H Εκκλησία, όπως την προσδιόρισε ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, είναι η ενσαρκωμένη αγάπη, και όπου δεν υπάρχει η αγάπη δεν υπάρχει Εκκλησία

Η Κυριακή του Παραλύτου

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Υπάρχει ένος όχλος, δεν υπάρχει άνθρωπος. Σε άλλες σφαίρες της ζώης θα μπορούσαμε κάπως να συμβιβαστούμε με αυτή τη κατάσταση, ότι δεν υπάρχει αγάπη, ότι οι άνθρωποι φροντίζουν και αποσχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, ότι προσπερνούν άλλους χωρίς μα παρατηρήσουν τις ανάγκες τους. Δεν μπορούμε, όμως, να συμβιβαστούμε μ΄αυτό ποτέ μέσα στην Εκκλησία. Επειδή η Εκκλησία, όπως την προσδιόρισε ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, είναι η ενσαρκωμένη αγάπη, και όπου δεν υπάρχει η αγάπη δεν υπάρχει Εκκλησία. Είναι μόνο επίφαση και απάτη, που απωθεί τους ανθρώπους.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή του Παραλύτου

Όταν ο Χριστός ρώτησε τον παράλυτο, γιατί κείτεται τόσα χρόνια άρρωστος και δεν θεραπεύθηκε ακόμα,  παρόλο που βρίσκεται τόσο κοντά στη δεξαμενή η οποία δίνει θεραπεία με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο άρρωστος απάντησε: Δεν έχω κανέναν να με βάλει στη δεξαμενή μόλις αναταραχτούν τα νερά. ‘Ετσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, παντοτε κάποιος άλλος κατεβαίνει στο νερό πριν από μένα ...

Αυτή η εικόνα αφορά, δυστυχώς, σε όλη τη ζωή μας. Πόσοι άνθρωποι ανάμεσά μας μπορούν να πούν:  Δεν έχω κανέναν ... Ναι, τρέχουν πολλοί γύρω μου, μα έναν άνθρωπο δεν έχω. Μια ολόκληρη μάζα γύρω μου, αλλά δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος που θα κοίταζε σε μένα ανθρώπινα, που θα φερόταν σε μένα με ευαισθησία, σεβασμό και συμπόνια. Αυτό είναι ένα από τα πιο τρομερά χαρακτηριστικά του κόσμου γενικά, μα και του δικού μας χριστιανικού κόσμου. Υπάρχει ένος όχλος, δεν υπάρχει άνθρωπος. Σε άλλες σφαίρες της ζώης θα μπορούσαμε κάπως να συμβιβαστούμε με αυτή τη κατάσταση, ότι δεν υπάρχει αγάπη, ότι οι άνθρωποι φροντίζουν και απασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, ότι προσπερνούν άλλους χωρίς μα παρατηρήσουν τις ανάγκες τους. Δεν μπορούμε, όμως, να συμβιβαστούμε μ΄αυτό ποτέ μέσα στην Εκκλησία. Επειδή η Εκκλησία, όπως την προσδιόρισε ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, είναι η ενσαρκωμένη αγάπη, και όπου δεν υπάρχει η αγάπη δεν υπάρχει Εκκλησία. Έιναι μόνο επίφαση και απάτη, που απωθεί τους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο λόγος, γιατί οι εκκλησίες μας είναι άδειες, γιατί μας εγκαταλείπουν οι νέοι, γιατί απομακρύνονται διάφοροι άνθρωποι από μας. Δεν βρίσκουν αγάπη ανάμεσά μας, σ΄αυτόν, τον μόνο τόπο, όπου πρέπει να υπάρχει, όπου θα έπρεπε να ξεχειλίζει, που θα έπρεπε να την βρει ό καθένας που μπαίνει μέσα στην εκκλησία μας, έστω και κάποιος πού πέρασε κατά τύχη από τον κύκλο μας. Μα δεν τη βρίσκει. Πριν πολλά χρόνια, όταν ο Δεσπότης Βασίλειος πήγε πρώτη φορά στη Ρωσία, είδε αρκετά κοντά του, ανάμεσά στους άλλους πιστούς, έναν απλό εργάτη. Ύστερα τον ρώτησε, γιατί πηγαίνει στην εκκλησία, αν τα καταλαβαίνει όλα στις προσευχές και στους ύμνους που ψάλλονται στην εκκλησία. Όχι, ήταν η απάντησή του. Μα τί σας έλκει στη εκκλησία? Αποκρίθηκε: Είναι ο μόνος τόπος, όπου δεν ακούς ποτέ τίποτα άλλο εκτός από αγάπη, όπου σου φέρουνται με αγάπη. ...

Σ΄ αυτή τη βάση στέκεται η εκκλησία στη Ρωσία, σ΄ αυτό το θεμέλιο χτίζεται η Καθολική Εκκλησία. Όταν οι απόστολοι βγήκαν να κηρύξουν, έφεραν στους ανθρώπους την καλή και ζωοποιό είδηση, ότι Θεός αγαπάει και εκτιμάει όλους. Ήταν ζωντανοί μάρτυρες που έδειξαν, τί σημαίνει μια κοινότητα ανθρώπων – μια χούφτα ανθρώπων – που μαζί με τον Θεό αγάπησαν τον δημιουργημένο Του κόσμο, που αγαπάνε όλους – και κοντινούς και μακρινούς, φίλους και εχθρούς, αυτούς που τους αγαπούν και εκείνους που τους μισούν. Δεν έχει σημασία, επειδή όλοι ανήκουν στο Θεό και Εκείνος όλους τους αγαπάει.

Λοιπόν, τί θέλει να μας πεί το σημερινό Ευαγγέλιο? Υπάρχει πολύς κόσμος γύρω μας, αλλά άνθρωπος δεν υπάρχει. Αυτό δεν αφορά μόνο τους „ξένους“, οι οποίοι κατά τύχη μπήκαν στην εκκλησία, αλλά αφορά τον καθένα από μας. Άραγε μπορούμε να βασιστούμε ο ένας στον άλλον, όπως στηριζόνταν οι πρώτοι χριστιανοί σε καθένα που βρισκόταν κοντά τους? Όχι,  χάθηκε η αγάπη μεταξύ μας, κλειστήκαμε, ψυχραθήκαμε και γι΄αυτό γύρω μας υπάρχει κενό. Φταίμε εμείς οι ίδιοι! Να αγαπάει κανείς με την καρδιά του και με χαρά είναι ένα δώρο, το οποίο δίνεται σιγά σιγά. Να αγαπάει κανείς, όμως, συνειδητά, από πίστη, με πεποίθηση, με κάθε πράξη, με καθε προσπάθεια  και κάθε σκέψη, δόθηκε σε όλους. Ο Χριστός μας  ζήτησε να εκπληρώσουμε τις εντολές Του, αν Τον αγαπάμε. Υποσχέθηκε σε όλους, όσοι ζούν κατά τις εντολές Του, ότι θα έρθει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα και θα τους μετατρέψει σε ναό της Άγιας Τριάδας.  Τότε ο άνθρωπος θα φλογιστεί με την καρδιά και το νού του, με όλη την ύπαρξή του από ζωοποιό αγάπη. Μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε να ζούμε τουλάχιστον με συμπόνια και κατανόηση για να γίνουμε μια εκκλησιαστική κοινότητα, μια αδελφότητα η οποία ίσως, θα ωριμάσει κάποτε σε μια όμορφη εικόνα της ενσαρκωμένης Θεϊκης Αγάπης, η οποία φωτίζει μέσα σε καθέναν από μας, έτσι ώστε να χαρούν, να παρηγορηθούν και να σωθούν όλοι και καθένας. Ας μας βοηθήσει ο Κύριος να γίνουμε Εκκλησία και όχι μόνο μια επίφασή της.

Αμήν