ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ: ΤΟ ΑΚΡΙΒΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΠΛΟΙ άνθρωποι της πίστεως έχουν αυξημένο το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης. Όταν δέχονται κάποια ευεργεσία, τρελαίνονται από χαρά και θέλουν να εκφράσουν την ευχαριστία τους. Ένα τους δίνεις και αυτοί θέλουν να σου δώσουν δέκα άπα αυτά, πού έχουν, θυμούνται για πολλά χρόνια το μικρό ή μεγάλο καλό, πού τούς έχεις κάνει. Συνδέονται μαζί σου, θέλουν τις συμβουλές και τις ευχές σου. Είναι πολύ ευγενείς απέναντι σου και ενώ αυτοί μιλάνε για την πνευματική ωφέλεια, πού τούς έδωσες, εσύ πού τούς ακούς ωφελείσαι περισσότερο.

Οι ευλογημένοι αυτοί άνθρωποι ευχαριστούν τον Θεό για όλα όσα τούς προσφέρει. Βρίσκονται σε κατάσταση αδιάκοπης ευχαριστίας. Και αυτό το ελάχιστο, πού τούς έκανες εσύ σ' Εκείνον το αποδίδουν. Σε θεωρούν όργανο της αγάπης Του. Γι` αυτό και σε ευγνωμονούν.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με όλους τούς χριστιανούς. Συνήθως εκείνοι, πού εμφανίζονται ως συνειδητοί και καλλιεργημένοι πνευματικά, δεν έχουν λεπτές ευαισθησίες. Ιδιαίτερα, όταν κάποιος δεν ανήκει στο δικό τους κύκλο και δεν είναι γνωστός τους. Μπορεί πολλά να τούς προσέφερες, να τούς διευκόλυνες στις ανάγκες τους, να ήσουν πρόθυμος για κάθε εξυπηρέτηση τούς και αυτοί να παραμένουν ερμητικά κλεισμένοι απέναντι σου. Οι εκδηλώσεις τους είναι ψυχρές, δίχως ψυχή και περιμένουν να τούς ευχαριστήσεις εσύ, γιατί δέχτηκαν

αυτά, πού τούς προσέφερες! Ζουν στο δικό τους κόσμο, όπως τον κατασκεύασαν οι ίδιοι, χωρίς πνευματικό εξοπλισμό, αλλά με βάση τις ηθικές τους αρχές, πού δεν προεκτείνονται ούτε οριζοντίως προς τους αδελφούς ούτε καθέτως προς τον Θεό, αλλά περιορίζονται στα δικά τους πρόσωπα.

 Υπάρχουν και κληρικοί, πού ακολουθούν την ίδια τακτική. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι υπερέχουν πνευματικά και θέλουν οι άλλοι να υποκλίνονται ενώπιον τους, χωρίς να περιμένουν ευχαριστίες εκ μέρους τους. Εκείνοι να προσφέρουν και αυτοί να απολαμβάνουν.

Πάντα εκτιμούσα τους απλούς ανθρώπους της πίστης. Τούς θεωρούσα ανώτερους και από πολλούς Επισκόπους. Από αυτούς έπαιρνα πολλά μαθήματα, παρόλο πού οι ίδιοι, σεβόμενοι το ιερατικό μου σχήμα, ποτέ δεν προσπαθούσαν να με διδάξουν. Αντίθετα, θα έλεγα, περίμεναν από μένα λόγο σωτηρίας! Και μη φανταστεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κληρικοί και μοναχοί. Ήταν και απλοί λαϊκοί, που ζούσαν στην κοινωνία και αντιμετώπιζαν τα γνωστά και κοινά προβλήματα. Διατηρούσαν όμως αναμμένο το κεράκι της πίστης και με το φως του βάδιζαν σταθερά στο δρόμο του Θεού, παρόλο πού κάποτε είχαν να προσπεράσουν μεγάλα εμπόδια. Με τη σταθερότητα τους και την άνωθεν βοήθεια έβγαιναν πάντα νικητές. Και αυτό με δίδασκε ακόμα περισσότερο.