Δεν ξεκολλούσε ο καημένος από την κάρα του Αγίου , προσκυνούσε και ξανά - προσκυνούσε...
Στο τέλος ομολόγησε ...
"Τέτοιο άρωμα στον κόσμο δεν υπάρχει" ...
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019
Οταν επισκέφθηκε κάποιος Ιταλός αρωματοποιός το 'Αγιον 'Ορος , πήγε να προσκυνήσει την κάρα του Αγίου Ανδρέα .
Δεν ξεκολλούσε ο καημένος από την κάρα του Αγίου , προσκυνούσε και ξανά - προσκυνούσε...
Στο τέλος ομολόγησε ...
"Τέτοιο άρωμα στον κόσμο δεν υπάρχει" ...
Τέσσερις άνθρωποι πλένουν το πάτωμα και κάθε ένας σκέφτεται το δικό του.
Δεν
είναι κάθε καλή πράξη ευχάριστη για τον Θεό. Η πρόθεση είναι σημαντική
Τέσσερις
άνθρωποι πλένουν το πάτωμα και κάθε ένας σκέφτεται το δικό του.
Ο Πρώτος:
"Εδώ είναι οι χοίροι! Πολύ βρώμα! Για να το καθαρίσω! "
Ο Δεύτερος:
"Θα πλύνω εκεί - θα πάρω ένα μισθό "!
Ο Τρίτος:
"Θα είναι καθαρό - οι άνθρωποι θα είναι πιο υγιείς"!
Ο Τέταρτος:
"Κύριε, πλύνετε την ψυχή μου από την αμαρτία, όπως θα πλύνω αυτό το πάτωμα.!
Και
ο καθένας που είναι βρώμικος εδώ, θα νιώθει καθαρά και θα έχει
έλεος! "
Ποιο
από αυτά είναι μια ΠΟΛΥ μια καλή πράξη;
ΠΑΤΗΡ
ΚΥΡΙΛΛΟΣ IVANOV
Εἶπε ἕνας Ἁγιορείτης Γέροντας: .................
Εἶπε ἕνας Ἁγιορείτης Γέροντας: “Ἡ ἀνώτερη
τέχνη εἶναι τό πῶς θά σώσης τόν ἑαυτό σου στήν αἰωνιότητα καί στήν τέχνη αὐτή
θέλεις καθηγητή. Δέν μπορεῖς νά μάθης μία τέχνη ἀπ᾽ τά βιβλία μόνο. Γι᾽ αὐτό
καί ὁ Χριστός, μόλις ἐμφανίσθηκε στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀμέσως τόν ἔστειλε σέ
πνευματικό, τόν Ἀπόστολο Ἀνανία, γιά νά τόν διδάξη καί νά τόν συμβουλεύση”.
Διεθνής ημερίδα για τις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Βενετίας ____
____
Παρά τα
ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν την πόλη, η Ορθόδοξη Αλήθεια παρακολούθησε
την ενδιαφέρουσα εκδήλωση που πραγματοποίησε πρόσφατα το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών
και Μεταβυζαντινών Σπουδών στη Γαληνοτάτη
Ανταπόκριση - Ελληνικό Ινστιτούτο βυζαντινών και
μεταβυζαντινών σπουδών Βενετίας
Ένας σοφός άνθρωπος του Θεού δίδασκε,
ότι « Μπορεί κάποιος να χτίσει μια “πόλη” χωρίς τον
Θεό, όμως αυτή η “πόλη” θα είναι πάντοτε εναντίον του
ανθρώπου”. Η ικανότητα μας να κατανοούμε ο ένας τον άλλον, η δυνατότητα να συμφωνούμε και το επίτευγμα να μπορούμε να συνεργαζόμαστε, όλα αυτά ισχύουν όταν οι χριστιανοί αγαπάμε τον Θεό και αγωνιζόμαστε να
Του μοιάσουμε. Αν αυτά δεν τα έχει η ιστορία του χριστιανισμού, τότε η “πόλη” θα είναι πάντοτε εναντίον του ανθρώπου. Στην αντίθετη περίπτωση, όταν οι Άνθρωποι αγωνίζονται να έχουν τον Θεό
μαζί τους και να τον κηρύττουν στην Οικουμένη, η “η πόλη” θα είναι υπέρ του
ανθρώπου. Ακριβώς όπως έκαναν οι χριστιανοί του Βυζαντίου όταν μετέδωσαν το
μήνυμα του Ευαγγελίου στην Βόρεια Αδριατική. Με αυτές τις σκέψεις παρακολουθήσαμε προσκεκλημένοι
του Ελληνικού
Ινστιτούτου βυζαντινών και μεταβυζαντινών σπουδών Βενετίας που ιδρύθηκε το
1951, την ημερίδα που αφιερώθηκε στη θεματική «Οικουμενικό Πατριαρχείο και
Βενετία» το Σάββατο 15 Νοεμβρίου παρά τις αντίξοες
καιρικές συνθήκες και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν την πόλη της
Βενετίας. Στην ημερίδα δεν κατάφερε λόγω των
καιρικών συνθηκών να παρευρεθεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, την
κεντρική εισήγηση του οποίου ανέγνωσε ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης κ.
Γεννάδιος, η έδρα του οποίου είναι στην Βενετία.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Στη μακροσκελή
εισήγησή του ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξέθεσε τεκμηριωμένα τα οικουμενικά
χαρακτηριστικά του ελληνικού πνεύματος, όπως αυτά εκφράστηκαν από μεγάλες
μορφές της εκκλησιαστικής παράδοσης, τα οποία σε συνδυασμό με την
οικουμενικότητα της χριστιανικής πίστης κυριάρχησαν στον υπερχιλιετή πολιτισμό
του Βυζαντίου και συνεχίζουν να εκφράζονται από την Μητέρα Εκκλησία και το
κέντρο όλου του Ορθοδόξου κόσμου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ειδική αναφορά
έκανε στις μακραίωνες, πολύπλοκες αλλά και καθοριστικές σχέσεις της
Κωνσταντινούπολης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τη Γαληνοτάτη, σχετικά
με την εδραίωση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη και αναφέρει ανάμεσα σε άλλα ότι ο Μέγας Αθανάσιος
της Αλεξανδρείας φιλοξενούμενος από τον Επίσκοπο Fortunaziano της Ακουηλίας επηρέασε σημαντικά στη διαμόρφωση του μοναχισμού στην περιοχή
του Βένετο. Η Εκκλησία της Ακουηλίας, η πρώτη Εκκλησία της Βορείου Αδριατικής,
ήταν μια κοινότητα χριστιανική που έλκυε την καταγωγή της από την Αλεξάνδρεια.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως είχε σχέση με τον Cromazio μητροπολίτη
Ακουηλίας, ο οποίος τον βοήθησε στον δρόμο της εξορίας του. Μετά από αίτημα του
διοικητή του Βυζαντινού στρατού στην Ιταλία Ναρσή δωρήθηκαν πολλά λείψανα για
τις Εκκλησίες της Βενετίας από τις περιοχές της ευρύτερης βυζαντινής
επικράτειας με σκοπό να λατρεύεται η μνήμη των αγίων της Ανατολής, όπως του αγίου
Θεοδώρου, του αγίου Μηνά, Μωυσή, Ζαχαρία και Ευφημίας της Χαλκηδόνας. Η διάδοση
του Ελληνικού πνεύματος στην Βενετία πραγματοποιήθηκε μέσω της Αλεξάνδρειας,
περνά μέσα από την Ακουηλία, την πόλη του Γκράδο, τη νέα Ρώμη- Κωνσταντινούπολη
για να επηρεάσει στο τέλος την ιστορία της Πόλης της Βενετίας της β΄ χιλιετίας.
Τόπος εξορίας
Ο πρώτος από τους
εισηγητές, Επ. Καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΕΚΠΑ κ. Ι. Παναγιωτόπουλος,
υποστήριξε με ικανά επιστημονικά επιχειρήματα, που ανατρέπουν τα μέχρι σήμερα
δεδομένα, τη χρήση των νήσων της Βενετίας ως τόπου εξορίας των εικονόφιλων
επισκόπων της Ανατολής κατά την περίοδο της εικονομαχίας. Ο διαπρεπής ιστορικός
της Scuola Grande di San Marco, κ. Frederic Laurintzen στην εισήγησή
του με τίτλο «Ορθόδοξη Βενετία», ανέλυσε την πολιτική ανεκτικότητας των Βενετών
έναντι των Ορθοδόξων στις Βενετοκρατούμενες περιοχές τον 13ο και 14ο
αιώνα, πολιτική που συνδέεται με την ανάπτυξη και καλλιέργεια των διαφόρων
πτυχών της Ορθόδοξης Πνευματικότητας στις συγκεκριμένες περιοχές. Η πολιτική
αυτή, κατά τον κ. Lauritzen,
γίνεται περισσότερο εμφανής κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα, όταν οι
Βενετοί προσφέρουν πλούσια φιλοξενία στην αντιπροσωπεία των Ορθοδόξων στο
ταξίδι της προς την Φερράρα και Φλωρεντία. Συμπληρωματική της εισήγησης του κ. Lauritzen ήταν η επιστημονική συμβολή της Αν. Καθηγήτριας κ.
Ευαγγελίας Αμοιρίδου, η οποία ανέδειξε μέσα από τις πηγές την πολιτική των
Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ήδη από τον 11ο
αιώνα έναντι των Βενετών, η οποία συνίστατο στον σεβασμό των ιδιαιτέρων
χαρακτηριστικών των εκκλησιαστικών τους εθίμων και του τρόπου με τον οποίο
εκδήλωναν την χριστιανική τους πίστη. Αυτό αποτέλεσε κατά την εισηγήτρια τη
βάση πάνω στην οποία αναπτύχθηκαν οι σχέσεις Βενετίας και Οικουμενικού
Πατριαρχείο καθ’ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου.
Ανέκδοτα έγγραφα
Η δεύτερη συνεδρία
της ημερίδας άνοιξε με εισήγηση της ερευνήτριας και διδάσκουσας στο Ιόνιο
Πανεπιστήμιο Δρ. κυρίας Κατερίνας Κορρέ, η οποία παρουσίασε για πρώτη φορά
ανέκδοτα έγγραφα του Αρχείου της Αδελφότητας, που φανερώνουν τις διάφορες
διακυμάνσεις στις σχέσεις των Μητροπολιτών Φιλαδελφείας που είχαν ως έδρα τους
την Βενετία από τον 16ο αιώνα, με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο
οποίο είχαν την διοικητική και πνευματική αναφορά τους. Κατόπιν ο Δρ.
Εκκλησιαστικής Ιστορίας και Διδάσκων στο ΑΠΘ κ. Αθανάσιος Τζιερτζής αναφέρθηκε
στις προσπάθειες της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Βενετίας να αποσπαστεί κατά το
δεύτερο μισό του 19ου αι. από την πνευματική και διοικητική
δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στην ιστορική του προσέγγιση το γεγονός
συνδέθηκε με τις ευρύτερες πολιτικές και εκκλησιαστικές εξελίξεις που
συνέβαιναν στην Ελλάδα, την Βαλκανική χερσόνησο αλλά και την Ρωσία την ίδια
περίοδο.
Πρωτοβουλίες σχετικά με την πνευματική αναγέννηση των
ευρωπαϊκών κοινωνιών
Οι εισηγήσεις
ολοκληρώθηκαν με τον π. Κωνσταντίνο Κενανίδη, Δρ Θ. και Διευθυντή του Ορθοδόξου
Κέντρου «Απόστολος Παύλος» στις Βρυξέλλες, ο οποίος αναφέρθηκε στις
προτεραιότητες και τις πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την
πνευματική αναγέννηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και τον ρόλο της Ορθόδοξης
Εκκλησίας σε έναν ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο. Ανέλυσε διεξοδικά τον
δεσπόζοντα ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον διάλογο με τις άλλες
χριστιανικές ομολογίες στην Ευρώπη, την παγκόσμια επιτυχή πρωτοβουλία του
οικουμενικού πατριάρχη για την προστασία του περιβάλλοντος, τα ανθρώπινα
δικαιώματα και την προστασία των παιδιών, καθώς και τον σεβασμό της ανθρώπινης
ζωής και αξιοπρέπειας, ιδιαίτερα στις χώρες, οι οποίες βρίσκονται σε
εμπερίστατη κατάσταση.
Της Α΄συνεδρίας
προήδρευσε ο πρόεδρος της Εποπτικής επιτροπής κ. Χρήστος Αραμπατζής και της Β΄ συνεδρίας προήδρευσε ο Πρέσβης
επί τιμή, κ. Αλέξανδρος Αλεξανδρής.
Ο αναπληρωτής Διευθυντής του Ινστιτούτου κ. Αναστάσιος
Θεοφιλογιαννάκος στην προσφώνησή του αναφερόμενος στον λόγο για τον οποίο
καλούμαστε να θυμόμαστε τους δεσμούς της Βενετίας και του Οικουμενικού
Πατριαρχείου, πριν και μετά την άλωση της Βασιλεύουσας, όπως και στην αιτία για
να ανιχνεύσουμε τις αμφίδρομες μεταξύ των δύο πόλεων διαδρομές των λόγιων και
των Ορθόδοξων κληρικών που μετακένωσαν με πλήθος έργων το θαύμα της ορθόδοξης
θεολογίας, διδάσκοντας στα τοπικά σχολεία και εκδίδοντας τα βιβλία τους μέσω
των τυπογραφείων της Βενετίας, ανέφερε τα εξής: « Tο γεγονός ότι όχι μόνον
επετράπη στον χειροτονηθέντα Ορθόδοξο Έλληνα Επίσκοπο Φιλαδελφείας Γαβριήλ
Σεβήρο να παραμείνει στη Βενετία, αλλά προκειμένου η τοπική εκκλησία να
περιβληθεί με μεγαλύτερη ισχύ και να προσδοθεί σε αυτήν μεγαλύτερο κύρος,
μετατέθηκε δια συνοδικής εγκυκλίου, η έδρα της Αρχιεπισκοπής Φιλαδελφείας στη
Βενετία και έκτοτε, όλοι οι διάδοχοι του πρώτου Ιεράρχη της Γαληνοτάτης
αναβαθμίστηκαν ως Επίτροποι και Έξαρχοι Πατριαρχικοί, τι νόημα μπορεί να έχει
σήμερα για εμάς;
Ορθόδοξη ψυχή
Ο λόγος που ανατρέχουμε στην ιστορία του Οικουμενικού
Πατριαρχείου είναι ουσιαστικός, υπαρξιακός. Η σχέση μας με τη Μητέρα Εκκλησία
της Κωνσταντινουπόλεως είναι μια σχέση ταυτότητας. Η ιστορία του Οικουμενικού
Πατριαρχείου είναι ζωντανή. Η μοίρα Του ταυτίζεται με τη μοίρα κάθε μίας
ορθόδοξης ψυχής. Και όταν λέμε
ορθόδοξη ψυχή εννοούμε την αληθινή ψυχή του κάθε ανθρώπου. “Ονομάζουμε το
Οικουμενικό Πατριαρχείο θεσμό», αναφέρει ο μητροπολίτης Περγάμου κ.κ. Ιωάννης,
«αλλά είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένα ιστορικό παράδοξο, ένα μυστήριο της
Ιστορίας”. Και ο ίδιος Ιεράρχης συνεχίζει: “Πώς μια τόσο αρχαία εκκλησία μπορεί
να είναι συγχρόνως και τόσο σύγχρονη; Πώς ένας τόσο αδύνατος εξωτερικά θεσμός
χωρίς καμία ουσιαστικά κρατική υποστήριξη, μέσα σε περιβάλλον αλλόθρησκο και με
ελάχιστα στελέχη μπορεί να ανοίγεται τόσο πλατιά στο σύγχρονο κόσμο και με τόση
ευαισθησία για τον άνθρωπο κάθε εποχής;” Παραμένει ένας ανθρώπινα ευάλωτος
θεσμός, ιδιαίτερα μετά την άλωση, που ωστόσο δεν έπαυσε ακόμα και με την
πτωχεία και την εξουθένωσή του, να σώζει και να πλουτίζει πολλούς όπως οι
ιστορικές πηγές μαρτυρούν. Επιβεβαιώνει συνεπώς ιστορικά εκείνο που είπε
ο Κύριος στον Απόστολο Παύλο, όταν του ζήτησε να τον απαλλάξει από
σκόλοπα τη σαρκί του: “Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία
τελειούται”.
Η σχέση μας μαζί του δεν είναι όμοια με εκείνην προς τις
αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου. Είναι μια σχέση πνευματική. Και όπως
λέει ο νεοφανής Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ η πνευματική σχέση είναι αμιγώς
οντολογική σχέση. Είναι μια σχέση και γνώση, σε γνώση του Πατέρα προς τον Υιό,
του Υιού προς τον Πατέρα και της εν Αγίω Πνεύματι Κοινωνίας».
Κενά στην έρευνα
Η Ημερίδα έκλεισε με
τα ερωτήματα φοιτητών και ερευνητών προς τους εισηγητές και τις αντίστοιχες
απαντήσεις. Όπως τόνισε ο Πρόεδρος της Εποπτικής Επιτροπής καθηγητής Χρ.
Αραμπατζής, οι εργασίες τις ημερίδας απέδειξαν τα κενά που υφίστανται ακόμη
στην έρευνα των σχέσεων του Βυζαντίου με τον δυτικό κόσμο, και ειδικά για την
ιστορία των Ελληνικών κοινοτήτων την μεταβυζαντινή περίοδο. Το γεγονός ενισχύει
την αναγκαιότητα ψηφιοποίησης όλου του Αρχείου της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας
Βενετίας, που φυλάσσεται στο Ελληνικό Ινστιτούτο, ανήκει στο Ελληνικό Κράτος και
παραμένει ακόμη και σήμερα δυσπρόσιτο στους ερευνητές.
___________
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 27.11.2019
Many veterans of the past century became Orthodox priests and monks.
Humble decisiveness to follow God's will, and courage, are the two most important things in spiritual life.
Many veterans of the past century became Orthodox priests and monks.
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
«Πολλές φορές και ο νόμος της βαρύτητας ήταν ανεπαίσθητος, γιατί όλα τα συμπλήρωνε και τα ανακούφιζε η μαρτυρική χάρη της υπακοής και αυταπάρνησης, αισθανόμασταν αδιάκοπα την οσμή της ανάστασης και της αιωνιότητας.»
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΊΟΥ ΓΕΡΑΣΊΜΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΌΜΟΥ ΤΑΒΟΥΛΑΡΕΑ.
Ένα μικρό αφιέρωμα στο Γέροντα:
την καρδιά της ερήμου, δίπλα στον Ιορδανη ποταμό όπου ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάφτισε τον Ιησού, υψώνονται τα επιβλητικά τείχη του ιστορικού μοναστηριού του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτη.
Ηγούμενος της μονής εδώ και περίπου τριάντα επτά χρόνια είναι ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ταβουλαρέας(Μανιάτης στη καταγωγή)που το 1974 επισκέφτηκε το εγκαταλειμμένο -τότε- ησυχαστήριο ως διάκος και επισκέπτης συνάμα, αλλά ποτέ έκτοτε δεν εγκατέλειψε τον άγονο, μα και τόσο ευλογημένο αυτό τόπο.
Σήμερα, η Μονή του Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες προσκυνητές των Αγίων Τόπων και ο Αγιοταφίτης π. Χρυσόστομος, ο ιππότης του ναού, επιμένει να σηκώνει ψηλά τα λάβαρα του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε πείσμα των καιρών, που θέλουν τις παραδόσεις να ξεθωριάζουν.
«Οταν ήρθα εδώ για πρώτη φορά και για περίπου δώδεκα χρόνια ζούσα ολομόναχος, δίχως ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο και δρόμο», μας αποκαλύπτει ο αρχιμανδρίτης όταν του ζητάμε να μας μιλήσει για την πρώτη, δύσκολη περίοδο.
«Εκείνη την εποχή, ήμουν διάκος στη Βηθλεέμ και επειδή είχα εμπλακεί σε κάτι επεισόδια με Λατίνους, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποφάσισε να με στείλει για τιμωρία έξι μηνών στη Μονή του Αγίου Σάββα. Τότε, ένας γέροντας ηγούμενος πρότεινε στον 92χρονο Πατριάρχη Βενέδικτο να με στείλει στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, που βρισκόταν εγκαταλελειμμένο σε μια πολύ επικίνδυνη περιοχή, στην οποία φυσικά δεν ήθελε να πάει κανένας. Πήγαμε να δούμε από κοντά το μοναστήρι με τον διάκο του Πατριάρχη περπατώντας μέσα σε χωματόδρομους καλοκαίρι, που η θερμοκρασία είναι 50 βαθμούς Κελσίου. Οταν φτάσαμε στο μοναστήρι και παρά το ότι δεν υπήρχε ούτε ένα πράσινο φύλλο, αποφάσισα πως θέλω να μείνω. Ρίζωσε κατευθείαν στην καρδιά μου!» λέει.
Ο π. Χρυσόστομος θυμάται πως όταν επέστρεψαν στον Πατριάρχη και του ανακοίνωσε πως επιθυμεί να ζήσει εκεί, στην ερημιά, για πάντα εκείνος δεν το πίστευε.
«Σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε τα χέρια και μου έδωσε ευλογία και ευχή “να γίνει το μοναστήρι μια όαση στην έρημο”. Eχουν περάσει κάμποσα χρόνια και όταν θυμάμαι αυτές τις λέξεις συγκινούμαι και με δάκρυα στα μάτια σκέφτομαι πως η ευχή του έπιασε. Σήμερα, έχω καλύψει 180 στρέμματα με δέντρα και καλλιέργειες, έχω φτιάξει λίμνη με ψάρια, έφερα νερό από τρία χιλιόμετρα μακριά, έβαλα ηλεκτρικό. Τότε όμως και για δώδεκα ολόκληρα χρόνια δεν είχα ούτε για να φάω και ζητιάνευα από τα πούλμαν με τους προσκυνητές που πήγαιναν στο Σινά για να μαζέψω λίγα λεφτά, να το συντηρήσω. Ακόμη και το νερό ήταν βρόχινο και το έβγαζα από μια στέρνα για να το σουρώσω και να το χρησιμοποιήσω».
Κάποτε, το Μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη ήταν ένα από τα πιο φτωχά. Ψυχή δεν πέρναγε να ανάψει ένα κεράκι. Σήμερα, χάρη στην επιμονή και το μεράκι του π. Χρυσόστομου, η μονή έχει εξελιχθεί σε μια πραγματική όαση που προσελκύει χιλιάδες πιστούς, ενώ έχει να επιδείξει και ένα πολύ σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Ο ηρωικός αρχιμανδρίτης μας εξομολογείται πως «εδώ υπάρχουν δουλειές για όλους και δεν... πλήττεις. Αυτή την περίοδο στο μοναστήρι μένουν μόνιμα είκοσι πέντε μοναχοί από την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Γερμανία και τη Ρουμανία.
Ξυπνάμε στις 5.30 το πρωί και παίρνουμε το πρωινό μας όλοι μαζί, ενώ στη συνέχεια ο καθένας ασχολείται με τον τομέα που έχει αναλάβει: κάποιοι μαγειρεύουν, άλλοι πάνε στα χωράφια και στα ζώα, ενώ έχουμε και εργαστήρια με κεριά και ψηφιδωτά. Μάλιστα, έχουμε διακοσμήσει όλη την εκκλησία. Οι επισκέπτες πάνε και έρχονται συνέχεια. Αλλοτε είναι πολλοί, άλλοτε λίγοι [Το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο σε κάθε γωνιά των πανάγιων προσκυνημάτων και μοναστηριών, χάρη στην παρουσία της Αγιοταφικής Αδελφότητας.]
Εδώ υπάρχει ένα πιάτο φαγητό για όλους και θα υπάρχει πάντα για όσους το χρειάζονται. Εχουμε δημιουργήσει και ξενώνες, αλλά μη φανταστείτε τίποτα πολυτέλειες. Διαθέτουν μόνο τα βασικά. Το μόνο που δεν θα βρει κανείς εδώ είναι η μοναξιά, το άγχος και η ανασφάλεια. Επίσης, βοηθάμε τα σχολεία και τα παιδιά, που τα αγαπάμε πολύ. Σε αυτή την περιοχή υπάρχει μεγάλη φτώχια. Για μας δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Ο Θεός είναι ένας για όλο τον κόσμο και στην αγάπη δεν γίνονται διακρίσεις».
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019
ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ... Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ BLACK FRIDAY...
Η μεγαλύτερη Black Friday της ανθρωπότητας έγινε εκείνη την μαύρη και Μεγάλη Παρασκευή...
Όταν ο άνθρωπος έφτασε να θανατώσει Τον Πλάστη Του...
Ενώ Εκείνος του έκανε 100% έκπτωση στα χρέη των αμαρτιών του ...
Και πήρε ως δώρο τη σωτηρία του με την Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος Του...
ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ....
Αν δεν καταλάβει ο άνθρωπος ότι κυοφορείται στην μήτρα της πρόνοιας του Θεού ... και αναπνέει από τη Θεία χάρη Του. μέχρι να ωριμάσει πνευματικά για να μπορέσει εξέλθει στην μια και μοναδική ζωή ..... τότε τι πρέπει να καταλάβει?
ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ...
Στα πνευματικά ... ο πλούτος ενώνει ... και η φτώχεια χωρίζει.
Εύκολα διακρίνουμε πως η κατά Θεόν οπτική γωνία αλλάζει τα πράγματα εκατόν ογδόντα μοίρες.
Διάλεξε τα μονοπάτια της ζωής σου που δίνουν όραμα στο αιώνιο μέλλον σου. Στάσου καρτερικά στη γωνία που κάνει την απογοήτευση,αισιοδοξία . Που κάνει το σκοτάδι ... ΦΩΣ.
Η ΑΣΘΕΝΉΣ ΓΙΑΓΙΆ.
- Γιαγιά σε βλέπουμε τόσα χρόνια να είσαι ασθενής και να έρχεσαι εδώ στην Παναγία. Δεν κουράστηκες να έρχεσαι συνεχώς στην Παναγία και να της ζητάς να γίνεις καλά και να μην σε κάνει;
- Κάνετε λάθος! Δεν ζητάω ποτέ από την Παναγία να με κάνει καλά...
- Μας κοροϊδεύεις; Αφού σε βλέπουμε συνεχώς να κλαίς...
- Παιδιά μου, αυτά είναι δάκρυα ευχαριστίας!
- Ευχαριστείς την Παναγία που είσαι άρρωστη;
- Όχι! Την ευχαριστώ που είμαι ασθενής! Την ευχαριστώ, που δεν έχω γογγύσει για την ασθένειά μου! Την ευχαριστώ, που δεν έχω χάσει το μυαλό μου από την ασθένειά μου! Την προσκυνώ και φεύγω...
Μεγάλο πράγμα αυτό! Να έχεις ανάγκη και να μη ζητάς απολύτως τίποτα! Σημαίνει πως είσαι υπεράνω όλων αυτών των πραγμάτων και το μόνο που ζητάς είναι να γίνει το θέλημα του Κυρίου...
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα
Μνήμες από λόγια του π. Γερασίμου Φωκά για τον Άγιο Φιλούμενο.
Από το εκκλησάκι της Παναγίας της Ρακαντζή στην Κεφαλονιά ταξίδευε η σκέψη μας στην Κύπρο και στην Αγία Γη, καθώς ακούγαμε τον π. Γεράσιμο να μας μιλάει για τον Άγιο Φιλούμενο:
Εμαρτύρησε τώρα πρόσφατα, το 1979 ο Ιερομάρτυς Φιλούμενος από την πολύπαθη, τη βασανισμένη, τη μαρτυρική Κύπρο. Είχε γονείς αγίους ο Χριστιανός. Πόσο σημαντική είναι η προσευχή της μάνας και του πατέρα!
“Να κάνουμε και καμιά προσευχή”, είπα σε ένα παιδί που ήρθε να με δει.
“Δεν ξέρω”, μου λέει.
“Καλά η μάνα σου δεν σου έμαθε...”
“Δεν μου έμαθε ποτέ”, μου απαντάει.
“Η νόνα σου;”
“Ποτέ”.
Και ερωτώ αν έφταιγε το παιδί που δεν ήξερε να προσεύχεται, που δεν είχε καθόλου εκκλησιαστική παιδεία. Ούτε η γιαγιά, ούτε η μάνα τού μίλησαν ποτέ για Θεό, για εκκλησία, για σαρακοστή, για Χριστούγεννα, για Πάσχα, για Θεία Κοινωνία. “Ε κάτι να αρχίσουμε να μαθαίνουμε, παιδάκι μου, σιγά – σιγά”... του λέω.
“Ξέρω το 'εν Ιορδάνη’, να το λέω;” ...
“Το πιο ωραίο απ' όλα, να το λες, έχει την Αγία Τριάδα, το Άγιον Πνεύμα”. Και προχώρησε, να έχουμε την ευχή του. Αυτό είναι το πνεύμα της Εκκλησίας.
Ο Άγιος Φιλούμενος, που γιορτάζει σήμερα, είχε πολύ ευσεβείς γονείς. Τόση αγάπη είχαν οι γονείς του που παρακάλεσαν τον Θεό να πεθάνουν μαζί. Και πέθανε χαράματα η γυναίκα η Μαγδαληνή και το απόγευμα της ίδιας μέρας χωρίς να έχει μάθει για τον θάνατό της ο Γεώργιος, ο σύζυγός της με το όνομά της στα χείλη. Τόση αγάπη είχε το ανδρόγυνο. Και τους κήδευσαν μαζί.
Τα δύο δίδυμα αδέλφια, κατά κόσμο ο Σοφοκλής και ο Αλέξανδρος, κι αργότερα π. Φιλούμενος και π. Ελπίδιος, δεκατετράχρονα τότε, πήραν την ευχή μετά από κλάματα από τον δισταχτικό πνευματικό τους και έφυγαν κρυφά από το σπίτι τους και πήγαν στο Σταυροβούνι, στο μοναστήρι. Τον γνώρισα τον π. Ελπίδιο. Ήταν στον Ερυθρό Σταυρό και μετά έφυγε και πήγε στο Άγιον Όρος, στη Νέα Σκήτη και έζησε. Το Σταυροβούνι είναι ένα μοναστήρι που έκτισε η Αγία Ελένη.
Επιστρέφοντας από τα Ιεροσόλυμα με τον Τίμιο Σταυρό η Αγία Ελένη σταμάτησε στην Κύπρο, (αφού το νησί βρισκόταν στο δρόμο της) και έκτισε Ναό στο σημείο όπου με θαυματουργικό τρόπο μεταφέρθηκε ο Τίμιος Σταυρός, στο χώρο δηλαδή που σήμερα είναι κτισμένη η Μονή του Σταυροβουνίου. Αυτό έγινε όταν ένα πρωί που είχε ξυπνήσει η Αγία, δεν βρήκε τον Τίμιο Σταυρό που είχε μαζί της, αλλά είδε λαμπρό φως στην κορυφή ενός μεγάλου λόφου. Εκεί βρήκε τον Τίμιο Σταυρό, και προς τιμή του έκτισε Ναό και άφησε τεμάχιο του και άλλα κειμήλια για ευλογία του νησιού. Εκεί έφτασαν τα δύο αδέλφια, και όταν πήγε ο πατέρας να τα πάρει, δεν ήθελαν να φύγουν και του είπε ο ηγούμενος να τα αφήσει, αφού ήθελαν, και τα άφησε.
Εκεί εθήτευσαν ως δόκιμοι μοναχοί κατά τα εφηβικά χρόνια και έπειτα πήγαν στα Ιεροσόλυμα. Ο πατήρ Φιλούμενος έμεινε εκεί σαράντα – πέντε χρόνια και διηκόνησε στους Αγίους Τόπους, όπου περπάτησε ο Κύριος, στη Βηθλεέμ, στη Ναζαρέτ, στο Σαραντάριο, σε διάφορα προσκυνήματα. Τελικά πήγε στο Φρέαρ του Ιακώβ, όπου συνάντησε ο Χριστός τη Σαμαρείτιδα.
ΠΑΤΗΡ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΩΚΑΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΖΟΎΜΕ.
Ο ὑπό τοῦ Φιλουμένου Φιλούμενος, τόν Φιλούμενον ἡγίασεν!
Ο ὑπό
τοῦ Φιλουμένου Φιλούμενος, τόν Φιλούμενον ἡγίασεν!
Ἡ ἁγιοτόκος
Κύπρος ἀνέδειξεν ἕναν ἀκόμη Νεομάρτυρα, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἑορτάζεται τήν 29η
Νοεμβρίου.
Ὁ Ἅγιος
Φιλούμενος ὁ Ἁγιοταφίτης, ἐγεννήθη στήν Λευκωσία, στίς 15 Ὀκτωβρίου 1913 καί τό
κατά κόσμον ὄνομά του ἦτο Σοφοκλῆς. Κατήγετο ἀπό την επισκοπή Μόρφου, από το
χωρίον Ορούντα. Οι ευσεβείς γονείς του, Γεώργιος και Μαγδαληνή Χασάπη, ήσαν
εύποροι και απέκτησαν 13 τέκνα, από τα οποία επέζησαν τελικώς τα 10: ἑπτά ἀγόρια
καί 3 κορίτσια. Το ευλογημένο αυτό ζεύγος, εμεγάλωσε τα τέκνα του βασιζόμενο
στις διδαχές και τους νόμους της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Ο Άγιος ήτο δίδυμος με
τον αδελφό του Αλέξανδρο –μετέπειτα Ιερομόναχον Ελπίδιον- κι από μικροί
μυήθηκαν, από την ευλαβεστάτη γιαγιά τους Αλεξάνδραν, εις το τυπικό του
μοναχικού βίου. Ο μικρός Σοφοκλής ηρέσκετο να μελετά την Αγία Γραφή και τα
Συναξάρια των Αγίων, εκ των οποίων ιδιαιτέραν εντύπωση του είχε κάνει ο βίος
του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, τον οποίον και θέλησε να μιμηθή. Ο καθημερινός
αγώνας του περιελάμβανε νηστεία, προσευχή και αγρυπνία!
Όταν
ο ένθεος πόθος, που έκαιε στην καρδιά του για τον μοναχισμόν, έγινε
ακατανίκητος εγκατέλειψε τα εγκόσμια, προκειμένου να αφιερωθή εξολοκλήρου στον
Θεόν. Ήτο 14 ετών, το θέρος του 1927, όταν ανεχώρησεν από την πατρικήν εστία
μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρον και μετέβησαν εις την Μονή Σταυροβουνίου,
όπου για τα επόμενα 5 έτη υποτάχθηκε εις τον Γέροντα Βαρνάβαν. Κατόπιν, το
1934, ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους επήρε από εκεί, προκειμένου να
φοιτήσουν εις το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων.
Πριν
ακόμη αποφοιτήσουν, το 1937, εκάρησαν μοναχοί από τον τότε Πατριάρχη Τιμόθεο
Θέμελη, λαμβάνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα
Ελπίδιος. Όταν (1939) απεφοίτησαν από το Γυμνάσιον, ήσαν ήδη Διάκονοι και τότε,
οι δρόμοι των δύο αδελφών εχωρίσθησαν κι ο μεν πατήρ Ελπίδιος έφυγε προς άλλην
κατεύθυνσιν (εκοιμήθη τελικώς εις το Άγιον Όρος το 1983, αφού είχεν υπηρετήσει
σε διάφορα μέρη, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Οδησσό και στην Κύπρον), ενώ ο
Άγιος παρέμεινεν επί 45 έτη ως ταπεινός διάκονος της Αγίας Γης. Υπηρετώντας εις
την Αγιοταφικήν Αδελφότητα, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1943 και το 1949
προχειρίσθηκε σε Αρχιμανδρίτη.
Σε
όλον αυτό το διάστημα της 45ετούς διακονίας του, διετέλεσεν Ηγούμενος εις τα
προσκυνήματα της Τιβεριάδος, της Ιόππης, της Μονής του Αρχαγγέλου, της Ραμάλλα,
του Αβά Θεοδοσίου, του Προφήτου Ηλιού και του Φρέατος του Ιακώβ. Απ’ όπου κι αν
ἐπερνούσε ο Άγιος κι από οποιαδήποτε θέση κι αν διακονούσε το λογικό ποίμνιο
του Θεού, τον ἐσέβοντο και τοῦ ἐξεδήλωναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους, αφού
τους εστήριζε ηθικώς και πνευματικώς.
Δέν
εγκατέλειψε ποτέ το τυπικό της μονής Σταυροβουνίου και εκτός της αυστηρᾶς
νηστείας, υπήρξε θιασώτης των εκκλησιαστικών ακολουθιών, τις οποίες τελούσε με
πλήρη ακρίβειαν, ευλάβεια και φόβο Θεού. Παρά το ότι του προτάθηκε να συνεχίση
τις εκκλησιαστικές σπουδές του, προκειμένου να αποκτήση τη δυνατότητα
διεκδικήσεως κάποιου ανωτέρου αξιώματος, εκείνος ηρνήθη και συνέχισε να διακονή
τους Αγιοταφίτες αδελφούς του και τα πνευματικά τέκνα του, από την θέση του
Ηγουμένου και πνευματικού πατρός. Η μόνη φιλοδοξία που έτρεφε στην ταπεινή
καρδιά του, ήτο να είναι παντελώς αφανής, ώστε να καταφέρη να γίνη καλός
Μοναχός! Πολλές φορές προσεποιεῖτο τον «σαλό» και επί σειρά ετών ελάμβανε την
τροφή του όρθιος και απευθείας από το μαγειρικόν σκεύος!
Μετατέθηκε
στο Φρέαρ του Ιακώβ, στις 8 Μαΐου του 1979, όπου υπηρέτησε μέχρι τόν μαρτυρικό
θάνατό του, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εις τον τόπον αυτόν αντιμετώπισε
πάμπολλα προβλήματα από διαφόρους, οι οποίοι τον απειλούσαν πως αν δεν
εγκατέλειπε το Φρέαρ και δεν έπαιρνε τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγη,
θα τον δολοφονούσαν! Ωστόσο, ο ευλογημένος Φιλούμενος απαντούσε με παρρησίαν,
ότι δεν θα εγκατέλειπε ποτέ το προσκύνημα κι ότι ήτο έτοιμος ακόμη και να
μαρτυρήση, προκειμένου να παραμείνη πιστός φύλαξ του.
Κατά
τον Εσπερινό της 29ης Νοεμβρίου 1979, μνήμη του Αγίου Φιλουμένου, άγνωστοι
εισήλθαν εις τον ιερό ναό και επετέθησαν με τσεκούρι στον Άγιον… Αφού τον
κακοποίησαν φρικτώς, κτυπώντας τον αλύπητα και κόβοντας τα δάκτυλα του δεξιού
χεριού του, τελικώς τον σκότωσαν. Φεύγοντας, ολοκλήρωσαν ρίψαντες χειροβομβίδα
στον ιερό χώρο…
Χιλιάδες
μίλια μακρυά, ο κατά σάρκα αδελφός του π. Ελπίδιος, ήκουσε την φωνή του π.
Φιλουμένου να του λέγη: «Αδελφέ μου, με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Παρακαλώ σε,
μή ἀγανακτήσῃς»!..
Ο
Νεομάρτυς Αρχιμανδρίτης Φιλούμε¬νος ο Κύπριος, εκηδεύθη στις 4 Δεκεμβρίου στον
Ναό της Αγίας Θέκλης. Το μαρτυρικό σκήνωμά του, παρά το ότι είχε κρατηθεί επί 5
ημέρες από τις Αρχές για να υποβληθή σε νεκροψίαν, παρέμεινεν εύκαμπτο, ζεστό
και μάλιστα -σύμφωνα με την συγκλονιστική μαρτυρία του π. Σωφρονίου, ο οποίος
επιμελήθηκε της προετοιμασίας του προς ταφήν- «εβοήθησε» στην ένδυσή του!!!
Η
ανακομιδή των λειψάνων του, έγινε 4 χρόνια αργότερα, στο κοιμητήριο της
Αγιοταφικής αδελφότητος εις την Αγίαν Σιών, κατά την κηδείαν μοναχού. Ω του
Θαύματος! Οι παρευρισκόμενοι βρέθηκαν μπροστά σέ εξαίσιο θέαμα! Το σκήνωμα του
Οσιοϊερομάρτυρος Φιλουμένου ήτο ανέπαφο και ευωδίαζε, όπως και πολλών μεγάλων
Αγίων! Ο τάφος εσφραγίσθη και πάλι και ανοίχθηκε εκ νέου στις 26 Δεκεμβρίου του
1984, κατά την κηδεία του Αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου. Το ιερόν σκήνωμα,
συνέχιζε να είναι μερικώς άφθαρτο και να ευωδιάζη, αποδεικνύοντας περιτράνως
την κατάταξη τοῦ ταπεινού εργάτου τοῦ Θεού, Ιερομάρτυρος Φιλουμένου, «ἐν χώρᾳ
ζώντων», ως Αγίου! Με περισσήν ευλάβειαν, οι πατέρες το τοποθέτησαν εντός γυάλινης
λειψανοθήκς, εις το βόρειον τμήμα του Ιερού Βήματος του Ναού της Αγίας Σιών.
Παρά το ότι δεν ήτο ακόμη επισήμως ἀνεγνωρισμένος Άγιος, το μαρτυρικό και
ευωδιάζον λειψανό του, αποτέλεσε προσκύνημα χιλιάδων πιστών!
Ο
Άγιος Ένδοξος Νεομάρτυς Φιλούμενος, εις περίοδον ολιγοπιστίας και αναστατώσεων,
κράτησε ακλόνητον εις την ταπεινή καρδιά του, την βεβαιότητα της Ορθοδόξου
Πίστεως, θέτοντας την υπακοή και την αγάπη του στον Χριστόν υπεράνω κι από
αυτήν την ζωή του!
Σήμερα,
το ιερόν σκήνωμα βρίσκεται εντός του νέου τρικλίτου και μεγαλοπρεπούς Ιερού
Ναού που κτίσθηκε στο Φρέαρ τοῦ Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της
Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του Αγίου Ιουστίνου. Το τίμιον λείψανον,
μετεφέρθη εκεί το 2008, ενώ στις 29 Νοεμβρίου του 2009 η Σύνοδος του
Πατριαρχείου Ιεροσολύμων προέβη στην επίσημον Αγιοκατάταξή του.
Τεμάχιον
του ιερού λειψάνου του, βρίσκεται στην Ιεράν Μονήν Αγίων Αυγουστίνου και
Σεραφείμ του Σάρωφ Φωκίδος, καθώς επίσης και στην πατρίδα του Κύπρον, εις την
Μονήν Αγίου Νικολάου Ορούντας.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος
α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης....
Τῆς
Ὀρούντης τὸν γόνον, νήσου Κύπρου τὸ βλάστημα καὶ ἱερομάρτυρα νέον Ἰακὼβ θείου
Φρέατος, Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ὡς πρόμαχον τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ ἀήττητον
ὁπλίτην Χριστοῦ τῆς ἀληθείας, πόθῳ κράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα
τῷ σὲ ἀφθαρτίσαντι, δόξα τῷ σὲ ἡμῖν χειραγωγὸν πρὸς πόλον δείξαντι.
Έτερον
Ἦχος πλ. α΄.
Τὸν
συνάναρχον Λόγον…
Τοῦ
Ὑψίστου τὸν φίλον τὸν γνησιώτατον, παρὰ
τὸ
Φρέαρ ἀρτίως κτανθέντα τοῦ Ἰακώβ,
μιαιφόνοις
τῶν ἐχθρῶν χερσὶ τῆς πίστεως, θεῖον Φιλούμενον, πιστοί, εὐφημήσωμεν λαμπρῶς, βοῶντες
Χριστῷ μὴ παύσῃ, ἱερομάρτυς πρεσβεύων ἡμῶν παθῶν σκεδάσαι ζόφωσιν.
M α
ν ώ λ η ς M ε λ ι ν ό ς
Θεολόγος
συγγραφεύς
Διευθυντής
Bιβλιοθήκης
τῆς
῾Iερᾶς Συνόδου
τῆς
᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος
E-mail:
ManolisMelinos@gmail.com
Http//:
www.manolismelinos.com΄