.
Αν βρεθούμε στην άγρια ζούγκλα και εντρυφήσουμε στις θρησκευτικές παραδόσεις των ιθαγενών, θα διαπιστώσουμε, πως ένας από τους τρόπους που τελούν τα βουντού τους και τις μαγείες τους, πέρα από τον ιδιόμορφο χορό τους, είναι και το κτύπημα των τύμπανων και των κομμένων κορμών δένδρων, τα οποία χρησιμοποιούν ως τύμπανα.
Κτυπώντας λοιπόν, αυτά τα ξύλα, δημιουργώντας τον ανάλογο δυνατό θόρυβο, εξορκίζουν κατά την γνώμη τους το κακό πνεύμα, διώχνοντας την επήρεια του σκοτεινού πνεύματος και γενικά κάθε κακού, στους ωκεανούς και στις θάλασσες, στα βουνά και στα λαγκάδια και όπου αλλού νομίζει κανείς.
Τώρα στην κατά πάντα πολιτισμένη εποχή μας, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν είναι βέβαια ιθαγενείς μιας ζούγκλας, εξορκίζουν όμως το κακό, κτυπώντας κάποιο ξύλο.
«Να κτυπήσω ξύλο να μην πάθω το τάδε κακό» και άλλα τέτοια. Αυταπατώνται όμως αυτοί οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι το «κακό» θα απομακρυνθεί με αυτό τον αστείο τρόπο, τόσο από τους ίδιους όσο και από τους οικείους τους.
Ενώ γίνονται σοβαρές συζητήσεις για διάφορα θέματα, από μορφωμένους και μη ανθρώπους, μόλις αναφερθούν σε κάτι μη αρεστό, ψάχνουν να βρουν ξύλο, προκειμένου να το κτυπήσουν και έτσι να εξορκιστεί το «κακό».
Να καλύψει δηλαδή ο ήχος του ξύλου τον κακό λόγο, και να μην φτάσει στα αυτιά των πονηρων πνευματων , μήπως και πραγματοποιηθεί.
Επικαλούνται ξύλο,για να διώξουν κάθε δαιμονική και κάθε γενικά μη αρεστή σε αυτούς κατάσταση.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα ξύλο, το οποίο όποιος το επικαλείται με πίστη και συνέπεια, εξορκίζει κάθε τι κακό.
Αυτό το ξύλο μας το χάρισε ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία, ο οποίος «επί ξύλου τας αντικείμενας δυνάμεις εθριάμβευσεν».
Αν λοιπόν θέλουμε - επικαλούμενοι ξύλο - να εξορκίζουμε τα μη αρεστά, τότε να επικαλούμεθα τον Θεό,
«τον δείξαντα το ξύλον της ζωής, και τάξαντος τα Χερουβείμ, και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην, φρουρείν αυτό», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Α’ αφορισμός των Κατηχουμένων.
Να επικαλούμεθα λοιπόν όχι απλώς ένα οποιοδήποτε ξύλο και μάλιστα κτυπώντας το,
αλλά να επικαλούμεθα το Τίμιο Ξύλο, τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας, σταυρώνοντας το σώμα μας σωστά και ορθόδοξα.
Προσευχόμενοι όχι μοιρολατρικά ή τυπολατρικά, αλλά με πίστη, ελπίδα και αγάπη ότι ο Θεός θα μας προφυλάξει και προστατεύσει, και όχι τα διάφορα ξύλα, κατεργασμένα ή μη.
Γιατί πλανιόμαστε αν νομίζουμε, ότι το «κακό» θα το διώξουμε με το κτύπημα του ξύλου και όχι με την ανάλογη και ενσυνείδητη Χριστιανική ζωή.
Πρωτοπρεσβύτερος Νικολάος Λαγουμτζής.
Αν βρεθούμε στην άγρια ζούγκλα και εντρυφήσουμε στις θρησκευτικές παραδόσεις των ιθαγενών, θα διαπιστώσουμε, πως ένας από τους τρόπους που τελούν τα βουντού τους και τις μαγείες τους, πέρα από τον ιδιόμορφο χορό τους, είναι και το κτύπημα των τύμπανων και των κομμένων κορμών δένδρων, τα οποία χρησιμοποιούν ως τύμπανα.
Κτυπώντας λοιπόν, αυτά τα ξύλα, δημιουργώντας τον ανάλογο δυνατό θόρυβο, εξορκίζουν κατά την γνώμη τους το κακό πνεύμα, διώχνοντας την επήρεια του σκοτεινού πνεύματος και γενικά κάθε κακού, στους ωκεανούς και στις θάλασσες, στα βουνά και στα λαγκάδια και όπου αλλού νομίζει κανείς.
Τώρα στην κατά πάντα πολιτισμένη εποχή μας, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν είναι βέβαια ιθαγενείς μιας ζούγκλας, εξορκίζουν όμως το κακό, κτυπώντας κάποιο ξύλο.
«Να κτυπήσω ξύλο να μην πάθω το τάδε κακό» και άλλα τέτοια. Αυταπατώνται όμως αυτοί οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι το «κακό» θα απομακρυνθεί με αυτό τον αστείο τρόπο, τόσο από τους ίδιους όσο και από τους οικείους τους.
Ενώ γίνονται σοβαρές συζητήσεις για διάφορα θέματα, από μορφωμένους και μη ανθρώπους, μόλις αναφερθούν σε κάτι μη αρεστό, ψάχνουν να βρουν ξύλο, προκειμένου να το κτυπήσουν και έτσι να εξορκιστεί το «κακό».
Να καλύψει δηλαδή ο ήχος του ξύλου τον κακό λόγο, και να μην φτάσει στα αυτιά των πονηρων πνευματων , μήπως και πραγματοποιηθεί.
Επικαλούνται ξύλο,για να διώξουν κάθε δαιμονική και κάθε γενικά μη αρεστή σε αυτούς κατάσταση.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα ξύλο, το οποίο όποιος το επικαλείται με πίστη και συνέπεια, εξορκίζει κάθε τι κακό.
Αυτό το ξύλο μας το χάρισε ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία, ο οποίος «επί ξύλου τας αντικείμενας δυνάμεις εθριάμβευσεν».
Αν λοιπόν θέλουμε - επικαλούμενοι ξύλο - να εξορκίζουμε τα μη αρεστά, τότε να επικαλούμεθα τον Θεό,
«τον δείξαντα το ξύλον της ζωής, και τάξαντος τα Χερουβείμ, και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην, φρουρείν αυτό», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Α’ αφορισμός των Κατηχουμένων.
Να επικαλούμεθα λοιπόν όχι απλώς ένα οποιοδήποτε ξύλο και μάλιστα κτυπώντας το,
αλλά να επικαλούμεθα το Τίμιο Ξύλο, τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας, σταυρώνοντας το σώμα μας σωστά και ορθόδοξα.
Προσευχόμενοι όχι μοιρολατρικά ή τυπολατρικά, αλλά με πίστη, ελπίδα και αγάπη ότι ο Θεός θα μας προφυλάξει και προστατεύσει, και όχι τα διάφορα ξύλα, κατεργασμένα ή μη.
Γιατί πλανιόμαστε αν νομίζουμε, ότι το «κακό» θα το διώξουμε με το κτύπημα του ξύλου και όχι με την ανάλογη και ενσυνείδητη Χριστιανική ζωή.
Πρωτοπρεσβύτερος Νικολάος Λαγουμτζής.
