ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ . ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

Μη θρηνής, ω Μήτερ μου, (λέγει ο Κύριος,) βλέπουσα εμέ, τον Υιόν σου, πού συνέλαβες εις την κοιλίαν σου χωρίς σπέρμα ανδρός, να ευρίσκωμαι τοποθετημένος εις τάφου· (μη θρηνής) διότι (δεν πρόκειται να μείνω πολύ εις τον τάφον, αλλά μετά τρεις ημέρας) θα αναστώ και ούτω θα δοξαστώ (και κατά την ανθρωπίνην μου φύσιν)· θα υψώσω δε και θα δοξάσω, ως Θεός παντοδύναμος, με ατελεύτητον δόξαν όλους εκείνους πού με πίστιν και με όλην των την αγάπην προσφέρουν τιμήν μεγάλην εις σε, την Μητέρα μου.

Αληθώς, ω Υιέ μου, πού (ως Θεός) δεν έχεις (χρονική) αρχήν, (απαντά ή Μήτηρ του Κυρίου,) καθ' υπερβολήν εγώ εθαυμάσθην και εμακαρίσθην, επειδή, τότε πού κατά παράδοξο και υπερφυσικό τρόπο Σε γέννησα, δεν ησθάνθην πόνους τοκετού· τώρα όμως, Θεέ μου, πού Σε βλέπω σωματικώς νεκρόν και χωρίς πνοήν, (δεν δύνομαι να μη λυπούμαι και να μη θρηνώ, άλλ') αισθάνομαι να με κατακόπτη με σκληρότητα ή δίστομος μάχαιρα τής λύπης. Άλλα (πραγματοποίησε την υπόσχεσίν Σου και) ανάστα εκ των νεκρών δια να δοξαστώ και εγώ με μεγάλη δόξαν.

Μήτερ μου, (ανταπαντά ο Κύριος,) ή γη με σκεπάζει (όχι κατ' ανάγκην, όπως όλους τους νεκρούς, άλλ') επειδή εγώ το ηθέλησα- ενώ δε ή γη με σκεπάζει (ως νεκρόν ανίσχυρον), ταυτοχρόνως κυριεύονται από τρόμο οι φύλακες του άδου Δαίμονες, επειδή βλέπουν ότι είμαι ενδεδυμένος την στολή της τιμωρίας, βαμμένη εις το Αίμα μου (το όποιον έχυσα κατά την θυσία μου)· αφού, λοιπόν, συντρίψω δια της σταυρικής μου θυσίας τους εχθρούς Δαίμονας, ως παντοδύναμος Θεός, θα δώσω πάλιν ζωήν εις το νεκρόν Σώμά μου (θα αναστώ δηλαδή) και θα σε γεμίσω από δόξαν.