Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
ON THE END TIMES From a Letter of the Optina Elder [and New Martyr] St. Anatoly the Younger (+1922).
.jpg)
ON THE END TIMES
From a Letter of the Optina Elder [and New Martyr] St.
Anatoly the Younger (+1922).
Heresies will spread everywhere and deceive many
people. The enemy of the human race will act with cunning in order to draw into
heresy, if possible, even the elect.
He will not begin by crudely rejecting the dogmas of
the Holy Trinity, the divinity of Jesus Christ and the virtue of the Theotokos,
but he will begin imperceptibly to distort the teachings and statutes of the
Church and their very spirit, handed down to us by the Holy Fathers through the
Holy Spirit. Few will notice these wiles of the enemy, only those more
experienced in the spiritual life. Heretics will seize power over the Church
and will place their servants everywhere; the pious will be regarded with
contempt. He (the Lord) said, by theirfruits ye shall know them, and so, by
their fruits, as well as by the actions of the heretics, strive to distinguish
them from the true pastors. These are spiritual thieves, plundering the
spiritual flock, and they will enter the sheepfold (the Church), climbing up
some other way, using force and trampling upon the divine statutes.
The Lord calls them robbers (cf. St. John io:i).
Indeed, their first task will be the persecution of the true pastors, their
imprisonment and exile, for without this it will be impossible for them to
plunder the sheep.
Therefore, my son, when you see the violation of
patristic tradition and the divine order in the Church, the order established
by God, know that the heretics have already appeared, although for the time
being they may conceal their impiety, or they will distort the Divine Faith
imperceptibly, in order to succeed better in seducing and enticing the
in-experienced into the net. The persecution will be directed against not only
pastors but against all servants of God, for all those ruled by heresy will not
endure piety.
Recognize these wolves in sheep’s clothing by their
proud dispositions and love of power. They will be slanderers, traitors,
everywhere sowing enmity and malice; therefore the Lord said that by their
fruits you will know them. True servants of God are humble, love their neighbor
and are obedient to the Church.
Monastics will be greatly oppressed by the heretics
and monastic life will be scorned. Monasteries will become scarce, the number
of monastics will decline, and those who remain will endure violence. These
haters of monastic life, however, having only the appearance of piety, will
strive to attract the monks to their side promising them protection and worldly
goods, and threatening those who oppose them with expulsion. These threats will
cause great despair among the fainthearted, but you, my son rejoice that you
have lived until that time, for then the faithful who have not shown any other
virtues, will receive crowns merely for standing firm in the faith, according
to the word of the Lord (cf. St. Mt 10:32).
Fear the Lord my son. Fear to lose the crown prepared
(for you), fear to be cast by Christ into the outer darkness and eternal
torment. Stand bravely in the faith, and if necessary, endure persecution and
other sorrows, for the Lord will be with you... And the holy martyrs and
confessors, they will look upon you and your struggle with joy.
But woe to the monks in those days who will be bound
with possessions and riches, who because of love of peace will be ready to
submit to the heretics.
They will lull to sleep their conscience, saying, “We
are preserving and saving the monastery and the Lord will forgive us.” The
unfortunate and blind ones do not at all consider that through heresy the
demons will enter the monastery and then it will no longer be a holy monastery,
but merely walls from which grace will depart. God, however, is more mighty
than the enemy, and He will never leave His servants. True Christians will
remain until the end of this age, only they will choose to live in secluded,
deserted places. Do not fear sorrows, rather fear pernicious heresy, for it
strips us of grace and separates us from Christ.
This is why the Lord commanded us to consider the
her¬etic as a pagan and a publican. And so my son, strengthen yourself in the
grace of Jesus Christ. Hasten to confess the faith, to endure suffering as a
good soldier of Jesus Christ (cf. 2 Tim 2:13), Who has said, Be faithful unto
death, and I will give thee a crown of life. (Rev 2:10). To Him, with the
Father and the Holy Spirit, be honor, glory and dominion unto the ages of ages.
Amen.
Vol. 13, Issue 03-04
THE CANDLES
.jpg)
The candles
burning on the altar represent the noncreated Light of the Trinity, for the
Lord dwells in an unapproachable light. They also represent the fire of
Divinity which destroys our ungodliness and sins.
The candles
lit before the icons of the Saviour signify that He is the True Light which
lighteth every man that cometh into the world (Jn 1:9); at the same time, He is
a Fire which engulfs and revives our souls and bodies.
The candles
lit before the icons of the Theotokos are a symbol of the fact that She is the
Mother of the Unapproachable Light, and also of Her most pure and burning love
for God and Her love for mankind.
The candles
lit before icons of saints reflect their ardent love for God for Whose sake
they gave up everything that man prizes in life, including their very lives, as
did the holy apostles, martyrs and others. These candles also mean that these
saints are lamps burning for us and providing light for us by their own saintly
living, their virtues and their ardent intercession for us before God through
their constant prayers by day and night. The burning candles also stand for our
ardent zeal and the sincere sacrifice we make out of reverence and gratitude to
them for their solicitude on our behalf before God.
St. John of
Kronstadt
THE LORD DESCENDS INTO HELL.
THE LORD DESCENDS INTO HELL
An Ancient Homily on Holy Saturday, from the
Synaxarion of the Lenten Triodion and Pentecostarion, Fr. David and Mother
Gabriela, editors, HDM Press, Rives Junction, MI, 1999pp. 160-161.
Something strange is happening— there is a great
silence on earth today, a great silence and stillness. The whole earth keeps silence because the King is asleep. The earth
trembled and is still because God has fallen asleep in the flesh and he has
raised up all who have slept ever since the world began. God has died in the flesh
and hell trembles with fear.
He has gone to search for our first parent, as for a
lost sheep. Greatly desiring to visit those who live in darkness and in the
shadow of death, he has gone to free from sorrow the captives Adam and Eve, he
who is both God and the son of Eve. The Lord approached them bearing the cross,
the weapon that had won him the victory. At the sight of him Adam, the first
man he had created, struck his breast in terror and cried out to everyone: My
Lord be with you all. Christ answered him: And with your spirit. He took him by
the hand and raised him up, saying: Awake, O sleeper, and rise from the dead,
and Christ will give you light.
I am your God, who for your sake have become your son.
Out of love for you and for your descendants I now by my own authority command
all who are held in bondage to come forth, all who are in darkness to be
enlightened, all who are sleeping to arise. I order you, O sleeper, to awake. I
did not create you to be held a prisoner in hell. Rise from the dead, for I am
the life of the dead. Rise up, work of my hands, you who were created in my
image. Rise, let us leave this place, for you are in me and I am in you;
together we form only one person and we cannot be separated.
For your sake I, your God, became your son; I, the
Lord, took the form of a slave; I, whose home is above the heavens, descended
to the earth and beneath the earth. For your sake, for the sake of man, I
became like a man without help, free among the dead. For the sake of you, who
left a garden, I was betrayed to the Jews in a garden, and I was crucified in a
garden.
See on my face the spittle I received in order to
restore to you the life I once breathed into you. See there the marks of the
blows I received in order to refashion your warped nature in my image. On my
back see the marks of the scourging I endured to remove the burden of sin that
weighs upon your back. See my hands, nailed firmly to a tree, for you who once
wickedly stretched out your hand to a tree.
I slept on the cross and a sword pierced my side for
you who slept in paradise and brought forth Eve from your side. My side has
healed the pain in yours. My sleep will rouse you from your sleep in hell. The
sword that pierced me has sheathed the sword that was turned against you.
Rise, let us leave this place. The enemy led you out
of the earthly paradise. I will not restore you to that paradise, but I will
enthrone you in heaven. I forbade you the tree that was c only a symbol of
life, but see, I who am life itself am now one with you. I appointed cherubim
to guard you as slaves are guarded, but now I make them worship you as God. The
throne formed by cherubim awaits you, its bearers swift and eager. The bridal
chamber is adorned, the banquet is ready, the eternal dwelling places are
prepared, the treasure houses of all good things lie open. The kingdom of
heaven has been prepared for you from all eternity.
Page 8
Vol. 18, Issue 03-04
WHAT DOST THOU BELIEVE
WHAT DOST THOU BELIEVE
A quotation from a Paschal encyclical
of Vladyka Anthony (Khrapovitsky), Metropolitan of Kiev and Galicia (1934)
The present age is rich not in
ascetical feats of piety and confession of faith, but in cheating, lies, and
deceits. It is noteworthy that several hierarchs and their flocks, have already
fallen away from Ecumenical unity, and to the question: What dost thou believe? reply with references to self-proclaimed
heads of all sorts of schisms in Moscow, America, and Western Europe. It is
clear that they have ceased to believe in the unity of the Church throughout
the whole world and do not wish to admit it, attempting to bear calmly the
refusal of the True Church to have relations with them, and imagining that one
can supposedly save one’s sou 1 even without communion with Her...
Those who have cut themselves off
from Her deprive themselves of the hope of salvation, as the Fathers of the
Sixth Ecumenical Council teach concerning this, having recognized the renegades
as being totally devoid of grace, according to the word of Christ: But if he
neglect to hear the church, let him be unto thee as an heathen man and a
publican. (Mt 18:17).
Unfortunately, some Orthodox laymen,
even, alas, many priests (and hierarchs) have subjected themselves to this
state of gracelessness, although still retaining the outward appearance of the
church services and the apparent perfor¬mance of the Mysteries.
Page 8
Vol. 18, Issue 03-04
VICTORY OVER DEATH
VICTORY OVER DEATH
By Metropolitan
Philaret (Voznesensky) of New York (+1985).
words: I am the
resurrection and the life; he that believeth in Me, though he were dead, yet
shall he live.
What righteous, what
boundless spiritual power and what infinite love fill these hallowed words! In
these words of the Lord men are promised freedom from fear of death and its
dominion, the triumph of life over death is promised. And behold! He Who gave these
promises has sealed their truth through His own Resurrection from the dead! If,
in promising men resurrection and life everlasting, He Himself had remained in
the grave, who would have believed His words? But He did arise, and thereby
showed that He indeed has within Himself resurrection and life, and
furthermore, as almighty Master and Lord, He has the power to bestow this
resurrection and life upon the human race which He fashioned.
The Resurrection of
Christ is the victory of life over death, the triumph of righteousness over
falsehood. And however weak, infirm and sinful a man may be, he cannot but
rejoice in this victory. Therein he sees the triumph of a higher justice, the
victory of the heavenly law of love over human vanity and error. Only the
person who has utterly given himself over to evil and falsehood, like the
devil—the father of lies, does not sense the joy of the radiant Resurrection of
Christ. And the soul, even if sinful and flawed, if it still has not
altogetherextinguished within itself good principles and impulses, joyfully
responds to the glorious news of the Resurrection, for it senses how the
highest expectations and Christian truths quicken within it...
How splendid, how
magnificent is the feast of the Resurrection of Christ. How joyously and
solemnly the Church celebrates it! Can any other celebration in the world
compare with the magnificence of the paschal service? His Beatitude,
Metropolitan Anthony, in agreement with the Holy Fathers and teachers of the
Church of old, points out that the special and particular joy of Pascha, which
the soul of the believer experiences on that radiant night, is, as it were, a
foretaste of that everlasting, unfading blessedness spoken of in the final
words of the Symbol of Faith: the life of the age to come... Would that all
children of the Orthodox Church might enter into that joy that everlasting
blessedness, of which the eternal and just Judge will say to His faithful:
Come, ye blessed of My Father, inherit the Kingdom prepared for you from the
foundation of the world.
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ- ΠΑΤΗΡ ΕΥΑΛΘΩΝΤΑΣ.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Ἐπειδή
εἶναι ἄδηλος καί ἄγνωστος τοῦ καθενός ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, σημειώνω ἐδῶ λίγα λόγια,
σάν διαθήκη, καί ὄσα εἶναι δυνατόν, παρακαλῶ τά παιδιά μου νά τά ἐφαρμόσουν.
Τά
χρόνια πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ζήσω στή γῆ ἦταν ἀρκετά, ὥστε νά πέσω σέ πολλά ἁμαρτήματα.
Ὅσα θυμόμουνα καί ὅσα μπόρεσα τά ἔχω ἐξομολογηθεῖ σέ πνευματικούς Πατέρες. Γιά ὅσα
λησμόνησα ἤ δέμπόρεσα νά ἐξομολογηθῶ, παρακαλῶ τό Θεό νά γίνει ἵλεως καί γιά μένα
καί νά δείξει τό ἔλεός του σέ μένα τόν ἁμαρτωλό.
Ἀξιώθηκα,
χωρίς νά τό ἀξίζω, νά εἰσέλθω στίς τάξεις τοῦ Κλήρου. Τό τιμητικό αὐτό γιά μένα
γεγονός θά γίνει αἰτία γιά πιό αὐστηρή κρίση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.
Γιατί τό ξέρω, δέν ἤμουνα σάν κληρικός αὐτός
πού ἔπρεπε νά ἤμουν. Λυποῦμαι καί ζητῶ συγγνώμη ἀπό ὅσους σκανδάλισα ἤ ἐπίκρανα
ἤ ἐπλήγωσα ἤ τούς φέρθηκα μέ τρόπο πού δέν ἔπρεπε. Ζητῶ ἀπό ὅλους συγγνώμη.
Ταυτόχρονα ἔχω ἥσυχη τήσυνείδηση ὅτι κανένα δέν ἔβλαψα ἐνσυνείδητα. Λάθη διέπραξα. Σέ ἁμαρτίες ὑπέπεσα. Ἐσκεμμένα,
ὅμως, δέν ἀδίκησα καί δέν ἔβλαψα.
Ἐκείνους
πού περισσότερο στενοχώρησα ἤ πίκρανα μέ τή συμπεριφορά μου, εἶναι ἡ σύζυγος καί
τά παιδιά μου, τά πρόσωπα πού ἀγάπησα περισσότερο σ' αὐτό τόν κόσμο. Παρακαλῶ νά
μήν μοῦ κρατοῦν κακία καί νά προσεύχονται γιά τή ψυχή μου.
Ἐκεῖνο
πού ἔντονα θέλω εἶναι νά ἔχουν πάντα ἀγάπη μεταξύ τους. Ὁ Γιῶργος μέ τή Μαρία
καί τά παιδιά τους. Ὁ Δημήτρης καί ἡ Χρύσω καί τά παιδιά τους. Ἡ Ἀνδρούλα μέ τά
παιδιά μας.
Στό
σημεῖο αὐτό θέλω νά εὐχαριστήσω ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου τό Θεό γιά τή γυναίκα
πού μοῦ χάρισε. Ἄν σάν κληρικός, σάν πατέρας, σάν ἄνθρωπος μπόρεσα νά κάμω κάτι
στή ζωή, αὐτό ὀφείλεται στήν Ἀνδρούλα. Στάθηκε δίπλα μου σάν ἡ πιό ἄξια σύζυγος,
μητέρα καί κατ' ἐξοχήν πρεσβυτέρα. Ἡ γυναικεία διαίσθηση, ἡ ὀξυδέρκεια καί ἡ αὐστηρή
κριτική της μέ προστάτευσαν σέ κρίσιμες ὧρες.
Ἡἀφοσίωση καί συμπαράστασή της ἦταν
διαρκής, ἔστω κι ἄν ἐγώ πολλές φορές τήν πλήγωσα μέ τόν ἐγωισμό καί τήν ἀπαράδεκτη
συμπεριφορά μου. Τήν παρακαλῶ νά μέ συγχωρέσει γιά ὅλα.
Πέρα
ἀπό τά κατά σάρκα παιδιά μου, τό Χριστόφορο, τή Μαρία, τό Γιῶργο, τή Χρύσω καί
τό Δημήτρη, ἐξ ἴσου ἀγάπησα καί τά ἄλλα μου παιδιά, τόν κόσμο τοῦ Παραλιμνιοῦ. Ἔκαμα
γι' αὐτούς ὅ,τι καλύτερο μπόρεσα. Ἔκλαψα
στόν πόνο τους καί χάρηκα στίς χαρές τους. Βέβαια ἔκαμα καί πολλά λάθη στή
μακροχρόνια διακονία μου, ἀφοῦ ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά κρατήσω πολλές φορές
σημαντικά πόστα καί καίριες θέσεις, τόσο σάν κληρικός, ὅσο καί σάν ἐκπαιδευτικός.
Παρηγοριέμαι
μέ τή σκέψη ὅτι μόνο ἐκεῖνοι πού δέν κάνουν τίποτε δέν διατρέχουν τόν κίνδυνο
νά ὑποπέσουν σέ λάθη. Ἐνῶ, ὅσοι ἐργάζονται, σίγουρα στήν πορεία τους θά
διαπράξουν πολλά.
Τό πρῶτο πού θά ἤθελα νά πῶ εἶναι ὅτι καμμιά
περιουσία ὑλική ἤ ὅποιο δήποτε ἄλλο περιουσιακό στοιχεῖο δέν ἔχω καί δέν ἀφήνω. Ἐάν εὑρεθοῦν στό ὄνομά μου κάποιες
καταθέσεις ἤ ὁποιαδήποτε περιουσιακά στοιχεῖα, αὐτά δέν ἀνήκουν σέ μένα. Πρόκειται γιά χρήματα πού
κατά καιρούς μοῦ δόθηκαν γιά πτωχούς καί δέν πρόλαβα νά τά δώσω. Νά διατεθοῦν σέ
φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Τό
μόνο πού ἀφήνω στά παιδιά μου εἶναι ἡ εὐχή καί ἡ ἀγάπη μου. Ἐάν μέ ἐλεήσει ὁ Θεός,
οἱ προσευχές μου θά εἶναι μαζί τους καί στήν μετά τόν θάνατο ζωή. Δικό τους εἶναι
καί ὅ,τι ἄλλο βρίσκεται στό σπίτι μας.
Ὅταν
θά μέ ἑτοιμάζουν γιά τόν τάφο δέν θέλω νά μέ ντύσουν μέ πλήρη ἱερατική στολή. Τά ράσα μου κι ἕνα ἐπιτραχήλιο μοῦ φτάνουν.
Ἥ Ἀκολουθία
στήν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὅσο πιό ἁπλά καί λιτά. Δέν χρειάζονται ἐπικήδειοι.
Οὔτε πολλοί παπάδες. Θά ἤθελα, ὅμως, νά εὑρίσκονται παρόντες ὅσοι μέ ἀγάπησαν.Θέλω τήν προσευχήτους, νά ἐλεήσει
ὁ καλός Θεός τήν ψυχή μου.
Γιά
τάφο θά ἤθελα ἐκεῖνο τό χῶρο πού εὑρίσκεται δεξιά τοῦ τάφου τοῦ Χριστόφορου (ὄχι πρός τόν
διάδρομο). Πάνω στόν τάφο, στό ἐπίπεδο τοῦ ἐδάφους, σέ μιά λευκή πλάκα νά
χαρακτοῦν τά ἀρχικά μου,ἡ ἡμερομηνία θανάτου μου καί τό πιό κάτω Κάθισμα ἀπό τήν
ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου:
π.
Ε. Χαραλ.
..
/.. /20 ..
Ἀγκάλας
πατρικάς, διανοῖξαι μοι σπεῦσον·
ἀσώτως
τόν ἐμόν, κατηνάλωσα βίον·
εἰς
πλοῦτον ἀδαπάνητον, ἀφορῶν τοῦ ἐλέους Σου.
Νῦν
πτωχεύουσαν, μή ὑπερίδῃς καρδίαν·
σοί
γάρ, Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω·
Ἥμαρτον·
σῶσον με.
Τετάρτη 29 Απριλίου 2015
ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΝΕΚΡΩΝ.Ακούγονται κατά σειρά οι φωνές: - Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης - Γερόντισσα Γαβριηλία - Οδυσσέας Ελύτης - Διακο-Διονύσης Φιρφιρής - Ελευθέριος Βενιζέλος - Παναγιώτης Νέλλας - Πατριάρχης Αθηναγόρας - Θρασύβουλος Στανίτσας - Κωνσταντίνος Πρίγγος - Πατριάρχης Δημήτριος - Κωστής Παλαμάς - Γέροντας πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης - Γεώργιος Σεφέρης - Νικόλαος-Γαβριήλ Πεντζίκης - Γεώργιος Παπανδρέου (Γέρων της Δημοκρατίας) - Γέροντας πατήρ Εφραίμ Κατουνακιώτης - Ανώνυμος «Δότης Οργάνων» - Δημήτριος Χόρν - Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης - Νικόλαος Εγγονόπουλος Στο τραπέζι: - Τα παιδιά η Ιφιγένεια και ο Φαίδων
Μπορεί η Θρησκεία να γεννήσει τη βία; Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου
Μπορεί
η Θρησκεία να γεννήσει τη βία; Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και
Σιατίστης κ. Παύλου
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΣΙΑΤΙΣΤΗΣΗ ομιλία του Σεβασμιωτάτου στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με
θέμα: «Θρησκεία και Βία» που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη (27-29 Απριλίου 2015)
Ἡ
ματιά μου στό θέμα εἶναι ἡ ματιά ἑνός Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί δή ἱερωμένου.
Μιά διευκρίνιση πού ἴσως βοηθήσει τήν σκέψη ὅλων. Δέν πιστεύω σέ καμμιά
θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική. Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία. Ἀγαπῶ τήν
ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.
Τό ἐρώτημα
γιά τό Θεό εἶναι ἕνα πανανθρώπινο ἐρώτημα. Ἡ Θρησκεία εἶναι κάτι τό ἀνθρώπινο, ἀλλά
τήν ἴδια στιγμή κάτι τό πάρα πολύ σημαντικό καί ἀσφαλῶς καθόλου εὐκαταφρόνητο.
Τό πλῆθος τῶν Θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος
διαρκῶς ἀναζητᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς αὐτόν γιατί ὁ Θεός συνιστᾶ
δομικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης του. Ἡ θρησκευτική ἀναζήτηση ἔχει τήν ἴδια ἡλικία
μέ τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ μαρτυρία τοῦ δικοῦ μας ἱστορικοῦ Πλουτάρχου εἶναι πολύ
χαρακτηριστική.
Ἡ Ἐκκλησία
δέν εἶναι κάτι ἀνθρώπινο, ἀλλά μιά Θεανθρώπινη πραγματικότητα. Εἶναι πρόσκληση
γιά κοινωνία τοῦ Προσωπικοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί κλήση γιά μετοχή καί ἀλληλοπεριχώρηση.
Τό περιεχόμενο τῆς κοινωνίας, ἡ οὐσία τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ Χριστός
σχολιάζοντας τήν δήλωση τοῦ Πέτρου ὅτι «ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»
σημείωσε ὅτι ἐπάνω σέ αὐτή τήν ἀλήθεια θά οἰκοδομήσει τήν Ἐκκλησία Του, ὄχι τήν
θρησκεία του, καί ὅτι οὔτε οἱ πύλες τοῦ Ἅδη δέν θά καταλύσουν αὐτήν. Ὁ Χριστός
δέν μίλησε τυχαῖα, οὔτε χρησιμοποίησε τυχαῖες λέξεις.
Εἶναι
πάρα πολύ εὔκολο ἡ θρησκεία ἀπό μία ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία,
σέ ταμπέλα, σέ προσωπικό ἀνέξοδο βόλεμα, σ’ ἕνα κατεστημένο, ὁπότε κατ’ ἀρχήν
παύει νά εἶναι προσωπικό ἀγώνισμα. Γίνεται προμετωπίδα γιά ἄλλους στόχους. Τότε
οἱ ἄλλοι γίνονται οἱ ἀντίπαλοι πού πρέπει ἴσως καί νά ἐξαφανιστοῦν. Ἡ βία εἶναι
τό ἀποτέλεσμα καί ὁ καρπός αύτῆς τῆς διαστρέβλωσης.
Ἀναμφισβήτητα
καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό δρόμος Θεώσεως μπορεῖ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία καί εἶναι ἀπολύτως
σωστό αὐτό πού ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ
θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι εὔκολο πρᾶγμα νά εἶσαι θρησκευτικός ἄνθρωπος,
εἶναι πολύ δύσκολο νά εἶσαι ἐκκλησιαστικός ἄνθρωπος. Στήν πρώτη περίπτωση αὐτοδικαιώνεσαι
καί τόν Θεό τόν χρειάζεσαι γιά νά πεῖ στούς ἄλλους πόσο «καλός» εἶσαι ἐσύ. Δέν
διστάζεις μάλιστα νά κάνεις καί τήν σύγκριση τή δική σου μέ τούς ἄλλους γιά νά
δείξεις πόσο πολύ ὑπερέχεις ἐσύ. Πρόκειται γιά τόν κλασσικό τύπο τοῦ Φαρισαίου
τῆς Παραβολῆς.
Τότε
ξιφουλκεῖς ἐναντίον ὅσων δέν συμφωνοῦν μέ ἐσένα, ἀπαιτεῖς ἀπό τούς ἄλλους ὅταν ἐκφράζονται
νά χρησιμοποιοῦν μόνο τή δική σου γλῶσσα καί ὁρολογία. ἐπιτηδεύεσαι ἰδιαίτερα
νά τοποθετεῖς «ταμπέλες» στούς ἄλλους, εἶσαι τελικά βασικός ἐκφραστής μιᾶς
λεκτικῆς κατ’ ἀρχήν βίας πού δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τό νά ἀποκτήσει καί ἄλλες ἐκφράσεις.
Ὑποτιθέμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί δῆθεν ἀγωνιστές ἐπιδόθηκαν μέ ἰδιαίτερο ζῆλο
στήν ἄσκηση μιᾶς τέτοιας συμπεριφορᾶς κατά παντός διαφωνοῦντος καί δέν δίστασαν
νά ἀμφισβητήσουν τήν ὀρθότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους στάσεως ἀκόμη καί ἀπό
μορφές ὅπως ὁ ἅγιος Πορφύριος καί ὁ μακαριστός Γέρων Ἰάκωβος γιά νά μιλήσω μόνο
γιά περιπτώσεις πού τίς γνωρίζω καλά. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά στίς εὐλογημένες αὐτές
μορφές τῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν εἴδαμε συμπεριφορές, λόγους ἐκφράσεις καί πρό
παντός μιά ἀδίστακτη νοοτροπία πού φθάνει μέχρι καί τήν συκοφαντία.
Ἡ ἀναζήτηση
τοῦ Θεοῦ ὡς δρόμος ὑπέβασης τοῦ θανάτου καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα
προσωπικό ἀγώνισμα πού κατ’ ἀρχήν ἀπό τήν φύση του δέν μπορεῖ ποτέ νά στραφεῖ ἐναντίον
κανενός ἄλλου ἀνθρώπου, ἀσκεῖται μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναπτύσσεται
μέσα σέ μιά φιλική ἤ καί ἐχθρική κοινωνία χωρίς νά ἐξαναγκάζει κανέναν καί πού ἡ
ἀντίσταση εἶναι τό μαρτύριο.
Δέν
μπορεῖ λοιπόν σέ καμμία περίπτωση ἡ Ἐκκλησία νά ἔχει σχέση μέ τή βία ἤ νά ἀνέχεται
τή βία σάν τρόπο διεκδίκησης ἤ ἀντιμετώπισης μεταξύ προσώπων ἤ ὑπεράσπισης τῆς
πίστεως τοῦ χριστιανοῦ. Ἕναν ἄπιστο, ἕναν ἄθεο δέν μπορῶ νά τόν βρίσω στό ὄνομα
τοῦ Χριστοῦ. Τόν λυπᾶμαι σάν ἄνθρωπο καί προσεύχομαι γι’ αὐτόν. Ἡ ἀντίσταση τῶν
χριστιανῶν στούς πολεμίους τῆς πίστης τους, δέν ἦταν οὔτε ἡ λεκτική οὔτε ἡ
σωματική βία, ἀλλά τό μαρτύριο.
Ἔχουμε
δύο βασικά καί πολύ καθαρά δεδομένα. Οἱ μάρτυρες δέχθηκαν τό μαρτύριο, ἀλλά δέν
ἄσκησαν καμμία βία ἀπέναντι στούς διῶκτες ὄχι γιατί δέν μποροῦσαν ἴσως, ἀλλά
γιατί μιά τέτοια βία ἀκύρωνε τόν δικό τους ἀγῶνα γιά τήν θέωση. Ἴσως ἀκόμη
πρέπει νά διερευνήσουμε μήπως ἡ ἀπαίτηση τῆς ὑπακοῆς ἀποτελεῖ σέ κάποιες
περιπτώσεις μιά μορφή βίας μέ στόχο τήν ἐξουσία ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἡ ὑπακοή εἶναι
πράξη ἐλευθερίας καί δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐπιλέγεται κατ’ ἀρχήν καί ἀσκεῖται
μετ’ ἐπιμελείας ἀπό τόν ἐλευθέρως ὑπακούοντα. Σήμερα στό ὄνομα τῆς ὑπακοῆς
συγκροτοῦμε ὁμάδες ὑποτακτικῶν ὅπου ἡ ὑπακοή εἶναι ὑπερτέρα καί αὐτοῦ τοῦ λόγου
τοῦ Θεοῦ καί εὑρισκόμαστε στό κατώφλι νέων δεινῶν αἱρέσεων. Πρόκειται γιά ὁμαδοποιήσεις
πού ἐπιτυγχάνονται μέσω μιᾶς βίας καί ἐξουσιαστικῆς διαθέσεως τήν ὁποία
βαπτίζουμε ὑπακοή.
Οἱ
νέοι Ἅγιοι καί ἀναφέρομαι μόνο σ’ αυτούς γιατί τούς γνωρίσαμε, τήν μόνη βία πού
ἄσκησαν ἦταν μόνο στόν ἑαυτό τους. Ἡ ἡρεμία τους ὡς καρπός κοινωνίας μέ τόν Θεό
ἀπέκλειε τήν βία. Οἱ ἅγιοι δέν ἔβρισαν οὔτε τούς ἄθεους, οὔτε τοὐς ὀλιγόπιστους,
οὔτε τούς ἁμαρτωλούς, οὔτε κἄν τούς διῶκτες τους. Δέν ὑπερασπίσθηκαν τόν Θεό
καί τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν διώκοντας τοὐς ἀπίστους.
Τή
βία τή γεννάει ἡ ἀνασφάλεια, ὁ φανατισμός, πού σημαίνει ἀρρωστημένη πίστη. Ἡ ἀληθινή
πίστη ἐλευθερώνει τό πρόσωπο καί γι’ αὐτό μπορεῖ νά σέβεται καί τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου.
Ἡ
βία ἐπί τῆς οὐσίας εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἀθεῒα γιατί ὑπερασπίζεται τόν
θεοποιημένο ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τό ἔνδυμα τῆς ὁποιασδήποτε ἰδεοληψίας.
Ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας εἶναι ἐπίσης καρπός ἀνασφάλειας καί ψευδοῦς
σχέσης, ἀπουσία ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.
Ὁ
Χριστός μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός δέν ζητᾶ ὀπαδούς, ἀλλά φίλους καί οἰκείους
πρός μετοχήν καί κοινωνίαν. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ
Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός ἐπετίμησαν μέ αὐστηρότητα ὅσους περιφρονοῦσαν τήν πίστη ἄλλων.
Μπορῶ νά καταλάβω τήν βία πού ἀσκοῦν ἄλλες θρησκεῖες, ΔΕΝ θά καταλάβω ὅμως ποτέ
τήν βία λεκτική ἤ ἁποιαδήποτε ἄλλη τῶν χριστιανῶν καί δή τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὁ Ἀπόστολος
Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος δίνει ἕνα ὁρισμό τῆς Θρησκείας λέγοντας: «Θρησκεία καθαρά
καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί Πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χῆρας
ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό τοῦ κόσμου». Εἶναι σημαντικό ὅτι ὁ
ἅγιος Ἰάκωβος δίνει αὐτόν τόν ὁρισμό γιά νά ἐξηγήσει πόσο ἄχρηστη καί χωρίς
περιεχόμενο καί πόσο κάλπικη εἶναι ἡ θρησκεία ἐκείνου πού νομίζει ὅτι
θρησκεύει, ἀλλά δέν εἶναι ἱκανός νά συγκρατήσει τή γλῶσσα του. Ἀσφαλῶς ἰσχύει
καί γιά ὅποιον μέ ἀσυγκράτητη γλῶσσα νομίζει ὅτι ὑπερασπίζεται τήν πίστη του ἤ
τόν Θεό του. Ἀπό τήν ἄλλη τό περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς θρησκευτικότητας, τῆς ἀληθινῆς
σχέσης μέ τόν Θεό εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης καί ἡ ταπεινή διακονία τοῦ ἄλλου, ἐφόσον
σύμφωνα μέ τήν πατερική διατύπωση «εἶδες τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν
σου». Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα ἀσκεῖται ὡς ἀγαπητική σχέση μέ τόν προσωπικό
Θεό καί στό πρόσωπο τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου πού εἶναι εἰκόνα τοῦ ζῶντος Θεοῦ.
Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα δέν εἶναι ἰδεολογική πίστη, ἀλλά σχέση ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης.
Ἡ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη στόν προσωπικό Θεό δέν μπορεῖ νἀ ἀσκεῖται ὡς τυφλή πίστη,
ὡς φανατισμός καί ὡς ἰδεοληψία. Ἡ ἀγάπη μου στό Θεό μεταμορφώνει τή δική μου
τήν ζωή, ἀλλά ὁ ἀληθινός Θεός ΔΕΝ ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ὑπεράσπιση τή δική μου ἤ
τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου καί μάλιστα στό ὄνομα Του. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ
στόν Πέτρο στόν κῆπο τῆς Γεσθημανή δέν ἐπιτρέπει τήν παραμικρή παρερμηνεία. Οἱ
φονταμενταλιστές ἀπό ὅπου κι’ ἄν προέρχονται δέν μποροῦν νά μιλοῦν στό ὄνομα τοῦ
Θεοῦ.
Σήμερα
ἡ θρησκευτική βία, ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας, γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς
καθαρότητας καί αὐθεντικότητάς της κάνει ἀπειλητικά τήν ἐμφάνισή της καί
βρίσκεται στό κέντρο τῆς δημόσιας ζωῆς σέ ὅλο τόν κόσμο. Στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ
διαπράττονται τά χειρότερα, τά εἰδεχθἐστερα ἐγκλήματα σήμερα, ἄν καί πρέπει νά
σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν καί δυνάμεις πολιτικές πού χρησιμοποιοῦν τίς θρησκεῖες
γιά δικό τους στόχο καί χρεώνοντάς τες μέ κάτι πού δέν τούς ἀνήκει καί δή σέ ὅλες.
Κάποιοι βρῆκαν τήν ἀφορμή γιά νά κατηγορήσουν γενικά τήν θρησκεία ὡς πρόξενο
βίας ἐκφράζοντας ὅμως τήν δική τους βία ἀπέναντι στή θρησκεία. Ὑπάρχουν ὅμως
μελετητές τοῦ φαινομένου πού διατυπώνουν τήν ἄποψη ὅτι ἡ ἐμφάνιση συστηματικῶν
μορφῶν βίας ὀφείλεται στήν ἔλευση τοῦ πολιτισμοῦ καί στήν ἀλληλοεπίδραση μεταξύ
κρατικῆς ἰδεολογίας, πολιτικῆς καί θρησκείας, ἕνα περίεργο καί λίαν εὔφλεκτο μεῖγμα.
Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πιό σύνθετο ἀπ’ ὅ, τι φαίνεται.
Τελικά
ἡ θρησκεία καί ἡ βία εἶναι δύο ἐκρηκτικές δυνάμεις πού ὅταν ἑνωθοῦνε μεταξύ
τους καί ἐκδηλωθοῦν ἀρνητικά, δημιουργοῦν τρομακτικές καταστάσεις. Τό χειρότερο
δέ, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ὅταν οἱ δύο δυνάμεις αὐτές κατευθύνονται ἀπό ἐξωγενεῖς
δυνάμεις ὅπως εἶναι ἡ πολιτική, ὁ ἐθνοφυλετισμός καθώς καί ποικίλα οἰκονομικά
συμφέροντα.
Θέλω
νά τελειώσω τήν σύντομη αὐτή εἰσήγησή μου μέ τόν καθαρό λόγο τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου
Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου: «Ἀποτελεῖ αὐτονόητο καί ἀπαράγραπτο
δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νά ἀπευθύνεται ἐλεύθερα στόν Θεό του. Νά τόν τιμᾶ καί νά
τόν λατρεύει σέ χώρους πού Τοῦ πρέπουν χωρίς προσκόμματα. Τό εὐρύτερο δικαίωμα
τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, εἶναι δικαίωμα θεμελιῶδες σέ κάθε εὐνομούμενη καί
δημοκρατική Πολιτεία καί πρέπει νά χαίρει πάντα ἀναγνώρισης καί σεβασμοῦ. Ὅμως
κάθε ἐκδήλωση βίας στό ὄνομα τῆς ὁποιασδήποτε Θρησκείας, ἀπ’ ὅπου καί ἐάν
προέρχεται, εἶναι ἀπόλυτα καταδικαστέα, γιατί πρωτίστως προσβάλλει βαθύτατα τόν
ἴδιο τόν πυρήμα τῆς Θρησκείας καί μετατρέπει πιστούς ἀνθρώπους σέ ἀθύρματα
πάσης φύσεως φονταμεταλιστῶν καί καιροσκόπων, πού οὐδόλως σέβονται τήν ἐλευθερία
τοῦ προσώπου». Μία μόνο προσθήκη δική μου. Ἄν ὁποιαδήποτε θρησκεία δέν μπορεῖ
νά ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ τήν βία, ἄν θέλει νά εἶναι θρησκεία, αὐτό ἰσχύει
ἀπόλυτα μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πίστη καί συνιστᾶ τό ἐναντίον, δηλαδή ἀκύρωση
τῆς οὐσίας Της.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2015
Κυριακή 26 Απριλίου 2015
Σάββατο 25 Απριλίου 2015
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΞΙΟ ΙΕΡΕΑ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΤΖΑΝΝΗ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ
Περί των μυστηρίων τής Εκκλησίας
καί Ιεροσύνης
α) - Γέροντα, ποιά είναι ή
σημασία της συμμετοχής ή μη τών πιστών στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας;
-Το Πνεύμα το Άγιον επιτελεί όλα
τά μυστήρια. Τελειοί καί θεώνει τούς ανθρώπους. Αν το Πνεύμα το Άγιον δεν ενοικήσει
μέσα σ' έναν άνθρωπο, ό άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να θεωθή κατά Χάριν, δεν μπορεί
να αγιάσει. Μπορεί να έχει κανείς όλη τη διδασκαλία τού Χριστού, αλλά, αν δεν
ζήση μυστηριακή ζωή τού Χριστού, τών μυστηρίων της Εκκλησίας, τά οποία 'μυστήρια
τά τελεί το Πνεύμα το Άγιον καί τά αγιάζει, δεν μπορεί να αγιάσει ο άνθρωπος. Γ
ι' αυτό είπε ό Κύριος, ότι συμφέρει, σάς συμφέρει να απέλθω, διότι αν δεν απέλθω, δεν θα 'ρθη ό Παράκλητος κι αν δεν έρθει ό Παράκλητος, δεν θα διδαχτείτε
τήν αλήθεια, ούτε θα πάρετε «δύναμιν εξ ύψους». Κι αν δεν λάβει κανείς «δύναμιν
εξ ύψους», δεν μπορεί να νικήσει κανένα πάθος• κι αν δεν νικήσουμε τά πάθη μας, δεν
μπορούμε να σωθούμε.
β) - Κι εάν όμως ό ιερέας, πού
τελεί κάποιο μυστήριο είναι ανάξιος;
-«Ού πάντας χειροτονεί το Πνεύμα
το Άγιον, αλλά εις πάντας ενεργεί». Λοιπόν, καί στον ανάξιον καί στον άξιον ό
Θεός τελεσιουργεί τά μυστήρια.
Στην Λειτουργία, ας πούμε, δεν
Λειτουργεί ό παπάς, Λειτουργεί ό Χριστός• Δανείζεται ό Χριστός τά χέρια και του
αξίου καί τοΰ αναξίου, με την διαφορά, ότι ό ανάξιος, καθ' όν χρόνο γίνεται ή Λειτουργία,
είναι «δεμένος» κι ό ίδιος δεν παίρνει Χάρι.
Μεταδίδεται όμως ή Χάρις καί τά
χαρίσματα δια της Ιεροσύνης στους πιστούς.
γ) - Τί θα πει, Γέροντα,
«δεμένος»;
-Αν είχαμε μάτια, θα βλέπαμε,
ότι την ώρα τού μυστηρίου κατέρχεται ό Χριστός μ' όλα τά τάγματα τών Αγγέλων.
Αλλά ό Χριστός είναι Θεός, είναι «πυρ κατανάλισκαν»! Ή Αγία Τράπεζα, ό παπάς, όλα,
δεν βλέπουμε τίποτα, παρά μόνο μια πύρινη μάζα, μια φλόγα να βγαίνει απ' τη γη στον
ουρανό! ^
Όταν Λοιπόν είναι ανάξιος ό
παπάς, κατέρχεται Άγγελος καί μαζεύει» τις αμαρτίες του καί τον «δένει» στην
Πρόθεσι. Τον «δένει», γιατί είναι δεμένος από τά πάθη, δεν είναι ελεύθερος καί τον
«δένει», για να κρατηθούν τα πάθη αυτά κατά την διάρκεια της Λειτουργίας. Τού
δεσμεύει τα πάθη, του αφαιρει τις αμαρτίες, όσο διαρκεί το μυστήριο, και μετά πάλι
τά ξαναπαίρνει επάνω του, όταν τελείωση. Επομένως κι ό ανάξιος κι ό άξιος κατά
την ώρα της Λειτουργίας κι οποιουδήποτε μυστήριου, αμαρτίες δεν έχουν.•
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
π. Γρηγόριος Γρηγοριάτης «Τα αίτια της μικρασιατικής καταστροφής και του ξεριζωμού»
Ομιλία που έγινε τη προηγούμενη Κυριακή με θέμα: «Τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής και του ξεριζωμού» από τον Αγιορείτη Ιερομάναχο Γρηγόριο Γρηγοριάτη στο Μακεδονία Παλλάς στην εκδήλωση που διοργάνωσαν Τα Διοικητικά Συμβούλια της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων και του Συλλόγου Σανταίων Θεσσαλονίκης «Η Επτάκωμος Σάντα»
Η ΟΜΙΛΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΕΞΙΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ
Α. Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ Μ. ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ΤΟΥΡΚΙΑ
ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ
Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΤΟ 1880 - 1923
ΛΥΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
ΛΥΣΙΣ ΑΠΟΡΙΩΝ γιατί ο Θεός το επέτρεψε...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αξίζει το κόπο να δημοσιευτεί γιατί αναλύει το θέμα απο όλες τις σκοπιές. Κυρίως την θεολογική. Θα λέγαμε πως είπε αλήθειες που προκαλούν. Ανέφερε τη στάση του Καποδίστρια και την περίεργη πολιτική της φιλικής εταιρείας.....
«Η κρίση στην Ελλάδα. - Καλεσμένος ο Ηγούμενος Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου Αγίου Όρους Γέρων Ιωσήφ».
Ευχαριστούμε την αγαπητή Μαρία για τον κόπο της να απομαγνητοφωνίσει αποσπάσματα
Η κρίση στην Ελλάδα. - Καλεσμένος ο Ηγούμενος Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου Αγίου Όρους Γέρων Ιωσήφ». 21-4-2015
07:24 Σαν λαοι σαν ορθοδοξα εθνη δεν κανουμε βαθιες ριζες αν δεν περασουμε τετοιες δυσκολιες ( μιλωντας για την οικονομικη κριση) ...εχει σημασια οτι ξεκινησε απο την Ελλαδα γιατι η Ελλαδα ειναι η χωρα η οποια διαφυλασσεται ακεραια η ορθοδοξη πιστη της. Το ευαγγελιο και αυτοι οι οποιοι θελουν να την εξαλειψουν απο τον κοσμο την προσβαλουν στην τιμη τους ...Το κανουν οπως το εκανε ανεκαθεν ο διαβολος που πειραζε τους μαρτυρες μεσα στην εκκλησια....που λεει και ο Αγιος Κοσμαςο Αιτωλος θα ερθουν και θα σας τα παρουν ολα...και αφηστε τους να σας τα παρουν μονο μην παραδωσετε Χριστο και ψυχη αυτα δεν μπορουν να σας τα παρουν παρα με τη θεληση σας. .......Ειναι ενα ειδος διωγμου που υφισταντο και οι παλαιοι μαρτυρες δεν το λενε τωρα ξεκαθαρα να προδωσουμε την πιστη τα του Χριστου.
Θελουν να αποδυναμωσουν την Εκκλησια να μη γινεται κατηχηση με προσχημα τα χρεη τα οποια χρεη ειναι ψευτικα.
12:49 Εχει και μια εσχατολογικη χροια αυτη η κατασταση πλεον τα μεσα τα συγχρονα η παγκοσμιοτητα των μεσων που επηρρεαζουν τους χριστιανους οπου και αν βρισκονται ολα αυτα μας φερνουν στην μνημη οπως ελεγε και ο γερων Παϊσιος θελουν αυτοι να μας πανε εκει και εμεις λεμε οχι δεν θελουμε. Δεν ειναι τα χρονια του αντιχριστου αλλα μαλλον ειναι κοντα λεει φαινεται η γενικη αποστασια που ειναι ενα απο τα σημεια της περιοδου εκεινης αλλα βεβαια την ωρα και την ημερα την γνωριζει ο Πατηρ ο Ουρανιος ουτε καν οι αγγελοι του Ουρανου. Ποτε θα γινει αυτο δεν το ξερουμε αλλα μας προϊδεαζουν ολα αυτα τα γεγονοτα.
18:11 ......μαθαινουμε τωρα τελικα οτι η πανθρησκεια και η αρχη της βρισκονται στη λεγομενη θεοσοφια οπου ηταν θα λεγαμε ενα ειδος αποκρυφισμου .τον ξεκινησε μια Ουκρανη η Μπλαβάτσκυ αλλα φαινεται οτι εκει κατεστρωσαν ενα σχεδιο πως θα ενωσουν ολες τις θρησκειες μαλιστα τις ανατολικες την Ινιδα και ολα αυτα. Και πως θα καταφερουν τους ανθρωπους να προσκυνουν ενα Θεο ασχετα με τα επιμερους δογματα να προσπαθουν αν τουςπεισουν οτι ολα ειναι αρμονικα και να μην εχουν καμια αντιθεση στη Θρησκεια.
33:42- αναφερθηκατε στην Κριση πριν την Κριση θα ειναι ο αντιχριστος για την καρτα του πολιτη που ετοιμαζοταν που ετοιμαζεται ακομα εχετε καποια πληροφορια ;Παγωσε τελειως; Μπηκε στο περιθωριο θα επανελθει ;Να ειμαστε προετοιμασμενοι οτι ερχονται δυσκολα ;
-Γ.Ιωσηφ: οι ανθρωποι της παγκοσμιοποιησης αυτοι που προωθουν παντα τα σχεδια αυτα του διαβολου γιατι ο διαβολος γνωριζει την αληθεια απο τις γραφες απο αυτα που ειπαν οι πατερες και εχει τους ανθρωπους σε καθε εποχη που τα προωθουν .Δεν γνωριζει βεβαια ποτε θα του δοθει η εξουσια απο τον Θεο ποτε να τα τελειοποιησει και να τα φτασει στην πραξη.Βασιζεται στην τεχνολογια που προοδευει και αυτη και νομιζει οτι ηρθε η εποχη να τα επιβαλει. Ετσι εγινε αυτη η πρωτη προσπαθεια για την επιβολη της καρτας του πολιτη τωρα ειναι αλλες τεχνολογιες (RFID) και πιστευαν οτι θα μπορουσαν να πεισουν τοςυ Ελληνες οτι θα ειναι κατι χρησιμο που δεν ειχαν επιχειρηματα διοτι αυτο το πραγμα ειδικα στην Ελλαδα που ειμαστε τοσο με την τεχνολογια και την πειθαρχια ολα αυτα που δεν εχουμε καλες σχεσεις θα αποτυγχανε ακομα και αν μας πειθανε. Αλλα η εκκλησια που εχει τη συνειδηση και γνωριζει οτι αυτα τα πραγματα εχουν εκεινο τον απωτερο στοχο να μας περασουν οτι ολα αυτα οι αγορες οι πωλησεις θα περνανε με αυτον τον τροπο το οποιο καποια στιγμη μπορει να μην εχει εμφανες τωρα το χαραγμα αλλα θα το βαλουν οταν δουν οτι ειναι .Η εκκλησια αντεδρασε και μαζι με την εκκλησια και πολλες μητροπολεις εγιναν και εδω πρωτοβουλιες και στην Αθηνα και στην Θεσ/νικη και σταματησε διοτι αν καταλαβουν οτι η κεντρικη επιτροπη της Εκκλησιας ηταν χλιαρη ειδαν οτι δεν εχει μελλον αυτη η ιστορια και το αφησαν.
Θα ερθει εποχη που δεν θα ειμαστε ελευθεροι και θα τα επιβαλουν. Εκει πρεπει η προσωπικη μας ελευθερια να επικρατησει. ...και αυτο ειναι μια προετοιμασια γι αυτην την κατασταση να μην μπορουμε να πουμε την αληθεια.
http://hggiken.pblogs.gr/2015/04/hgoymenos-ieras-monhs-xhropotamoy-agioy-oroy-h-krish-sthn-ellada.html