Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ. Ψαλμός ΡΜΕ'(145)."Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία."

Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία.

Αρκετούς αιώνες τώρα, προ Χριστού και μετά Χριστόν, ενώ το ξέρουμε οι άνθρωποι μέσα μας αυτό το πράγμα, ότι κανένας δεν μπορεί να  είναι σωτήρας, παρά μόνο ένας, παρασυρόμαστε από σωτήρες, είτε χριστιανοί είτε μη χριστιανοί. Ό Δαβίδ θα διατυπώσει αυτή τη γνώση, ουσιαστικά αυτή τη θεογνωσία: αγαθόν πεποιθέναι επί Κύριον η πεποιθέναι επ' άνθρωπον αγαθόν ελπίζειν επί Κύριον η ελπίζειν επ’ άρχουσι (Ψαλμ. 117,8-9).

Πάνω σ’ αυτήν την αντίληψη θα στηρίξει ό Χριστός το κήρυγμά του. Θα υπογραμμίσει ότι υπάρχει μία βασιλεία, άλλα ή βασιλεία αυτή δεν είναι από τον κόσμο αυτό, ουκ εστίν εκ τον κόσμου τούτου. Στον ευαγγελιστή Λουκά διαβάζουμε τά λόγια τού ίδιου του Χριστού: Οι βασιλείς των  εθνών κυριεύουσιν αυτών, και οι εξουσιάζοντες αυτών ενεργεται καλούνται’ υμείς δε ούχ ούτως, άλλ’ ό μείζων εν ύμΐν γινέσθω ως ό πιότερος, και ό ηγούμενος ως ό διακονών (Λουκ. 22,25-26), για να συνεχίσει λέγοντας ότι αυτό ήρθα να κάνω εγώ, ήρθα να διακονήσω. Στην υμνολογία μας αυτή ή εικόνα τού Χριστού ως διακόνου, επανέρχεται πολύ συχνά. Και αυτή ή διακονία προβάλλεται ως ισχυρή δύναμη, αφού αυτή προσκαλεί σε σχέση και όχι σε υποταγή.

Γιατί να μην έχουμε πίστη στούς ανθρώπους και στούς άρχοντες; Διότι υπάρχει ό θάνατος. Ό θάνατος σχετικοποιεί όλους τούς σωτήρες, ακυρώνει το έργο τους.

Έξελεύσεται το πνεύμα αυτού. Και επιστρέφει εις την γην αυτού’ εν εκείνη τη ημέρα άπολοϋνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού.

Κάθε εξουσιαστής τού αιώνος τούτου θα πεθάνει, θα φύγει ή ανάσα του κάποια στιγμή. Θα επιστρέφει στην γη. Ακόμη και οι διαλογισμοί του, χάνονται με τον θάνατό του.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ. ΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ