Βρίσκεται στην περιοχή Voronezh, στη συμβολή του ποταμού Tikhaya Sosna και με τον ποταμό Ντον. Από το σημείο αυτό διακρίνονται μοναδική φυσικοί σχηματισμοί.
Το μοναστήρι διαθέτει ένα ναό σπηλιά με κομμένες σήραγγες γύρο γύρο .
Αυτές οδηγούν κάτω από τον ποταμό Ντον, αλλά δεν έχουν ακόμη εξερευνηθεί . Η θέση του είναι από πολλές απόψεις μοναδική και συνδέεται με ιστορικά γεγονότα. Κατά την εποχή του Πέτρου Α 'ο ποταμός Δον ήταν πιο πολυσύχναστες και πλωτός εδώ, λόγο ότι πέρναγε στρατός για την περιοχή της Αζοφικής.
Μεγάλη ευλάβεια έχουν αυτά τα μέρη λόγο της εικόνας της Μητέρας του Θεού, από την Σικελία που έφεραν εδώ από την Ιταλία, οι μοναχοί κατά τη εποχή της εικονομαχίας. Η εμφάνιση αυτής της ιερής εικόνας έγινε την 5η Φεβρουαρίου, 1092 στη Σικελία. Το μοναστήρι ήταν κλειστό, η εικόνα χάθηκε και μόνο κατά τη διάρκεια της επιδημίας χολέρας στην πόλη Korotoyaki μια ευσεβή γυναίκα είδε ένα όνειρο που, για τη σωτηρία από την χολέρα η εικόνα έπρεπε να έρθει στην μονή Divnogorsk και γύρω από την πόλη. Η εικόνα δεν βρέθηκε στο μοναστήρι, αλλά ανακαλύφθηκε μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά. Μετά την πομπή και με το Σταυρό, και την εικόνα πήγαν γύρω από την πόλη και η επιδημίας της χολέρας σταμάτησε. Από τότε, η θαυματουργή εικόνα τοποθετήθηκε στο μοναστήρι Divnogorsk.
Ο Άγιος Ιωάσαφ του Μπέλγκοροντ γεννήθηκε στην Proluka, στην επαρχία Πόλτοβα στις 8 Σεπτεμβρίου 1705, στην εορτή της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας της Ουκρανίας Gorlenkovi. Το όνομά του όταν βαπτίστηκε ήταν Ιωακείμ.
Ο πατέρας του Joachim τον έγραψε στο Κίεβο στην θεολογική ακαδημία στην ηλικία των επτά ετών. Εκεί το αγόρι αγάπησε τη μοναστική ζωή. Αν και οι γονείς του ήταν εναντίον του μοναχισμού ο πατέρας του, Joachim πραγματοποίησε την πρόθεσή του παιδιού του και το 1727 εκάρη μοναχός στη μονή Κίεβο-Μπρατσκ.
Οι αρετές του έγιναν αντιληπτές από την ιεραρχία. Αποδείχτηκε ικανός διαχειριστής στις υποθέσεις της εκκλησίας αλλά και πολύ ασκητικός και άνθρωπος της προσευχής. Υπηρέτησε ως ηγούμενος στη μονή Μονή Μεταμορφώσεως, στο Mgarsk και αργότερα ως εφημέριος της Λαύρας Αγίας Τριάδας- Αγίου Σεργίου. Τελικά το 1748 μπήκε στην τάξη των επισκόπων , και διορίστηκε επίσκοπος του Μπέλγκοροντ.
Ο Αγίου Ιωασάφ δούλευε συνεχώς και ακούραστα στην υπηρεσία της Εκκλησίας, και δεν μεριμνούσε για την υγεία του. Πέθανε σε ηλικία 49, στις 10 Δεκεμβρίου 1754. Ο Άγιος Ιωασάφ αγιοποιήθηκε από την Εκκλησία στις 4 Σεπτεμβρίου 1911.
Οι ακόλουθες μαρτυρίες σχετικά με τον άγιο είναι από το βιβλίο Πατερική Συνομιλίες με Παιδιά (Μόσχα, 1997, ανατύπωση από την έκδοση 1901), μετάφραση από τη Μαρία Naumenko.
Η Βασίλισσα των Ουρανών είναι ιδιαίτερα κοντά στα παιδιά που την καλούν
Τους αγαπά και τους βοηθά.
Μόλις ο πατέρας του αγίου Ρώσου Ιεράρχη Ιωασάφ του Μπέλγκοροντ καθόταν στη βεράντα του το ηλιοβασίλεμα σκεφτόταν τι περίμενε το γιο του, όταν μεγαλώσει και τελειώσει τις σπουδές του. Ξαφνικά είδε τη Μητέρα του Θεού στον αέρα και το γιο του στα γόνατά να, προσεύχεται στα πόδια της. Τότε άκουσε να λέει στον Ιωασάφ, "Η προσευχή σου είναι αρκετό για μένα", καθώς και ένας άγγελος τον σκέπασε με τον επισκοπικό μανδύα. Έτσι ο Αγίους Ιωασάφ, ενώ ακόμα ήταν παιδί, προσευχόταν στη Βασίλισσα των Ουρανών, και την εκλιπαρούσε να μην τον αφήσει, και ποτέ δεν το έκανε!
Πρέπει επίσης να προσευχόμαστε στους αγίους του Θεού . Ευχαριστιούνται οι άγιοι οι ένθερμοι μεσολαβητές ενώπιον του Θεού για μας. Υπάρχουν ολόκληρα βιβλία που γράφτηκαν για τα θαύματα που ενδυνάμωναν τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Σέργιο του Radonezh, τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, και άλλους. Οι άγιοι αυτοί είναι πολύ κοντά στα παιδιά που τους καλούν . Ακούστε τι συνέβη σε ένα μικρό αγόρι. Από την ηλικία των τεσσάρων, τα πόδια και τα χέρια του ήταν λυγισμένα και ήταν ανίκανος να περπατήσει. Κάποτε, όταν όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν, η μητέρα άκουσε τη φωνή του γιου της: «Μαμά, μαμά!" Ρώτησε τι ήθελε. Το αγόρι απάντησε: Είδα ένα όνειρο. Ένας γέρος μου εμφανίστηκε και είπε, "Γιατί κλαις;" Μου απάντησε: "Είμαι σακάτης και δεν μπορεί να περπατήσω, ο πατέρας μου είναι φτωχός, είμαι βάρος σε αυτόν και αυτός γκρινιάζει». "Είναι καλό που προσεύχεσαι στον Θεό," συνέχισε ο γέρος, "αλλά μην κλαίς. Πηγαίνετε στο Μπέλγκοροντ, προσευχήσου στον τάφο του Αγίου Ιωάσαφ, και θα περπατήσεις." Τα λόγια του ιεράρχη έγιναν πραγματικότητα. Όταν το αγόρι μεταφέρθηκε στο λείψανο του Αγίου, άρχισε να σταυρώνει τον εαυτό και στη συνέχεια ήταν σε θέση να περπατήσει. Συνεπώς, σας ικετεύω, τα παιδιά, να έχουν μια συνήθεια - και ποτέ να μην αφήνουν - της προσευχής πρωί και βράδυ και πριν από την έναρξη και λήξη κάθε εργασία. Τα παιδιά που προσεύχονται στη Βασίλισσα του Ουρανού και στους αγίους του Θεού-παρακαλώντας στις ανάγκες και τις λύπες, θα προστατεύονται από πολλές καταστροφές. Προσευχήσου στη Μητέρα του Θεού και στους αγίους. Η Μητέρα του Θεού και η άγιοι ζούσαν κάποτε στη γη και ήταν και οι ίδιοι που είχαν ανάγκη και βοήθεια από τους ανθρώπους, ζητώντας την προστασία και την μεσολάβηση τους.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη πάντων τών Χριστιανών καί αδελφών ημών τών έν λιμώ καί δίψει καί μαχαίρα καί κρύει τελειωθέντων.
Τελείται δέ η αυτών Σύναξις εν τοίς Χαλκοπρατείοις εις τόν ναόν τής Υπεραγίας Θεοτόκου, ένθα η αγία σορός.
28, Δεκεμβρίου, 2010
Hurriyet Daily News
Το χωριό Erdemli στην Κεντρική Ανατολία περιέχει τα ερείπια ενός μικρού βυζαντινό χωριού και είναι σαν μουσείο. Ένα οκτάχρονο ερευνητικό έργο στο χωριό έχει ολοκληρωθεί και οι δομές στο βυζαντινό χωριό προσδιορίζονται και τεκμηριώνονται. Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας λέει ότι ο στόχος τους είναι να δημοσιεύσει ένα επιστημονικό άρθρο σχετικά με τις δομές στην κοιλάδα και να αποκατασταθούν τα κτίσματα.
Δεκάδες σπίτια και εκκλησίες λαξευμένες στο βράχο βυζαντινά πρόσωπα σε μια κοιλάδα στης κεντρικές επαρχίες της Ανατολίας Kayseri έχουν αποκαλύψει 500 χρόνια του Βυζαντίου υψηλής ποιότητας Κωνσταντινοπολίτικου στυλ ζωγραφικής.
Μετά από οκτώ χρόνια ερευνών, οι ακαδημαϊκοί προσδιορίζουν και τεκμηριώνονται με ανακαλύψεις τις βυζαντινής εποχής κοντά στο χωριό Erdemli, στην περιοχή Yeşilhisar της επαρχίας.
Οι ανακαλύψεις αποτελούν ένα μικρό βυζαντινό χωριό, συμπεριλαμβανομένων σπίτια, εκκλησίες, μοναστήρια, κελάρια κρασιού και αχυρώνες, σύμφωνα με την έρευνα της ομάδας του ηγέτη Nilay Karakaya, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Erciyes.
Ο Karakaya δήλωσε ότι έχουν βρει αποδεικτικά στοιχεία για 500 χρόνια βυζαντινής ζωής στο χωριό. "Έχουμε ξεκινήσει το έργο στο χωριό Erdemli το 2002. Το έργο μας πήρε επίσης την υποστήριξη από το Επιστημονικό και Τεχνολογικό Ερευνητικό Συμβούλιο της Τουρκίας [TUBITAK] μεταξύ 2006 και 2008. Σε αυτή τη διαδικασία, λαμβάνονται τα δεδομένα μόνο από έναν βυζαντινό χωριό. Εντός του πεδίου εφαρμογής του σχεδίου, έχουμε εντοπίσει και τεκμηριώσει ανακαλύψεις τρία μοναστήρια, 22 εκκλησίες και παρεκκλήσια, 138 σπίτια, 48 σπίτια κρασί, εννέα φούρνους, 13 αχυρώνες και δύο κελιά ιερέων, καθώς και δύο περιστεριώνες και 34 μη-λειτουργικές κατασκευές. Ο τοπογραφικός χάρτης της περιοχής είναι επίσης έτοιμος. "
Σημειώνοντας ότι το χωριό έχει κατ 'οίκον εννέα εκκλησίες κοσμείται με τοιχογραφίες. Ο Karakaya είπε ότι η εικόνες απεικονίζουν σκηνές από τη Βίβλο και την Παλαιά Διαθήκη, καθώς και στοιχεία επισκόπων αγίων, ιερέων και απόστολων.
Ο Karakaya είπε ότι η ζωγραφική αρχιτεκτονική των τοίχων χρονολογούνται από το 10ο-13ο αιώνα όσον αφορά την εικονογραφία και το στυλ ζωγραφικής.
Ο Karakaya είπε το παλάτι μοναστήρι στην κοιλάδα ήταν το διοικητικό κέντρο του οικισμού.
Στη συνέντευξή του στο ειδησιογραφικό πρακτορείο «Pravoslavie i mir» τον Δεκέμβριο του 2010, ο Μέγας Ιεροκήρυξ του Οικουμενικού Πατριαρχείου Βησσαρίων αναφέρθηκε στη ζωή της υπό τη διαποίμανσή του ρωσικής ενορίας Οσίου Αλύπιου του Στυλίτη στην Αττάλεια.
Αναφερόμενος στη θέση της Ορθοδοξίας στη σύγχρονη Τουρκία ο πατήρ Βησσαρίων τόνισε ότι τα τελευταία στον τόπο αυτό σημειώθηκαν μεγάλες εξελίξεις. «Πριν δέκα χρόνια μας προσφέρθηκε η δυνατότητα ιεροπραξιών στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στα Μύρα της Λυκείας, χτίστηκε ο «Κήπος Θρησκειών» ενώ φέτος για πρώτη φορά με την εκδίωξη των Ελλήνων από την Ανατολία ο Παναγίωτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος λειτούργησε στην Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά.
Σύμφωνα με τον Αρχιμανδρίτη Βησσαρίωνα οι τουρκικές αρχές επιδιώκουν την εμπέδωση της διεθνικής και διαθρησκειακής ειρήνης στη χώρα. «Η ίδρυση της ρωσικής Ορθόδοξης ενορίας στην Αττάλεια στο κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι μεγάλο άνοιγμα τόσο στις σχέσεις αδελφών Εκκλησιών, όσο και στις σχέσεις Άγκυρας και Μόσχας», υπογράμμισε ο ιερέας.
Το 2006 συγκεντρώθηκαν και παραδόθηκαν στον Παναγίωτατο Οικουμενικό Πατριάρχη περισσότερες από 300 υπογραφές κάτω από την αίτηση για την ίδρυση του ρωσικού Ιερού Ναού στην Αττάλεια. Το θέμα συζητήθηκε συγκεκριμένα κατά τη συνάντηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του μακαριστού Πατριάρχη Αλεξίου στην Κωνσταντινούπολη το 2008. Μεγάλη ήταν η συμβολή στη θετική επίλυση αυτού του ζητήματος του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κυρίλλου (τότε από τη θέση του Προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας). Η πρώτη λειτουργία για τη ρωσόφωνη κοινότητα τελέσθηκε το 2009 στην Ορθόδοξη Εκκλησία στον «Κήπο Θρησκειών» στο Μπελέκ, ενώ το 2010 άρχισε να λειτουργεί ο Ιερός Ναός Αγίου Αλυπίου.
Η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναού Αγίου Αλυπίου τελείται στα Εκκλησιαστικά Σλαβονικά και μάλιστα τακτικά, μια φορά τον μήνα. Ο πέτρινος Ιερός Ναός με τρίγωνη σκέπη κατασκευάσθηκε το 1841. Έχει πλησίον του μια μικρή αυλή με βοηθητικούς χώρους. Όπως συνηθίζεται στην Ανατολή ο Ναός είναι ταυτόχρονα και τοίχος της συνοικίας, όπου μπαίνει κανείς μέσω των ειδικών πυλών. Κατά το παρόν στην Εκκλησία επιτελούνται έργα επισκευής.
Ο Προϊστάμενος της ενορίας Αρχιμανδρίτης Βησσαρίων κατάγεται από την Ελλάδα. Εφαρμόζοντας το θέλημα του μακαριστού του πατέρα μετέβη στη Ρωσία για να μάθει τη Ρωσική γλώσσα στη Θεολογική Ακαδημία Αγίας Πετρουπόλεως. «Το 2009 γύρισα και χειροτονήθηκα πρεσβύτερος στη Λειτουργία, την οποία από κοινού τέλεσαν στην Κωνσταντινούπολη, στις 5 Ιουλίου 2009, οι Πατριάρχες Βαρθολομαίος και Κύριλλος. Ως γνώστης των Ρωσικών αμέσως διορίσθηκα Προϊστάμενος της ρωσικής ενορίας στην Αττάλεια», είπε ο πατήρ Βησσαρίων.
Σύμφωνα με τα δεδομένα στη Τουρκία σήμερα διαμένουν μόνιμα περίπου 200 χιλιάδες Ρώσοι πολίτες: μετανάστες, εργαζόμενοι κοινών επιχειρήσεων και υπάλληλοι κοινών γραφείων. Η πολυπληθέστερη Ρωσόφωνη κοινότητα διαμένει στην Αττάλεια. Επίσης από τον Απρίλιο έως τις αρχές Νοεμβρίου έρχονται πάνω από δυο εκατομμύρια Ρώσοι τουρίστες.
Στα πλαίσια του σχεδίου για την αναβίωση της παλαιάς παραδόσεως προσκυνηματικών περιηγήσεων από τους Ρώσους προς τα ιερά προσκυνήματα της Μικράς Ασίας, το οποίο συμφωνήθηκε από τους Πατριάρχες Βαρθολομαίο και Κύριλλο κατά την επίσημη επίσκεψη του τελευταίου στις 4 – 6 Ιουλίου 2009 στην Κωνσταντινούπολη, έχουν γίνει ήδη τέσσερις προσκυνηματικές περιηγήσεις με συμμετοχή πιστών από την Ελλάδα, τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, το Καζαχστάν και άλλες χώρες.
http://www.mospat.ru
Η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αντιδράσει έντονα κατά την πρόθεση των αρχών της πόλης Sozopol να στήσουν ένα άγαλμα του αρχαίου Έλληνα θεού Απόλλωνα.
Ο δήμος της Σωζόπολης αποφάσισε να ανοικοδομήσει ένα άγαλμα 13 μέτρα του Απόλλωνα που υπήρχε στην αρχαιότητα στην είσοδο του λιμανιού της Σωζόπολης.
Ο επίσκοπος όμως, που έχει η Σωζόπολη διαμαρτυρήθηκε έντονα δηλώνοντας πρωτοβουλία που θα στοχεύει στην άρνηση του της λατρείας για έναν θεό των ειδωλολατρών.
Στην ανακοίνωση, που φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Σλίβεν, Ιωαννίκιου, πιστεύει ότι το άγαλμα του Απόλλωνα θα είναι αντιχριστιανικό έργο που θα «υποστεί ανεπανόρθωτη πνευματική και ηθική ζημία στην Σωζόπολη και των πολιτών της." Ο Yoanikiy καλεί τους χριστιανούς να εξεγερθούν κατά του σχεδίου.
Σε μια δήλωση στα μέσα ενημέρωσης ο Μητρόπολης λέει ότι η Σωζόπολη είναι ένα χριστιανικό κέντρο για 2000 χρόνια, και ότι ο πληθυσμός της δεν έχει καμία σχέση με την Αρχαία Ελληνική πόλη "ειδωλολατρών" γνωστό και ως Απολλωνία Ποντικά.
«Είναι απαράδεκτο για την Ορθόδοξη Βουλγαρία, η οποία ασπάστηκε τον Χριστιανισμό πάνω από 1140 χρόνια πριν, να ζητά αποκατάσταση της λατρείας για είδωλα ειδωλολατρών. Η δήλωση του Δημάρχου Reyzi ότι με το άγαλμα του Απόλλωνα η Σωζόπολη θα μοιάσει με Ρίο ντε Τζανέιρο, είτε στη Βαρκελώνη, είναι αβάσιμη, διότι χαρακτηριστικό αυτών των πόλεων είναι ότι αγάλματα είναι του Ιησού Χριστού, και όχι κάποιας ειδωλολατρικού θεού », είπε Επίσκοπος Yoanikiy .
Το καλοκαίρι του 2010, η Sozopol έκανε το γύρω του κόσμου, με την ανακάλυψη του λειψάνου του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή εκεί.
Εκείνη ή περίοδος πού ζούσε στο μοναστήρι,ο μοναχός Ζαχαρίας ήταν περίοδος παρακμής στην πνευματική ζωή των μοναχών. Μερικοί, ίσως οι περισσότεροι, ήταν μοναχοί μόνο εξωτερικά και ζούσαν μια εντελώς κοσμική ζωή. Συναναστρέφονταν με γυναίκες, έτρωγαν κρέας, μάζευαν χρήματα, δεν έδιναν ποτέ ελεημοσύνες, προσευχόντουσαν μόνο και μόνο για επίδειξη και, τότε, με το στόμα τους καθόλου δεν είχαν ενθουσιασμό ή ζήλο για να αποκτήσουν πραγματικές μοναχικές αρετές. Έργαζόντουσαν πολύ λίγο, σχεδόν καθόλου, και ήσαν παράσιτοι. Όσον άφορα δεν τον στόχο των ασκητικών παλαισμάτων και τής ενθουσιασμό γένει χριστιανικής ζωής, και την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος στις καρδιές τους, όλα αυτά τα είχαν λησμονήσει τελείως.
Στον δεν Ζαχαρία, έτσι μιλούσαν: «Εσύ, Ζαχαρία, εάν ήσουν φυσιολογικός σαν τούς άλλους, θα είχες προ πολλού γίνει μοναχός, μα κάνεις πώς είσαι πιο άγιος από μας, προσεύχεσαι συνέχεια, δεν βγαίνεις έξω πουθενά, φιλοξενείς ανθρώπους στο κελί σου, τούς ταΐζεις και τούς δίνεις συμβουλές... μα, και σαν δεν φτάνουν αυτά, κοίταξε να δεις τί άνθρωπος έγινες!...».
Μολαταύτα, ό Ζαχαρίας θυμόταν τα λόγια του Στάρετς του, του πατρός Βαρνάβα: «Και διάκος θα γίνεις και ιερομόναχος και εξομολόγος για όλους τούς αδελφούς τού μοναστηριού...». Ή καρδιά του έκλινε πάντοτε προς τον Κύριο και σ' Αυτόν είχε όλες τις ελπίδες. «Μη πεποίθατε έπ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία». Επικατάρατος είναι αυτός πού έχει την ελπίδα του στον άνθρωπο και μακάριος αυτός πού ελπίζει στον Κύριο. Ευλογημένος ό άνθρωπος πού έχει καταφρονήσει κάθε κοσμική και γήινη ελπίδα και έχει θέσει όλην την ελπίδα του στον Κύριο. Μια καρδιά έτσι τονισμένη μπορεί να εγείρει διάπυρες ευχές στον Κύριο και στην Πανάχραντη Μητέρα του.
Μια φορά, ό νεαρός ασκητής μας στεκόταν στην εκκλησία, όπου έφυλάσσετο ή θαυματουργή εικόνα του άγιου Νικολάου, αυτή ή ίδια εικόνα πού είχε πάθει ζημιά απόκτηση μια σφαίρα το 1608. Το μόνο πού ξέρω είναι, πώς κατά την χρονολογία αυτή το μοναστήρι είχε υποστεί μια επίθεση απόκτηση πυροβολικά. Μια σφαίρα διαπέρασε την σιδερένια πόρτα και κτύπησε το μάγουλο του άγιου Νικολάου. Ένα κομματάκι βλήμα ξαναπηδώντας, κτύπησε το φωτοστέφανο του Ταξιάρχου Μιχαήλ. Έπειτα, όταν έψαχναν για την σφαίρα, δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Κανείς δεν ξέρει πού πήγε.
Πάντως, ό Ζαχαρίας στεκόταν σ' αυτήν την εκκλησία, μπροστά στην εικόνα του Σωτήρος, προσευχόμενος θερμά και με δάκρυα ό Θεός να τον αξίωση να γίνεις μοναχός τελικά. Την 'ίδια στιγμή, μπήκαν δύο προσκυνηταί μέσα στην εκκλησία. Ένας γέρος, πολύ γέρος, και ό άλλος νέος, πιθανώς τριάντα χρονών. Μόλις είχε τελειώσει ή λειτουργία. Ό νέος, βλέποντας τον Ζαχαρία, σταμάτησε και είπε: «Γιατί στενοχωριέσαι για την μοναχική κουρά σου; Μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι ανώτεροι απόκτηση μοναχούς στον κόσμο; Μη στενοχωρείσαι. Πάντως, έχεις κάθε ελπίδα να γίνεις μοναχός».
Ό Ζαχαρίας προσκάλεσε τούς προσκυνητάς στο κελί του για να πιούν τσάι. Δέχθηκαν και ήλθαν. Ό Ζαχαρίας τούς προσέφερε διάφορα κεράσματα, γλυκά, αλλά δεν πήραν σχεδόν τίποτα. Ό Ζαχαρίας παρεκάλεσε τούς προσκυνητάς να μείνουν στο μοναστήρι μέχρις ότου γίνει ή κουρά του. «Καθίστε, παρακαλώ, ακόμη λίγο και τότε θα μάθετε ποιό όνομα θα πάρω σαν μοναχός».
Ό νεώτερος προσκυνητής είπε: «Το όνομά σου είναι ήδη γραμμένο προ πολλού και βρίσκεται μέσα σ' ένα βιβλίο». Και πράγματι, ό Ζαχαρίας, πού σκεπτόταν συνέχεια για την κουρά του, είχε γράψει πριν απόκτηση καιρό το όνομα «Ζωσιμάς», πού ήθελε να πάρει σαν μοναχός, σ' ένα χαρτί και το είχε βάλει μέσα στο Ευαγγέλιο του, ελπίζοντας έτσι κρυφά-κρυφά ότι ό Θεός θα άκουγε την παράκληση του και θα την εκπλήρωνε. Ό νεώτερος προσκυνητής, πού για πρώτη φορά έμπαινε στο κελί του Ζαχαρία και πού βέβαια δεν είχε αγγίξει τίποτα απόκτηση τα πράγματά του, ήξευρε κιόλας όλα τα μυστικά του.
Όταν έφυγαν οι προσκυνηταί, ό Ζαχαρίας είχε ένα κάπως παράξενο συναίσθημα. «Δεν καταλαβαίνω καλά- καλά τί μου συνέβηκε», στοχάσθηκε, ανακαλώντας στην μνήμη του πώς, ενώ καθόταν μαζί με τούς δύο προσκυνητές, σαν να καιγόταν μέσα του απόκτηση μια φωτιά. «Είναι αδύνατο να εκφράσω αυτός πού δοκίμασα», σκεφτόταν, «μονάχα αυτός στον όποιον κατεβαίνει το Αγιον Πνεύμα επάνω του, μπορεί να νοιώθει ένα τέτοιο συναίσθημα». «Μα, είναι δυνατόν, να ήταν ή Αγία Τριάς και να με επισκέφτηκε;» διερωτόταν. «Ό Πατήρ, ό Υιός και το Αγιον Πνεύμα! Ποτέ δεν αισθάνθηκα κάτι παρόμοιο στην καρδιά μου, ποτέ τέτοια φωτιά μέσα μου, τέτοια δύναμη όπως τις στιγμές αυτές, όταν ό Πατήρ και ό Υιός ήταν μαζί μου και ή καρδιά μου ένοιωσε το Αγιον Πνεύμα. Αλλά..., τί λέω, μήπως δεν είναι αλήθεια, μήπως είναι όλα τής φαντασίας μου; Πώς τολμάω έτσι να σκέπτομαι; Μήπως, τέλος πάντων, αυτοί ήταν κοινοί άνθρωποι, προσκυνηταί και μού φάνηκε μόνο πώς επρόκειτο για κάτι άλλο;...»
Έτσι σκεφτόταν ό πράος και σεμνός νεαρός και έδέχετο αυτήν την «επίσκεψη», αυτήν την οπτασία, με πάρα πολλή προσοχή, επειδή μάλιστα γνώριζε ότι ό εχθρός συχνά πειράζει τούς ανθρώπους μ' αυτόν τον τρόπο. Μπορεί κανείς να πέσει σε πλάνη με την παραμικρή κίνηση τής φαντασίας ή και κενοδοξίας, και να δεχθή μια οπτασία απόκτηση τον εχθρός σαν αληθινή και θεϊκή, και έτσι να πέσει στα δίχτυα των δαιμόνων και στην έπαρση.
«Μα, εάν μόνον θα έρχόντουσαν πάλι σε μένα», σκεφτόταν, «θα μπορούσα να διαπιστώσω πραγματικά ανθρώπους είναι άγγελοι ή άνθρωποι. Θα ζητήσω απόκτηση τον Κύριο να μού αποκαλύψει ποιοί είναι. Εάν είναι άγγελοι, τότε ας διαβάσει, όταν θάρθουν πάλι εδώ, ό νεώτερος προσκυνητής κάτι απόκτηση τον Απόστολο, το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, έτσι αυθόρμητα, χωρίς καμιά παράκληση εκκλησία μέρους μου, ή ας με παρακαλέσει να διαβάσω εγώ, και τότε θα μού είναι αυτός σημείο ότι δεν είναι κοινοί προσκυνηταί, αλλά' άγγελοι Θεού απεσταλμένοι, για να καταλάβωμε εμείς οι αμαρτωλοί και να μετανοήσωμε.
Οι προσκυνηταί είχαν έλθει στον Ζαχαρία για πρώτη φορά στις 27 Φεβρουαρίου. Ό Ζαχαρίας θυμήθηκε επίσης ότι το πρόσωπο τού νεωτέρου προσκυνητού είχε υποστεί μια εκπληκτική μεταμόρφωση. Στην εκκλησία ήταν πολύ όμορφο το πρόσωπο του, καθόλου πεσμένο, κι επί πλέον λιγάκι παχουλό. Όταν όμως μπήκε στο κελί του, έγινε λεπτό, ισχνό, ζαρωμένο.
Έφτασε το δεύτερο ήμισυ τού Μαρτίου, και τότε είδε ό Ζαχαρίας πάλι τούς ίδιους δύο προσκυνητές. Παρακολούθησαν την θεία Λειτουργία και, όταν τελείωσε, πήγαν να δουν τον διάκο, πού εκείνη την ώρα μόλις τον είχαν επισκεφθεί κάτι μουσαφίρηδες και βρισκόταν μαζί τους, κι έτσι δεν τού ήλθε βολικά να τούς δεχθή. Ό διάκος ήξευρε ότι ό Ζαχαρίας αγαπούσε τούς πτωχούς, τούς ζητιάνους, τούς θλιβομένους, τούς προσκυνητές και σκέφθηκε να τούς στείλη σ' αυτόν. «Πηγαίνετε στον πατέρα Ζαχαρία, και αυτός θα σάς φιλέψη τσάι».
Μόλις μπήκαν μέσα στο κελί τού Ζαχαρία, ό νεώτερος έβγαλε ένα μικρό βιβλίο μέσα απόκτηση τα ρούχα του, το άνοιξε και διέταξε τον Ζαχαρία να διαβάσει... απόκτηση την προς Ρωμαίους επιστολή, το πρώτο κεφάλαιο, απόκτηση την αρχή μέχρι τον στίχο 25, πού καταλήγει «ός έστιν ευλογητός εις τούς αιώνας. Αμήν».
Μετά την ανάγνωση απόκτηση τον Απόστολο, ό προσκυνητής είπε στον Ζαχαρία να διαβάσει απόκτηση το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, την περικοπή τού δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου ολόκληρη. Ό Ζαχαρίας διάβασε ολόκληρο το κεφάλαιο αυτό, τελειώνοντας με το «εγείρεσθε, άγωμεν εντεύθεν». Και ενώ διάβαζε αυτός, απόκτηση τα μάτια του νεωτέρου προσκυνητού έτρεχαν τα δάκρυα σαν ποτάμια.
Μετά το Ευαγγέλιο ό προσκυνητής ρώτησε: «Τί είναι αυτός το μεγάλο βιβλίο, πού έχεις εκεί πέρα;» -«Είναι το Ψαλτήρι». -«Λοιπόν, διάβασε τον ενενηκοστό ψαλμό» . Ό Ζαχαρίας διάβασε τούτον τον θαυμάσιο ψαλμό και μετά μερικούς άλλους ψαλμούς.
-«Αχ! εάν έστω κι ένας καταλάβαινε πραγματικά τα νοήματα τού Ψαλτηρίου!...».
-«Τότε διάβαζε και την ερμηνεία του Ψαλτηρίου».
Ό Ζαχαρίας παρακολουθούσε όλα όσα του συνέβαιναν με συγκίνηση και ένοιωσε με όλη του την ψυχή, ότι οι προσευχές του είχαν εισακουσθεί, ότι ό ίδιος ό Κύριος διαβεβαίωνε ότι αυτοί οι προσκυνηταί ήταν άγγελοι απόκτηση τον Θεό, ότι δεν ήταν ένα δημιούργημα της φαντασίας, ούτε μια πλάνη, αλλά μια οπτασία. Ήταν ένα θαύμα του Θεού. Ενώ διάβαζε το Ψαλτήρι, ό Ζαχαρίας προσευχόταν στην Μητέρα του Θεού, «Προστασία σθεναρά, Μήτερ τού Θεού τού Υψίστου ». Με όλη του την καρδιά ό Ζαχαρίας προσέφερε αυτή την θαυμάσια προσευχή στην Παναγία, προσευχόμενος νοερά μέσα του.
Αυτή ή εσωτερική εργασία δεν έμεινε κρυφή απόκτηση τον προσκυνητή. «Έδώ, προσευχή προσφέρεται στην Μητέρα του Θεού... ενθουσιασμό θλίψει ήμεν και εκάλεσεν ημάς... εισήκουσας ημάς και συνεχώρησας ημίν».
Ό προσκυνητής είπε: «Αδελφέ, μνήσθητί μου στις προσευχές σου σε δύο χρόνια και προσκύνησε τρεις φορές..., μνήσθητί μου σε δέκα χρόνια και προσκύνησε ξανά τρεις φορές... και πάλι σε είκοσι χρόνια και προσκύνησε τρεις φορές...».
-«Δεν θα ζήσω άλλα είκοσι χρόνια», απάντησε ό Ζαχαρίας, «είμαι άρρωστος».
Ό προσκυνητής δεν έδωσε σημασία στα λόγια αυτά του Ζαχαρία και άρχισε να λέη: -«Επίσκοπος, Δεσπότης, ναι... ακόμα δεν καταλαβαίνεις, αλλά αργότερα... Να τί θα γίνεις σε δύο χρόνια, αδελφέ,... πόλεις, επαρχίες, Πετρούπολη, και τότε σύντομα θα επιστρέψεις. Τρεις σταυρούς θάχης, τρεις σταυρούς».
Και πράγματι, μετά απόκτηση λίγο ό Ζαχαρίας έγινε μοναχός με το όνομα Ζωσιμάς.
Μετά απόκτηση δύο χρόνια, ό πατήρ Ζωσιμάς έστάλη στην Πετρούπολη, στον Μητροπολίτη Ίωαννίκιο, ό όποιος τον προσέλαβε για να τον υπηρετεί. Εδώ, στην εκκλησία, είδε την εικόνα της Αγίας Τριάδος, εικόνα τεραστίων διαστάσεων. Το πνεύμα του ένοιωσε πάλι την Χάριν, ή οποία τον είχε φωτίσει κατά την επίσκεψη των προσκυνητών. Πολύ συγκινημένος, έκαμε τρεις μετάνοιες βαθιές και προσκύνησε, γονατίζοντας, την εικόνα της Αγίας Τριάδος.
Πράγματι, ό πατήρ Ζωσιμάς έμεινε πολύ λίγο καιρό στην Πετρούπολη -τον έστειλε πίσω ό Μητροπολίτης, επειδή ό πατήρ Ζωσιμάς δεν ήξευρε γράμματα. Έτσι έκπληρώθηκαν τα λόγια του προσκυνητού «Σε δύο χρόνια, προσκύνησε τρεις φορές... δεν δύο χρόνια, πόλεις, επαρχίες, Πετρούπολη και τότε θα επιστρέψεις...».
Δέκα χρόνια αργότερα ό πατήρ Ζωσιμάς χειροτονήθηκε διάκος και πάλιν εστάλη στην Πετρούπολη, όπου είδε ξανά την ίδια εικόνα τής Αγίας Τριάδος και την προσκύνησε τρεις φορές. Και είκοσι χρόνια αργότερα, στην εκκλησία τής Αγίας Τριάδος στο μοναστήρι του οσίου Δανιήλ στην Μόσχα, ό πατήρ Ζωσιμάς χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης. Ό επίσκοπος Σεραφείμ Τσιτσαγκώφ έκανε την χειροθεσία του. Έτσι όλες οι προφητείες του προσκυνητού εκπληρώθηκαν. Ό πατήρ Ζωσιμάς πράγματι έλαβε τούς τρεις σταυρούς, για τούς όποιους είχε πει ό προσκυνητής, τον σταυρό του τσάρου, τον σταυρό τής Ιεράς Συνόδου και τον τρίτο, τον σταυρό του αρχιμανδρίτης.
Μετά τις αναγνώσεις απόκτηση τον Απόστολο, το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, και έχοντας προφητεύσει στον Ζαχαρία όλα τα άλλα σημαντικά γεγονότα τής ζωής του, οι προσκυνηταί ετοιμάσθηκαν να φύγουν. Ό νεώτερος πήρε μια εικόνα (πού είχε δώσει στον Ζαχαρία σαν ευλογία ό στάρετς Βαρνάβας) και ευλόγησε μ' αυτή τον Ζαχαρία. Μετά αποκτήσουν' αυτός εξαφανίστηκαν.
Την τρίτη φορά ό νεώτερος προσκυνητής φανερώθηκε μόνος του στον πατέρα Ζαχαρία. Εκείνη την ώρα ό πατήρ Ζωσιμάς ήταν στο κελί του μαζί μ' ένα άλλο μοναχό. Ό προσκυνητής μπήκε μέσα διαπερνώντας την κλειστή πόρτα, τούς ευλόγησε και τούς ασπάστηκε. Ό πατήρ Ζαχαρίας τον παρεκάλεσε να φάει μαζί τους, αλλά σαν τον κοίταξε, τρόμαξε, - ό προσκυνητής είχε γίνει διαφανής σαν το λαμπρό φώς του ήλιου και ακτινοβολούσε με ένα ανέκφραστο κάλλος, πού δεν δύναται να περιγραφή με λόγια.
Ό πατήρ Ζαχαρίας και ό φίλος του, ό άλλος μοναχός, είδαν ότι στεκόταν πάνω σε νεφέλες. Άρχισαν να τρέμουν και έπεσαν πρηνείς στα γόνατά τους, κι εκείνος τότε έγινε άφαντος. «Ω του θαύματος! "Ω τής θείας μεγαλοπρεπείας και του άπειρου Σου ελέους! Ναι, θαυμασταί αι οδοί Σου, Κύριε!».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ. ΟΡΜΥΛΙΑ
«Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον και διαφύλαξον τούς δούλους σου (τα ονόματα των γονέων, συγγενών και γνωστών), αύξησον την πίστιν αυτών και την μετάνοια και εν την ώρα του θανάτου ανάπαυσον αυτούς μετά των άγιων εις την άένναον δόξαν Σου».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον, διαφύλαξον και ένωσον ή επανάγαγε εις την Αγίαν Ορθόδοξον Έκκλησίαν τούς δούλους Σου (δείνα) τούς παραπεσόντας εκ της οδού».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, καταπράϋνον τας θλίψεις ημών και πέμψον παραμυθίαν εις τούς πικραινομένους και ασθενούντας δούλους Σου (δείνα και δείνα)».
«Ύπεραγία Θεοτόκε περισυνάγαγε τούς κεχωρισμένους δούλους Σου». «Ύπεραγία Θεοτόκε χάρισαί μοι (ημίν), τω (τοις) εν Χριστώ βαπτισθέντι (βαπτισθείσι) Χριστόν ένδύσασθαι.»
«Ύπεραγία Θεοτόκε, χάρισαί μοι (ημίν) μεταλαβείν των Αχράντων Μυστηρίων εν την εσχάτη μου (ημών) πνοή και Αυτή όδήγησον την ψυχήν μου διά των φρικτών βασάνων».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, μη είσενέγκης ημάς (με) εις πειρασμόν εν την ζωή ταύτη και ρύσαι ημάς (με) από των δεινών».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, δώρησαί μοι την αδιάλειπτον προσευχήν του Ιησού».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, βοήθησόν μοι εις πάσας τας υποθέσεις μου και λύτρωσαί με εκ πάσης ανάγκης και θλίψεως».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, άνάστησον την ψυχήν μου και δός μοι πάντοτε προθυμίαν διά τούς πνευματικούς αγώνας».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, ρύσαί με από κοσμικών σκέψεων και δός μοι νουν και καρδίαν αγωνιζομένην διά την σωτηρίαν της ψυχής μου».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, διαφύλαξόν με άπό παντός κακού και σκέπασόν με τω τιμίω Σου ώμοφορίω».
«Ύπεραγία Θεοτόκε, χάρισόν μοι τέλος είρηνικόν και γαληνιαίον».
Κοντά στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται η αρχαία νεκρόπολη. Εδώ είναι ένα ρωσικό παρεκκλήσι και που έχουν τάφοι πολλοί Ρώσοι , αλλά στο κύριο ιερό είναι ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και σώζεται το σπήλαιο και το πηγάδι της Μεγαλόχαρης.
Σύμφωνα με τη παράδοση, έζησε εκεί τέσσερις μήνες η Αγία Οικογένεια. Πηγαίνοντας στο σπήλαιο έχει μια μικρή κάθοδο. Στον τοίχο κοντά στην είσοδο του σπηλαίου είναι ένα σημάδι που λέει σε διάφορες γλώσσες:. "Σε αυτό το χώρο κατά την αρχαιότητα ήταν μια ταπεινή οικία, στην οποία το βρέφος Ιησούς Χριστός έζησε με τη μητέρα του, που κρύφτηκε από τον Ηρώδη"
