίλει προφητικός τότε ο Μωυσής). Αυτή είναι ή (πραγματική) ημέρα της αναπαύσεως, κατά την οποίαν ο μονογενής Υιός του Θεού ανεπαύθη από όλα τα έργα Του (τα σχετικά με την σωτηρίαν των ανθρώπων)· ανεπαύθη σωματικώς (εις τον τάφον), αφού απέθανεν (επάνω εις τον Σταυρόν), συμφώνως προς το Θείον σχέδιον δια την σωτηρίαν μας· επανελθών δε πάλιν, δια της Αναστάσεως Του, εις την δόξαν, εις την οποίαν ευρίσκετο πριν, προσέφερεν εις ημάς την αιώνιον ζωήν, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος πού είναι.

Ας υμνήσωμεν την Παρθένον Μαρίαν, πού είναι ή δόξα και το καύχημα όλου του κόσμου! Ας υμνήσωμεν εκείνη πού εγεννήθη εκ σπέρματος ανθρωπίνου και εγέννησε τον Κυρίαρχον (του σύμπαντος), εκείνη πού είναι ή επουράνιος πύλη (δια της οποίας επέρασεν ο Χριστός και ήλθεν εις τον κόσμον), εκείνη πού είναι το άσμα των ασωμάτων Αγγέλων και το κόσμημα των πιστών! (Πρέπουν εις αυτήν οι ύμνοι μας,) διότι αυτή ηξιώθη να γίνη) ουρανός και Ναός της Θεότητος (χωρήσασα εν τη κοιλία της τον Θεόν)· αυτή (δια της γεννήσεως του Θεανθρώπου) τον τοίχον της προς τον Θεόν έχθρας ημών κατεκρήμνισε και άντ' αυτού έφερε την ειρήνην και ήνοιξε την Βασιλείαν του Θεού (δια να εισέλθωμεν εντός αυτής). Ας γνωρίζωμεν, λοιπόν, ότι εάν κρατώμεν καλώς και ισχυρώς την Αγκυραν αυτήν της πίστεως, θα εχωμεν υπερασπιστήν (κραταιόν) τον γεννηθέντα εξ αυτής (της Θεοτόκου) Κύριον. Ας έχουν λοιπόν θάρρος, ας έχουν θάρρος οι άνθρωποι του Θεού· διότι Αυτός θα πολεμήση (και θα συντρίψη ) τους εχθρούς μας, ως παντοδύναμος πού είναι.