Ό νέος ίερο-ομολογητής Σέργιος SREBRYANSK

Ό νέος ίερο-ομολογητής Σέργιος SREBRYANSK

Το 1922 ή αθεϊστική κυβέρνηση άρχισε την κατάσχεσι τών εκκλησιαστικών σκευών και τής εκκλησιαστικής περιουσίας. Τότε πολλοί κληρικοί συνελήφθησαν και πολλοί τουφεκίστηκαν γιατί διάβασαν στο ποίμνιό τους επιστολή του πατριάρχη Τύχωνος που ήταν σφόδρα εναντίον αυτής τής πράξεως. Ό π. Σέργιος, που συμμεριζόταν πλήρως τη θέση του πατριάρχη Τύχωνος καί που ήθελε νά άποφευχθή ή Ιεροσυλία, διάβασε κι αυτός τήν επιστολή καί συνελήφθη στις 23 Μαρτίου 1923. Γιά πέντε  μήνες τέλειωσε κυριολεκτικά μέσα στή φυλακή, χωρίς γίνει καμία δίκη. Έπειτα, γιά ένα χρόνο, στάλθηκε εξορία στην πόλι του Τομπόλσκ. Εκεί γνώρισε καί έγινε καλός φίλος με τον λαϊκό ασκητή Θεόδωρο Ίβάνοβ, ό οποίος υπέστη μαρτυρικό θάνατο.

Ο  π. Σέργιος γύρισε στή Μόσχα από τήν εξορία στις

Φεβρουάριου 1925, καί τήν επόμενη ήμέρα παρουσιάστηκε στις αρχές γιά να του αναγγείλουν τί είχαν αποφασίσει γιά τό μέλλον του. Του ανακοίνωσαν, ότι είχε την άδεια να λειτουργεί, να τελή τις εκκλησιαστικές ακολουθίες καί να κηρύττει, αλλά δέν θα μπορούσε να κατέχει καμιά διοικητική θέση στις ενορίες που θα ιερουργούσε.

Έτσι ό π. Σέργιος επέστρεψε στο μοναστήρι τών Αγίων Μάρθας καί Μαρίας καί εγκαταστάθηκε στο διαμέρισμά του εκεί. Άλλά δέν έμεινε γιά πολύ. Τό 1925 οι αρχές έβγαλαν τήν απόφαση να κλείσουν τό μοναστήρι καί

να στείλουν στήν εξορία τίς μοναχές. ΟΙ αρχές, επειδή

ήθελαν να πάρουν τήν κατοικία του π. Σέργιου, τον συκοφάντησαν ότι δήθεν ασκεί αντισοβιετική δράσι μεταξύ

τών αδελφών τής μονής λέγοντας ότι οί σοβιετικοί διώκουν τή θρησκεία καί τον κλήρο. Μέ βάσι αυτή τήν κατηγορία ό π. Σέργιος συνελήφθη ξανά καί στάλθηκε στη φυλακή Βutyrka στή Μόσχα.

Στις 11 Μαΐου έγινε ή πρώτη άνάκρισις, όπου ρώτησαν τον π. Σέργιο·

-Παρακαλούμε, πήτε μας, σέ ποιές από τίς αδελφές

τής μονής είπατε, ότι ή σοβιετική κυβέρνηση ασκεί διωγμό εναντίον τής θρησκείας καί του κλήρου;

-Ποτέ δέν μίλησα μοχθηρά γι αυτό τό θέμα, αλλά θα μπορούσα πολύ εύκολα να πώ ότι πολλοί κληρικοί έχουν σταλή στήν εξορία.

Κατά τήν περίοδο πού ό π. Σέργιος ήταν στή φυλακή, οί αδελφές στάλθηκαν εξορία στο Κazakhstan καί στήν Κεντρική Άσία.

Έν τώ μεταξύ ή πρεσβυτέρα (μοναχή Ελισάβετ) έκανε προσπάθειες γιά τήν άπελευθέρωσι του π. Σέργιου, τήν όποια πέτυχε στις 2 Ιουλίου 1925.

Ό π. Σέργιος καί ή μοναχή Ελισάβετ εγκαταστάθηκαν στό πατρικό σπίτι τής μοναχής Ελισάβετ, όπου άρχισαν τά πνευματικά του παιδιά να τόν επισκέπτονται. Άρχισε να άσκή ένεργώς τήν διακονία του πνευματικού πατέρα καί του Ιεροκήρυκα στήν ενορία του VLADYCHNYA. Τά πνευματικά

του τέκνα του προμήθευαν τροφή καί ρουχισμό, τά

όποια έδινε στούς φτωχούς.

Στό χωριό όμως υπήρχε κόσμος πού αντιπαθούσαν τήν Εκκλησία, καί ήθελαν να ξεχύσουν τό Θεό γιά να ξεχύσουν καί τίς αμαρτίες τους, καί άρχισαν να εχθρεύονται τόν π. Σέργιο γιά τήν ανοιχτή κηρυκτική δράσι του. Ό τρόπος πού ζούσε ό π. Σέργιος ήλεγχε τίς συνειδήσεις τους, καί έτσι στράφηκαν στις αρχές γιά να πετύχουν τήν δίωξί του από τό χωριό τους.

Στις 30 καί 31 Ίανουαρίου 1931 οί πράκτορες τής Κ.Θ.Β. έφτασαν στό χωριό καί άρχισαν να ανακρίνουν τόν κόσμο, ό όποιος έσπευσε να σπείρη κατηγορίες άβάσιμες γιά τόν π.

Σέργιο.

Έξ αιτίας αυτού, μετά από επτά ημέρες, ό π. Σέργιος συνελήφθη, άλλά δέν υπήρχε αρκετό υλικό γιά τήν υπόθεση του όταν πήγαν να τόν ανακρίνουν. Έτσι οι πράκτορες πήγαν ξανά στό χωριό, γιά να συλλέξουν συμπληρωματικές μαρτυρίες εναντίον του. Όλες οί μαρτυρίες όμως δέν συμφωνούσαν μεταξύ τους, καί έτσι δέν μπορούσαν να αρνηθούν τό γεγονός ότι ό π. Σέργιος ήταν γιά τόν απλό λαό ένας αληθινός ποιμένας, μέ τίς προσευχές του οποίου γίνονταν θαύματα. Τώρα, αντιθέτως, οί πράκτορες συγκέντρωναν μαρτυρίες γιά τις θαυματουργικές Ιάσεις πού είχαν γίνει στο χωριό μέ τίς προσευχές του π. Σέργιου.

Παρά ταύτα βρήκαν ευκαιρία να τόν κατηγορήσουν γιά τό βιβλίο «Ημερολόγιο ενός Ιερέως...», πού είχε γράψει ό π. Σέργιος, όπου δείχνει τίς φιλομοναρχικές του θέσεις καί τόν αγώνα του εναντίον τής επαναστατικής κινήσεως του 1905. "Έτσι στις 7 Απριλίου 1931 στάλθηκε στήν εξορία γιά 5 χρόνια στις βόρειες περιοχές τής ' Ρωσίας.

Ήταν 60 χρονών, υπέστη πολλές εξορίες καί φυλακίσεις, ή υγεία του είχε κλονισθή σοβαρά καί έπασχε από πολλές ασθένειες. Ή περίοδος αυτή ήταν ή πιο δύσκολη. Ή οικονομία των χωρικών είχε καταστροφή, γιατί οί σοβιετικοί έπαιρναν όλους τούς καρπούς τους. Πουλούσαν τό ψωμί μόνο μέ δελτίο καί σε πολύ μικρές ποσότητες. Δέματα έφταναν στον προορισμό τους μόνο όταν είχαν περάσει οί πλημύρες του χειμώνα.

Ό π. Σέργιος εγκαταστάθηκε σε ένα χωριό κοντά

στον ποταμό pinega, όπου ήρθε καί ή μοναχή Ελισάβετ. Εκεί οί εξόριστοι κληρικοί έπρεπε να κόβουν δέντρα καί να μεταφέρουν τούς κορμούς τους μέ τό ρεύμα του ποταμού.

Στον π. Σέργιο όμως είχαν αναθέσει να μεταφέρει τούς κορμούς μ’ ένα έλκηθρο πού τό οδηγούσε ένα άλογο. Ένώ αυτή ή δουλειά ήταν πιο εύκολη από τό να κόβει δέντρα, χρειαζόταν όμως ευκινησία καί σβελτάδα εκ μέρους του. Ό π. Σέργιος ήταν πάντα σε κατάσταση προσευχής καί παρηγορούσε μέ πνευματικά λόγια όλους τους ανθρώπους γύρω του πού βασανίζονταν. Πολλοί έλεγαν τά προβλήματά τους στον π. Σέργιο καί πίστευαν στήν προσευχή του.

Παρ’ όλη τήν ηλικία καί τήν ασθένεια του μπορούσε μέ τή Χάρι του Θεού να τελείωση τή δουλειά πού του είχαν αναθέσει. Μπορούσε να ξερριζώση τόν κορμό ένός δέντρου μόνος του, ένώ συνήθως γιά να γίνη αυτή ή δουλειά χρειάζονταν πολλοί άντρες. Έτσι μιά πολύ φιλική σχέσι δημιουργήθηκε μεταξύ τών άρχών καί του π. Σέργιου. Όλοι αγαπούσαν αυτόν

τόν ασκητικό καί άκούραστο έργάτη, ό όποιος δέχθηκε τή «μοίρα» του ώς έξόριστος μέ πολλή ταπείνωσε

Όταν τό 1933 ό π. Σέργιος έλευθερώθηκε, επέστρεψε ΣτόVLADYCHNA , όπου ξεκίνησε ξανά τήν πνευματική του δράσι, παρ’ όλο που οί αρχές άρχισαν να του δείχνουν τή δυσαρέσκειά τους. Ή τελευταία περίοδος τής ζωής του ήταν περίοδος πνευματικής καθοδηγήσεως του λαού. Κι αυτό σε εποχή πού οί περισσότερες εκκλησίες είχαν κλείσει καί οί περισσότεροι ιερείς είχαν έξορισθή.

Όταν ξέσπασε ό Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, οί περισσότεροι κάτοικοι έφυγαν, άλλά ό π. Σέργιος μέ τή μοναχή Ελισάβετ παρέμειναν. Οί βόμβες τών γερμανικών άεροπλάνων, πού πετούσαν καθημερινά πάνω από το χωριό, ποτέ δέν έπεσαν στό χωριό τους. Έτσι άκόμα και οί στρατιώτες κατάλαβαν, ότι ή προσευχή του π. Σεργίου προστάτευε τόν τόπο τους.

Συγχρόνως οί περιπτώσεις τών θεραπειών, πού γίνονταν μέ τήν προσευχή του π. Σέργιου, αυξάνονταν

Μαρτυρίες τών χωρικών γιά τίς θεραπευτικές επεμβάσεις του π. Σέργιου κυκλοφόρησαν παντού.

Επίσης ή κατάνυξη του στις έκκλησιαστικές άκολουθίες ήταν πολύ έκδηλη. Συνήθιζε να λέη· «Δέν υπάρχουν άνθρωποι κακοί, μόνο άνθρωποι πού χρειάζονται περισσότερη προσευχή». Ένώ είχε περάσει τά πάνδεινα στις φυλακές, ποτέ δέν έκφράστηκε μέ μνησικακία και έχθρα γιά κανέναν από τούς βασανιστές του. Σε άλλες περιπτώσεις έλεγε- «Υποφέρω καί προσεύχομαι γιά σενα».

(στό έπόμενο Ή κοίμησί του)

[πηγή· περιοδικό «THE ORTHODOX WORD», τ. 303, σ. 151

κ.έ.- μετάφρασι Ι.  Μονή Άγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης