ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ. "Μερικοί λένε: «Έχω αγάπη». Όμως ξέρουν τι είναι αγάπη; Ποιος μπορεί να φτάσει την αγάπη; Για πείτε μου τι είναι αγάπη;"

Η ΑΓΑΠΗ

Μερικοί λένε: «Έχω αγάπη». Όμως ξέρουν τι είναι αγάπη; Ποιος μπορεί να φτάσει την αγάπη; Για πείτε μου τι είναι αγάπη; «Ή αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ή αγάπη ου ζηλοί, ή αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ άσχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δέ τη άληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει».  Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, εδώ βρίσκεται η ευτυχία του ανθρώπου. Και βέβαια το σπουδαιότερο είναι η αγάπη, αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι το πώς μαθαίνουμε αυτή την αγάπη. Αν δεν ταπεινώσουμε τον εαυτό μας, δεν θα γίνει τίποτα. Πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, τη θέληση μας, να συναισθανόμαστε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Ο άνθρωπος πρέπει να κοπιάσει για να φτάσει στην αληθινή πίστη, για να χτίσει, να πετύχει την αληθινή αγάπη και ζωή. Στην αγάπη αντιτίθεται ο εγωισμός. Ο εγωιστής δεν δίνει τίποτα. Μεριμνά μόνο για τον εαυτό του, αλλά και να αποκτήσει όλα τα πλούτη του κόσμου πάλι δεν θα χορτάσει. «Εγώ δέ λέγω υμίν, αγαπάτε τούς εχθρούς υμών, ευλογείτε τούς καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των έπηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ούρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους».

— Κάποιος μοναχός είχε δώσει υπόσχεση στον Κύριο να μην πίνει κρασί, και το να αθετήσεις την υπόσχεση σου είναι μεγάλη αμαρτία απέναντι στον Κύριο. Μια φορά, κι ενώ βρισκόταν μες στο δάσος, ληστές επιτέθηκαν στον μοναχό και τον απείλησαν: «Γρήγορα πιες κρασί, αλλιώς θα σε σκοτώσουμε». Κι εκείνος σκέφτηκε: «Αν πιω, τότε παραβιάζω την υπόσχεση μου. Αν δεν πιω, θα με σκοτώσουν κι εκείνοι θα διαπράξουν φόνο. Η αμαρτία του φόνου είναι πολύ μεγαλύτερη από το να αθετήσω εγώ την υπόσχεση μου». Τότε πήρε το ποτήρι και ήπιε. Βέβαια το έκανε αυτό όχι από φόβο -που είναι κι αυτό μια αμαρτία- αλλά από αγάπη προς τον πλησίον. Η αγάπη του μοναχού είλκυσε τη χάρη του Κυρίου.

Ο π. Γαβριήλ θύμωνε μόνο όταν αντιλαμβανόταν να φωλιάζουν στο νου και στην καρδιά του άλλου αρνητικοί λογισμοί, και με την ατελεύτητη αγάπη του τους έκοβε από τη ρίζα τους. Δεν έλεγε ποτέ σε κανέναν: «Είσαι αμαρτωλός». Μόνο η στάση του, η πίστη του, η αγάπη του και η αυτοθυσία του για τον πλησίον ήταν αρκετές για να συντελέσουν στην αλλοίωση του άλλου. Αν κάποιος θύμωνε με πρόσωπα ή καταστάσεις, εκείνος του μιλούσε τρυφερά και αγαπητικά. Σε κάποιον που είχε εξοργιστεί με κάποιον ιερέα του είπε στο τέλος απλά:

—        Τώρα να πάρουμε κρεμμύδι, ψωμί, κρασί και να πάμε σε εκείνον.

Ο πιστός, συγκινημένος από το μεγαλείο της αγάπης του Γέροντα, καταπολέμησε τους αρνητικούς λογισμούς που τον είχαν καταλάβει και ζήτησε συγχώρεση.

—        Γιατί ο άγιος Σίο Μγβιμέλι  μπήκε στο σπήλαιο; Από μεγάλη αγάπη προς τους ανθρώπους! Ο Θεός είναι ταπείνωση, αγάπη, υπακοή. Ο ίδιος ο τρισυπόστατος Θεός είναι αγάπη. Όπως ο Πατέρας αγαπάει τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, έτσι και ο Υιός αγαπάει τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, και το Άγιο Πνεύμα αγαπάει τον Πατέρα και τον Υιό. Γνωρίζοντας ο Θεός πόσο μεγάλη χαρά φέρνει αυτή η αγάπη, δημιούργησε τον άνθρωπο και όλη την κτίση γύρω του. Για να χαίρονται! Και δεν ήθελε να Τον αγαπούν με το ζόρι. Γι' αυτό έδωσε την ελευθερία στους Αγγέλους και στους ανθρώπους. Οι Άγγελοι, πιο δυνατοί από τους ανθρώπους, ρωτήθηκαν ευθέως από τον Κύριο αν αγαπούν ή όχι τον Δημιουργό τους, και τους έδωσε την ευκαιρία να μείνουν μαζί Του, για να γίνουν πιο τέλειοι. Όμως ο άνθρωπος ήταν πιο αδύναμος. Κι ο Θεός φύτεψε στον Παράδεισο, εκτός από το δέντρο της ζωής, και το δέντρο της επιλογής του καλού από το κακό, για να μάθουν την αγάπη. Όταν ο Αδάμ θα δυνάμωνε στην αγάπη, τότε θα του έδινε και τον απαγορευμένο καρπό και δεν θα αμάρτανε. Σαν τους αγίους Αγγέλους, που γνωρίζουν τι είναι καλό και τι κακό, οι οποίοι δυνάμωσαν τόσο στην αγάπη και στην καλοσύνη, ώστε να μην μπορούν να κάνουν κακό. Αλλά και ο κακός, τόσο παγιώθηκε στην κακία, που δεν μπορεί να κάνει το καλό.

           

—        Ο Αδάμ απομακρύνθηκε από την Αγάπη. Δεν υπάκουσε και παραβίασε τη νηστεία. Ο Αδάμ πλάστηκε κατ' εικόνα Θεού, με προοπτική το καθ' ομοίωσιν. Έτσι έπρεπε να μιμηθεί τον Θεό και στην καλοσύνη Του. Θα γινόταν κι εκείνος Θεός, όχι βέβαια κατά φύσιν -γιατί ο Θεός είναι ένας και κανείς δεν Τον έχει δει- αλλά κατά χάριν. Η Αγία Γραφή λέει: «Θεοί έστε».

Κάποια φορά τον ρώτησα:

—        Ποιος είναι πιο μεγάλος; Οι Άγγελοι ή οι άγιοι;

—        Έχουν τόση διαφορά, όση ο ήλιος με τα μυρμήγκια!

—        Ανάμεσα στους αποστόλους υπάρχουν μεγάλοι και μικροί;

—        Όλοι οι απόστολοι είναι ίσοι. Σύμφωνα με την ουράνια ιεραρχία, πρώτα είναι η Αγία Τριάδα, μετά η Παναγία, η Μητέρα του Θεού, έπειτα ο αρχάγγελος Μιχαήλ, στη συνέχεια οι στρατιές των Αγγέλων, κατόπιν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και τέλος οι άγιοι.

Οι Ιεχωβάδες επικαλούμενοι κάποια χωρία από την Αγία Γραφή,  αρνούνται τη μετάγγιση αίματος, θεωρώντας ότι με το αίμα «μεταγγίζονται» και οι αμαρτίες. Ο π. Γαβριήλ έλεγε γι` αυτό το θέμα:

—        Ναι, στο αίμα είναι οι αμαρτίες. Αλλά αν ο άνθρωπος πεθαίνει, πρέπει να του δώσεις αίμα για να τον σώσεις. Μεταγγίζεις αγάπη ! Κι η αγάπη σκεπάζει τις αμαρτίες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ (1929-1995) Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ