Πάτερ, ήταν δύσκολα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης; - Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα κακό, μου απάντησε. Θυμάμαι μόνο τους ανοιχτούς ουρανούς και τους αγγέλους που έψαλλαν "Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν "

 Πόσο με ενίσχυαν τη δύσκολη εκείνη περίοδο τα γράμματα και οι προσευχές του γέροντα Ιωάννη. 0 γέροντας ήταν ένας ήλιος, ένας παρηγορητής, ένας πατέρας μαρτυρικός. Επέστρεψε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης με τα δάκτυλα του αριστερού χεριού συνθλιμμένα, αλλά απέφευγε να μιλήσει για την περίοδο όπου ήταν φυλακισμένος, αλλάζοντας θέμα συζήτησης. Μια φορά ωστόσο τόλμησα να τον ρωτήσω:

-       Πάτερ, ήταν δύσκολα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης;

-       Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα κακό, μου απάντησε. Θυμάμαι μόνο τους ανοιχτούς ουρανούς και τους αγγέλους που έψαλλαν.

Αυτό ήταν το πιο σημαντικό στις συναντήσεις με τον γέροντα, η αίσθηση πως η Θεία Χάρις έρχεται μέσα μας, ενώ μαζί με τον Θεό και τον καιρό της θλίψης όλα γίνονται πιο εύκολα.

Θα επιστρέψω όμως στο φθινόπωρο εκείνο, όταν ο γέροντας έκανε μαζί μας εκείνες τις συζητήσεις

-       Πάτερ, παραπονιέται μια γριούλα, τη μισή ζωή μου περίμενα στη σειρά για ένα σπίτι. Μέχρι και σήμερα μένουμε επτά άτομα σ’ ένα δωματιάκι. Είναι τόσο στενά που τα εγγόνια μου όταν κοιμούνται έχει ό ένας τα πόδια του στο πρόσωπο του άλλου.

Μετά τη γριούλα αρχίζει να παραπονιέται ένας ηλικιωμένος, ο οποίος μιλώντας έντονα διηγείται πως εργάστηκε δέκα χρόνια σ’ ένα εργαστήριο με μεγάλες θερμοκρασίες, για να πάρει το διαμέρισμα που υποσχέθηκε το εργαστήριο, μετά όμως την Περεστρόικα το διαμέρισμα δεν ανήκει πια στο εργαστήριο. Τι να κάνω τώρα;

-       Καλό θα ήταν να προσευχηθείτε στον άγιο Σπυρίδωνα Τριμυθούντος, λέει ο γέροντας. Αν το είχατε κάνει προ πολλού, σήμερα θα είχατε διαμέρισμα.

Σημειώνω για παν ενδεχόμενο το όνομα του αγίου Σπυρίδωνος Τριμυθούντος, παρότι δεν σκοπεύω να του απευθύνω κάποια παράκληση. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με την κατοικία. Μάλλον για την ακρίβεια έχω, αλλά αφού η οικογένεια μου περίμενε ένα τέταρτο του αιώνα για να πάρει ένα διαμέρισμα με δύο δωμάτια, στο τέλος πήρε μία γκαρσονιέρα. Έτσι δεν περιμένουμε κάτι περισσότερο εκ μέρους των αρχών. Η αλήθεια είναι πως από τη λίστα αναμονής δεν μας έσβησαν, υποσχόμενοι πως κάποια στιγμή θα πάρουμε ότι μας ανήκει, αλλά τότε θα είναι μάλλον κατόπιν εορτής. Έτσι η οικογένειά μας έχει άλλα πλάνα. Να αγοράσει ένα σπίτι κοντά στο μοναστήρι στην Πετσιόρα. Καλά που έχουμε τα χρήματα γι’ αυτό. Όταν έχεις χρήματα δεν υπάρχει πρόβλημα.

Το ενδιαφέρον όμως είναι πως αργότερα αγόρασα ένα σπίτι κοντά στην Όπτινα, όταν σχεδόν είχα μείνει χωρίς χρήματα, ενώ εδώ δεν μπορούσα να βρω ούτε όταν είχα χρήματα. Επιπλέον κάθε φορά που έβρισκα μία αγγελία και ξεκινούσα να αγοράσω το σπίτι, με έπιανε ένας πόνος στο πόδι λες και κάποιος μου έχωνε ένα καρφί στην πατούσα. Μέχρι να φτάσω εκεί κουτσαίνοντας, το σπίτι ή είχε πουληθεί ή οι ιδιοκτήτες είχαν αλλάξει γνώμη. Έτσι ταλαιπωρήθηκα μισό χρόνο ψάχνοντας σπίτι μέχρι που ρώτησα τον αρχιμανδρίτη Ιωάννη Κρεστιάνκιν:

-       Πάτερ, γιατί με κανέναν τρόπο δεν μπορώ να βρω σπίτι;

-       Επειδή η θέση σας δεν είναι εδώ αλλά στην Όπτινα.

0 Θεός να μου συγχωρέσει την άγνοια, αλλά εκείνη

την εποχή ούτε που είχα ακούσει για την Όπτινα. Το μόνο που κατάλαβα από τα λεγόμενά του ήταν πως κάποιος θέλει να με διώξει από την αγαπημένη μου Πετσιόρα. Με αυτές τις σκέψεις πήγα στον πνευματικό μου, τον αρχιμανδρίτη Αντριάν Κιρσάνωβ, αλλά και αυτός μου έδωσε ευλογία να επισκεφτώ την Όπτινα. Την επισκέφτηκα και δεν μου άρεσε. Τριγύρω υπήρχαν μόνο τα ερείπια των ναών και σωροί με σκουπίδια. Το μοναστήρι μόλις που είχε αρχίσει να ανακαινίζεται και αυτή η ασχήμια και η ερημιά στον αγιασμένο αυτόν τόπο με, απωθούσε τόσο πολύ που αμέσως πήγα στον αρχιμανδρίτη Κύριλλο Παβλώβ, παραπονούμενη που οι δυο γέροντες με έδιωχναν δεν ξέρω και εγώ για πού.

Θυμάμαι πως χαμογελούσε ο π. Κύριλλος ακούγοντας τα κλάματά μου, και ύστερα μου είπε, ευλογώντας με γι’ αυτή την αναχώρηση: «Ευλογημένη Όπτινα, γη αγία».

Πόσο ευγνώμων είμαι τώρα στο Θεό ο οποίος με έταξε σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, αλλά και πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος μέχρι εκεί!

- Εμείς είμαστε βαριά άρρωστοι, μου έλεγε αργότερα μια μοναχή. 0 καθένας έχει την περηφάνια του κορώνα στο κεφάλι του. 0 Κύριος όμως μας λυπάται εμάς τους άμυαλους και μας θεραπεύει διά «χειρουργείου».

Της αναχώρησής μου στην Όπτινα προηγήθηκε αυτό το «χειρουργείο», το οποίο κόβει όλη την περηφάνια και τη ματαιοδοξία της ψυχής. Τις οικονομίες μου τις «κατάπιε» ο πληθωρισμός, ενώ ότι πριν μου φαίνονταν σημαντικό, οι λογοτεχνικές επιτυχίες, τα δημοσιεύματα, η ζωή κοντά στις βεντέτες, όλα μου φάνηκαν μάταια όταν αρρώστησε σοβαρά ο γιος μου και ήταν ετοιμοθάνατη η μητέρα μου... Το διαμέρισμα ήταν ποτισμένο από τη μυρωδιά των φαρμάκων, κάτω από τα παράθυρα μούγκριζαν τα μοσχοβίτικα αυτοκίνητα και από τα πολλά καυσαέρια μερικές φορές δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Πόσο ονειρευόμουν τότε να ζήσω στο χωριό και να αναπνεύσω μια σταλιά, μόνο μια σταλιά καθαρό αέρα! Όσο όμως εγώ έκανα νάζια, αρνούμενη να μετακινηθώ στην Όπτινα, οι τιμές των σπιτιών -τα οποία πριν κόστιζαν λιγότερο και από τα ξύλα του τζακιού- έφτασαν τόσο ψηλά, που εγώ δεν είχα πια την δυνατότητα ν’αγοράσω.

Έτσι πραγματοποιήθηκε αυτό που μου έλεγε κάποτε ο π. Ιωάννης Κρεστιάνκιν: Πάνω από το κεφάλι μου είχαν μαζευτεί σύννεφα τόσο μαύρα, λες και ήταν ο ζόφος της απελπισίας. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, εγώ όχι μόνο προσευχήθηκα αλλά ούρλιαξα προς τον άγιο Σπυρίδωνα, ικετεύοντας τον να με βοηθήσει. Η βοήθεια ήρθε χωρίς καθυστέρηση και σύντομα αγοράσαμε σπίτι στην Όπτινα όπου οι αγαπημένοι μου άρχισαν να συνέρχονται, επιστρέφοντας στη ζωή. Θυμάμαι το γιο μου ο οποίος είχε μείνει στο νοσοκομείο τέσσερις μήνες. Στην αρχή βγήκε διατακτικά στο λιβάδι, έπειτα έτρεξε προς το ποτάμι για να κολυμπήσει και σαν τον παλιό καλό καιρό παραβγήκαμε στο κολύμπι. Και η μητέρα είναι ίδια με πρώτα. Τη βλέπω πώς φέρνει από τον κήπο τα ρεπάνια και πώς χαίρεται όταν βλέπει νά ’χουν φυτρώσει τα καρότα.

ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.