Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
You Want to Find out if Someone Loves Christ, Find out if He Loves Monasticism.
Oct 25th, 2011
October 18, 2011
The first ever Orthodox International spiritual-academic symposium dedicated to women’s monasticism has now been held in Serbia, in the famous and ancient Zhicha Monastery, which is celebrating its eight-hundredth anniversary.
There is a proverb which is the same even across the most different of Orthodox nations: “If you want to find out if someone loves Christ, find out in he loves monasticism.” Truly, monasticism is the nervous system of the Church, Her hope and expectation. Therefore the spiritual health of the nation depends very much on the health and strength of its monasticism.
It is not surprising then that the recent symposium in Serbia was recognized as having great spiritual significance not only for the Serbian Church, but also for Universal Orthodoxy.
Representative from almost all of the local Orthodox Churches took part in the symposium: from Greece, Serbia, Russia, France, Georgia, Romania, Syria and other countries. Opening the symposium, His Holiness Patrirach Irenaeus of Serbia said that monasticism has been the greatest force in the Church during all eras. The greatest Christian minds were reared in monasticism. At the present time it is reviving in many countries, but is also passing through formidable temptations; and this requires discernment and conciliar thinking.
“It makes us very happy,” the Patriarch noted, “that both academics and monastics, representatives from various Orthodox Churches, are taking part in this grace-filled gathering.
Thanks to this fact, we will be able to examine not only the history of Orthodox monasticism, but also its contemporary state, its problems and needs.” In the course of the symposium’s work the most urgent questions facing leaders and members of today’s monastic communities. The titles of the presentations and the names of the participants speak for themselves: “The Abbess as Spiritual Mother,” “The Bishop and the Church,” “The Role of the Spiritual Father and the Clergyman in a Women’s Monastery,” “Women’s Monasticism and its Pastoral Role in the Church.” …Nine hierarchs gave presentations, including Metropolitan Amphilochius of Montenegro and Primorsk, Metropolitan Afanassy of Limassol, Metropolitan Nikolai of Lavreot, Bishop Afanassy (Evtich) of Zakholmsk and Herzegovina, and others. Also presenting were seven abbots, abbesses, and spiritual fathers of monasteries, including Archimandritev Ephrem of Vatopedi, Archimandrite Elisseus of Simonopetra, Abbess Theoxenia of Chrysopighi Monastery in Crete, Archimandrite Ilia (Rago), spiritual father of a women’s monastery in France which is a dependency of Simonopetra. We offer an excerpt from the brilliant lecture of Bishop Nikolai of Lavreot. In response to the question of how a women’s monastery might serve the world, he established a few fundamental positions.
****
1. In the wise book of St. John of the Ladder we read: “Angels are the light of monks, and the monastic life is a light to people living in the world.” This means that the monastic form of life is itself an example for members of the Church who are struggling in the world. The monastic life offers a measure for the life of any Christian. The Church, in essence, is guided by a monastic way of thinking.
2. The life of the faithful is supported by the prayers of the monks. This is elucidated by the very fact that the faithful take refuge in such prayers. Just as Moses stretched out his hands and the Israelites conquered the Amalekites, so the monastics life up their hands to God and we, the faithful who are struggling in the wilderness of this world, conquer the noetic Amalek.
When human strength and even the advice and counsel of spiritual fathers bears no result, then the prayers of the Church, the prayers of the monastic order, which stand unceasingly before God, the prayers of ascetical monastics can bear fruit. The Church is guided more by prayer than by words and sermons. She gains more peace from the prayers of monastics than from the words of even the most talented teachers.
3. The third element of the monastic life that can truly benefit the struggle of the faithful is the quiet and silence of the monasteries.
In such a time in the world that is ruled by great hurry, powerful unrest, competition, many worries, uncontrollable stress, lack of certainty about tomorrow — in such a time the atmosphere of a monastery, where everything happens at its own time, according to a pre-appointed order, where the tenderness of quietude and the dialect of silence establish themselves as the natural and appropriate language of life, where life is untroubled, free from unnecessary information and mindless strivings, the greatest constancy presents itself; In place whose law says that material and bodily goods are not as absolutely necessary as the true and spiritual presence of God, where there is a waiting for the Kingdom of God — this is the most important thing in life; and so, in a such a time in the world as the one we live in, only visiting a monastery can restore the orientation of our lives and bring rest to the heart of the most disturbed man.
4. According to tradition, monasteries are distinguished by voluntary poverty, meekness and simplicity of life. It is true that this tradition has declined somewhat in our times. But where it exists, it gives the best answer to all the perversions of hyper-consumption and hedonistic materialism. A minimum of earthly comforts, absence of multifarious worldy ambitions, colors and subjects, a limited number of words, smiles, no tempestuous flow of joys and other feelings, always one and the same order of actions — all this establishes very fine borders for life, exclusively estranged from agitation of the feelings.
This is encountered rarely today and offers a special kind of rest. There is not enough of this is today’s way of life, so that every visit to a monastery affords a man rare relaxation and a spiritual foothold: silence of the feelings awakens the inner activity of the soul. Communication with the world works in the opposite way: it awakens external feelings, while deadening the inner ones. The atmosphere of life in a monastery awakens the inner world and gives vigor to the nature of man.
5. Monastic life is founded on the renunciation of the world, and so presents itself as the renunciation of nature for the sake of surpassing it, in order to find what is above nature. In other words, monasticism contains in itself a deep element of exalted heroism, of real, genuine life. At the same time, the more estranged one is from this world, the more he is able to help this world.
A monk knows the secrets of the human soul, the activity of the passions and the image of the activity of the grace of God, the mysteries and difficulty of the spiritual path. The monk is one has himself struggled and learned much. He is the best psychologist. He understands the weak, the antagonistic, the grieved, the burdened and the betrayed, the hungry and the thirsty, the persecuted and unjustly insulted. Is this not the work of a pastor?
*****
One of the most impressive and memorable moments of the symposium was the discussion, when all of the participants were able to ask their interesting questions. Some of these, briefly, were: How can we struggle against the contentious quality of the feminine psychology? How can we avoid excessive attachment to the spiritual father? How should we relate to a pyschological ill person in the brotherhood or sisterhood?
Zhicha Monastery, founded at the beginning of the thirteenth century by Stefan the First-crowned and St. Sabbas the Serb. The monastery suffered under the Turkish yoke, during World War II, and during the NATO bombings of 1999. Nevertheless, today the Zhicha monastery is one of the strongest in Serbia, inhabited by forty-five people.
Thanks to the labors of Abbess Nikodima and the joyfully ascetical life of her sisterhood, the lives of many women’s monasteries have been renewed, both in Greece itself and in other countries.
The divine services, served in the ancient Zhicha church, left a especially deep impression upon all the participants in the symposium.
The venerable hierarchs and abbots, giving exclamations in various languages and styles of chant, the ancient frescos — all of this gave a feeling of universal Orthodoxy here and now, in our life.
BLESSED ALYPIA, FOOL-FOR-CHRIST OF KIEV
An honored grave
On the northern outskirts of Kiev, amongst the fir and old birch trees, Lesnoe cemetery extends for several kilometers. Deep within it, to the right of the central gates, one of the cemetery plots seems to have broken away from nonexistence and atheistic captivity. It starkly differs from the now customary marble preponderance of brownish-black gravestones and slabs. White crosses on the humble graves speak of eternal life, transfigured and joyful. This cemetery ground belongs to the old Florov Convent, and here rest the nuns and clergy, who died during the latter half of the last century.
Lesnoe cemetery came into being during the 1960’s, when Abbess Antonia of the Florov Ascension Monastery brought money to the city’s executive committee to purchase eight cemetery plots. The Abbess could not have guessed, of course, that this place would in time attract pilgrims from all corners of the Ukraine, Belorussia, Russia, and even from across the ocean. In the fall of 1988, the blessed nun Alypia (Avdeeva) was buried here. She was known to the world as a fool-for-Christ and clairvoyant eldress. Now the honor shown her by the people of Kiev can only be compared to that of St. Matrona of Moscow,[1]although Blessed Alypia is not yet canonized as a saint. Documentation is only now being gathered and studied, but in the opinion of the Abbot of the Pokrov Goloseyevsky Hermitage, Archimandrite Isaac (Andronik), who headed the restoration of that monastery in the 1990’s, the blessed nun will soon be canonized. As an aside, Blessed Alypia labored in asceticism at the ruins of the Goloseyevsky Hermitage, and prayed to the God-pleasers who lived there during the eighteenth and early nineteenth centuries, some of whom were also buried there: Metropolitan Philaret (Amphiteatrov †1857) of Kiev, whose relics are now in the Kiev-Caves Lavra, and his spiritual father, Hieroschemamonk Parthenius (†1855); Hieroschemamonk Theofile the fool-for-Christ (†1853) and monk Paisius (†1893); and the elder, Hieromonk Alexy (Shepelev †1917). Blessed Alypia as if received the spiritual baton that the Goloseyevsky ascetics handed on, and prayed many years for the renewal of that monastery. She told her spiritual children that she would abide there “forever, but not right away.”
But let us return to the Lesnoe cemetery. I first visited the Florov plot in the 1990’s, before the breakup of the Soviet Union, when only matushka Alypia’s spiritual children knew about her grave. This included several Florov nuns, who led me to the blessed one’s grave. On the way there, they told me about the eldress, how she lived in the hollow of a huge Linden tree on the territory of the Kiev-Caves Lavra until it was closed in 1961, how prayers brought miracles of healing and divine help, and how she could read the hearts of those who came to see her like an open book. She blessed many for the priesthood and monasticism, tore many from the cold claws of fatal illnesses, and saved many from poverty and crushing failure in life.
From notes on Blessed Alypia’s life
As often happens when collecting and compiling material for saints’ lives and biographies of God-pleasers, facts sometimes creep in that cause doubt, especially when they are about people who bore the podvig of foolishness-for-Christ. We know that matushka was of Mordovian nationality and spoke Russian imperfectly; furthermore, like all blessed ones, she talked about herself sporadically and out of chronological order, often in a hidden way and without commentary. Nevertheless, her closest cell attendants, or as they called them, “caretakers,” as well as certain spiritual children—linguists and journalist—were able to narrate the blessed one’s life path on the pages of books, periodicals, and electronic sites. Here is what we can read about her childhood on the Kiev site, Blessed Alypia:
“Blessed Alypia (Agapia Tikhonovna Avdeyeva) was born in around 1910 in Penza Province to the pious family of Tikhon and Vassa Avdeyev. The blessed eldress related how her father was strict, but her mother was very kind, hardworking, and orderly. Sometimes she would roll up various treats in an apron and have Agapia take them to the poor people of their village; she distributed an especially large amount of treats on feast days. When the time came for learning, Agapia was sent to school. She was lively, quick, and sharp-witted, and could not refrain herself from giving hints to the other children. The girl was transferred to another class, and even amongst children a year older than her she stood out by her intelligence and quick-wittedness. In 1918, Agapia’s parents were shot. The eight-year-old girl read the Psalter over them all night for the repose of their souls. Agapia lived for a time with her uncle. Having completed only two years of school, she set out on a long pilgrimage to holy places… During the time of militant atheism she spent ten years in prison; despite the great lack of sustenance there, she kept the fasts as best she could, praying ceaselessly.”
Further on in her life we read how she was miraculously freed from prison, and how the Apostle Peter appeared to her. In light of this fact and her later life of prayer, it becomes clear why she prayed so many years directly in front of the large icon of the Apostles Peter and Paul located in the right side-altar of the Demeyevsky Church in Kiev. Also mentioned in her life is Agapia’s meeting during her years of wandering with the clairvoyant Hieroschemamonk Theodosius, who lived during the post-war years near Novorossisk, in the village of Gorny (formerly a Cossack settlement called Krymskaya), and who blessed her for the podvig of foolishness-for-Christ. Matushka herself spoke about this: “I was with Theodosius, I saw Theodosius, I know Theodosius.”
But more is written about her time in Kiev, from the 1960’s to 1988, for there are documented, attested facts, and many testimonies of her spiritual children and others who associated with her. Matushka wore chains in the form of a huge bundle of keys, and on her chest, under her clothing, she wore an icon. Nearly every day she brought to church bags of bread that people had given her, bought a large number of candles, and placed them before the icons herself. As another aside—long before the former Metropolitan Philaret (Denisensko) led the schism [in the Ukrainian Orthodox Church], she rebuked him one day right during services, and was consequently expelled from the church. It is also known that on the eve of 1986, the year of the Chernobyl explosion, matushka was very troubled, and kept talking about “terrible fires”. They say that at the beginning of April, 1986, she left her shack in the Goloseyevsky forest and walked around the entire city with her staff, praying for its salvation.
I learned much that was miraculous about the blessed one’s life. But at that time, at her grave, it all seemed like a fairy tale.
Finally I believed
I regarded the nuns’ stories with the doubt of an “educated Soviet journalist”, who was raised in an atheistic environment, although I did go to church. As the Litia for the reposed was being served I looked at the oval photograph of the blessed one on the grave cross, bearing the inscription, “Fear God!” As I learned later, one demonically possessed man had been here a number of times, twisted out the cross and thrown it aside. Apparently this inscription was intended for him, to bring him to reason. The penetrating gaze of the fool-for-Christ reached straight to the heart, and a peaceful calm descended into the soul.
“Ask matushka for help, if you have any problems in life,” the nuns advised me. “She helps everyone.”
I did not know what to ask, except perhaps that the film studio “Nauchfilm” would accept my scenario about Fr. Mikhail Boiko, the well-known Kiev spiritual father and son of a repressed priest, who had served throughout World War II as a mortar man. As I later learned, Fr. Mikhail himself regarded blessed Alypia with great mistrust, considering her to be no more than mentally ill. He had once served in the Demeyevka Ascension Church, where the fool-for-Christ prayed for many years. Nevertheless, I prayerfully addressed matuskha Alypia, saying, “Please pray, blessed matushka, that my scenario would be accepted, so that people would know about the persecutions against the Church and her servants.” My surprise knew no bounds when literally a few days later the editor of the film studio called me and told me that my scenarios had been accepted. Furthermore, the director who shot the film about Fr. Mikhail found footage in the archives showing the funeral services for peasants who had died from the famine in Poltava province. But most amazing was that the father of Archpriest Mikhail Boiko, Priest Paul Boiko, was shown in the footage serving with his little son Mikhail, an acolyte. The director himself did not even comprehend that the future Fr. Mikhail had happened into his film. At the preview, the hero of the film suddenly exclaimed, “That’s my father! And there I am—next to him, barefoot!”
After the preview I told Fr. Mikhail about my prayer at the blessed one’s grave, how for a long time no one had accepted my scenario, but that after this it was suddenly accepted. I also noted that such a find in the archive footage was also the result of the blessed one’s prayers. At that the elder shook his head with amazement and uttered after a pause, “Wondrous is God in His saints!...”
Later, while visiting my parents’ grave I went also to matushka’s, where I met Vera Feodorovna Udovichenko, the compiler of a book on Blessed Alypia containing scores of accounts by clergymen, monks, and laypeople—those who knew matushka when she was alive, and those who had been helped by her prayers after her repose.
“Their remembrance is from generation to generation…”
I knew many of the clergy personally, and after reading the book, She Who Acquired Love,published with the blessing of Metropolitan Vladimir [of Kiev] in 2005, I talked with them, asking them about the nun Alypia. The former rector of the Demeyevka Ascension Church, Fr. Methodius Finkevich (who received the monastic tonsure in his old age at Pochaev Lavra), had a great veneration for matushka, and told me how he had visited her at her little house in Goloseyevsky forest when she was living there. At that time, Fr. Methodius, still a young priest, served in the St. Vladimir Cathedral, and matushka would ask him repeatedly, “Do you serve in Demeyevka?”
“No, matushka, I am from the Cathedral…”
“A-ah, from the Cathdral…”
Thus it would go, every time. “Yes, the eldress is losing her memory,” thought Fr. Methodius. But soon he was appointed rector of the Demeyevka church, where he has served for over twenty years now. When I told Fr. Methodius about the incident with the film studio, he remarked, “She was the embodiment of meekness and gentleness. I pray to her even about trifles.”
In the book on matushka Alypia are stories of how she helped people in serious life situations—people with one foot in the grave, others who were perishing from drunkenness, yet others who were caught in the nets of sectarianism, had lost children, husbands or wives, or who were facing a complicated life decision and did not know which way to go.
Amongst her spiritual children was the former bishop of Tylchinsk and Bratslav, Ippolit (Khilko), now retired. In his recollections of the eldress, Vladyka related how she had foretold that he would become a bishop. She also told him about the fire that later broke out at the Moscow Theological Academy where he was studying. It happened in 1986, just before the feast of the Exaltation of the Cross, and five students gave up their souls to Christ as a result.
“Matushka Alypia told my sister about the fire before she had learned of it herself. ‘There has been a fire! But he was not sle-eping! He was walking here and there!’ By matushka’s prayers I escaped the fire—I really was not sleeping that night.”
The bishop also recounted several other amazing incidents in his life, when by the blessed one’s prayers he was able to save his finger after nearly losing it while using a power saw—it was revealed to her; how she had helped him in his flight to Jerusalem, where he had an obedience in the Russian Orthodox Mission, and many other things. I will relate an episode from their final meeting. This was before his departure to Jerusalem. Matushka loved flowers, and Vladyka had brought her a bouquet.
“Matushka, take these flowers. They say that they are a symbol of life.”
“Life, you say? Then put them in the vase yourself.”
This was their final meeting on earth.
God revealed to the blessed one the time of her imminent repose. Matushka departed to the Lord on October 30, 1988. She asked, “What day of the week is October 30?” She also said that snow would fall at her burial, which did happen.
* * *
She lives on in the people’s memory. Her name can be heard at the commemorations in all the churches of Kiev, and beyond. An icon has long been painted of the blessed one by those who honor her, and an Akathist has been written to her. But apparently the “fullness of time” unknown to us must first come before her heavenly glorification resounds beneath the arches of our churches.
Now the blessed one rests in the lower level of the Protection Church of Goloseyevsky Monastery—her relics were translated there five years ago, in October of 2006, and endless streams of people go there to pray. The monastery is especially filled with people on the day of Mother Alypia’s repose—October 30.
Translation by OrthoChristian.com
ΙΕΡΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ. ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
Πρόσφατο θαύμα του Γέροντος Πορφυρίου
Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011
Μοναχός Τρύφων «Τελειωθείς εν ολίγω πλήρωσε χρόνους μακρούς», όπως λέγει ό προφήτης Σολομών.
Μοναχός Τρύφων Βοϊκουλέσκου Μοναστήρι Τισμάνα νομού Γκόρζ (+1944)
Στον μοναχό π. Τρύφωνα εκπληρώνεται επακριβώς ό λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου, πού λέγει ότι «οι πρώτοι θα γίνουν έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι».
Αυτός ήταν μία μορφή καλοσυνάτου μοναχού, πού προώδευσε πνευματικά στα βαθειά του γεράματα, αφού έζησε λίγα χρόνια στο μοναστήρι. «Τελειωθείς εν ολίγω πλήρωσε χρόνους μακρούς», όπως λέγει ό προφήτης Σολομών.
Πράγματι, ό π. Τρύφων ήλθε γέρος στην μοναχική άσκηση. Δεν εισήλθε από νέος στην μεγάλη πόρτα της Μονής. Δεν έζησε κοντά σε κάποιον έμπειρο μοναχό σαν μαθητής του. Δεν μεγάλωσε κοντά σε φημισμένους και μορφωμένους Γέροντες. Δεν γνώρισε τις μεγάλες δύσκολες μάχες των μοναχών της νεανικής τους ηλικίας. Δεν έπιασε από μικρός στο χέρι το κομποσκοίνι, το Ψαλτήρι, τον κανόνα της νηστείας, την καλογερική πτώχεια. Όχι. Απ' όλα αυτά ήταν ξένος ό π. Τρύφων.
Καταγόταν από την πόλι Τίργκου Ντζίου. Από μικρός ασχολήθηκε στον κόσμο με το εμπόριο, με την μάχη για την ύπαρξη στην ζωή. Νυμφεύθηκε και απέκτησε τρία παιδιά. Όλα έμαθαν γράμματα. Το επάγγελμα του στην κοσμική του ζωή του ήτο μάγειρας σ' ένα εξοχικό εστιατόριο. Κανείς ανάμεσα στους υπαλλήλους και στον λοιπό κόσμο, πού τον γνώριζαν, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ό μάγειρας τους ήταν π.χ. άδικος, γκρινιάρης, άπιστος ή κλέπτης ή γαστρίμαργος. Διότι πράγματι ήταν άνθρωπος του Θεού, αξιοτίμητος, αγαπητός σε όλους και γνήσιο πνευματικό τέκνο της Εκκλησίας του Χριστού.
Αφού τακτοποίησε τα παιδιά του και τα υπάνδρευσε, μετά από λίγο καιρό απέθανε και ή γυναίκα του, και ό καλός αυτός χριστιανός απεφάσισε ν' αφήσει τον κόσμο. Και ήλθε στην μονή Τισμάνα την 11ην ώρα της ζωής του. Ήταν το 1934. Την επόμενη χρονιά εκάρη μοναχός και έζησε στην Μονή δέκα ακριβώς χρόνια. Το δεκαετές αυτό και τελευταίο διάστημα της ζωής του το αφιέρωσε και πάλι με εντολή του ηγουμένου στην διακονία του μαγειρείου της Μονής του. Στο διάστημα αυτό έζησε παραδειγματική ζωή, με σπάνια μοναχική άσκηση. Σιωπούσε, προσευχόταν, νήστευε, αγρυπνούσε, βοηθούσε στην εκκλησία, δεν απουσίαζε από τις ακολουθίες και κοινωνούσε συχνά των Άχραντων Μυστηρίων.
Ας διαβάσουμε παρακάτω τί έγραψε ένας αυτόπτης μάρτυς, ό άρχιμ. π. Ίωάσαφ Γκανέα, ό όποιος στην εποχή του γερο-Τρύφωνος ήτο φοιτητής και έμενε μερικές φορές στο μοναστήρι αυτό: «Ήταν στο Τισμάνα ένας μάγειρας, του οποίου το μνήμα είναι εκεί ανάμεσα στα άλλα των Πατέρων, ό π. Τρύφων Βοϊκολέσκου. Αυτός ό άνθρωπος, πριν γίνει μοναχός, ήτο πρώτος και υπεύθυνος μάγειρας στο τάδε εστιατόριο της πόλεως Τίργκου Ντζίου. Το 1934 εγκατέλειψε τα πάντα, και ασπάσθηκε το αγγελικό σχήμα των μοναχών το 1935. Από τότε μέχρι τον θάνατο του ήταν ό μάγειρας της μονής Τισμάνα. Δεν γνωρίζω πότε εκοιμάτο και πότε αναπαυόταν. Στην εκκλησία ερχόταν ανελλιπώς, ήμερα και νύκτα. Παρά τα γεράματα του ανέβαινε πολλές φορές τις σκάλες του καμπαναριού για να κτυπήσει τις καμπάνες, μετά τον κόπανο, το σιδεράκι, οι όποιες ακούονταν από πολύ μακριά. Άλλοτε τον έβλεπες στο μαγειρείο να μαγειρεύει και τις νύκτες να ευρίσκεται στην εκκλησία και να προσεύχεται. Ένα τέτοιο μάγειρα, φθασμένο στην αρετή και στην αγιότητα, συνάντησα και στην μονή Τσερνίκα.
Μου άρεσε πολύ ή ζωή του π. Τρύφωνος. Ήταν ένα πρότυπο στην ζωή μου και πολύ με ωφελούσε. Όταν τον έβλεπα με το ωχρό πάντα πρόσωπο του, με έντονα τα σημεία της νηστείας στην μορφή του, ενθυμούμουν τούς μεγάλους ασκητές των μεγάλων κοινοβίων του αγίου Παχωμίου, του αγίου Ευθυμίου και άλλων. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία στην ψυχή μου ότι κι αυτός ό γέροντας της μονής Τισμάνα, ήτο μεγάλος αγωνιστής στην νηστεία, στην προσευχή και στην υπακοή.
Όταν έκοιμήθη, πολλά λουλούδια και κρίνα βάλαμε δίπλα του, και μέσα στο τάφο του όταν τον θάπταμε. Περισσότερο κλαίγαμε παρά ψάλλαμε. Όλοι τον αγαπούσαμε και τον θεωρούσαμε σαν το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι της Μονής μας, κι αυτό για την αγία και ταπεινή ζωή του.
Ό π. Τρύφων ήτο άρρωστος στο συκώτι και παρ' όλα αυτά βίαζε τον εαυτό του και κατέβαινε στο μαγειρείο να μαγειρεύει καθημερινά. Τότε εγώ ήμουν φοιτητής».
Ιδού λοιπόν, ότι ό Θεός δεν ζητεί μακρότητα ήμερων και ετών στη μοναχική ζωή, αλλά να προσφέρουμε ολόκληρη την ψυχή μας σ' Αυτόν. Ό π. Τρύφων εργάσθηκε στο πιο δύσκολο διακόνημα της Μονής. δούλευε ήμερα και νύκτα για τούς άλλους, υποδεχόταν στο μαγειρείο Πατέρες και λαϊκούς χριστιανούς, παρηγορούσε τούς πτωχούς και τούς βοηθούσε ποικιλοτρόπως. Έκανε ότι ημπορούσε. Το έτος 1944 ό π. Τρύφων μετέβη στον Κύριο. Είθε ή ταπεινή του ψυχή να προσεύχεται στον ουρανό για τις ψυχές όλων μας.
ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΜΙΑ ΑΛΕΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ.
Ιερομόναχος Ιερώνυμος ηγούμενος στην σκήτη Πέστερα
Αυτός ό πατήρ καταγόταν από την Τρανσυλβανία (Δυτική Ρουμανία). Ήταν νυμφευμένος και ασχολείτο με την κτηνοτροφία. Κάθε ήμερα πήγαινε στο δάσος με τα πρόβατα. Περπατούσε τα καλοκαίρια στα βουνά με τα πρόβατα του, ενώ τον χειμώνα κατέβαινε στο χωριό του.
Μία φορά βρήκε την γυναίκα του στο σπίτι ν' αμαρτάνει με άλλον άνδρα. Τότε της είπε με ήσυχο τρόπο:
-Γυναίκα, εγώ δεν στενοχωρούμαι μ' αυτό το έργο πού κάνεις. Ζήσε με όποιον θέλεις. Ό Θεός θα σε κρίνει, όπως εκείνος γνωρίζει. Εγώ από σήμερα σε αφήνω και πηγαίνω στο μοναστήρι.
Και ήλθε ό αδελφός Ιωάννης στην Σκήτη Πέστερα (στα ελληνικά σπηλιά). Τότε ήταν το έτος 1910. Στην αρχή ήταν μαθητής του ταπεινού μοναχού Ίωήλ. Κατόπιν έκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Ιερώνυμος. Μετά από λίγα χρόνια, βλέποντας οι Πατέρες την υπακοή και υπομονή του, τον χειροτόνησαν ιερέα και κατόπιν τον εξέλεξαν και ηγούμενο τους.
Και έκτοτε αγωνιζόταν ό π. Ιερώνυμος για να ειρηνεύει όλους και επέβαλλε στους χριστιανούς πού ήρχοντο, να ακολουθούν την τάξι της εκκλησίας. Επίσης κρατούσε ό ίδιος τον κανόνα των προσευχών του, πράγμα το όποιον απαιτούσε κι από τούς μοναχούς του. Οι χριστιανοί έτρεχαν στον Γέροντα για εξομολόγηση και κατόπιν στην εκκλησία ελάμβαναν την Θεία Κοινωνία. Μαζί τους έφερναν δώρα και χρήματα στην Μονή, για την ανάγνωση των ονομάτων τους.
Αλλά ό διάβολος νίκησε τον Γέροντα με την φιλαργυρία και άρχισε να συγκεντρώνει χρήματα στο κελί του. Μία φορά τον πλησίασε ό π. Ίωήλ, ό πνευματικός του διδάσκαλος. Τον είδε να κρατά στα χέρια μία αλεπού από τον λαιμό. Του είπε:
-Πάτερ ηγούμενε, αιχμαλωτίσθηκες από την φιλαργυρία. Σε είδα να κρατάς μία αλεπού από τον λαιμό! Είναι καλύτερα να τα δίνεις στους πτωχούς, διότι στενοχωρείς τον Χριστό και ή ψυχή σου ευρίσκεται σε κίνδυνο.
Από εκείνη την ώρα ό ηγούμενος μετανόησε και δεν κρατούσε πλέον χρήματα.
Κάποτε ήρχοντο συχνά ληστές και λεηλατούσαν την σκήτη. Κάποια στιγμή ό Στάρετς απεφάσισε να φύγει οριστικά από την σκήτη. Όταν εκείνη την φορά ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Σκήτη, ξαφνικά είδε μπροστά του ένα Άγγελο με λευκά ρούχα, πού του είπε:
-Όταν έρχονται ληστές, μη φεύγεις, ούτε να φοβάσαι. Μόνο να κτυπάς τις καμπάνες!
Και από τότε έκαμε όπως του υπέδειξε ό Άγγελος. Όταν ό Γέροντας προσευχόταν, οι καμπάνες κτυπούσαν μόνες τους. Και οι ληστές, όταν ήρχοντο, έβλεπαν γύρω από το μοναστήρι εκατοντάδες στρατιώτες σε παράταξι μάχης, έτοιμους να πολεμήσουν! Αμέσως έφευγαν λέγοντας:
-Ιδού, αυτοί οι μοναχοί έχουν στρατό ετοιμοπόλεμο!
Αυτός ό άξιος ηγούμενος τελειώθηκε σε βαθειά γεράματα.
ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΜΟΝΑΧΗ ΑΓΑΘΗ ΗΛΙΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΑ 9 ΑΠΟ ΤΑ 10 ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.
Μοναχή Αγάθη Ήλίε Μοναστήρι Παλαιά Άγαπία (1876-1968)
Δεν ημπορούμε εδώ να μη μνημονεύσουμε και την μοναχή Άγάθη Ήλιε, την κατά σάρκα μητέρα του μεγαλυτέρου ησυχαστού των νεωτέρων χρόνων στην Ρουμανία, του άρχιμ. όσιου Γέροντος Κλεόπα Ήλίε.
Προέρχεται από την Σουλίτσα του νομού Μποτοσάνι. Ό άνδρας της, Αλέξανδρος, ήταν στην ζωή του έμπορος αγελάδων. Ό Θεός τούς ευλόγησε και απέκτησαν 10 παιδιά. Από μικρά τα έμαθαν οι γονείς τους ν' αγαπούν τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, τις προσευχές και να αποφεύγουν τούς πειρασμούς στην προσωπική τους ζωή. Λίγο μακριά από το χωριό τους, υπήρχε ή σκήτη Κοζάντσεα, στην οποία αγωνιζόταν ό π. Παΐσιος Όλάρου, ό γέροντας του π. Κλεόπα. Εκεί έτρεχαν συχνά τα παιδιά αυτής της πολύτεκνης οικογένειας για να προσευχηθούν, να ακούσουν διδαχές του Γέροντος Παϊσίου, να βοσκήσουν τα ζώα της σκήτης...
Αλλά ό Καλός Θεός, του οποίου τα κρίματα είναι ωκεανός ανεξερεύνητος, επέτρεψε να πιει αυτή ή ευσεβέστατη οικογένεια πολλά πικρά ποτήρια. Τα παιδιά τους ένα ένα τα έπαιρνε από την ζωή, στο άνθος της νεότητός τους, όπως συνέβη κάποτε και με τα παιδιά του Ιώβ. Μόνο ένα παιδί τους έμεινε κοντά τους.
Αρχίζοντας από το 1915 μέχρι το 1935 άρχιζαν τα παιδιά τους να φεύγουν από την ζωή με το θέλημα του Θεού.
Ό γιός τους Ιωάννης απέθανε σε ηλικία 16 ετών. Μετά από ένα χρόνο απέθανε ή κόρη τους Πορφυρία σε ηλικία 18 ετών. Μετά από δύο χρόνια απέθανε ή Μαρία, σε ηλικία 26 ετών. Ή καημένη ή μητέρα τους, ή κ. Μαρία, έκλαιγε συνεχώς για τα χαμένα παιδιά της. Κάθε φορά πήγαινε στην σκήτη, και ό Γέροντας Παΐσιος την παρηγορούσε λέγοντας της ότι στέλνει αγγέλους στον ουρανό.
Μετά από λίγα χρόνια άρχισε να κλαίει και πάλι ή μητέρα τους Μαρία, διότι τώρα δύο αγόρια της, ό Βασίλειος και ό Γεώργιος έφυγαν για την μονή Συχαστρία να γίνουν μοναχοί.
Το 1931, ήλθε και πάλι στην σκήτη ή κ. Μαρία, διότι έμαθε ότι ό γιός της, ό μοναχός Βασίλειος, απέθανε. Μετά από δύο χρόνια ή ίδια δοκιμασία της συνέβη με τον θάνατο του Γεωργίου, πού είχε γίνει μοναχός και είχε όνομασθή Γεράσιμος. Μετά από ένα χρόνο έτρεχε και πάλι στην σκήτη ή κ. Μαρία να παρηγηρηθή διότι απέθανε ή κόρη της Αικατερίνη. Ήτο 20 ετών και είχε μπει στην μονή Άγαπία σαν δόκιμη μοναχή. Της πέθαναν οκτώ παιδιά και απέμεινε με δύο. «Τα παιδιά σου ψάλλουν τον Θεό σαν άγγελοι στον ουρανό, μάμα Μαρία. Εκεί θα συναντηθείτε», της έλεγε για να την παρηγορήσει κάθε φορά ό π. Παΐσιος Όλάρου.
Το 1949 ήλθε πάλι ή κ. Μαρία στον π. Παΐσιο να τον πληροφορήσει ότι έφυγε για τον Κύριο και ό 9ος γιός της, ό Μιχάλης. Και πάλι ό π. Παΐσιος να την παρήγορη λέγοντας της: «Τα 9 παιδιά σου πήγαν στον Κύριο και έχουν φορέσει εννέα μαρτυρικά στεφάνια».
Μετά από λίγο καιρό απέθανε και ό άνδρας της, ό Αλέξανδρος. Ό τελευταίος υιός της ό Κωστάκης είχε ήδη φύγει για δόκιμος στο μοναστήρι. Είναι ό μετέπειτα μεγάλος Γέροντας της Ρουμανικής Εκκλησίας, ό όσιος π. Κλεόπας Ήλίε. Ή πονεμένη μάνα, Μαρία, ζητεί την συμβουλή του Πνευματικού της, τί να κάνη, διότι ό Δόκιμος Κωστάκης την καλεί να τον ακολουθήσει στον μοναχικό βίο.
-Πήγαινε, μητέρα Μαρία, να γίνεις και εσύ μοναχή και προσευχήσου για ζωντανούς και πεθαμένους.
Έτσι τον χειμώνα του 1946 ή γιαγιά Μαρία, σε ηλικία 70 ετών, επήγε πρώτα στην Συχαστρία να προσκύνηση τούς τάφους των δύο παιδιών της. Κατόπιν με την καρότσα επήγε στην μονή Παλαιά Άγαπία, όπου έμεινε οριστικά. Έγινε μοναχή με το όνομα Άγάθη και έζησε άλλα 22 χρόνια. Βέβαια δεν μπορούσε να διαβάζει βιβλία, ούτε ακολουθίες στην εκκλησία. Δεν ήξερε να διαβάζει. Αυτό πού την χαρακτήριζε ήταν ή καλοσύνη της και ή αθωότητα της ψυχής της. Είχε μία παιδική ψυχή, χωρίς κακία, χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς κακές σκέψεις στο μυαλό της. πίστευε οτιδήποτε της έλεγαν, υπάκουε σε όποιον την διέταζε να κάνη κάτι, αγαπούσε όλους τούς ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, συνομιλούσε με όλους και έκλαιγε μπροστά στην συμφορά και τον πόνο του κάθε άνθρωπου.
-Ποιό διακόνημα κάνεις στο μοναστήρι, Αδελφή Άγάθη;
-Κόβω ξύλα με το πριόνι, φροντίζω για τα λουλούδια και βοηθώ στο μαγειρείο...
Μία άλλη απασχόλησης της ήταν να πηγαίνει ενίοτε στο δάσος για όλη την ήμερα, να συγκεντρώνει ξυλαράκια για το μαγειρείο, να προσεύχεται και το βράδυ να επιστρέφει με την δύσι του ηλίου.
Ένα χρόνο πριν από την όσιακή κοίμησί της, έπαυσε πλέον να ομιλεί για τα παιδιά της. Εάν κάποια μοναχή περνούσε και την ερωτούσε, ή γερόντισσα Άγάθη, στέναζε λιγάκι, αλλά χαιρόταν σαν ένα μικρό παιδί. Και έλεγε:
-Τί καλές είναι αυτές οι αδελφές! Με φροντίζουν σαν μητέρα τους. Ιδού εγώ παρέμεινα μόνη... Κοιμήθηκε και ή ηγουμένη Ολυμπιάδα. Παρέμεινα μόνη μου...
Μόνη παρηγοριά της τώρα ήταν ή εκκλησία και οι αδελφές πού την διακονούσαν στο κελί της. πέρασε τα 22 αυτά χρόνια της μοναχικής της ζωής με ταπείνωση, προσευχή, σιωπή, αγάπη, ησυχία και πνευματική ειρήνη.
Ή Παλαιά Άγαπία ήταν γι' αυτήν ένα λιμάνι σωτηρίας. Εδώ ή γερόντισσα Άγάθη γνώρισε στα γεράματα της ένα άλλο κόσμο, τον κόσμο του Θεού. Εδώ εύρήκε την αληθινή ειρήνη του Θεού και ήταν ευτυχισμένη. Τα παιδιά της, σχεδόν όλα, τα έστειλε στον ουρανό, πριν να πάη ή ίδια. Δεν τα μόλυνε ή ανομία του κόσμου, δεν τα πότισε το φαρμάκι της κοσμικής ζωής. Δεν υπέφεραν στην ζωή τους. Τώρα ή μητέρα τους προσεύχεται για όλα αυτά. Στο μοναστήρι εύρήκε την ειρήνη και την ελπίδα της σωτηρίας της.
Το καλοκαίρι του 1968 ή μοναχή Άγάθη αισθανόταν μεγάλη αδυναμία. Μόλις πού εξερχόταν για λίγο στον εξώστη του κελιού της να ζεσταθεί από τις ακτίνες του ηλίου. Για μερικές ήμερες έπεσε στο κρεβάτι.
-Γερόντισσα Άγάθη, δεν θα φας λίγο φαγητό; Να μερικά μήλα.
-Μήλα έχω να φάω στον παράδεισο, όπου φεύγω σε λίγο, απήντησε.
-Και πράγματι, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1968 πέρασε ή ψυχή της στην άλλη ζωή, στην ηλικία των 92 ετών. Ήλθε και την αποχαιρέτισε όλη ή Αδελφότης της Μονής και την συνόδευαν μέχρι την τελευταία της κατοικία με δάκρυα χαράς, με ψαλμωδίες, με λαμπάδες και θυμιάματα και με το κτύπημα των καμπάνων μέσα στην χαρά και την ειρήνη του Χριστού.
ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ.«Είμαι ένας μεγάλος αμαρτωλός ! Εγώ έχω τόσα χρήματα μισθό τον μήνα και άλλοι δεν έχουν τίποτε και πεθαίνουν από την πείνα»
π. Ιουστινιανός Γεωργίου
Μοναστήρι Τσερνίκα νομού Ίλφόβ (1914-1961)
Φοβούμεθα ότι θ' αμαρτήσουμε εάν περάσουμε με σιωπή το όνομα, την ζωή και το τέλος του π. Ιουστινιανού από την μονή Τσερνίκα, ενός θαυμαστού μοναχού των ήμερων μας.
Γεννήθηκε στα μέρη της πόλεως Μπράιλα από πολύ ευσεβείς γονείς, ό Ιουστίνος, όπως ονομάστηκε στο βάπτισμα του, ό όποιος από την παιδική του ηλικία επιδόθηκε σε πολλές σπουδές. Όντας ευφυής εκ φύσεως, επέτυχε να τελειώσει πολύ καλά τις έξης σχολές: Την Εμπορική Ακαδημία, την Φιλοσοφική Σχολή, την Νομική και τέλος την Θεολογία. Εργάσθηκε σαν διευθυντής και κατόπιν σαν υπουργός στο υπουργείο της Εθνικής Οικονομίας. Παράλληλα ήταν και συγγραφεύς βιβλίων. Έγραψε πέντε φιλοσοφικά βιβλία, τα όποια και τυπώθηκαν.
Το έτος 1941 νυμφεύθηκε. Ήταν στο λιμάνι της Κωστάντζας. Εκεί είδε μία νέα κοπέλα, ή οποία κρατούσε την βαλίτσα της και έκλαιγε. Την ερώτησε την αιτία της στενοχώριας της και του απήντησε ότι δεν είχε να πλήρωση χρήματα στο τελωνείο για τα πράγματα της. Εκείνος την παρηγόρησε και της πλήρωσε τον φόρο για τα πράγματα της. Επειδή την συμπάθησε και ήθελε να την σώσει από τον αμαρτωλό κόσμο, την νυμφεύθηκε κανονικά στην εκκλησία, χωρίς όμως να θελήσει να έλθει και σε σωματική συνάφεια μαζί της. Την πήρε μαζί του για να την διαφύλαξη από τις παγίδες του κόσμου. Και ζούσαν μαζί σαν αδέλφια με νηστείες, προσευχές και μυστηριακή ζωή.
Από την φύση του και την εκ των γονέων του χριστιανική ανατροφή δεν αγαπούσε τον θόρυβο και την ζωή του κόσμου. Αγαπούσε την ησυχία, την μοναξιά, την εκκλησία και την προσευχή. Δεν εσυγκινείτο από τις κοσμικές τιμές, από τα χρήματα, τα καλά ρούχα, τις συγγένειες και τις φιλίες των ανθρώπων.
Κάποτε ευρισκόταν σ' ένα κεντρικό δρόμο της πόλεως του Βουκουρεστίου και κραύγαζε: «Είμαι ένας αμαρτωλός, ένας μεγάλος αμαρτωλός, ένας μεγάλος αμαρτωλός! Εγώ έχω τόσα χρήματα μισθό τον μήνα και άλλοι δεν έχουν τίποτε και πεθαίνουν από την πείνα ».
Από τότε στην ζωή του εξάσκησε την μεγάλη αρετή της ελεημοσύνης. Χωρίς διάκριση, αγαπούσε το κάθε πλάσμα του Θεού στην οποιαδήποτε δυσκολία του. Έβλεπε ένα πτωχό στον δρόμο ή ένα ζητιάνο; Του έδινε κάτι από τα χρήματα του. Εάν τα χρήματα πού είχε, τελείωναν στον δρόμο, τούς έδινε την διεύθυνση του να τον επισκεφτούν στο σπίτι του την επόμενη ήμερα. Μία φορά επήρε από τον δρόμο ένα πτωχό και τον μετέφερε στην γωνία του δρόμου. Χωρίς να τον βλέπουν άλλοι, έβγαλε τα ρούχα του και τα παπούτσια του, του τα έδωσε και γύρισε σπίτι του ξυπόλητος και μόνο με το παντελόνι του. Τον μάλωναν ή σύζυγος του και οι συγγενείς του, άλλ' αυτός δεν άκουε κανέναν. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, όταν ήξερε, ότι άλλοι δεν έχουν τί να φάνε.
Την ήμερα λοιπόν πού έπαιρνε από το υπουργείο τον μισθό του, ήδη είχαν φθάσει και περίμεναν έξω από το σπίτι του εκατοντάδες πτωχοί, κουρελιασμένοι, παράλυτοι, ορφανά και χήρες. Τούς βοηθούσε με ρούχα, χρήματα και φαγητά, χωρίς να ερωτά ούτε τα ονόματα τους, ούτε να περιμένει να τον ευχαριστήσουν.
Το έτος 1950 ό ταπεινός αυτός δούλος τού Θεού Ιουστίνος αποφάσισε με την σύζυγο του να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να φύγουν και οι δύο σε μοναστήρια για την σωτηρία των ψυχών τους. Εκείνος πήγε στην μονή Τσερνίκα, 12 χιλιόμετρα έξω από το Βουκουρέστι, και εκείνη στην μονή Τσιγανέστ, 50 χιλιόμετρα μακρύτερα.
Τώρα ή ζωή τού Ιουστίνου άρχισε να αλλάζει κάθε ήμερα και περισσότερο. Ήταν τακτικός στην εκκλησία, ντυμένος με τα απλοϊκά ρούχα τού δοκίμου μοναχού. Μυστικός και ταπεινός όπως ήταν, αγωνιζόταν τις νύκτες στο κελί του με προσευχή και νηστεία. Διακονούσε στην εκκλησία και κατόπιν στο μαγειρείο και σαν μοναχός στην γραμματεία της Μονής. Ήτο ό πιο ταπεινός και πτωχός μοναχός ανάμεσα σ' όλη την αδελφότητα των 100 περίπου μοναχών.
Το κελί του ήταν πάντα ανοικτό, διότι δεν είχε τίποτε να κλείδωση και να κρύψει. Έτρωγε μία φορά την ήμερα, μετά την δύσι τού ηλίου, ψημένες πατάτες στα κάρβουνα. Κοιμόταν σε μία σανίδα, πού ήταν σκεπασμένη με μία ψάθα, πρεσαρισμένη στα άκρα της κρεατοσανίδας. Όταν τον ερώτησαν γιατί κοιμάται τόσο σκληρά, απήντησε: «Για να μη κοιμάμαι πολύ, διότι ό ύπνος μάς οδηγεί στον άδη».
γνώρισε και προσωπικά την φρίκη των κομμουνιστικών φυλακών, όταν για την πίστη του και την μοναχική του ιδιότητα, συνελήφθη και οδηγήθηκε εκεί, όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό τον έβγαλαν στελέχη τού Κόμματος από το κελί του, τού έβγαλαν τα παπούτσια του και τα χονδρά ρούχα του και τον ανάγκαζαν να περπατά ξυπόλητος και ελαφρά ενδεδυμένος μέσα στο χιόνι. Τον ρωτούσαν καθ' όδόν: «Θέλεις, τρελέ, να είσαι ακόμη μοναχός;». Τον κτυπούσαν με διάφορα μέσα για να τελειώσουν γρήγορα μ' αυτόν. Όταν κάποτε βγήκε από τις φυλακές, ήταν άρρωστος με καρκίνο στα πνευμόνια. Αλλά δεν κάλεσε τον γιατρό. Γι' αυτό οι άλλοι τον αποκαλούσαν: «Ό τρελός μοναχός». Ό π. Ιουστινιανός όμως είχε αποκτήσει, για την ταπείνωση του, για την υπομονή στις δοκιμασίες του και την πολλή του αγάπη προς τούς πτωχούς, το χάρισμα της διοράσεως.
Την άνοιξη τού 1961, τον καιρό της Μεγάλης Νηστείας, είπε ό Γέροντας στους πατέρες τού μοναστηριού του:
-Μετά από τρεις εβδομάδες, την επομένη ήμερα, την Κυριακή τού Θωμά, στις οκτώ το πρωί, εγώ θα φύγω από τον κόσμο αυτόν! Άλλοι πατέρες τον πίστευσαν και άλλοι έλεγαν ότι τον εξαπάτησε ό νοητός εχθρός. Εκείνος με σαφήνεια πληροφορημένος από την Θεία Χάρι για το τέλος του πού πλησίαζε, εξομολογήθηκε τα πάντα από την παιδική του ηλικία, έλαβε τα Άχραντα Μυστήρια, συνεχώρησε τούς άλλους και περίμενε με χαρά την καθορισμένη ήμερα και ώρα. κάλεσε και την αδελφή εν Χριστώ, μοναχή Ίουστίνα, από την μονή Τσιγκανέστ. Αυτή όμως δεν ημπόρεσε να έλθει στην κηδεία τού πρώην συζύγου της, διότι ήταν βαρειά ασθενής.
-Μη με πάτε στον γιατρό, είπε στους Πατέρες ό π. Ιουστινιανός. Ένας είναι ό μοναδικός γιατρός μας, ό Χριστός. Καλέστε μόνο τον Μεγάλο Γιατρό!
Με την άφιξη της ημέρας, Κυριακής τού Θωμά, λίγες ώρες πριν από την αναχώρηση του για τούς ουρανούς, τον επισκέφθηκε στο κελί του ένας χωρικός και του είπε:
-Πάτερ, σκληρά μας δοκιμάζει ό Θεός με την ξηρασία. Επί δύο μήνες τώρα δεν έχει βρέξει. Καίγεται ό τόπος. Θα καταστραφούν οι καλλιέργειες εξ αιτίας των αμαρτιών μας...
-Μη λυπάσαι, αδελφέ... Αύριο άποχωριζόμεθα... Εάν θα βρω Χάρι ενώπιον του Χριστού, θα Τον παρακαλέσω να στείλει βροχή. Μόνο να προσευχόμεθα...
Και ιδού ή προφητεία του π. Ιουστινιανού εκπληρώθηκε ακριβώς. Την δεύτερη ήμερα, μετά την Κυριακή του Θωμά, στις οκτώ το πρωί, όταν κτύπησαν οι καμπάνες για την θεία Λειτουργία, ό π. Ιουστινιανός παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού, έχοντας ειρηνικό και φωτισμένο το πρόσωπο του. Όλη ή συνοδεία της Μονής έξεπλάγησαν για το προφητευμένο τέλος του.
Όταν οι πατέρες μετέφεραν και τοποθέτησαν το ιερό σκήνος του Γέροντος στο μνήμα του, ό ουρανός άρχισε να γεμίζει από μαύρα σύννεφα, πού ήταν μάλλον καρπός των προσευχών του. Σε λίγο άρχισε να βρέχει δυνατά, καθ' όσον είχε να βρέξει 40 ήμερες.
Μία ήμερα πριν το 40ήμερο μνημόσυνο του μακαριστού γέροντος Ιουστινιανού, ή μοναχή Ίουστίνα (ή πρώην σύζυγος του) ήταν βαριά άρρωστη και επρόκειτο να μεταφερθεί στον γιατρό για εγχείριση. Την νύκτα όμως εκείνη την επισκέφθηκε ό άγιος Καλλίνικος, ό πρώην ηγούμενος της Τσερνίκας και ιεράρχης του Ρίμνικου (+ 1867) και της είπε:
-Για χάριν του π. Ιουστινιανού σε θεραπεύω! Και αμέσως το θαύμα έγινε. Την δεύτερη ήμερα αποκαταστάθηκε ή υγεία της και μάλιστα ήλθε και στο μνημόσυνο του πρώην συζύγου της, Γέροντος Ιουστινιανού.
«Μακάριοι, ους έξελέξω και προσελάβου, Κύριε...»
ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"