Προσεύχομαι
πριν βγω να τραγουδήσω στις συναυλίες | Η τέχνη, δώρο Θεού και καταλυτικό μέσο
πλησιάσματος των ανθρώπων
___
Η Αθηνά Χιώτη, μέλος του πρωτότυπου συγκροτήματος Lyre ’n’ Rhapsody
και ερμηνεύτρια αρχαίας λυρικής ποίησης και
παραδοσιακών τραγουδιών, διηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία με οδηγό τον
Χριστό.
Πνευματικές διαδρομές στη χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου
Ένα κορίτσι από την Κίνα βρήκε τον θεό μέσα από μια ελληνική
συναυλία!
Η Αθηνά Χιώτη είναι ερμηνεύτρια και δασκάλα ειδικής αγωγής.
Ερμηνεύει αρχαία Ελληνική λυρική ποίηση, παραδοσιακά τραγούδια αλλά και
πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Είναι μέλος του συγκροτήματος Lyre’n’ Rhapsody. Τα
τραγούδια του συγκροτήματος συνοδεύονται από αρχαία Ελληνική λύρα και νταούλι.
Την ρωτήσαμε για την σχέση της με το κοινό της που έρχεται ν’ ακούσει αυτό το
πρωτότυπο συγκρότημα, το κοινό που αναζητά μια αναψυχή μακριά από κάποιες
τιποτένιες οχλοβοές που παίρνουν διαστάσεις επιδημίας και αν η ίδια νιώθει ότι
καταφέρνει τελικά να μεταδώσει αυτό που ερμηνεύει. Μας απαντά:
«Κάθε
φορά που ξετυλίγω το κουβάρι με τις ιστορίες της καλλιτεχνικής μου διαδρομής,
θυμάμαι τα λόγια μιας μοναχής, που έλεγε για τον εαυτό της, πως είναι μια
Πέτρινη θυγατέρα του Αβραάμ.
Και
τι σημαίνει Πέτρινη θυγατέρα;
Είναι
η πλήρης συναίσθηση, πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, παρά μια πέτρα, από την οποία
όμως μπορεί να αναστηθεί ένα τέκνο του Αβραάμ, προκειμένου να βοηθηθεί κάποιος.
Έλεγε
ακόμη η Οσιακή αυτή μορφή, πως σαν ο Θεός θέλει μια
ψυχή να ωφεληθεί, τότε Εκείνος βάζει ανάμεσα στον άνθρωπο που χρειάζεται
βοήθεια και σε εσένα που κάθεσαι δίπλα του, ένα πνευματικό “πέπλο”. Τότε ο
άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια, ακούει αυτά που θα του πεις πνευματικά
διυλισμένα και ωφελείται, ενώ εσύ μπορεί να παραμένεις ακόμη και πνευματικά
στάσιμος.»
Η Αθηνά Χιώτη, μετρά
πολλές ερμηνευτικές συμμετοχές σε συναυλίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό,
θέλησε όμως να εστιάσει σε μια συμμετοχή της με το συγκρότημά Lyre’n’ Rhapsody,
όταν την προσκάλεσαν στην Κίνα, όπου μετά απ’ όσα μας είπε ήταν σαφές πως έγινε
πρέσβειρα μιας ειλικρινούς Ορθόδοξης στάσης ζωής. Η διήγησή της μας ταξιδεύει γεωγραφικά,
περνά όμως τα σύνορα και στέκεται σε πνευματικές κατακτήσεις. Θα αφήσουμε την
ίδια την ερμηνεύτρια να μας αφηγηθεί την ενδιαφέρουσα ιστορία της:
«Ταξίδεψα
με το μουσικό σύνολο Lyre
'n'
Rhapsody
ως την μακρινή Κίνα για να μετάσχουμε σε μια συναυλία που
διοργάνωσε ο Miao
Bin,
μουσικός και ηθοποιός, ιδρυτής μαζί με την σύζυγό του, Eley Yuan του πρώτου πολιτιστικού εκπαιδευτικού
ιδρύματος στην Κίνα, το οποίο επικεντρώνεται στην προώθηση της αρχαίας
Ελληνικής μουσικής και θεατρικής εκπαίδευσης. Αγαπά την Ελλάδα και τον
πολιτισμό της.
Ξεκίνησα
το ταξίδι μου την εορτή των Ταξιαρχών και θεώρησα μεγάλη την βοήθεια των
αρχαγγέλων στους αιθέρες. Συνταξιδιώτες τα μέλη των Lyre 'n' Rhapsody Αρετή
Μίγγου και Παντελή Καπερνέκα, (η Αλίκη Μαρκαντωνάτου μέλος του συγκροτήματος
δεν μπόρεσε να έρθει). Μόλις φτάσαμε στην Κίνα άρχισα να εξερευνώ με χαρά
καθετί καινούριο που πρόβαλε μπροστά στα μάτια μου. Τους ανθρώπους, τις
συνήθειές τους, την κουλτούρα τους, τον παραδοσιακό, αλλά και τον σύγχρονο
πολιτισμό τους. Κι ήταν πολλά αυτά που χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Η εγκάρδια
φιλοξενία των ανθρώπων που μας προσκάλεσαν, η ευγένειά τους, η υπομονή τους, η
αισθητική τους, η αγάπη τους και ο θαυμασμός τους για τον δικό μας πολιτισμό.»
Για τον τόπο, αλλά και
για το πλήθος που ανταποκρίθηκε στην συναυλία καθώς και για τα δυνατά
συναισθήματα που κατέκλυσαν την ερμηνεύτρια μας μίλησε η ίδια στη συνέχεια:
«Βγήκαμε στη σκηνή στο
Σου Τσόου και όλοι παρακολουθούσαν με προσήλωση, χωρίς την παραμικρή οχλαγωγία.
Με σεβασμό. Πατούσα τα πόδια μου στη γη, αλλά ένιωθα ότι βρίσκομαι στον ουρανό»
«Δυο
μέρες αργότερα, έφτασε η ώρα της συναυλίας στην πόλη του Suzhou (Σου Τσόου). Βγήκαμε στην σκηνή
μπροστά σε ένα πολυάριθμο πλήθος, το οποίο μας άκουσε με πολλή προσήλωση, χωρίς
την παραμικρή οχλαγωγία. Δύσκολο να περιγράψω τα δικά μου συναισθήματα όση ώρα
βρισκόμουν επί σκηνής. Μια αρχαία λύρα, ένα νταούλι και μια γυναικεία φωνή
τραγουδούσαν στα νέα και στα αρχαία Ελληνικά, μπροστά σε ένα πλήθος Κινέζων,
που τους παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον και σεβασμό. Mου έκανε εντύπωση πώς γίνεται να πατάω
τα πόδια μου στη γη, αλλά να νιώθω ότι βρίσκομαι στον ουρανό. Και πώς γίνεται
να νιώθω τόση πολλή δύναμη να κατακλύζει την ψυχή μου, ώστε να νιώθω ότι θα
εκραγεί. Και σκέφτηκα μέσα μου, τότε: “Χριστέ μου σ' ευχαριστώ που είσαι μαζί
μου”, Tον
παρακάλεσα να μοιραστούμε αυτή την χαρά με τους ανθρώπους που μας ακούν. Η
συναυλία τελείωσε και έπειτα όμως από μια τόσο μεγάλη χαρά, έφτασε η ώρα για
την επιστροφή στην πραγματικότητα και η ώρα του αποχαιρετισμού. Ακόμη, δεν είχα
προλάβει καλά καλά να γνωρίσω τούτη την άγνωστη χώρα και έπρεπε κιόλας να την
αποχωριστώ. Μα η τελευταία και πιο ουσιώδης σελίδα του βιβλίου της γνωριμίας
μου με την Κίνα δεν είχε γραφτεί ακόμη από το χέρι του Θεού. Και έμελλε να
γραφτεί μέσα στο ταξί που πήρα για τον δρόμο μου της επιστροφής, ως το
ξενοδοχείο που βρισκόταν λίγο παραέξω από το αεροδρόμιο της Σαγκάης.»
Στη διαδρομή με το ταξί
προς το αεροδρόμιο η Αθηνά Χιώτη θα εισπράξει μια πρωτότυπη φιλοφρόνηση από μια
Κινέζα που βρισκόταν στο κοινό, που έκρυβε όμως την ύπαρξη ενός χρόνιου τραύματος
που χρειαζόταν θεραπεία :
«Εκεί
λοιπόν μέσα στο ταξί, δεν ήμουν μόνη μου. Ταξίδευα μαζί με άλλους δύο επιβάτες
– μια νεαρή κοπέλα και έναν άντρα – που σιγά σιγά τους γνώρισα. Άρχισε λοιπόν
να μου μιλάει η νεαρή κοπέλα και να μου δίνει συγχαρητήρια με τα σπαστά της
αγγλικά για την συναυλία μας που παρακολούθησε. Παρά το εμπόδιο της γλώσσας –
καθότι τραγουδήσαμε στα νέα και στα αρχαία Ελληνικά – μου εξήγησε πόσο πολύ την
είχε αγγίξει όλο αυτό που παρακολούθησε και πόσο την γαλήνεψε. Εγώ την
ευχαρίστησα και εκείνη ευθύς μου εκμυστηρεύθηκε πόσο σημαντικό πράγμα είναι για
την ζωή της η γαλήνη.
Την κατέκλυζε το άγχος,
έκανε αυστηρή νηστεία και βρισκόταν σε διαρκή πνευματική αναζήτηση.
Μου
αποκάλυψε ακόμη το πόσο κατακλύζεται η ζωή της από το άγχος και πόσο την
εμποδίζει να χαρεί στην καθημερινότητά της και άρχισε να μου απαριθμεί τα μέσα
που χρησιμοποιεί για να το περιορίσει. Μου είπε πως κάνει διαλογισμό πολύ συχνά
και ότι έχει μάλιστα και τον προσωπικό της γκουρού, ο οποίος βρισκόταν μαζί μας
στο ταξί και ο οποίος άκουγε τη συνομιλία μας, αλλά δεν πήρε μέρος στη συζήτησή
μας, λόγω του ότι δεν γνώριζε καλά τα Αγγλικά. Η νεαρή κοπέλα, μου είπε ακόμη
πως προκειμένου να δει βελτίωση στα επίπεδα του στρες, δεν δίστασε να καταφύγει
σε αυστηρή νηστεία για μεγάλο αριθμό ημερών (είχε ξεπεράσει τις 20 συνεχόμενες
μέρες απόλυτης αποχής από οποιαδήποτε τροφή), υπό την καθοδήγηση του γκουρού
της και γενικά διαπίστωνα ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που είχε δοκιμάσει
σχεδόν τα πάντα, προκειμένου να δει μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Απέναντι
σε όλα αυτά, εγώ σώπαινα και άκουγα. Κυρίως αφουγκραζόμουν τις βαθύτερες
αγωνίες αυτής της κοπέλας, και αυτά τα οποία κρύβονταν πίσω από τα λόγια της,
γιατί προφανώς είχε έντονες πνευματικές αναζητήσεις και δεν έβρισκε εύκολα
ανάπαυση ψυχής. Έπειτα από λίγο όμως παρατήρησα ότι έστρεψε την συζήτηση γύρω
από εμένα και τον τρόπο που προετοιμάζομαι για κάθε συναυλία. Κι εγώ τότε
θεώρησα ότι εννοούσε από τεχνικής απόψεως πώς προετοιμάζομαι πριν βγω
στη σκηνή. Έτσι λοιπόν άρχισα να της απαριθμώ όλες αυτές τις γνωστές μεθόδους
που χρησιμοποιούμε εμείς οι τραγουδιστές προκειμένου να έχουμε καλή φωνητική
απόδοση, όπως οι ασκήσεις φωνητικής, η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας νερού, η
αποφυγή ποτού και καπνίσματος, ο επαρκής ύπνος κ.ά. Όσα όμως και να της είπα,
εκείνη συνέχιζε να μου επαναλαμβάνει την ερώτηση τι κάνω πριν βγω στη σκηνή.
Και τότε ήταν που σκέφτηκα. Μήπως εννοεί από πνευματικής απόψεως πώς
προετοιμάζομαι»;
Στην κουβέντα μας αυτή
με την Αθηνά Χιώτη, συζητήσαμε το γεγονός ότι είναι δύσκολο ένας άνθρωπος που
ασπάζεται την θρησκεία του τόπου που γεννήθηκε, ν’ ακούσει χωρίς δυσπιστία την
ύπαρξη μιας άλλης κοσμοθεωρίας. Τι κάνει όμως ο χριστιανός που του ζητείται
βοήθεια; Ήρθε στη σκέψη μας ο λόγος του Αγ. Παϊσίου πως δηλαδή πρέπει να
ερχόμαστε στη θέση των άλλων για να τους καταλαβαίνουμε, ακόμα και στη θέση των
ζώων. Η Ελληνίδα καλλιτέχνιδα δεν δίστασε να προχωρήσει:
«΄Όταν της είπα ότι
προσεύχομαι, την ένιωσα ευθύς σαν αδελφή μου»
«Πήρα
το θάρρος και της είπα μονολεκτικά “προσεύχομαι”. Τότε λοιπόν κατάλαβα ότι
ήθελε να μάθει περισσότερα για αυτό το θέμα, καθώς άρχισε να με βομβαρδίζει με
ερωτήσεις, ως προς το πού προσεύχομαι, σε ποιο μέρος προσεύχομαι, με ποια στάση
του σώματος προσεύχομαι, τι λόγια λέω, σε ποιον απευθύνομαι, πόση ώρα κρατάει η
προσευχή μου και άλλες ερωτήσεις, τις οποίες απάντησα. Της είπα ακόμη ότι για
εμάς τους ορθόδοξους Χριστιανούς, ο Χριστός είναι η απέραντη αγάπη και συνάμα ο
πιο καρδιακός φίλος μας και όχι κάποιο απόκοσμο πρόσωπο, που ανά πάσα ώρα
μπορεί να μας τιμωρήσει για τις πράξεις μας. Τα τελευταία λόγια τα είπα
φέρνοντας στον νου μου την εικόνα κάποιων τοπικών θεοτήτων, με τη μορφή
αποκρουστικών δράκων που είχα δει σε ένα μνημείο και όταν τις είδα, απόρησα πώς
ήταν δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να προσεύχονται σε τόσο δύσμορφους θεούς και να
βρίσκουν ανάπαυση, παρηγοριά και ελπίδα... Όμως πέρασε η ώρα δίχως να το
καταλάβουμε και είχε φτάσει πια η ώρα που χώριζαν οι δρόμοι μας.
Αποχαιρετιστήκαμε με μια εγκάρδια, σφιχτή αγκαλιά σαν να γνωριζόμασταν για
χρόνια. Κι ευθύς την ένιωσα αδερφή μου. Το ίδιο θαρρώ κι εκείνη. Σάμπως δεν
είμαστε όλοι αδέρφια του ίδιου Θεού;»
Η στάση ενός χριστιανού
είναι καλό να φανερώνεται σεμνά κρυφή στη ζωή, στη δουλειά του, στην τέχνη του.
Ο χριστιανός δεν είναι φλύαρος. Η Αθηνά Χιώτη τραγούδησε στην αρχαία και νέα
Ελληνική με προσευχητική ακεραιότητα που δεν χρειαζόταν να επιδειχθεί. Γι’ αυτό
και το κορίτσι από την Κίνα που την άκουγε να τραγουδά αναρωτήθηκε “ποιόν Θεό
πιστεύει η Αθηνά”. Και τότε βρήκε η δεύτερη την ευκαιρία να της μιλήσει για το
Άγιο κάλλος το οποίο ομοιωθήκαμε.
___________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΑΛΗΘΕΙΑ, 28.08.2019
ακούστε
συνέντευξη με την Αθηνά Χιώτη
στο
ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας
