Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016
Ο Γέροντας Ευμένιος Σιναΐτης επισκέφθηκε την Ι. Μητρόπολη Σουηδίας
Ο Γέροντας Ευμένιος Σιναΐτης επισκέφθηκε την Ι. Μητρόπολη Σουηδίας
Κατόπιν προσκλήσεως του Σεβ. Μητροπολίτου Σουηδίας και πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπα, το Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου, επισκέφθηκε την πόλη του Göteborg ο Παν. Αρχιμανδρίτης κ. Ευμένιος Λυκάκης, αδελφός της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης Όρους Σινά. Ο π. Ευμένιος τέλεσε την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Göteborg μαζί με τον Αιδ. Πρεσβύτερο κ. Ιωάννη Νικολαΐδη, Εφημέριο της Ενορίας των Εισοδίων της Θεοτόκου της πόλεως Borås.
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας ο π. Ευμένιος μετέβη στην Στοκχόλμη, όπου τον υπεδέχθη στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου ο Σεβασμιώτατος, την δε επομένη το πρωί τέλεσε την Θεία Λειτουργία μαζί με τον Παν. Αρχιμανδρίτη κ. Σωσίπατρο Στεφανούδη, Ι. Προϊστάμενο του ως άνω ναού.
Οι δύο ενορίες δεξιώθηκαν τον π. Ευμένιο Λυκάκη στις εγκαταστάσεις τους, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, προσφέροντας την φιλοξενία και τον σεβασμό τους προς το πρόσωπο του σεβασμίου κληρικού.
Στην ομιλία του ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κλεόπας ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
"Σήμερα, αποδεχθείς την πρόσκλησίν μου να επισκεφθεί και πάλι την Ιερά Μητρόπολη, την οποία διηκόνησε, υποδειγματικώ τω τρόπω, μας χαροποίησε διά της σεπτής παρουσίας του και έδωσε χαρά ανεκλάλητον σε πολλούς αδελφούς μας, ιδίως της ενορίας της Αγίας Τριάδος Göteborg, οι οποίοι αναπολούν στο παρελθόν και νοσταλγούν την ιστορικήν δράσιν του σεβασμίου πατρός στην περιοχή τους.
Η παρουσία σας κοντά μας, αγαπητέ μου π. Ευμένιε, συμπίπτει, θεία χάριτι, με την απόφαση της ελαχιστότητός μου να αποκτήσει η ενορία του Göteborg εντός του θέρους, μόνιμον εφημέριον, τον οποίον δικαιούται ως η δευτέρα μεγαλυτέρα εις Ελληνορθόδοξον πληθυσμόν ενορία της καθ᾿ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως. Διά των τιμίων σας προσευχών, Πανοσιολογιώτατε, πιστεύω ότι ο νέος εφημέριος θα ανταποκριθεί εις την υψηλή του αποστολή και η ενορία μας εκεί θα ζήσει νέαν περίοδον δόξης πνευματικής, όπως ήτο και η δική σας."
Στην αντιφώνησή του, ο π. Ευμένιος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο γιά την καθόλα τιμητική πρόσκληση που του απηύθυνε να επισκεφθεί την Ι. Μητρόπολη Σουηδίας, γιά την υποδοχή που του εγένετο και γιά την αβραμιαία φιλοξενία που απηύλαυσε, συνέστησε δε στο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας να προσεύχονται γιά τον επίσκοπό τους και να εκδηλώνουν παντίοις τρόποις τον σεβασμό τους προς αυτόν, ιδία δε διά της εθελοντικής τους εργασίας και προσφοράς προς την Εκκλησία τους.
Ο Σεβασμιώτατος προσέφερε στον π. Ευμένιο την μελέτη του γιά τον Αγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και την δράση του στην Ριζάρειο Σχολή καί ένα επιπλέον αντίγραφο της μελέτης του ως δώρον γιά τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Σιναίου κ. Δαμιανό.
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=823635441092061&id=668498126605794
Hermitage of the Holy Cross Monastery.
Hermitage of the Holy Cross Monastery
“I went to the
woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts
of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I
came to die, discover that I had not lived.”
Henry David Thoreau, Walden
These famous words by Henry David Thoreau rebounded in
my mind within the woody hills of Wayne, West Virginia. It takes 11 ½ hours by
car without stops from NYC to get to this secluded spot. The road trip to get
there is endless; one Interstate highway weaves ribbons of incessant road only
to lead to another and yet another. The hum of the traffic turns your brain
into mush; the kerkunk of the seams in the freeway lulls you into a mesmerizing
half-alert, half-comatose state. A minute driving at 70 miles per hour is a
petite eternity. It is almost as excruciatingly long as watching for a minute
to pass on the treadmill. The huge swath of empty space that makes up this land
of the freeway of ours seems to repeat itself, the same stretch of highway
exists on the I-81 near Chambersburg, and the I78 near Harrisburg and the I64
near Frostburg. Places like Left Hand, and Mt Carmel, and repeating towns like
Charleston (West Virginia or South Carolina or Massachusettes?) whizz past your
fuzzy mind. Thank God Almighty for Google Maps or else I would not have been
able to get there.
I had come to the Hermitage of the Holy Cross
monastery nestled in the back woods of a nondescript town in one of the poorest
parts of the country. Run-down trailers put together with chicken wire, a hodge
podge of rusty signs, muddy puddles, plastic kiddie trucks and mangy dogs in
the front yard, yelled “We poor, y’all.” The last 28 miles were the longest
(isn’t that always the case? The last stretch is the hardest.) The GPS read 28
miles approximately 38 minutes. Huh? I had zipped through 28 miles in 20
minutes on the Interstate. How could this be possible?
I stopped into a repair shop to have a local man named
Meredith, a short, tense-eyed fellar left cheek smudged with grease, who looked
like he could have come right out of The Dukes of Hazzard, explain that the
speed limit drops from 35 to 25 going on the Left Fork Miller’s Fork Road. His
directions were spot on at least because at that point the GPS had difficulty
picking up a signal. “Go on Rte 17, turn left at the “Y” in the road, keep
going till you come by the restaurant then the saw mill, then follow Miller’s
Fork Road to the Left Fork Miller’s Fork Road.”
That forked road sinuously wrapped around the hills in
a dizzying daredevil backhanded way. That last stretch of dirt country road did
me in: round and round the hills past the wilderness refuge managed by the US
Corp of Engineers, full of blind hairpin curves without protective barriers
that plummeted to 50 foot drops while pick up trucks raced at 40 mph the other
direction.
There’s a reason why monasteries and other places of
spiritual pilgrimage require so much physical effort to get to them. The
journey to get there does something to you. It is both torturingly boring and
stressful at the same time. The physical fact of getting through such a long
road puts you in a contemplative stance. It forces you to decompress and focus
on the road itself. After all, there is only so much you can do behind the
wheel; you have enough mind space to think of this and that, but your wits must
always come back to the ROAD. At the same time, the journey is treacherous.
Whether by foot, by vessel or by vehicle, the journey is fraught with
danger. After your 11-year-old car
starts jumping back and stalling five or six times out of the blue without
warning lights on the dashboard, when you are passing through miles and miles
of road going through the grey Appalachians without a service station in sight,
when your 7-year-old in the back seat is having a meltdown because the DVD
player in the computer has stopped playing Bugs Bunny and his pals, that’s when
you start praying “Lord Jesus Christ, have mercy on me” over and over and over
and over. You realize while on the journey, especially if it’s a pilgrimage,
that it depends on God whether you make it to your destination or not. Every
journey, begins and ends with God.
The Hermitage of the Holy Cross began with such a
journey. In 1987 a group of new converts to Orthodoxy started a skete in Ohio
under the direction of Father Kallistos, a Greek came under ROCOR. They then
branched to a parish-supported in the suburbs of St. Louis. But in 2000, a
couple named Moe and Nadia Sill donated 120 acres of land to the brethren. The
Sills had settled in that corner since the 1960s as they too were reclusive.
Rumor has it that Moe Sill, a retired anthropology professor from Marshall
University, used a self-made glider plane to get from the distant hill to their
lone cabin on the property as there were no roads to reach the property.
Igoumen Serafim, the spiritual father of the community, brought a group of six
monks with him to live on the property. Slowly it expanded both physically and
spiritually. Now it numbers 25 monks, not counting two more in the Skete of St
John in Ohio, and 180 acres; it clocks 2,000 visitors a year.
Indeed, the diversity of the brethren is unique for an
isolated corner of forgotten Appalachia.
On my visit, I spoke to a young monk on the phone with a distinctive
English accent, who alas could not give me directions because he did not drive.
The monk making incense heralded from Japan; some monks were of Russian
descent, others Greek, but the majority were American. The guest master Father
Hilarion, a late convert in his early 30s, described the journey that many of
the monks took to arrive at the Hermitage:
“People from all different backgrounds come to the
monastery, especially young people not necessarily raised in Orthodoxy. Nothing
in the world would lead one to the monastery except for God’s Grace. These
young people follow the ways of the world to their ultimate conclusion and realize
it is just an emptiness. They are searching for meaning and a meaningful life
and then they discover this place called a monastery and there is an attraction
because it is a place they can come and pray and search for Christ and be
separated from the distractions of the world.”
Father Hilarion was raised a “double pre-destination
Calvinist” who spent some time searching for different religions and
philosophies in college. When he discovered Orthodoxy, “it was everything I was
looking for and didn’t really know it,” he recounts. “It was all unified and
transfigured in Christ.” He converted a few years after graduating from college
and joined the monastery a few years after that.
Even as a teen he had done a lot of reading of the
Transcendentalists, especially Thoreau. The seed idea of going out and not
following the general rat race and the expectations of society but searching
for a meaningful life, “to live deliberately” as Thoreau coined the phrase was
deeply embedded in him. Yet unlike Thoreau who turned his back on the world,
Father Hilarion cautions that is not the vocation of the monk. “People tend to
think of monks as being useless or worthless but that is because people do not
believe in the power of prayer,” he says. Monastics have walked away from the
world not to discard it but to find a way to focus their energies on prayer
away from its distractions. “We leave the cities to come to the desert not
because we are turning our backs on the world but so that we can be closer to
Christ and pray for the world,” he continues. Prayer is essential, he explains,
and because it is more focused in the monastery its effects can be greater. He
used the analogy of a pebble dropping in the center of the lake with the
ripples of water growing larger and larger affecting the entire body of water.
The ripples of influence are not lost on the
surrounding community. Many local converts have been made, predominantly
“country Baptists.” The locals have accepted the monks as men who love Christ
very much and take the life of prayer seriously. When they see a black
cassocked figure buying groceries or running errands, they approach and give
them prayer requests. In fact, a long-time resident, the founder of the
Heritage Museum, a replica of an original Appalachian town complete with school
house outside of Huntington, the closest city, has made his opinion very public
that it was not by accident that God led them to establish a community devoted
to prayer in a place riddled with blight and meth addiction. He along with
other locals feel their prayers have effected a positive change in the
surrounding community.
The Hermitage of the Holy Cross also extends community
across Orthodox denominations. From its inception, says Father Hilarion, it has
been Father Serafim’s vision to cultivate a pan-Orthodox union even before
ROCOR unified with the Moscow Patriarchate. The monastery keeps close ties to
other Orthodox churches: the Antiochian Cathedral of the Holy Spirit in
Huntington and Lexington, Kentucky; St. George’s and St. John’s both Greek; as
well as other Russian and Bulgarian churches from West Virginia. “We might have
our different traditions,” Father Hilarion says, “but we are one big Orthodox
family.”
While its principal focus is maintaining a liturgical
life of prayer in the Russian tradition, the monastery maintains itself by
operating a very successful soap shop, incense workshop, and bookstore, the
majority of whose sales come from online. The soap room is run by a young woman
named Anne, a convert from Nova Scotia. As luck or providence would have it,
she was a professional soap maker back home. But once she and her husband
converted, they too began a search to find an Orthodox community to belong to
as there were none in Nova Scotia. On the recommendation of another monk they
visited the Hermitage and realized very quickly this was the place. They sold
their home and moved. At that point, the lone monk of the soap division could
not keep up with demand; Annie, a professional soap maker, was hired to take
his place and has been there making all sorts of soap from 9 to 5 for the past
eight years. She makes both liquid and
bar soaps using goat milk provided by the herd of donated goats on the property
and all natural oils such as olive, lanolin, and coconut.
“Everything fits
together. The more we read, the more we realized we were looking for the early
church. Tradition in Protestant thinking is such a bad word because it is
understood as passing down by man and is therefore man-made. But in Orthodoxy,
tradition refers to the Church’s original teachings. It is what the Church
taught from the beginning. When the Apostles were chosen by Christ, they were
filled with the Holy Spirit, they had the whole truth. It wasn’t just little
sections and throughout the years they learned more and now we know more than
they did; that’s not how it happened. The Apostles knew from the beginning.
They had the fullness of Truth and that truth is still here with us today. For
me once I figured it out where else would I want to be?”
My visit also included an eyewitness account of its
thriving incense workshop. The fragrance from the workshop permeates the
buildings and street around the monastery like a cloud. The Hermitage of the
Holy Cross is famous for the over 25 varieties of incense it produces, from
honeysuckle to Flowers of Cyprus, Old Church, and Lindisfare. Genuine
frankincense is shipped directly from Somalia and Ethiopia, the type that oozes
from the tree, which surprisingly carries no odor. Then they mix this with
incense fragrance powder in an industrial-sized mixer. The substance comes out
in a huge gummy mass which is then pressed and run through an incense cutter,
once one way and again at a 90 degree angle producing the familiar chunks of
incense. It is then cured for at least a month, but most batches settle for at
least six months, so it can harden. The workroom is caked in a fine white layer
of incense powder that gives it the look of a winter wonderland with a sweet
smell. During the busy season, two batches of incense are made per day to keep
up with demand. That amounts to 26 pounds of incense per day!
For the tempest-tossed denizens of the post-modern
world, the one blinking, beeping, always online, responding to every stimuli
but doing nothing; the 24,659 emails that need responding to, always going
going going but never present post-modern world, the solitude of the woods is a
panacea. How glorious to walk out just as the glow of dawn haloes the hills
and—breathe!
The orioles echoed madrigals one to another just as in the mystic
candlelit church the monks sang their morning hymns. Living through the rhythm
of a monastery, even for only one 24-hour cycle, one’s soul is filled with the
stillness, the open space, the silence, the darkness. Contrary to expectation,
it is precisely in these elements, those that are most avoided in the cities,
that one can truly hear the whisper of the Word. Only when one silences both
the external and the internal noise can one hear the voice of God whispering in
her soul.
One makes the long pilgrimage to a monastery to seek
some spiritual truth. You go on a wing and a prayer. And in the silent majesty
of the evergreen spires, you will hear the whisper of the Wisdom of God. In the
silence you will hear His voice. And you will gain the answer you seek. Perhaps
it was buried deep within you pressed by the burdens of earthly cares like the
weight of so much earth._resizedWalking through the woods of the Hermitage of
the Holy Cross, the answer I was looking for rebounded ever more clearly. I too
had to change my life; I too had to resolve to live life deliberately. I made
the decision to leave the rat race behind and find a secluded section of wood
to write, to pray, to be. Sometimes to save your life, you have to simplify it.
Interviewing Medical Missionaries at Orthodox Clinic in Guatemala.The Greek Orthodox Metropolis of Mexico and Central America has opened a medical clinic in Aguacate, Guatemala. In January of 2016 the second team of medical missionaries arrived at the clinic to serve for one week. Listen to their thoughts on this unique clinic!
Visiting Mexico City This is the Orthodox Monastery of the Entrance of the Theotokos, just outside Mexico City. It's a Greek monastery with three monks and two nuns. We had a lovely time praying and talking with the community members. These monastics are pioneers in Latin American Orthodoxy!
Fr Pablo stands with the two nuns who both are Mexican: Madre Philoteia (left) and Madre Macrina (right).
Padre Evangelos and I stand with the abbot of the monastery: Padre Pablo, who is Brazillian (back center); and the two other monks: Padre Alexios who is Mexican (back left) and Padre Juan who is Brazilian (front right).
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΧΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΨΩΜΙΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ.
«Και τον
έπαινον αυτού εξάγγελεϊ έκκλησία» (Σοφ. Σειράχ 39,10)
Την 1ην Μαΐου τά ξημερώματα, μνήμη του οσίου Νικηφόρου
του Χίου «έκοιμήθη εν Κυρίω» ό σεβαστός Γέροντας Αμβρόσιος, ηγούμενος της ί.
Σκήτης των αγίων Πατέρων της Χίου.
Έκοιμήθη ήρεμα τον ύπνο της αιωνίου γαλήνης στο κελί
του, στους Αγίους Πατέρας, όπου για 30 χρόνια περίπου έζησε τη ζωή της ασκήσεως.
Ό αοίδιμος παπά Αμβρόσιος γεννήθηκε το 1958 στο Βροντάδο
της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς, ανθρώπους του καθημερινού μόχθου.
Άνετράφη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» ύπ’ αύτών. Έζησε μέ πνευματικά βιώματα στη νεανική και τη μετέπειτα ζωή του. Μέ αυτά
τά εφόδια πήρε τη μεγάλη και ηρωική απόφαση να αφιερωθεί στον Θεό, να γίνει
ιερομόναχος.
Έρχεται μέ τούς γονείς του στην Αμερική, όπου
συνδέεται πνευματικά μέ τον Χιώτη Επίσκοπο Πέτρο Άστυφίδη και τον ί. ναό της
Αγίας Μαρκέλλης στην Άστόρια. Κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός από τον Επίσκοπο
Πέτρο και μετονομάσθηκε Αμβρόσιος - Αγγελής ήτο το κοσμικό του όνομα - προς
τιμήν του ηγουμένου της Μονής Μυρσινιδίου άειμνήστου Αμβροσίου Μίχαλου. Όπως
αναφέρει ό Σεβ. πρώην Αμερικής κ. Παύλος «...όμοΰ μετά του πατρός Αμβροσίου
υπήρξαμε υποτακτικοί και πνευματικά τέκνα και πνευματικοί ούτως ή άλλως αυτάδελφοι
των αειμνήστων πατέρων ημών Πέτρου Επισκόπου Άστορίας και Νήφωνος ίερομονάχου, οι
όποιοι μάς νουθέτησαν, μάς δίδαξαν και μάς οδήγησαν στην οδό της σωτηρίας της
μοναχικής πολιτείας. "Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την πνευματική μας πορεία από
τη Ν. Υόρκη...».
Μέ τη νοσταλγία του υπουργήματος της 'Ιεροσύνης χειροτονείται Διάκονος και στις 2
Απριλίου 1986 πρεσβύτερος. Από το 1986 εγκαθίσταται στη Χίο όπου για τριάντα
περίπου χρόνια υπηρετεί το φρικτό θυσιαστήριο, στον ί. ναό της αγίας Ματρώνης
στην πόλι της Χίου, στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων, στην ί. Μονή Αγίων
Κωνσταντίνου και Ελένης, στην ί. μονή Ταξιαρχών Νενήτων και στην ί. μονή 'Αγίας
Ματρώνας. Άνεδείχθη ονομαστός πνευματικός, άοκνος, μη φειδόμενος κόπων και
θυσιών. Υπήρξε ευλαβής και φιλακόλουθος, άκακος, άφιλάργυρος, πράος, ταπεινός,
ειλικρινής και ανεξίκακος. Δίδασκε μέ τη ζωή και το παράδειγμά του. Υπήρξε ομολογουμένως
μορφή αρετής. Πλησίαζε όλους τούς ανθρώπους. Και ό σκοπός του διδακτικός και
εποικοδομητικός. Να μιλήσει για Χριστό και αλήθεια.
Να κάμει έργο πνευματικό.
Πατέρας πνευματικός πού είχε αποσπάσει την καθολική εκτίμηση.
Διεκρίνετο και διά την εργατικότητα του. Φίλεργος σε
μεγάλο βαθμό. Αεικίνητος. Ανύσταχτος και ακούραστος. Στα ανακαινιστικά έργα τών
ί. μονών τών 'Αγίων Πατέρων, Ταξιαρχών Νενήτων, ί. Παρθενώνος αγίων Κωνσταντίνου
και Ελένης, και τού ϊ. ναού 'Αγίας Ματρώνης στο κέντρο της πόλεως της Χίου
έδινε πρώτος το «παρών», δημιουργικός, όσον ολίγοι. Στη σκήτη τών Αγίων Πατέρων
κτίρια σεσαθρωμένα και πεπαλαιωμένα ανακαινίσθηκαν και εξωραΐστηκαν και νέα οικοδομήθηκαν
όπως ό περικαλλής ναΐσκος τού Γενεσίου της Θεοτόκου. Στην ί. μονή Ταξιαρχών
Νενήτων, «ευλογία θεωρείται ή πνευματική ποδηγεσία από τον παπά Αμβρόσιο ό
όποιος -όπως σημειώνει ό κ. Μπούσιας- μεριμνά και κοπιάζει σωματικά και
πνευματικά για την πρόοδο τού μοναστηριού». 'Η δε κα Χαλκιά γράφει «... πρέπει να
γίνει ιδιαίτερη μνεία για τον ακούραστο λευίτη τού Ευαγγελίου, τον ηγούμενο και
Δίκαιο της Σκήτης τών Άγιων Πατέρων τού Προβατείου όρους τον πανοσιολογιώτατο
άρχιμανδρίτη πατέρα Αμβρόσιο, πού διακονεί και την ί. μονή τών Ταξιαρχών μέ
περίσσευμα καρδίας. Εργάζεται άοκνα για την αναστήλωση της Μονής. Και πέτυχε
μέσα σε λίγα χρόνια να δώσει νέα πνοή στο Μοναστήρι». Όλα αυτά είναι έργα πού
φέρουν τη δική του σφραγίδα στις μονές πού υπηρέτησε. Απορούσε κανείς
που εύρισκε αυτή τη δύναμη και την αντοχή μέ τόσες
ασθένειες που κατετρύχετο, να δουλεύη και να δουλαγωγή το σώμα του. Της
Εκκλησίας και τών καλών έργων εργάτης. Πόσα να αριθμήσει κανείς! Τεράστιο το
έργο του. Προσέφερε τον εαυτόν του εις την διακονία της Εκκλησίας και του θεοσεβούς
λαού μας. Όσιακό ήτο και το τέλος του. Εις την προσπάθειά του διά να σώσει μοναχό,
ό όποιος κινδύνευε υπέστη καρδιακήν προσβολήν και παρέδωσε στον Κύριο την μακαρία
ψυχή του. Ό Γέροντας υπήρξε θύμα της προς τον πλησίον αγάπης. Έκηδεύθη πανδήμως
εις την σκήτην τών Αγίων Πατέρων, όπου αναπαύεται «Προσδοκών Άνάστασιν Νεκρών».
Αιωνία ή μνήμη του ας έχουμε την ευχή του.
Άκροστιχίς: Αμβρόσιος
Αμβροσία και νέκταρ πνευματικής άνατάσεως και
φιλαγιότητος έκχυνόταν από τά χείλη του Γέροντος Αμβροσίου, του όμοζήλου τών
παλαιών ασκητών, τών προστατών του Προβατείου Όρους, Νικήτα, Ίωάννου και Ιωσήφ,
καθώς και του συγχρόνου Όσιου Γέροντος Παχωμίου, για τη διάδοση της μνήμης του
οποίου ολοκληρωτικά αυτός άναλώθηκε.
Μοναστών υπογραμμός και τηρητής της αύστηρής Ορθοδόξου
παραδόσεως ό Γέροντας Αμβρόσιος διατήρησε και στις ημέρες του τη Σκήτη τών Αγίων
Πατέρων πνευματική παλαίστρα κατά του μισοκάλου δαίμονος και κολυμβήθρα
αναβαπτισμού τών πιστών στα ζωηρά νάματα της ευσεβείας.
Βοηθός τών κατατρεγμένων, τών αδυνάτων, τών
έμπεριστάτων ό Γέροντας Αμβρόσιος διακρίθηκε για τίς ελεημοσύνες του και μάλιστα
τις σύμφωνες μέ τη ρήση του Ευαγγελίου: «Μη γνώτω ή άριστερά σου τί ποιεί ή
δεξιά σου» (Ματθ. στ 3). Ήταν άρχοντας, ιλαρός δότης και σκορπούσε, για να
μπορούμε σήμερα εμείς να λέμε γι’ αυτόν: «έσκόρπισεν έδωκε τοις πένησιν, ή
δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 111, 9).
Ρείθρα δακρύων και ιδρώτων καθημερινά χύνονταν από το
λαμπερό πρόσωπό του, πού αντανακλούσε την ύπέρφωτη ψυχή του. Μέ αυτά άναδόμησε,
εύπρέπιασε και μεγάλωσε όχι μόνο τούς Αγίους Πατέρας, αλλά και την Αγία Ματρώνα
στην πόλη της Χίου και τούς Ταξιάρχες στα Νένητα.
Οδοδείκτης Αγάπης, συμπάθειας, αλλά και φιλεργατικότητος
ό Γέροντας Αμβρόσιος επισκεπτόταν τούς ασθενείς, τούς φυλακισμένους και τούς
έχοντας ανάγκη. Και στην καθημερινότητα του Μοναστηριού πρώτος, αν και Ηγούμενος,
σε όλες τις εργασίες δεν έδινε «ύπνον τοις όφθαλμοϊς και άνάπαυσιν τοις
κροτάφοις» (Ψλμ. 131,4).
Συνεπής στις πνευματικές του υποχρεώσεις και ως
διάδοχος του 'Οσίου Παχωμίου μέ διακριτικότητα και μέχρι εκεί πού του επιτρεπόταν
μεριμνούσε για το αδελφό Μοναστήρι, τον Παρθενώνα του Αγίου Κωνσταντίνου. Ή
συνεργασία του μέ τη Γερόντισσα πάντοτε μέσω του συνδέοντος κάθε πιστό Χριστού
ήταν αξιόλογη μέ λόγους πνευματικής στηρίξεως, προόδου και σωτηρίας.
'Ικανότατος πνευματικός πατέρας και ιεροπρεπέστατος
λειτουργός του ιερού Θυσιαστηρίου ιερουργούσε μέ φόβο Θεού και μετέδιδε
κατάνυξη στις ψυχές τών πιστών πού εκκλησιάζονταν κοντά του. Ήταν ό ποιμένας
τών ψυχών «εις τύπον και τόπον Χριστού».
Όρους του Προβατείου διάκοσμος ό Γέροντας Αμβρόσιος
ανέδειξε το Μοναστήρι του φάρο τηλαυγέστατο εγρηγόρσεως πιστών και
συγκεντρώσεως ανθρώπων πού ζούσαν στο σκοτάδι της αγνωσίας, της αμέλειας, της
ραθυμίας και της φιλόΰλης σύγχρονης κοινωνίας. Φώτιζε μέ τά λόγια του, μέ το
παράδειγμά του μέ τά έργα εύποίίας του.
Στύλος
φιλαγιότητος ποθούσε ό Γέροντας Αμβρόσιος να προβάλλει τούς Αγίους μας μέσα από
τις καλλιτεχνικές εκδόσεις για τις όποιες ό ίδιος προνοούσε. "Άγιος
Παχώμιος, Άγιος Αγγελής, Αγία Ματρώνα, Ταξιάρχης Μιχαήλ, Άγιος Νεκτάριος προεβλήθησαν
μέσα από βιβλία και Όλοι οι Άγιοι του Μοναστηριού του εξυμνήθηκαν και περίμεναν
τη σειρά της εκδόσεως τών Συναξαριών και Ακολουθιών τους. 'Ο Χριστός μας τον
κάλεσε κοντά Του, για να συναγάλλεται μαζί Του και μαζί μέ τούς Αγίους μας. Ας πρεσβεύει
και για εμάς τούς περιλειπουμένους, για να βρούμε χάρη και έλεος την ημέρα της
Κρίσεως.
Δρ. Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Υμνογράφος
της τών Άλεξανδρέων Εκκλησίας
ΕΣΙΓΗΣΕ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ
Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η είδηση του θανάτου του πατρός Αμβροσίου Π (Ψωμιά),
Ηγουμένου της Σκήτης τών Αγίων Πατέρων στη Χίο και πνευματικού πατέρα και
καθοδηγητή τών πιστών πού ακολουθούν το παλαιό εορτολόγιο στο νησί, έπεσε ως κεραυνός
εν αιθρία! 'Η είδηση διεδόθη άστραπιαίως, εντός και εκτός Χίου.
Μετά από μία ζωή κοπιώδη, αν και σύντομη, γεμάτη
πόνους και μόχθους, αλλά και συνεχή προσευχή, παρέδωσε την ωραία και αγαθή ψυχή
του προς τον Θεό και πλάστη του, τον όποιο υπερμέτρωπος αγάπησε και λάτρευσε
θερμότατα.
’Έφυγε του κόσμου τούτου «μηδέν έχων, πλην τά πάντα
κατέχων».
'Η καρδιά του ή τόσο ευρεία, ή διαθέτουσα άπλετο
χώρο για φίλους και για εχθρούς
ακόμη, έπαυσε να χτυπά. Το συμπαθητικό και γεμάτο
καλοσύνη βλέμμα του έσβησε.
Παντοτινό σύντροφο της ζωής του είχε την γηραιά
μητέρα του και μεγαλύτερη απόλαυση την προσευχή.
'Ο Γέρων Αμβρόσιος ήταν αξιοθαύμαστος και
αξιομίμητος, όχι μόνο για το βαθύ συναίσθημα το όποιο κάλυπτε όλη του τη ζωή, αλλά
και για την αντοχή, υπομονή και μεγάλη πίστη του προς τον Θεό και την προσήλωσή
του προς παραδοσιακή φυσιογνωμία της Εκκλησίας μας, διά της σταθερής παραμονής
του στο παλαιό εορτολόγιο, χωρίς φανατισμούς και υπερβολές αλλά μέ οδηγό την Αγάπη.
Ενδεικτικό της πίστεώς του προς τον Θεό, αλλά και της
καλής και ευαίσθητης καρδιάς του και της άκρας ταπείνωσης πού τον διέκρινε
δύναται να θεωρηθεί και το όσιακό τέλος του: από το ειλικρινές ενδιαφέρον του για
τον άσθενή γέροντα συμμοναστή του στη Σκήτη τών 'Αγίων Πατέρων, οδήγησε την
τραυματισμένη από τις άσθένειες καρδούλα του σε πλήρη σιγή.
'Ο Γέρων Αμβρόσιος, υπήρξε γέννημα θρέμμα Χιώτης.
Ανήκε στην πνευματική ομάδα του Χιώτη Επισκόπου Άστορίας Πέτρου (Άστυφείδη), ό
όποιος έφερε Κανονική Άρχιερωσύνη, την όποια έλαβε από τον Μητροπολίτη τών
Ρώσων της διασποράς Φιλάρετο και έχαιρε βαθείας έκτιμήσεως και αγάπης από ολο τον
Όρθόδοξο κόσμο.
'Ο Αμβρόσιος στα πρώτα έτη της εισόδου του στην
Εκκλησία, τόσον ως διάκονος όσον και ως Αρχιμανδρίτης υπηρέτησε κοντά στον
Επίσκοπο Πέτρο στην Άστόρια Νέας 'Υόρκης, ως υπεύθυνος τών ελληνικών σχολείων
πού λειτουργούσαν εκεί και μάλιστα μέ μεγάλη επιτυχία!
Μετά επέστρεψε στην αγαπημένη του Χίο και αφοσιώθηκε
στο εναπόμειναν ποίμνιο τών πιστών του παλαιού εορτολογίου.
Ήταν ή «μικρά ζύμη», όπως την αποκαλούσε ή όποια
ήταν πολύτιμη γιατί από αύτη προήλθε ή μεγάλη!
Τά τελευταία τριάντα χρόνια είχε αφοσιωθεί, ψυχή τε
και σώματι στον Αμπελώνα τού Κυρίου, λειτουργώντας, εξομολογώντας και
κηρύττοντας στην Σκήτη τών Αγίων Πατέρων, στον Ταξιάρχη Νενήτων, στην 'Αγία
Ματρώνα στην Καπέλλα αλλά και στο Ιερό Κοινόβιο του Αγίου Κωνσταντίνου.
Ήταν ό «ένας για όλους», ό όποιος γινότανε
νυχθημερόν «τά πάντα τοϊς πάσι».
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ό Αμβρόσιος ήταν ή
τελευταία πνευματική φωνή στο νησί.
Όσα πρόσφερε μόνος του, δεν τά πρόσφεραν όλοι οι
Ιερείς τού νησιού. Ή Χίος ορφάνευσε. Ή τελευταία πνευματική φωνή σίγησε. Και το
πένθος βαρύ και μεγάλο για όλη τη Χίο.
Είχα την τιμή, αλλά και την ευλογία να τον γνωρίσω από
τά χρόνια πού
ήμουν μαθητής στη Χίο.
Τον επισκέφτηκα και στην Αμερική και θα μού μείνουν
αξέχαστα τά πρωινά του Σαββάτου πού πήγαινα και τον παρατηρούσα να ζυμώνει το
ψωμί της εβδομάδος και να το φουρνίζει!
Τον Γέροντα Αμβρόσιο τον είδα για τελευταία φορά τις
ημέρες του Πάσχα πού βρέθηκα στη Χίο. Τον επισκέφτηκα στούς Άγιους Πατέρες δύο
φορές και απόθεσα στο πετραχήλι του τά βάρη μου και τις αγωνίες μου! Όπως
πάντα μειλίχιος, ανεκτικός, διδακτικός και δοξαστικός!
Γέμιζε την ψυχή του συνομιλητή του με δύναμη και τον έφερνε ακόμη πιο κοντά στο
Θεό!
Ό υπογραφών τις γραμμές αυτές υποκλίνεται ευλαβώς προ
του ιερού του σκηνώματος μέ την προσευχή για την αιώνια και μακαριά μνήμη του
μεγάλου αυτού πνευματικού πατρός.
Ολόψυχα και τώρα και πάντα, θα εύχόμεθα στον Κύριο να
αναπαύσει την ψυχή του και να την ξεκουράσει από τούς κόπους, να ικανοποιήσει την
θεία δίψα της και να την περιβάλλει μέ τον λευκό χιτώνα της αιώνιας
μακαριότητας.
Ήδη τώρα πού ή ψυχή του εύρίσκεται στο κατώφλι του Παραδείσου,
δυνάμεθα άντικειμενικώς να ύποστη ρίξουμε ότι ό Γέρων Αμβρόσιος (Ψωμιάς), υπήρξε
μία έξέχουσα φυσιογνωμία κληρικού.
Υπήρξε ό δούλος ό αγαθός και πιστός, ό λαβών τά
δέκα τάλαντα και διά της άοκνου προσευχής, της κατά Χριστόν ζωής και της
χάριτος του Θεού, αρκούντως πολλαπλασιάσας αυτά.
Εΐη ή μνήμη αυτού αιωνία!
ΕΠΙΚΕΙΔΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΕΞΟΔΙΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ Π.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΠΑΝΟΥ.
Εκλεκτέ μας πνευματικέ πατέρα, Σεπτέ Ο αδελφέ και
Συλλειτουργέ, Άγιε γέροντα π. Παναγιώτη.
Είναι βαθύτατη ή συγκίνησή μου και ανάμεικτα τά
συναισθήματά μου, αυτή τη στιγμή πού βρίσκομαι δίπλα σου. Μία ιερή και βαθύτατη
λύπη μέ διακατέχει, ή λύπη της απουσίας σου, οι σκέψεις ότι δεν θα είσαι πλέον
κοντά μας, εσύ πού μέ το δικό σου τρόπο είχες τη χάρη να ομορφαίνεις μέ τη χάρη
του Παναγίου Πνεύματος τά τόσα χρόνια και τις στιγμές πού σε γνωρίσαμε και
είμαστε κοντά σου.
Παράλληλα όμως μαζί μέ αυτή τη λύπη, αισθήματα
ελπίδας και παρηγοριάς έρχονται να μάς ενδυναμώσουν γιατί αν και μακριά μας
σωματικώς, είσαι τόσο κοντά μας όσο ποτέ, αν και δηλώνεις απών, είσαι ό μεγάλος
παρών, αυτός πού έφυγε, μα κατ’ ουσίαν βρίσκεται κοντά μας, προσευχόμενος πλάι
μας αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές πού διανύουμε ως ενσυνείδητοι χριστιανοί και
άνθρωποι.
Γνωρίζω την αγάπη πού έτρεφες στο ταπεινό μου
πρόσωπο. Γνωρίζουμε την αγάπη σου για όλους μας, γι’ αυτό και αισθανόμαστε χαρά
και ανακούφιση σκεπτόμενοι ότι βρίσκεσαι άγαλλόμενος εις τά ουράνια σκηνώματα
τού Παναγάθου Θεού και οι δεήσεις σου για μας είναι θερμές και αδιάλειπτες.
Σε γνωρίζω από μικρό παιδί σαν άριστο λειτουργό τού
Υψίστου και εξαιρετικό πνευματικό. Μα έκτος από 'Ιερέα τού Υψίστου σε γνώρισα σαν
άνθρωπο και ήσουν ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης και καλός πατέρας. Τά πέντε
παιδιά, τά 24 εγγόνια και τά πολλά δισέγγονο είναι ή απόδειξης της ζωντανής
παρουσίας σου στην Εκκλησία και την κοινωνία.
Γνωρίζουμε όμως ότι ή απλή και γεμάτη από θείο έρωτα
ψυχή σου είναι κοντά μας, μέσα στο Ιερό θυσιαστήριο τού Αγίου Κωνσταντίνου και
τών Αγίων Πατέρων, πού τόσα χρόνια υπηρέτησε άξια και πιστά.
Ευχόμαστε το λαμπρό παράδειγμά σου να κατευθύνει, να
ενδυναμώνει και να φωτίζει και άλλες φιλόθεες ψυχές.
Εύχομαι ή μνήμη σου να χαραχτεί βαθιά στις ψυχές
τών ανθρώπων πού σε γνώρισαν, ώστε να άκολουθήσουν και άλλοι άνεξίκακοι λευΐτες
το φωτεινό σου παράδειγμα.
Ή ευχή σου μαζί μας. Αιωνία σου ή μνήμη. Καλή αντάμωση.
Από επιστολή του Γέροντος
...Όπως γνωρίζεις αγαπητέ μας Θ. δύο είναι οι
δρόμοι πού μπορείς να ακολουθήσεις για να ευαρέστησης τον Χριστό, να έργασθής για
τήν σωτηρία της αθανάτου σου ψυχής και να πολλαπλασιάσεις το δοθέν σοι τάλαντο.
Ή Μοναχική ζωή και ό έγγαμος βίος. Συγκρίνοντας τά δύο ή μοναχική ζωή είναι
ανώτερα του γάμου... 'Ο Κύριός μας και Θεός μας Ιησούς Χριστός σε κάλεσε να τον
άκολουθήσης όπως κάλεσε και τον ακολούθησαν οι 'Άγιοι Απόστολοι και τόσοι άλλοι
Πατέρες μας άνά τούς αιώνας. Όμως οι 'Άγιοι Απόστολοι και λοιποί όσιοι και
θεοφόροι Πατέρες ευθέως ακολούθησαν τον Χριστόν και άφησαν τά πάντα για τήν
αγάπη του, γονείς, αδελφούς, άδελφάς, συγγενείς και φίλους, περιουσίες ολόκληρες,
πατρίδα και γένος, δόξες και τιμές του κόσμου του απατεωνος, τα πάντα για τον
Χριστό...
Εσύ όμως σε κάλεσε ό Χριστός μας, σου έκανε αυτήν την
μεγίστην τιμή και άργοπόρησες, δεν τά άφησες όλα ευθέως... 'Ο Μέγας Βασίλειος
λέγει ότι και να το επιθυμήσεις να γίνεις μοναχός είναι κάλεσμα Θεού και το
οφείλεις, είναι σαν να το έταξες... Ό Χριστός μας σε περιμένει να τον
ακολουθήσεις και να γίνεις μαθητής και απόστολός του. Οι δυσκολίες της
μοναχικής πολιτείας είναι μεγάλες, αλλά και ό στέφανος μεγάλος, καθώς και ό
ουράνιος μισθός. Δεν θα το μετανιώσεις ποτέ ότι έγινες Μοναχός και θα έχεις πάντοτε
μεγάλη χαρά εις την καρδιά σου, ότι ακολούθησες τον Εσταυρωμένο Κύριό μας... Ευλογημένος
και ό έγγαμος βίος, θα αυξήσεις και έδώ το τάλαντο μέ την διαφορά εις την
μοναχική ζωή θα το αυξή¬σεις 5 φορές, εις τον έγγαμο βίο 2 φορές...
ΛΙΓΕΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ.
Στιγμή αναχώρησης για την αιώνια πατρίδα όλων μας, του
Αγίου Γέροντα π. Αμβροσίου Ψωμιά -40 ήμερες χωρίς τον πατέρα Αμβρόσιο-. Ποιος πιστός άραγε
νους, δέχεται, πώς ό Γέροντας μας, έφυγε από κοντά μας; Όχι. 'Ο 'Άγιος Γέροντας
μας είναι κοντά μας, μαζί μας, δίπλα μας, αδιάλειπτα Όλο αυτό τον καιρό. Μάς
συνοδεύει, μάς ενισχύει, μάς διδάσκει, μάς νουθετεί, μάς καθοδηγεί, μάς παρηγορεί,
μάς γεμίζει μέ την αιώνια ελπίδα της μετάνοιας και λύτρωσης από τά ατοπήματα
μας. Μάς περιμένει εκεί, πού επίμονα ζητούσε να συναντηθούμε. Δεν θυμάμαι -αλήθεια-
πότε ήταν ή πρώτη φορά, πού ανηφόρισα να τον συναντήσω. Θυμάμαι Όμως την
λαχτάρα, την προσμονή, το φτερούγισμα της καρδιάς, μέχρι τη στιγμή εκείνη.
Θυμάμαι όμως, ότι έμεινα άφωνος και αποσβολωμένος, κοιτώντας μέσα βαθειά στα
μάτια τη σεβάσμια και ασκητική μορφή Του. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα έτσι...
Θυμάμαι όμως, την ευγενική εκείνη όψη να μέ οδηγεί πατρικά προς το εσωτερικό της
έγκαταβίωσής
του.
Από τότε και για το υπόλοιπο διάστημα της
-επιγείου- ζωής Του, άφησα τά μικρά και τά μεγάλα ατοπήματα μου στο πετραχήλι
Του. Θυμάμαι την πατρική - πνευματική Του αγάπη να ξεχειλίζει και να
«αγκαλιάζει» τον κονεμένο και πληγωμένο από τά παραπατήματά μου, εαυτό.
Θυμάμαι, την στοργή του πνευματικού Πατέρα, προς το ταλαιπωρημένο παιδί Του, από
την ανυπακοή. Έμοιαζε μέ κείνον τον σπλαχνικό Πατέρα της παραβολής, πού αρπάζει
τον εξουθενωμένο και μετανοιωμένο γιό του, πού γυρίζει και ζητά ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Απλός
- άδολος - υπομονετικός - συγχωρητικός - πρόθυμος - καταδεχτικός - ταπεινός -
καλόκαρδος και προπάντων διακριτικός, μέ πάντα ένα καλό λόγο στα χείλη για καθένα
οδοιπόρο της ζωής πού έφθανε να ξαποστάσει στο κονάκι Του. Ή άνηφοριά τού
δρόμου μεγάλη, το φορτίο της ζωής βαρύ.
Και μετά τη συνάντηση, το άλάφρωμα του
φορτίου. Ή γαλήνη, ή ειρήνη, ή χαρά, πού μετέδιδε πλουσιοπάροχα ή Σεβάσμια
Μορφή Του, φώλιαζαν στήν καρδιά και δρόσιζαν τη σκέψη. Μέ την ύπομονή του και την
εύλογία τού Θεού, δημιούργησε εκεί ψηλά την πνευματική του
κυψέλη. Θυμάμαι το «χαρίεν» τούτο «μελίσσι»,
πρόθυμο και πάντα με χαμόγελο ειλικρινές, να υποδέχεται τούς προσκυνητές ή επισκέπτες,
μέ πιότερη από το κανονικό διακριτικότητα και μέ μαεστρία θαυμαστή, να τούς
οδηγεί στο δρόμο της αγάπης και της προσφοράς, πού πρώτα απ’ όλους, αυτές οι
ψυχές τον περπατούσαν αθόρυβα, διδαγμένες τον τρόπο από τον Γέροντά τους,
Αμβρόσιο. Θάθελα, ανοίγοντας τά κατάβαθα της καρδιάς μου να σου πω, και ξέρω
πώς θα τ’ ακούσεις: Ευλογημένη ή ώρα τού εδώ ερχομού Σου.
Ό Μωυσής κτύπησε μέ το
ραβδί του στην έρημο και πότισε τούς διψασμένους Ισραηλίτες. Σύ Γέροντα,
έσκαψες την ξερή Χιακή γή και το γάργαρο νερό της ζωής και τού παραδείγματος
σου, τών λόγων και της αγάπης σου, άρχισε να δροσίζει χείλη ξερά, στόματα διψασμένα,
ψυχές ακαλλιέργητες, να βλαστάνει μέσα στις καρδιές τών προσκυνητών το τρυφερό
βλαστάρι της πίστης και της μετάνοιας, πού Σύ τόκανες δενδρί σε μάς και θεόρατο
σ’ άλλους. Θυμάμαι Γέροντα, κι αναπολώ, κι έκζητώ, κείνες τις ακολουθίες κατά τις
όποιες αναγάλλιαζε ή ψυχή κι ό νους, πού βοηθούσες όλους ν’ ανέβουν ψηλά - μαζί
Σου, «κρατώντας τους το χέρι απαλά» και την γαλήνια μορφή Σου να φαντάζει,
ζωντανή μορφή Όσιου κλεισμένη στο κάδρο της Ωραίας Πύλης. Θυμάμαι Γέροντα και
Πνευματικέ μου Πατέρα, πού γονατισμένος - μέσα στην ευλαβική κι απόλυτη σιγή, να
παρακαλάς στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας: «’Έτι προσφέρομέν σοί την
λογικήν ταύτην και άναίμακτον λατρείαν και παρακαλοΰμεν σε και δεόμεθα και
ίκετεύομεν, κατάπεμψον το Πνεύμα σου το Αγιον έφ’ ημάς και έπί τά προκείμενα
δώρα ταύτα», να παρακαλάς και να κλαις για το «φοβερό» μυστήριον τονίζοντας
μιά-μιά τις λέξεις. Θυμάμαι Γέροντα Αμβρόσιε, τά σύντομα πλήρη νοημάτων κηρύγματά
σου, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, όπου οι λόγοι περίσσευαν και τά
δάκρυα πού κυλούσαν από τά μάτια Σου, δίδασκαν, πιότερο δυνατά, πιότερο βαθειά,
τούς συμμετέχοντας και παρευρισκομένους. Και Σύ, τόξερες καλά. Ένα δάκρυ
μετάνοιας, γεμίζει το μεγαλύτερο «καλάθι». Πολλές φορές πήρα το χαρτί και το
μολύβι να σου γράψω. Όμως κάτι συνέβαινε την στιγμή την τελευταία...
Επρόκειτο περί ενός εντίμου, ευσεβούς κληρικού και
μοναχού μέ ευλάβεια και συνέπεια στα πνευματικά του καθήκοντα. Ήγαπάτο ύπό
πάντων των Χίων και ή προσφορά του ήτο ουσιαστική προς εξυπηρέτηση τόσο της ί. Σκήτης
όσο και τού ί. Παρθενώνος τού Αγ. Κωνσταντίνου και τών άλλων προσκυνημάτων πού εξυπηρετεί.
Ημείς τον γνωρίζαμε προσωπικά και διαγνώσαμε μίαν αγγελική ψυχή να είναι κρυμμένη
μέσα του, γεμάτη καλοσύνη.
Άρχιμ. Δωρόθεος Ηγούμενος Ί.Μ. Άγ. Νικολάου Άνδρου
Καθώς το βαπόρι τη νύχτα αφήνει το λιμάνι της Χίου και
το μελτέμι είναι γερό, ακουμπισμένος στην κουπαστή, ό νους μου στρέφεται όχι στη
δύναμη την υλική πού ξεκίνησε απ’ αυτό το νησί, άλλα στο πνεύμα τού π. Αμβροσίου.
Μάς φιλοξένησε και τούτο το Καλοκαίρι και νιώσαμε τη
ζεστασιά και τη χάρη τών 'Αγίων Πατέρων.
'Ο π. Αμβρόσιος είναι ό αποτελεσματικός «ποιμένας»
τών εφήβων.
Είναι ιερέας πού έχει βρει την ταυτότητά του και
έτσι είναι πρόθυμος να μοιράσει τον εαυτό του μέ τούς άλλους.
Πιστεύει ορθά και είναι ευαισθητοποιημένος και
ανοικτός στις δυνατότητές μας.
Είναι άνθρωπος ικανός να μπει στα παπούτσια τών
νέων και εξ ίσου εύκολα να επιστρέψει στα δικά του.
Η Χίος πλάι στην ομορφιά της έχει και τη δόξα τού
πατρός Αμβροσίου.
Καλοκαίρι 2008 Από τη φοιτητική ομάδα «Μελέτιος
Πηγάς» Λάρισας
ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΧΟΥΣΑ ΚΑΡΔΙΑ
Αμβροσίου ιερομόναχου εν νήσω Χίου
«...ό μόνος προς μόνον, ότι μόνος είμί καθάπερ
όράς...»
'Ο «Γέροντας», όπως όλοι εδώ στη Χίο τον αποκαλούσαμε,
υπήρξε ένα πρόσωπο πού όστις τον συναντούσε διαπίστωνε τούτο το σπάνιο:
«Συνέπεια έργου λόγου» και το όποιο σφράγισε μέ το πέρασμά του την
εκκλησιαστική ζωή και μάλιστα την μοναχική πολιτεία της Νήσου μας.
Άνθρωπος ευφυής, χαρισματικός, δημιουργικός,
φυσιογνωμία ηγετική, πνευματικός ξεχωριστός, λειτουργός ακούραστος, λάτρης της
τάξης και τού τυπικού της Εκκλησίας μας, φιλακόλουθος, φιλάγιος, είναι μερικώς από
τά χαρίσματά του, διότι «ή άρετή αρχίζει μετά το φυσικό χάρισμα», αυτή ή
επέκταση της αρετής τον κοσμούσε. Επίσης, όλα αυτά τά έκκλησιαστικοποιούσε όχι προς
τέρψιν τού εγώ, άλλα στη διακονία τού ανθρώπου, εκχύλιζε όλη αυτή ή έκφανση του ήθους του σε όλους και άνευ
διακρίσεων. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πραγματικά έτι περισσότερα για την
πολυσχιδή αυτή προσωπικότητα, γι αυτόν τον ακούραστο εργάτη της Εκκλησίας μας.
'Ο γέρων Αμβρόσιος πραγματικά ελεούσε όλη την ήμερα
γνωστούς και άγνωστους. Χιλιάδες τά τηλεφωνήματα από φυλακισμένους, οπότε και ή
απάντηση τού γέροντα προς αυτούς ήτο: «κάτι θα σου στείλω γιέ μου, κάτι θα σου
στείλω κόρη μου». Κάθε Παρασκευή πού ό γέροντας κατέβαινε για δουλειές της
Μονής στην Πόλη, είχε μαζί του αμέτρητους αριθμούς λογαριασμών τραπεζών στούς
όποιους κατέθετε το περίσσευμα της αγάπης του. «Ντρέπομαι γιέ μου πού μέ βλέπουν
στις τράπεζες, θα νομίζουν ότι έχω χρήματα», μου έλεγε συχνά. Αμέτρητοι ήταν και
αυτοί πού ανέβαιναν καθημερινά στη Μονή για να βρουν στήριγμα απ’ το γέροντα. Σε
όλους έδινε. Συνήθως έδινε πολλά και συχνά έλεγε, «μήπως έδωσα λίγα;» Άνθρωποι
πού εργάστηκαν στη Μονή ακόμα μιλάνε για την αρχοντιά τού γέροντα στη
μισθοδοσία τους. Προσπαθούσε να βρίσκει εργασίες, πού πολλές φορές δεν
χρειάζονταν τόσο, για να έρχονται να εργάζονται στη Μονή οικογενειάρχες,
φοιτητές και δυσκολεμένοι άνθρωποι. Ό Γέροντας δεν έκανε διακρίσεις. Έβλεπε την
ανάγκη τού άλλου και τη θεράπευε, ακόμα και όταν κάποιοι εξ αυτών τον πίκραιναν
εκείνος ξεχνούσε και ευεργετούσε. Χρήματα, ρούχα, φαγητά, δώρα πού τού πήγαιναν
τά έδινε. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να σου δίνει κάτι. Σε έκανε να νιώθεις ότι τον
τιμάς παίρνοντας ότι σου έδινε.
Πολλές φορές μου έδινε ένα φάκελο γεμάτο χρήματα και
μέσα είχε ένα χαρτάκι στο όποιο έγραφε την τράπεζα, τον αριθμό και το όνομα στο
όποιο θα κατέθετα τά χρήματα, συνήθως φυλακισμένων. «Θα πάς σε παρακαλώ στη τράπεζα
σήμερα όμως!», αυτή ή παράκληση συνοδευόταν πάντοτε μέ μια λεπτή διάκριση, θα
είχε παραπάνω χρήματα τά όποια προορίζονταν για τον «κόπο» μου. Να έχουμε την
ευχή του!
Ηρακλής Γ. Μαλανδρίνος Δάσκαλος Ψαλτικής Τέχνης στη
Χίο Ψάλτης των Άγ. Πατέρων Χίου 2012-2015