Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

Χάπι έντ! (καινούργιο βιβλίο).ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ.





ΓΕΡΟΝΤΑ, γιατί οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως εἶναι συνήθως κατη φεῖς καὶ σκυθρωποὶ σὰν τοὺς ὑπαλλήλους τῶν Γραφείων Τελε τῶν; – Δυστυχῶς κάποιες φορὲς ἡ ἁγία πίστη μας ἀπὸ «θρησκεία τῆς  νίκης» πάνω στὴν κόλαση γίνεται γιὰ μερικοὺς ἡ «θρησκεία τῆς κολάσεως.»

Ἀντὶ τῆς χαρᾶς τῆς Μεταμορφώσεως, ἀντὶ τοῦ θαβωρίου Φωτὸς καὶ τοῦ «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι», ἀντὶ τοῦ ἀναστάσιμου «χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε», ἐμεῖς τηροῦμε τὴν καθολικὴ κατήφεια καὶ τὴν νευρωτικὴ ἔνοχο συνείδηση, ποὺ φέρει τὴν ἀρρωστημένη, ἰσόβια αὐτο τιμωρία. Ἔχει κάτι ἡ ἀνθρώπινη φύση μέσα της, ποὺ τῆς ἀρέσει νὰ ἐξιλεώνεται μὲ τὴν μιζέρια καὶ τὴν δυστυχία της, γι’ αὐτὸ καί, ἂν κάποτε ἀνατείλει γιὰ λίγο χαρωπὸ φῶς μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα τῆς ψυχῆς μας, τὸ προσλαμβάνουμε αὐτὸ ὡς γεγονὸς μὴ φυσιολογικὸ καὶ ἐπικίνδυνο.


Ὅταν ἔχουμε χαρά, αἰσθανόμαστε ἔξω ἀπὸ τὰ νερά μας, λὲς καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε γιὰ τὴν κόλαση καὶ ὄχι γιὰ τὴν εὐτυχία!

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ - ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ.




ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ - ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ


Ακούγοντας το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα (Α' Κορ. 4,9-16), το μυαλό μου πήγε σ' ένα τραγούδι της Μαρινέλλας: "Για σένανε μπορώ να βγω να ζητιανέψω, κάθε ντροπή ν' αντέξω, για σένανε μπορώ....να βγω γυμνή στους δρόμους...". Το τραγούδι αυτό περιγράφει πόσο μπορεί κάποιος να υπερβεί το εγώ του, να ευτελίσει τον εαυτό του, για χάρη του έρωτα που ζει προς κάποιο πρόσωπο.
Αυτόν τον έρωτα περιγράφει ο απ. Παύλος στην συγκεκριμένη περικοπή. Για τον έρωτά μας προς τον Χριστό, λέει ο Παύλος, ο Θεός μας ανέδειξε ως των τελευταίων των ανθρώπων, σαν καταδίκους που πρόκειται να θανατωθούν. Γίναμε θέαμα σε όλο το κόσμο, για να γελά ο κόσμος μαζί μας. Αυτός ο έρωτας για τον Χριστό, μας έκανε να μας θεωρούν οι άνθρωποι ανόητους. Θεωρούμαστε από τους ανθρώπους αδύναμοι, λόγω ότι καταδιωκόμεθα ανήμποροι να αντιδράσουμε.  Πεινάμε και διψάμε και δεν έχουμε ρούχα να προφυλαχτούμε από το κρύο, αφού όλα τα πλούτη τα αρνηθήκαμε χάρη αυτού του έρωτα.



Μας κτυπούν, μας κακομεταχειρίζονται και δεν μπορούμε να σταθούμε πουθενά, αφού μας διώκουν από παντού. Μη νομίζετε ότι δυσανασχετούμε για όλα αυτά, αλλά την ώρα που μας βρίζουν και μας περιγελούν, εμείς προσευχόμαστε με αγάπη για αυτούς. Όταν μας καταδιώκουν δείχνουμε ανοχή προς τους διώκτες μας και δεν καταφεύγουμε σε διαμαρτυρίες και ύβρεις. Όταν μας συκοφαντούν, λέγοντας ψευδή πράγματα για εμάς, εμείς απαντάμε με καλά λόγια γι' αυτούς. Έχουμε γίνει σαν τα σκουπίδια των ανθρώπων και σαν τα παλιόνερα που τα πετούν στους υπονόμους. Και γιατί όλα αυτά; Γιατί είμαστε ερωτευμένοι με τον Χριστό. Αυτός ο έρωτας μας κάνει δυνατούς για να αντέχουμε σε όλες τις κακουχίες και μας αλλοιώνει την καρδιά ώστε να αγαπάμε αυτούς που μας κατηγορούν και μας διώκουν. Ο έρωτας για τον Χριστό.


Όποιος νομίζει ότι ο Χριστός είναι ο ιδρυτής μια θρησκείας, πλανάται και θα οδηγηθεί στην αθεΐα ή στον φανατισμό. Ο Χριστός είναι το όντως αγαθό. Δεν συμβολίζει το αγαθό, αλλά είναι το οντολογικό αγαθό. Αγαθό πέραν του Χριστού δεν υπάρχει. Ο Χριστός είναι "Ο ωραίος κάλλει παρά πάντα βροτούς..." όπως ψάλλει η Εκκλησία μας τη νύχτα της Μ. Παρασκευής. Είναι ότι το ωραιότερο είδαν μάτια ανθρώπου.
Αυτός ο έρωτας για τον Χριστό,  το όντως αγαθό, είναι το ζητούμενο στη ζωή του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος ερωτευθεί το αγαθό ελευθερώνεται από κάθε εμπαθή δέσμευση προς πράγματα και ανθρώπους και μετέχοντας στο αγαθό, στον Χριστό, γίνεται και αυτός αγαθός.


π. Παναγιώτης Βαρδουνιώτης

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020

Ὁ νέος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας Καλλίνικος Μητροπολίτης Ἐδέσσης ὁ θαυματουργός Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Φραγκάκη, Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας





Ὁ νέος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας
Καλλίνικος Μητροπολίτης Ἐδέσσης ὁ θαυματουργός
Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Φραγκάκη, Ἱεροκήρυκος
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας

Πρό λίγων μερν καί συγκεκριμένα στίς 23 ουνίου, ντάχθηκε μέ Συνοδική Πράξη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό ρθόδοξο ορτολόγιο Μητροπολίτης δέσσης Καλλίνικος. Δέν γράφω «γιοκατατάχθηκε» γιατί ατό γινε πό τόν διο Τον γωνοθέτη καί δικαιοκρίτη Χριστό, ταν παρέλαβε τήν γνή καί λαμπικαρισμένη πό τήν σκηση καί τόν πόνο ψυχή του καί τήν νέταξε σέ περίοπτη θέση μέσα στούς πάμφωτους κόλπους τς Βασιλείας Του! Τώρα, τό γεγονός κείνης τς γιοκατατάξεώς του πό τόν διο τόν Κύριο, πού ασθητοποιήθηκε πό τό 1984 πού κοιμήθη σιακς μέχρι καί σήμερα διά πλειάδος θαυμαστν σημείων, ρθε νά πικυρώσει μέ πράξη πισήμου ναγνωρίσεως ποιμένουσα κκλησία.
Τόν γιο ατό τόν γάπησα πολύ. Τόν θεωρφρουρό καί προστάτη μου. Σάν νά τόν ζησα καί τόν ασθάνθηκα πολλάκις νά εσέρχεται στή συχνότητα τς ζως μου, διότι ντονα τόν πικαλομαι, διαίτερα ταν χω «κκλησιαστικούς» πειρασμούς… Πόσα δέν κουσα διά στόματος τν προκρίτων ρχιερέων τς καθ’ λλάδα κκλησίας Ναυπάκτου εροθέου καί δέσσης ωήλ πού εναι πνευματικά του ναστήματα! γονιμότητα τς ποιμαντικς του παραγωγς, ἡ ἔμπνευση πού χορηγοσε ἡ ἐξαγιασμένη προσωπικότητά του καί τό λο ορανόμηκες πνευματικό του διαμέτρημα διαφαίνεται καί π’ ατό τό γεγονός τι δηλαδή οδύο ατοί πιφανέστεροι ς πρός τό γιοπατερικό θος καί τή θεολογική συγκρότηση ρχιερες τς κκλησίας τς λλάδος εναι μεσα πνευματικά του κβλαστήματα!
Καί οι Μητροπολίτες Παροναξίας καί ρτης φέρουν τό νομα «Καλλίνικος» πρός τιμήν του, φοῦ ὁ μέγας πλανής διδάσκαλος τς ρθοδοξίας γέρων πιφάνιος Θεοδωρόπουλος πνευματικός πατέρας τοΜητροπολίτου Παροναξίας ταν πιστήθιος φίλος τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου, δέ μακαριστός Μητροπολίτης ργολίδος άκωβος Παχής, Γέροντας τοσυμφοιτητομου Μητροπολίτου ρτης, ταν πίσης κλεκτός φίλος καί δελφός τοῦ ἤδη πισήμως ναγνωρισμένου γίου. Είναι εν προκειμένω αξιομνημόνευτο το γεγονός ότι ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης ργολίδος άκωβος ξελέγη χωρίς νά τό περιμένει, να χρόνο μετά τήν κδημία τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου. Εχε μάλιστα ντονο προβληματισμό, πς συνέβη ατό τό παραδοξότατο γι’ ατόν γεγονός, φοῦ ἦταν νέκαθεν μακριά πό κάθε φιλόδοξη στοχοθεσία καί κλογικό παρασκήνιο….
Στήν πορία του ατή εχε θαυμαστή ποκάλυψη τι τόν πέλεξε ὁ Ἅγιος Καλλίνικος μέ τίς πρεσβείες του πό τόν ορανό, πειδή δέν μπόρεσε νθρωπίνως νά πιτύχει τήν προαγωγή του σο ζοσε καί ταν μέλος τς εραρχίας, καθώς πικρατοσαν τότε λλες διαδικασίες καί λλα κριτήρια… Μάλιστα τήν παραμονή τς γιοκατατάξεώς του, 23 ουνίου τ.ε, μφανίστηκαν λαμπροφορεμένοι καί ερουργοντες μφότεροι οἱ Ἰεράρχες (δέσσης καί ργολίδος) στόν πνο τονν Μητροπολίτου ρτης καί με θαυμαστό τρόπο προανήγγειλαν τρόπον τινα, τό γεγονός τς γιοκατατάξεως τοΚαλλινίκου, πού χωρίς κανείς νά τό περιμένει, γινε κείνη τήν μέρα! Εχα τήν ελογία νά τό πληροφορηθῶ ἀμέσως, ἀφοῦ μοῦ τηλεφώνησε ὁ Συνοδικός Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου τόν ὁποῖο καί εὐγνωμονῶ. Ἀπό τήν ἔνθεη ἀρχιερατική πολιτεία τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου ξεχώρισα:
·         τήν κρυστάλλινη βιοτή του
·         τήν ἀκούσια ἐκλογή του καί τήν «βίᾳ καί ὠθισμῷ» ἐπιστράτευσή του στήν ἐπίπονη προφυλακή τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος
·         τήν ἀποστροφή του σέ κάθε ἀγοραία συναλλαγή, φατριαστική δοσοληψία καί ταπεινά συμφέροντα
·         τό διαρκῶς ἄδειο πορτοφόλι
·         τήν ἐξάρτησή του μόνο ἀπό τόν οὐρανό καί τήν ἄρνησή του σέ κάθε πολιτική προσκόλληση καί δημοσιογραφική συναλληλία
·         τήν παροιμιώδη ἀνεξικακία του
·         τό περίσσευμα τῆς πυριφλεγοῦς ἀγάπης πού ἔτρεφε πρός τόν Σωτήρα Χριστό
·         τήν ἀποστήθιση τῆς Καινῆς Διαθήκης
·         τήν σύννοια, τήν καρδιακή πληρότητα, τήν ἐκφραστική γλυκύτητα, τήν κατανύσσουσα ἱλαρότητα, τήν πνευματική φωτογένεια, τήν ἀνεπιτήδευτη σεμνότητα, τήν ἐσωτερική ἀταραξία
·         Τήν Χριστοκεντρικότητα κάθε προσωπικῆς καί ποιμαντικῆς ἐνέργειάς του
·         Τήν ἰσόβια χαρισματική καί παραγωγική μνήμη θανάτου καί τήν πρό ὀφθαλμῶν του διαρκῆ ἐστίαση τοῦ ἀδέκαστου κριτηρίου
·         Τήν ἀπαράμιλλη ἁπλότητα καί τήν ὑπέρμετρη ἀσκητική βιοτή
·         Τό χαριέστατο τοῦ χαρακτῆρος του καί τό διαρκῶς ἐκλεπτυσμένο καί διδακτικό χιοῦμορ του
·         Τήν ἐπικοινωνιακή του ἀμεσότητα
·         Τόν διακαή ἱεροκηρυκτικό του ζῆλο
·         Τήν ἀθέατη ἐλεημοσύνη μέχρι ἀκτημοσύνης
·         Τήν συνεχή αὐτομεψία του δεῖγμα ἀληθοῦς ταπεινοφροσύνης
·         Τό ἀφατρίαστο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους του
·         Τήν κενωτική πρός πάντες ἀγάπη του
·         Τήν ἀσίγαστη ποιμαντική του μέριμνα γιά τό πλήρωμα τῆς ἐπαρχίας του
·         Τήν ἀνυπόστολη προσήλωσή του στήν ὀρθοδοξία τῆς πίστεως καί τήν ἐμετική του ἀποστροφή στίς δαιμονικές παραχαράξεις τῶν κάθε εἴδους αἰρετικῶν καί εἰδικά τῶν παπικῶν ἀπό τούς ὁποίους ὑπέφερε μεγάλο τμῆμα τῆς ἐπαρχίας του (Γιαννιτσά)
·         Τήν γνώση τοῦ γράμματος καί τήν ἐφαρμογή τοῦ πνεύματος τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως
·         Τήν λήθη τοῦ ἐαυτοῦ του καί τήν μνήμη τῶν ψυχῶν πού διακρατοῦσε στούς ὤμους τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης του
·         Τήν ψυχική δοκιμασία πού περνοῦσε μπροστά σέ κάθε ἐπικείμενη χειροτονία. Ἔκανε «ἐξωνυχιστικό» ἔλεγχο προκειμένου νά μεταδώσει τό χάρισα τῆς Ἱερωσύνης καί πάλιν ἔτρεμε...
·         Τόν σύνδεσμό του μέ ἄλλους πνευματοφόρους Ἀρχιερεῖς ὅπως τούς τρισμακάριους Μητροπολίτες Κονίτσης Σεβαστιανό, Παραμυθίας Παῦλο, Ὕδρας Ἱερόθεο, Κερκύρας Πολύκαρπο, Χίου Χρυσόστομο Γιαλούρη κ.ἄ. 
Ἦταν συγκάθεδρος στά φοιτητικά ἔδρανα καί διά βίου ὁμόσκηνος στά καρδιακά διαμερίσματα, μέ τόν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο τόν ἀπό Γορτύνης καί Ἀρκαδίας.Ἦταν ἀκόμη ὁ ἐκλεκτός ἐπίσκοπος τῶν συγχρόνων Ὁσίων Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου καί Σωφρονίου τοῦ ἐν Ἔσσεξ, τῶν Μοναστηρίων τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας καί τόσων ἄλλων. Τά θαύματά του πολλά καί τρανταχτά. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς του πολύ πιό ἀναγκαία σήμερα, προκειμένου νά φωτίσει τούς σκοτεινούς ἀτραπούς πολλῶν συγχρόνων κοινωνικῶν ἀλλά καί ἐκκλησιαστικῶν δολιχοδρομίσεων…
Ἡ σωστική πρεσβεία του, ἡ ζείδωρη εὐχή του ἀναγκαία γιά ὅλους μας. Ἐν-Χριστωμένε Ἐπίσκοπε, ἐμπνευσμένε μιμητά καί βιωματικέ κάτοχε τοῦ Ἀρχιποίμενος, ἀδαμάντινο σκεῦος τοῦ πλούτου καί τῶν χαρισμάτων τῆς Θεότητος, μή διαλείπεις πρεσβεύειν ὑπέρ ἡμῶν!
ΑΜΗΝ

Ἐπισυνάπτω ποίημα πού εἶχα ἀφιερώσει στόν νέο αὐτό Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας καί δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου στό τεῦχος 123 Ἰούλιος – Αὔγουστος 2006.

Στόν Ἐδέσσης Καλλίνικο (+1984)
«Άγιε Δεσπότη τρισμακάριστε,
της αποστολικής πτωχείας Θιασώτη,
της ευαγγελικής διδασκαλίας η ενσάρκωσις,
και της αγγελικής σεμνότητος επόπτη.

Φρύγανα και σκια τα υλικά θεώρησες,
και το καθημαγμένο Αρχέτυπό σου επιζητούσες,
τις υπερούσιες επιφορές της χάριτος του πλάστη σου,
που μυστικά βαθειά στο είναι σου εζούσες.

Δαυιτική κινύρα η προσευχή σου επτάχορδη,
σ’ αυχμώσα έρημο δροσιστικοί κρουνοί τα δάκρυά σου,
πολέμησες σε μέτωπα σκληρά με σύνεσι,
και επένδυσες σ’ έργα ζωής την αγωνία της καρδιάς σου.

Εμείς σωματικά δε σε γνωρίσαμε.
Σ’ ακούσαμε δια στόματος του τέκνου σου Ιεροθέου.
Κι όμως από τις ζωοδότρες εκδιπλώσεις ετραφήκαμε,
του θαυμαστού σου όντως βίου του ενθέου.

Τώρα η ψυχή σου γοργοφτέρουγη,
μέσ’ στης Τριάδος τις μαρμαρυγές λουσμένη,
τα ιοβόλα δήγματα των πληγωμένων προσμετρά,
και την αποσταμένη υπομονή τους τη θεριεύει.

Η νοερά μορφή σου αστραφτερή ηλιοπερίχυτη,
κι’ από της αδικίας τις ουλές απαλλαγμένη,
στα θεωρία της αιωνιότητος οπτάνεται,
και τον Αχειροποίητο Ναό περιπολεύει.

Μέσ’ στη σκια του Ξύλου της Ζωής αγάλλεσαι,
«ομού συν Σεβαστιανώ τω αδελφώ σου,
και τω Επιφανίω τω θεόφρονι,
και Παϊσίω μοναχώ τω εκλεκτώ σου».

Εκεί στην άφθιτη τη δόξα τ’ ουρανού,
όπου οι φωτοειδείς επαναπαύονται υπάρξεις,
στην αναστάσιμη παστάδα του Χριστού,
με τις πρεσβείες σου μια μέρα να μ’ εντάξεις».