ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΡΑΦΑΗΛ ΝΟΙΚΑ. "Αναφερθήκατε στον π. Σωφρόνιο, τον γέροντα της Μονής του Έσσεξ• πείτε μας κάποια εμπειρία που ζήσατε κοντά σε αυτόν τον μεγάλο πνευματικό πατέρα και υποτακτικό του αγίου Σιλουανού." "Ο π. Σωφρόνιος έλεγε χαμογελώντας πως ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που φοβάται την προσευχή."

Ερώτηση: Αναφερθήκατε στον π. Σωφρόνιο, τον γέροντα της Μονής του Έσσεξ• πείτε μας κάποια εμπειρία που ζήσατε κοντά σε αυτόν τον μεγάλο πνευματικό πατέρα και υποτακτικό του αγίου Σιλουανού.

Απάντηση: Σε σχέση με αυτό που είπα και πρωτύτερη! ότι η αγιότητα δεν είναι κάτι που προαιώνια σχεδίασε ο Θεός για κάποιους και μετά τη γέννησή τους,  τους έβαλε σε ένα υψηλό βάθρο, ο π. Σωφρόνιος πρωτίστως εκτιμούσε τη φυσικότητα. Αλλά και ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος τόσο φυσικός! Στο Ευαγγέλιο λέγεται ότι, συνηθισμένοι οι απόστολοι από τα θαύματα που έβλεπαν να κάνει ο Κύριος, οι καρδιές τους πωρωθηκαν.  

Βλέπετε τι φυσικότητα έχει η αγιότητα, και πώς οι αισθήσεις μπορούν να αμβλυνθούν! Να φτάσει το καλό να σου είναι απαρατήρητο, να σου γίνει βαρετό! Αυτό το ένιωσα όταν ζούσα κοντά στον π. Σωφρόνιο συνειδητοποίησα ότι τον συνήθισα! Το στοιχείο αυτό της φυσικότητας, που χαρακτήριζε τον γέροντα ανάμεσα σας πολλά άλλα, μου έρχεται πρώτο και θα μπορούσα να μιλάω γι’ αυτό ημέρες ολόκληρες.

Θα σας πω μέχρι σε ποιο βαθμό έφτανε αυτή η φυσικότητα. Ο π. Σωφρόνιος στα γεράματά του δεν δεχόταν πια κόσμο δεν μπορούσε ούτε να εξομολογήσει, ούτε να συνομιλήσει με τους προσκυνητές. Αυτά τα είχε αναθέσει σ’ εμάς. 

Μόνο σε περίπτωση που ερχόταν κάποιος επίσκοπος -όπως τότε που μας είχε επισκεφθεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας Σεραφείμ- τον δεχόταν, αν και με πολύ κόπο. Αυτό όμως συνέβαινε σπανίως. Σε περιπτώσεις όμως που κάποιος ασθενής με καρκίνο ερχόταν να ζητήσει την προσευχή του, πάντοτε τον δεχόταν. Τις περισσότερες  φορές στηριζόταν επάνω μας, τον κρατούσαν δύο από εμάς' ο ένας από τη μια πλευρά και ο άλλος από την άλλη, και πάλι με τον ίδιο τρόπο τον φέρναμε στο κελί του.

Όσοι έρχονταν στην Αγγλία από την Ελλάδα για θεραπεία καρκίνου, προτού πάνε στο νοσοκομείο, ή μετά, περνούσαν από το μοναστήρι μας, για να ζητήσουν την προσευχή του π. Σωφρονίου. Άρχισα να υποψιάζομαι πως αυτό δεν ήταν τυχαίο, ότι κάτι είχε συμβεί στην Ελλάδα. Ε, αυτό το καλοκαίρι έμαθα για ένα σωρό θαύματα που είχαν συμβεί την εποχή εκείνη. 

Αξιώθηκα να ζήσω κοντά στον π. Σωφρόνιο- έζησα αυτή τη φυσικότητα. Σας είπα και στην αρχή ότι οι Άγιοι δεν εντυπωσιάζονται από τα θαύματα, δεν τους ενδιαφέρουν τόσο αυτά, όσο η ταπείνωση και η αγάπη, που είναι η βάση και μένει απαρατήρητη από τα μάτια των άλλων αργότερα μπορεί να γίνουν και θαύματα. Το θαύμα είναι κάτι το φυσιολογικό στον άνθρωπο που έχει προοδεύσει- και αυτή η πρόοδος είναι η αγιότητα.

Ο π. Σωφρόνιος έλεγε χαμογελώντας πως ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που φοβάται την προσευχή. Και έλεγε πολλές φορές, όταν πήγαινα σε αυτόν τα βράδια: «Για δες, ξαναήλθαν από την Ελλάδα και νομίζουν ότι είμαι άγιος• μου βγήκε το όνομα ότι είμαι άγιος. Δεν πειράζει, όμως, άφησέ τους να πιστεύουν ότι είμαι άγιος. Θα έχουν εμπιστοσύνη στην προσευχή μου, και έτσι η προσευχή μου θα τους θεραπεύσει». Και συνέχιζε: «Ο Θεός, όμως, βρίσκει τρόπους να με ταπεινώνει». Και γελούσε λέγοντας: «Για μένα, τώρα πια, υπάρχει μόνο μια αλήθεια: Όλα πονάνε! Όλα τα κόκαλά μου πονάνε!» Και πράγματι, έτσι ήταν. Έλεγε ότι πονούσε και συγχρόνως γελούσε...

Να μια μικρή μου εμπειρία κοντά σε αυτόν τον γνήσιο άνθρωπο του Θεού. Βρήκα αυτή τη φυσικότητα και στον π. Πορφύριο, τον οποίο δεν γνώρισα προσωπικά αλλά μέσω των υποτακτικών του και των βιβλίων που γράφτηκαν γι’ αυτόν. Τη βρήκα και στον π. Παΐσιο, τον οποίο και γνώρισα, στον παπά-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που έχουν γράψει και γι’ αυτόν, και σε άλλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν απλότητα! Άλλοι επειδή ήταν χωρικοί, απλοϊκοί άνθρωποι χωρίς πολλά γράμματα, ή άλλοι, όπως ο π. Σωφρόνιος που ήταν μορφωμένος, με πολλές γνώσεις και υψηλό πολιτιστικό επίπεδο και δεν ξέρω τι άλλο, αλλά όλοι απλοί και φυσικοί!

Σας τα λέω αυτά, επειδή και εμείς πρέπει να τα πετύχουμε. Ο π. Σωφρόνιος μας ενθάρρυνε προς αυτό το φυσικό, προς αυτή τη φυσικότητα. Δεν του άρεσε τίποτε το προσποιητό, καμιά υποκριτική συμπεριφορά. Δεν του άρεσαν καθόλου αυτά. «Η ταπείνωση», μας έλεγε, «είναι κάτι το πραγματικά φυσικό, το αληθινά ωραίο, το πιο άγιο πράγμα». Και το ωραίο, το άγιο και το φυσικό ήταν τρεις λέξεις που συχνά τις έβαζε στην ίδια φράση. 


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΝΟΙΚΑ. Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ