ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΑΙΒΑΖΙΔΗ. 4 Και όπως σοφά και βαθυστόχαστα είπε ο δήμαρχος της Νάουσας σε κάποια τηλεφωνική επικοινωνία με τον π. Μελέτιο ‘Έπρεπε να γκρεμίσω τη γέφυρα να μην έχει δρόμο να φύγεις, γιατί μείναμε φτωχοί...’

Το τέταρτο μέρος του αφιερώματος στον π. Μελέτιο Αϊβαζίδη με τη συμπλήρωση τριών χρόνων από την κοίμησή του.

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα ήταν πλέον φανερό ότι η ορφανοτροφική δράση – προσφορά του πατρός Μελετίου έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της. ΄Εχοντας μεγαλώσει, μορφώσει και αποκαταστήσει πέραν των δύο χιλιάδων ορφανών και έχοντας φτάσει αισίως τα εβδομήντα του χρόνια, αποφασίζει να μην πάρει υπό την προστασία του άλλα ορφανά αγόρια. Σκοπός του πλέον ήταν να αποκαταστήσει και το τελευταίο παιδί που είχε κοντά του και ο ίδιος να συνεχίσει τη μοναχική του ζωή, δίχως να αναπαυθεί, αλλά προσφέροντας και πάλι μέσα από ένα άλλο πλαίσιο.

Ο π. Μελέτιος είχε πάντοτε στην ιδιοκτησία του το πατρικό του κτήμα στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Δίχως να παραμελήσει τα ορφανοτροφικά του καθήκοντα, ξεκινά μια νέα τεράστια προσπάθεια. Να χτίσει στο πατρικό του κτήμα ένα μοναστήρι το οποίο θα λειτουργεί και ως πτωχοκομείο. Θέλησε να αφήσει στις επόμενες γενιές μια ιερά μονή, όπου θα έβρισκαν πνευματικό καταφύγιο οι εραστές του μοναχισμού, μα και οι φτωχοί και οι πεινώντες θα έβρισκαν φαγητό, πνευματική στήριξη και υλική συμπαράσταση.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι ο άνθρωπος αυτός, ο τυφλός πατέρας, στα εβδομήντα του χρόνια, επιλέγει για μια ακόμη φορά την αδιάκοπη προσφορά.

 Η υγεία του ήταν σε άριστη κατάσταση, η φλόγα στην ψυχή του άσβεστη και δυνατή. Η οσιότητα του είχε φτάσει σε επίπεδο ιλιγγιώδες, άρα ο εβδομηντάχρονος γέροντας, επ’ ουδενί λόγω δεν θα αναπαυόταν.

Δημιουργεί λοιπόν στο μυαλό του ένα μοναστήρι. Έχει βάλει στο φωτισμένο νου του τη μια πέτρα πάνω στην άλλη και με τη διάπυρη προσευχή του ξεκινά. Αυτή τη φορά όμως δεν θα ήταν μόνος. Παρά το γεγονός ότι ως μοναχός βρισκόταν σε πλήρη ακτημοσύνη, μη έχοντας στην τσέπη του ούτε μία δραχμή, γνώριζε ότι μπορεί να στηριχθεί σε μια δύναμη η οποία είναι σημαντικότερη από όλα τα εκατομμύρια του κόσμου.

Στην ανθρώπινη αγάπη και αλληλεγγύη. Στο νέο του αυτό ξεκίνημα θα είχε συμπαραστάτες τους χωριανούς του. Κάποιους απλούς, πιστούς χωρικούς από τη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών.

Θα είχε κοντά του τα παιδιά του, τα οποία θεωρούσαν τον π. Μελέτιο φυσικό τους πατέρα και άνθρωπο Άγιο.

 Θα είχε επίσης στο πλευρό του όλα τα πνευματικοπαίδια του. Έτσι το όφελος θα ήταν και πάλι διπλό. Κατά πρώτον η Ορθόδοξη Ελλάς θα κληρονομούσε ένα ακόμη μοναστήρι – πτωχοκομείο προς δόξα Θεού.

 Κατά δεύτερον όλοι όσοι θα πρόσφεραν έστω και μία πέτρα, ένα σακί τσιμέντο ή εθελοντική εργασία και ιδρώτα, θα λάμβαναν κατά τον Ιερό Χρυσόστομο εκατονταπλάσια στην ουράνια τράπεζα. Δεν κρίνω σκόπιμο να αναφέρω όλες τις λεπτομέρειες της ανέγερσης του μοναστηριού. Ούτε τα ονόματα αυτών που εργάστηκαν, αυτών που πρόσφεραν χρήματα, αυτών που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στην ανέγερση της μονής.

 Άλλωστε ο Παντογνώστης και Δίκαιος Θεός, κατέθεσε με την Θεία και Πατρική γενναιοδωρία Του τον μισθό του καθενός στην τράπεζα του παραδείσου...

Αυτό που πρέπει να τονίσω ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ο οσιότατος πατήρ Μελέτιος κατέβαλε – και πάλι – τεράστιες προσπάθειες, αγώνα υπεράνθρωπο. Χωρίς να έχει τις γνώσεις ή τις ικανότητες ενός αρχιτέκτονα ή ενός πολιτικού μηχανικού, προΐσταται στην ανέγερση του μοναστηριού. Συντονίζει τα πάντα. Βρίσκει με πολύ μεγάλη προσπάθεια τεχνίτες και πρώτες ύλες. Συγκεντρώνει δραχμή – δραχμή τα απαιτούμενα χρήματα, τα οποία δεν είναι λίγα. Και το μοναστήρι περνώντας από διάφορα στάδια ανεγείρεται. Είναι η μονή της ΕΠΤΑΡΙΘΜΟΥ ΧΑΡΙΤΟΣ!

Η μονή πανηγυρίζει σε επτά εορτές. Ο πατήρ Μελέτιος θέλησε να τιμήσει – ας μου επιτραπεί η έκφραση – ολοκληρωμένα την Ορθοδοξία μας. Έτσι η Επτάριθμος Χάρις τιμά την Αγία Τριάδα, την Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, τους Παμμέγιστους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ, την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τους Αγίους Αποστόλους, και τους Άγιους Πάντες. Χώρεσε λοιπόν όλη την Ορθοδοξία στο όνομα του μοναστηριού.

Το κτίσμα της μονής αποτελείται από κελιά, τράπεζα, βοηθητικούς χώρους, και τέσσερις εκκλησίες. Ο Ιερός Ναός της Επταρίθμου Χάριτος, ο Ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής, ο Ιερός ναός των Αγίων 14.000 νηπίων, και το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου.

Στην εκκλησία της Ζωοδόχου πηγής ειδικά, αξίζει τον κόπο να αναφέρω ότι ο π. Μελέτιος σχεδίασε ακόμα και το τέμπλο του ναού. Πήρε λεπτά και μακριά κεριά και τα προσάρμοσε πάνω σε ένα χαρτί, δημιουργώντας έτσι το σχήμα του τέμπλου καθώς και τα πλαίσια των εικόνων με απόλυτη ακρίβεια. Το αποτέλεσμα ήταν – λογικά – υπέροχο!

Εν έτη 1993, έχοντας αποκατασταθεί και το τελευταίο ορφανό παιδί, ο γέροντας αναχωρεί από την πιστή πόλη της Νάουσας και εγκαθίσταται στην νεοεγερθείσα μονή της Επταρίθμου Χάριτος, στην Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών.

Με το κλείσιμο του ορφανοτροφείου δεν γυρίζει απλά μια σελίδα. Ένα ευαγές ίδρυμα, ένα κόσμημα που άλλαξε τη ζωή της Μακεδονίας επί πενήντα πέντε χρόνια, ανήκει πλέον στην ιστορία. Η χιλιοταλαιπορημένη Ελλάς φωτίστηκε από το έργο ενός τυφλού μοναχού, ο οποίος κυριολεκτικά ζητιανεύοντας, μεγάλωσε, σπούδασε και αποκατέστησε 2000 ορφανά. Μέσα στους πολέμους, με τις σφαίρες να σφυρίζουν γύρω του, σε μια εποχή που ένα κομμάτι ψωμί αποτελούσε πολυτέλεια, ο σεπτός πατέρας μεγάλωνε ορφανά...

Τα γλίτωσε από το θάνατο, την πείνα, την δίψα, τις αρρώστιες, την αλητεία. Ο γέροντας με όπλο την δίχως τέλος αγάπη του, έφτιαξε καλούς ανθρώπους, χρήσιμους στην κοινωνία. Επιτέλεσε έργο τεράστιο, υπεράνθρωπο, ασύγκριτο, θαυμαστό! Χωρίς ίχνος υπερβολής, ο αόμματος μοναχός ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια. Έχοντας πλέον ο αναγνώστης μια σχετικά ολοκληρωμένη εικόνα του ορφανοτροφικού του έργου, πιστεύω ακράδαντα ότι οι πιο πάνω χαρακτηρισμοί δεν θα αποτελέσουν υπερβολή για κανένα. Και δίκαια εδόθη στον μοναχό Μελέτιο Αϊβαζίδη ο τίτλος του ορφανοτρόφου.

Φεύγοντας λοιπόν από τη Νάουσα που τόσο αγάπησε ο γέροντας και που τόσο αγαπήθηκε, η πόλις έγινε φτωχή. Δεν είναι δικό μου αυτό το συμπέρασμα. Μου το βεβαίωσαν οι ίδιοι οι Ναουσαίοι σε συζητήσεις που είχα με πολλούς από αυτούς.

Τον έβλεπαν καθημερινά να περιδιαβαίνει τους δρόμους της πόλης καθοδηγούμενος από κάποιο παιδί του, και ένιωθαν ότι άγιος περπατά ανάμεσά τους. Οι γονείς που ζούσαν τα του ορφανοτροφείου, παραδειγματιζόταν και γινόταν καλύτεροι κηδεμόνες και άνθρωποι. Πολλά δάκρυα συγκίνησης πότισαν το χώμα κατά την αναχώρηση του γέροντα.

Και όπως σοφά και βαθυστόχαστα είπε ο δήμαρχος της Νάουσας σε κάποια τηλεφωνική επικοινωνία με τον π. Μελέτιο ‘Έπρεπε να γκρεμίσω τη γέφυρα να μην έχει δρόμο να φύγεις, γιατί μείναμε φτωχοί...’