Σάββατο 31 Ιουλίου 2021
Για την αγάπη.
«Όλα είναι φευγαλέα! Φροντίστε την ψυχή σας, εξομολογηθείτε, μοιραστείτε, ζήστε μια καθαρή ζωή, κάντε ελεημοσύνη, κάντε ό, τι μπορείτε και ζήστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, γιατι η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ! »
Π. Κλεόπα Ηλία
Σήμερα λοιπόν θα σας πω μια ιστορία... Πέρα για πέρα αληθινή!
Σήμερα λοιπόν θα σας πω μια ιστορία...
Πέρα για πέρα αληθινή!
Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως εγώ πιστεύω στον Κύριο και Χριστό μου αλλά και η οικογένεια μου σέβεται και αγαπά περισσότερο που την Παναγία!
Έτσι θα σας διηγηθώ μια ιστορία με την Παναγία μας!
Η ιστορία αυτή αφορά κυρίως την μαμά μου.
Πριν ακριβώς 10 χρόνια η μικρή μου αδελφή είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα τροχαίο.
Οδηγός ο πατέρας μου...
Χτύπησαν και οι δύο αλλά η αδελφή μου χτύπησε στο κεφάλι (βαριές κρανίο εγκεφαλικές κακώσεις)με αποτέλεσμα το παιδί να είναι σε κόμμα πάρα πολύ καιρό .οι γιατροί αρχικά δεν μας έδιναν καμία ελπίδα.
Στην οικογένεια μου είμαστε 4 παιδιά και παρά το ότι είμαστε και οι 4 διαφορετική είμαστε πολύ δεμένοι.
Ζούσαμε έναν εφιάλτη.
Μέρα με την μέρα βλέπαμε την αδελφή μας να χάνετε.
Οι γονείς μου μέσα στην απόγνωση , το παιδί στην εντατική και η μόνη ελπίδα για σωτηρία η προσευχή.
Ένα μεσημέρι εκλεγα τόσο πολύ και παρακαλούσα τον Θεό να πάρει εμένα και να αφήσει την αδελφή μου να ζήση.
Εκλεγα με αναφυλητα...
Και ξαφνικά ένιωσα σαν κάποιος να με πιάνει από τον ώμο για κάποια δευτερόλεπτα και αμέσως έφυγε από πάνω μου το βάρος και ο πόνος.
Από εκείνη την στιγμή ήξερα πως η αδελφή μου θα γίνει καλά.
Το ίδιο μεσημέρι η μητέρα μου βρισκόταν στο Θριάσιο και περιμενε το απογευματινό επισκεπτήριο στο οποίο θα πήγαινα και εγώ.
Όταν έφτασα εκεί είδα πρώτη φορά την μητέρα μου μετά από αρκετές μέρες να χαμογελάει λίγο.
Την ρώτησα αν είχαμε κάποιο ευχάριστο νέο.
Και μου είπε :
"Συνέβη κάτι περίεργο .
Βγαίνοντας από το μεσημεριανό επισκεπτήριο και περιμένοντας το απογευματινό πήγα στην εκκλησία του νοσοκομείου άναψα κεράκι και προσευχομουν κλαίγοντας στην Παναγία να μην μου πάρει το παιδί μου.
Βγήκα από την εκκλησία έκατσα σε ένα παγκάκι και σαν να με πήρε για λίγο ο ύπνος.
Δεν ξέρω αν όντως με πήρε ο ύπνος ή είδα ένα όραμα.
Είδα μια γυναίκα ντυμένη στα μπλε με μια μπλε μεταξωτή μαντήλα να βγαίνει από την εκκλησία να έρχεται κοντά μου και να μου λέει πως το παιδί σου θα σωθεί και πως όλα θα πάνε καλά"
Όταν το άκουσα ανατριχιασα...
Όπως της είπε η Παναγία μας έτσι και έγινε.
Το παιδί ταλαιπωρήθηκε πολύ.
Πολλά χειρουργια στο κεφάλι και στο χέρι αλλά με την βοήθεια της Παναγίας τον μικρό μου είναι καλά υγιέστατη και παρά τις προβλέψεις των γιατρών ζωντανή.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι γιατροί ακόμα και τώρα την φωνάζουν παιδί θαύμα.
Αργότερα ψάχνοντας η μαμά μου έμαθε πως η Παναγία που την εμφανίστηκε ήταν η Φανερωμένη .
Έτσι όταν το παιδί έγινε τελείως καλά την πήρε η μαμά μου και την πήγε να την προσκυνήσει!
Η προσευχή λυγίζει κυπαρίσσια;
Η προσευχή λυγίζει κυπαρίσσια;
Κι αν με ρωτήσεις: "όντως λύγισε, εν υποκλήσει, το κυπαρίσσι μπροστά στη θερμή προσευχή της οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου;" Θα σου απαντήσω: "Ναι! Όχι γιατί το είδα με τα μάτια μου. Απλά γιατί είδα ότι με την προσευχή ανθίζει η πίστη σε τόπο που δεν είχε χαραχτεί ούτε κατά τύχη Σταυρός στο χώμα. Είδα ναοί να χτίζονται εκεί που πριν δεν υπήρχε τίποτα. Είδα κόσμο να κινητοποιείται για τον μακρινό αδελφό του, ο οποίος τώρα κάνει τα πρώτα βήματα στην αληθινή πίστη, αφήνοντας πίσω πατρογονικές παραδόσεις αιώνων. Είδα σ' ένα χρόνο, από εκεί που δεν ήξερε κανείς να κάνει το Σταυρό του και νόμιζαν ότι η Θεία Ευχαριστία είναι ένα κοινό συσσίτιο, κατά το οποίο κάποιοι περιμένουν στη σειρά να φάνε κάτι, να γεμίζουν τώρα το Ναό και να δέχονται με δίψα την Κατήχηση. Είδα λοιπόν πράγματα πιο δύσκολα από την υπόκλιση του κυπαρισσιού να συμβαίνουν και να λαμβάνουν σάρκα και οστά με μόνο χάρτη στη ζωή την προσευχή. Επομένως ναι! Είμαι βέβαιος για κάθε θαύμα.
Φωτογραφίες από τα Θυρανοίξια του Ιερού Ναού Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στο Χωριό Ampany της Νοτίου Μαδαγασκάρης.
Γέρων Προκόπιος
Γέρων Προκόπιος
Ήρθε μια ευλαβής γυναίκα στο γέροντα
πού πολύ τον αγαπούσε και του λέει...
"Γέροντα μου σαγαπαω παρά πολύ!"
Και ο προσευχόμενος γέροντας...που είχε εμπνεύσει στην ψυχή αυτη την αγάπη...
(Η ψυχη βιωνει ποιος την αγαπα και νοιάζεται)
Της είπε...με χαμηλό τόνο...
"Και γω εσενα πιο πολύ παιδάκι μου"
Κωνσταντίνος Συμπουρας
Γέρων Σάββας Αχιλλέως.
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί σας παραθέτουμε τὴν ἁγιογραφία τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἠμων Σάββα Ἀχιλλέως του δαιμονοδιώκτη, τὴν ὁποία ἁγιογράφησε ἡ κ. Μαρία Τζαβάρα. Ἡ ἁγιογραφία αὐτὴ φτιάχτηκε μετὰ τὸ θαῦμα τῆς ἐμφάνισης τοῦ Ἁγίου Πατρός, σὲ ἕνα ἀδελφό μας, τοῦ ὁποίου ὑπόδειξε ὅτι θέλει νὰ τὸν ἁγιογραφήσουν ὅπως τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνας ἡ ὁποία κρατάει τὸν διάβολο ἀπὸ τὰ κέρατα.
Ἀγαπητοί μου εἶναι μεγάλη εὐλογία νὰ ἔχουμε τὸν Ἅγιο αὐτὸ Πατέρα στὴ χορεία τῶν σύγχρονων ἁγίων σήμερα, καθὼς θὰ πρεσβεύει γιὰ ὅλους μας, ἐνώπιόν του Θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς βοηθᾶ σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς σὲ μία ἐποχὴ ὅπου βαλλόμαστε πανταχόθεν ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις τοῦ σκότους «Εφ. 6,12 ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.»
Κρυφός Άγιος από Άγιον Όρος έφη :
Κρυφός Άγιος από Άγιον Όρος έφη :
Οι Ιερείς θα σωθούν η διαβάζοντας την Άγία Γραφή η από τη μνημόνευση πολλών ονομάτων.
Ξέρετε γιατί ; Διότι με τη μνημόνευση ο Κύριος βρίσκει αιτία και αφορμή να ελεεί τις ψυχές.Άλλο που δεν θέλει !
Έδω στο Βόλο υπάρχει ιερέας που μνημονεύει 7.500 ονόματα.
Δι΄ευχών.
Είπε γέρων για την ανησυχία...
«Η ανησυχία είναι μια αδυναμία από την οποία πολύ λίγοι από εμάς είμαστε εντελώς ελεύθεροι. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση απέναντι σε αυτόν τον πιο ύπουλο εχθρό της ειρήνης της ψυχής μας. Αντί 'αυτού, ας ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στον Θεό και Τον ευχαριστούμε εκ των προτέρων για ό, τι επιλέξει να μας στείλει.
Γ. Γαβριήλ & Π. Χερουβείμ Ραβδούχος. Αναφέρει γέροντας.
Βρίσκομαι στο Άγιον Όρος από 18 ετών.
Είμαι 40 χρόνια Αγιορείτης Μοναχός.
Ξεκίνησα από την Ιερά Μονή Φιλοθεου.
Μοναχό με έκανε ο Μακαριστός Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα.
Τωρα ειμαι Γεροντας με συνοδεια σε κελλι Του Αγιου Ορους.
Γνωρίζω όλους τους Αγιορειτες Μοναχούς και πολλούς ακόμη Πατέρες εκτός Αγίου Όρους.
Όμως ΚΑΝΈΝΑΣ δεν συγκρίνετε με τον Πατήρ Χερουβείμ Ραβδούχος
Γνήσιος αυθεντικός ανθρωπινος απλός χαρισματικός.
Λίρα εκατό όπως πολλοί λένε.
Ειχα την ευλογία σήμερα να βρίσκομαι παρών σε μια συζήτηση γιγάντων.
Γ. Γαβριήλ & Π. Χερουβείμ Ραβδούχος.
Εμαθα και διδάχθηκα από τον αλληλοσεβασμο, την εκτίμηση τους εύστοχους λόγους που αντάλλαξαν.
Μόνο ένας Σοφός μπορεί να αναγνωρίσει έναν Σοφό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μένουν μόνο στην επιφάνεια, και είναι πολύ σπάνιο να συναντήσεις ανθρώπους Πνευματικούς με βάθος και ουσία.
Ευχαριστώ Τον Θεό για την σημερινή ευλογία.
Εύχομαι έστω και μια φορά στην ζωή σας να συναντήσετε έναν τέτοιο γίγαντα Πνευματικό, στρατιώτη Του Χριστού.
Την ευχή τους να έχουμε...
ΟΥΡΑΝΟΣ: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΟΥΡΑΝΟΣ: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
«Κάθε μέρα θα ζητάς από τον Χριστό: “Κύριε, βάλε με ανάμεσα στους δικαίους. Βάλε με στον Παράδεισο. Φέρε με κοντά Σου”. Θα ζητάς κάθε μέρα τον Χριστό και Εκείνος ξέρει τί θα κάνει.«
»Ο Ουρανός είναι η κατοικία του ανθρώπου. Και είναι εκεί μέσα εκατομμυρίων ψυχές, όπως είμαστε κι εμείς. Πώς πήγανε στον Παράδεισο τα εκατομμύρια των Αγίων, που τώρα χαίρονται και αγάλλονται και δεν έχουν κανένα πράγμα να τους ενοχλεί; Αλλά εδώ κατάλαβαν τον στόχο της ζωής και βάδισαν σωστά: με καλωσύνη, με αγάπη, με πίστη, με ειλικρίνεια, με δικαιοσύνη, με φιλανθρωπία.«
»Εφτά πατώματα έχει ο Παράδεισος. Εκεί έχει ηρεμία και γαλήνη, δεν υπάρχουν πάθη και ζήλιες. Για ν’ ανεβεί πιο πάνω πάτωμα η ψυχή, βοηθούν τα Μνημόσυνα και οι Λειτουργίες των ζώντων. Και εκεί είναι ένα φοβερό φως, που το βλέπουν όλοι, το φως του Πατέρα, το οποίο είναι η χαρά και η τροφή τους. Όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι, τόσο πιο πολύ το χαίρεσαι: είναι ακτίνες φωτός του Πατέρα Θεού. Δεν υπάρχει εκεί ζήλια, κακία, μίσος· δεν ζηλεύουν αυτοί που είναι στο 7ο επίπεδο, το πιο χαμηλό, αυτούς που είναι πιο ψηλά, στο πρώτο ή στο δεύτερο. Απλώς, αυτοί που είναι πιο πάνω μπορούν να κατεβαίνουν και σ’ εκείνους που είναι πιο κάτω.«
»Έχω πάει εκεί. Ξέρεις τι ωραία που είναι; Θα δεις μικρά παιδιά που γίνανε άγιοι, θα δεις μεγάλους ή γέροντες, και όλοι χαίρονται μες την πρασινάδα, στα λουλούδια. Τι ωραία που είναι δεν φαντάζεσαι! Στον Ουρανό μπαίνεις μέσα κι απολαμβάνεις την αιώνιο ζωή. Εκεί έχεις την πλήρη ανάπαυση της ψυχής. Δεν έχει κανένα πράγμα να σε παρενοχλήσει. Είναι η δικαιοσύνη του Θεού και όλοι σου δείχνουν την αγάπη τους. Δεν υπάρχει μίσος εκεί πέρα, δεν είναι ο Παράδεισος τόπος μίσους για κανέναν. Είναι η Αγάπη!...«
»Κοίταξε εδώ· τον Παράδεισο δεν τον κερδίζεις εσύ. Ο Παράδεισος δίνεται δωρεάν. Αλλά χρειάζεται κι από εμάς λίγο φιλότιμο αγώνα. Είναι δύσκολο να μπεις, γιατί πρέπει να προσέχεις από την κακία, την πονηρία, το ψέμα, την αδικία, το μίσος. Μη μισήσεις άνθρωπο, γιατί δεν μπαίνεις –τέρμα η υπόθεση! Καλύτερα να σε μισούν και να σε αδικούν, παρά να μισείς εσύ. Εσύ θα μπεις, άμα σε μισούν οι άλλοι και δεν αδικήσεις άνθρωπο και δεν πεις και ψέμα –είσαι μέσα στον Παράδεισο! Οι άλλοι, άμα σε κατηγορούνε και δεν διορθώνονται, αυτοί θα πάνε ανάλογα. Καταλάβατε πώς έχουν τα πράγματα; Δεν έχει εκεί αυτά που γίνονται εδώ· τα παζάρια, να κρατώ κανένα εκατομμύριο στην τσέπη, “Να, Κύριε, πάρε ένα εκατομμύριο και βάλε με στον Παράδεισο!”».
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ
(1912–2006)
[ Διαβάστε τη συνέχεια του εκπληκτικού κειμένου από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»·
http://toeilhtarion.blogspot.com/2015/07/blog-post_29.html. ]
Άγιος Λουκάς Κριμαίας 1961-2021 60 χρόνια από την κοίμηση του.
Όσο πληθαίνουν οι καλές πράξεις, τόσο πιό βαθειά ριζώνεται η έξη μας γι' αυτές. Στο τέλος, τα έργα της αγάπης γίνονται η φύση μας και φωτίζουν όλο το είναι μας!
Άγιος Λουκάς Κριμαίας
1961-2021
60 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Λουκά.
Όση ώρα είναι αναμμένα τα καντήλια, αυτά φωνάζουν ελέησον, ελέησον, ελέησον...
Όση ώρα είναι αναμμένα τα καντήλια, αυτά φωνάζουν ελέησον, ελέησον, ελέησον... τον άνθρωπο, που άναψε το καντήλι, προς το Θεό. Αυτό το ξέρει ο διάβολος γι΄αυτό και βάζει λογισμούς λέγοντας, ότι υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς από το καντήλι. Στο καντήλι βάζουμε πάντοτε το καλύτερο λάδι.
Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Οἱ αγιασμένοι τόποι έχουν μεγάλη αξία, αφού είναι διαποτισμένοι από τη χάρη του Θεού.
Ο Γέροντας έλεγε χαρακτηριστικά:
«Μπαίνω για παράδειγμα μέσα σ᾿ ένα άγιο σπήλαιο, όπως το σπήλαιο του Αγίου Ακακίου ή του Αγίου Νείλου στο Άγιον Όρος η στο σπήλαιο της Αποκαλύψεως και δεν προλαβαίνω ν᾿ αρχίσω να προσεύχομαι κι αμέσως ὁ αγιασμένος χώρος με ανεβάζει στα ύψη».
«Πολλές φορές παλαιότερα, αλλά και τώρα, “πετάω” στο Άγιον Όρος πάνω απ᾿ τον Άθωνα και προσεύχομαι μαζί με τούς Αγιορείτες πατέρες. Αισθάνομαι πολύ τη χάρη των ασκητών και τα θυμιάματα πού ευωδιάζουν, καθώς ανεβαίνουν στον ουρανό. Σύννεφα γύρω απ᾿ τον Άθωνα τα μοσχολίβανα!
Αυτά τα μέρη άλλοτε τα βάδιζαν άγιοι με μεγάλη αφοσίωση και προσευχή στον Θεό. Και οι πέτρες, και αυτές έχουν εμποτισθεί με τη χάρη του Θεού, πού προσείλκυαν οι άγιοι στον εαυτό τους. Αυτά τα πρόσωπα εκεί ήταν Άγγελοι του Θεού σταλμένοι εδώ στη γη. Έζησαν ζωή αγγελική. Έζησαν με έρωτα προς τον Θεό, με αγάπη, με αφοσίωση.
Καθώς ξυπνάω τη νύχτα εδώ στο μοναστήρι, “βλέπω” το Άγιον Όρος να έχει πλημμυρίσει απ᾿ τη χάρη εξαιτίας των εωθινών προσευχών των πατέρων. Μόλις χτυπάει το τάλαντο, τρέχουνε ν᾿ ακούσουνε “Εξεγερθέντες του ύπνου” κι αρχίζουνε με λαχτάρα, με αγάπη, με χαρά τις προσευχές. Τί να σάς πω! Ανοίγει ο Παράδεισος!»
Από το Βιβλίο:
«Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης Η αγιότητα στον 21ο αιώνα»
Σωστική παρέμβαση του Αγίου Πορφυρίου στη ζωή ενός νέου
«Ο Γεώργιος ήταν ένας νέος από πολύ πλούσια οικογένεια των Αθηνών, ο οποίος από πολύ μικρός επισκεπτόταν μαζί με την ευλαβέστατη μητέρα του, και κατά τακτά διαστήματα, τον Άγιο Πορφύριο στο ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως. Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου γνωρίστηκε μέ μία κοπέλα, την οποία ερωτεύτηκε. Είχε μάλιστα αποφασίσει να την παντρευτεί, κάτι για το οποίο ἡ μητέρα του είχε σοβαρές επιφυλάξεις, αφού με το μητρικό της ένστικτο και τη χάρη του Θεού διαισθανόταν ότι ἡ κοπέλα αυτή δεν ήταν κατάλληλη για τον γιό της.
Αποφάσισε λοιπόν και πήγε στον Άγιο Πορφύριο, στον οποίο και εμπιστεύτηκε τις ανησυχίες της σχετικά με τον γιό της. Τότε ὁ όσιος Γέροντας προσκάλεσε τον Γεώργιο να τον επισκεφθεί για να συνομιλήσουν. Ὁ νέος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Αγίου, πλην όμως, από αμέλεια καθυστερούσε να πραγματοποιήσει την επίσκεψη. Πέρασε λίγος καιρός ώσπου σε ένα ταξίδι αναψυχής πού έκανε μαζί με την κοπέλα του στο Παρίσι, αποφάσισε να της κάνει επίσημη πρόταση γάμου. Ὁ Θεός όμως τον φώτισε και σκέφθηκε πρώτα να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Άγιο Πορφύριο, προκειμένου να του ανακοινώσει την απόφαση του για τον γάμο του και να πάρει την ευχή του. Κατέβηκε λοιπόν στον χώρο υποδοχής του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου όπου διέμεναν και συνδέθηκε τηλεφωνικά με τον όσιο Γέροντα. Ὁ Γέροντας απάντησε στο τηλέφωνο, χαιρετώντας τον Γεώργιο, πλην όμως, ξαφνικά “έπεσε” ἡ γραμμή, προτού ὁ νέος να προλάβει να μιλήσει στον Γέροντα για την υπόθεσή του. Ακολούθησαν επίμονες και αλλεπάλληλες προσπάθειες τηλεφωνικής επανασύνδεσης με την Αθήνα, όμως, μόνο θόρυβος ακουγόταν από την άλλη πλευρά. Ξαφνικά, κατά παράδοξο και ανεξήγητο τρόπο, μέσα από το τηλέφωνο ακούστηκε μία γυναικεία φωνή, πολύ γνώριμη στον Γεώργιο, ἡ οποία συνομιλούσε με έναν άγνωστο άνδρα. Ήταν ἡ φωνή της κοπέλας του, πού ακούστηκε να λέει τα εξής: “Όλα πάνε περίφημα! Αυτό το ζώον δεν έχει καταλάβει τίποτε! Θα του τα φάμε όλα τα λεφτά! Δεν γλιτώνει ...”. Έκπληκτος και αποσβολωμένος τότε ὁ Γεώργιος απ όσα άκουσε, σωριάστηκε σε μία πολυθρόνα. Λίγο αργότερα και αφού συνήρθε από το σοκ, ανέβηκε αποφασιστικά στο δωμάτιό τους και ανακοίνωσε στην υποψήφια σύζυγό του ότι αναχωρούν αμέσως για την Αθήνα, αποκαλύπτοντας της βέβαια ότι τα είχε μάθει όλα για την πλεκτάνη πού του είχε στήσει.
Ὁ όσιος Γέροντας, με την πολλή του αγάπη και με τον υπερφυσικό αυτό τρόπο, είχε επέμβει σωστικά στη ζωή αυτού του νέου».
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ἡ ἁγιότητα στόν 21ο αἰώνα
Όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει (Αγιος Παϊσιος)
- Γέροντα, πού οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγεις;
- Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα.
Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία.
Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα ανάποδα.
Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.
Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις «πάλι βρέχει», αρχίζει : «Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία» . Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει: «Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος ...;». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!
Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.
Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα - δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ότι προλάβω», έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά.
Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες «πώς τα πας;», «άστα, μην τα ρωτάς» , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.
Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού.
Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα».
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Δ΄,
Το Ψαλτήρι των Παρισίων, το σπάνιο εικονογραφημμημένο Ελληνικό χειρόγραφο | Χρήστος Αραμπατζής
Ο καθηγητής του ΑΠΘ Χρήστος Αραμπατζής, ένας εκ των διοργανωτών του πρώτου διεθνούς συνεδρίου, που έλαβε χώρα στη γαλλική πρωτεύουσα, σχετικά με τον κώδικα Parisinus gr. 139, μιλά για την τεράστια καλλιτεχνική αξία του μοναδικού αυτού κειμηλίου
___
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης καθορίζεται από πολλές πτυχές του Ελληνικού πολιτισμού. Είναι μάλιστα φαινόμενο ωριμότητας να παραδέχονται οι σημερινοί πολιτισμοί τις αρχαίες αξίες. Ο βυζαντινός πολιτισμός τοποθετημένος στην ανθρώπινη ιστορία έχει πολλά να χαρίσει στην πνευματική πορεία της ανθρωπότητας. Στην Γαλλία στην αρχή του Ιουλίου το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης διοργάνωσε στο Παρίσι ένα συνέδριο με τίτλο "Το Ψαλτήρι των Παρισίων". Τι είναι το Παρισινό ψαλτήρι ή ο κώδικας Parisinus gr. 139; Πρόκειται για ένα σπάνιο ελληνικό εικονογραφημένο χειρόγραφο του 10ου αιώνα, γνωστότερο ως χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτιστικής παράδοσης του Βυζαντίου κατά την περίοδο ακμής της Μακεδονικής δυναστείας. Περιλαμβάνει 14 ολοσέλιδες εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς και τεχνοτροπίας ελληνιστικής που ανατρέπουν τα στερεότυπα που έχουμε για την τέχνη του Μεσαίωνα και αποδεικνύουν πως το πνεύμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού παρέμενε ζωντανό στο Βυζάντιο.
Το Παρισινό Ψαλτήρι (Grec 139) φυλάσσεται σήμερα στην εθνική βιβλιοθήκη του Παρισιού. Το συνέδριο στην Γαλλική πρωτεύουσα ήταν ένα σημαντικό γεγονός, τόσο για την επιστημονική του σημασία, όσο και για την αναφορά του σε μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ανάμεσα στους διοργανωτές ήταν και δυο Έλληνες επιστήμονες, ο κ. Βασίλειος Κουκουσάς, Καθηγητής της Εκκλησιαστικής ιστορίας της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο κ. Χρήστος Αραμπατζής, Καθηγητής Πατρολογίας στη Θεολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Πρόεδρος της Εποπτικής Επιτροπής του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας, οι οποίοι ήταν και ομιλητές του συνεδρίου. Ο κ. Αραμπατζής μίλησε στους αναγνώστες της Ο.Α. με γνήσιο ενθουσιασμό για το Παρισινό χειρόγραφο:
«Πρόκειται για ένα χειρόγραφο από τα σπάνια που έχουν διασωθεί, το οποίο περιλαμβάνει τους ψαλμούς σχολιασμένους ή με ερμηνείες από όλη σχεδόν την προγενέστερη του 9ου αιώνα ερμηνευτική παράδοση της Βυζαντινής περιόδου. Το χειρόγραφο κατασκευάστηκε, προφανώς, μέσα στην αυτοκρατορική αυλή. Αρκετοί επιστήμονες θεωρούν ότι είναι ένα δώρο προς νεαρό αυτοκράτορα, το οποίο είναι μοναδικό στο είδος του τόσο για την θεολογική όσο και για την καλλιτεχνική του αξία, καθότι είναι εικονογραφημένο εν μέρει και περιλαμβάνει περίφημες ολοσέλιδες μικρογραφίες μακεδονικής τεχνοτροπίας. Έχουν ασχοληθεί εδώ και αρκετά χρόνια φιλόλογοι με αυτό το χειρόγραφο, αλλά είναι πρώτη φορά που διοργανώθηκε γι’ αυτό ένα διεθνές συνέδριο και παρουσιάστηκε σε ένα τόσο μεγάλο αριθμό πανεπιστημιακών δασκάλων από όλο τον κόσμο. Είδαμε το χειρόγραφο πλέον στην φυσική του μορφή και όχι απλά σε μια ηλεκτρονική απεικόνιση. Μιλήσαμε γι’ αυτό, εκπροσωπώντας το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών Σπουδών της Βενετίας, ο Πρόεδρός του Ινστιτούτου, κ. Βασίλειος Κουκουσάς και εγώ».
Για την παρουσία ορισμένων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του «Ψαλτήρα των Παρισίων» που δεν συναντάμε πουθενά αλλού στην Βυζαντινή εικονογραφία, ο κ. Αραμπατζής θα μιλήσει περιγράφοντας με σαφήνεια:
«Η θεματολογία παραμένει χριστιανική ή θα λέγαμε της παλαιοδιαθηκικής περιόδου, αλλά ο τρόπος απεικόνισης και ο τρόπος εμφάνισης όλων των δεδομένων, θυμίζει έντονα τις καλλιτεχνικές δημιουργίες των Φαγιούμ ή ακόμα και της ελληνιστικής περιόδου, δηλαδή βλέπουμε απεικονίσεις της θάλασσας ως γυναικείας μορφής, βλέπουμε απεικονίσεις του βυθού ως αντρικής μορφής, βλέπουμε πολλές φορές περιπτώσεις απεικόνισης της ερήμου ως μορφής ανθρώπινης, η οποία είναι ταλαιπωρημένη. Έχουμε δηλαδή μιαν ολόκληρη αφήγηση καλλιτεχνική, έναν τρόπο ιστόρησης που δεν συναντάται πουθενά αλλού μέσα στην βυζαντινή εικονογραφία».
Ο κ. Χρήστος Αραμπατζής περιγράφει για μας περιληπτικά τα περιεχόμενα του φορητού αυτού μνημείου:
«To Παρισινό Ψαλτήρι» (Psautier de Paris) είναι διάσημο μεταξύ των ερευνητών και των μελετητών της Βυζαντινής γραμματείας για τις δεκατέσσερις μινιατούρες πλήρους σελίδας. Εφτά μινιατούρες βρίσκονται στην κορυφή του χειρογράφου και απεικονίζουν την ζωή του Δαυίδ. Μία μινιατούρα τοποθετείται μπροστά από τον ψαλμό του Δαυίδ(ψ.50), ενώ 6 μινιατούρες τοποθετήθηκαν στο τελευταίο μέρος του χειρόγραφου και σχετίζονται με τους ύμνους της Παλαιάς Διαθήκης. Πέραν της καλλιτεχνικής του αξίας, καθώς αποκαλύπτει τις κλασικιστικές τάσεις εικονογράφησης του 9ου και 10ου αι., στο περιεχόμενό του αποτυπώνονται οι ερμηνείες των Ψαλμών διάσημων
συγγραφέων της Βυζαντινής περιόδου, τα έργα των οποίων έχουν χαθεί».
Ρωτήσαμε για την πορεία του χειρογράφου μέσα στους αιώνες και πώς κατέληξε στην Παρισινή βιβλιοθήκη και ο κ.Αραμπατζής μας πληροφόρησε:
«Το χειρόγραφο είναι καλλιτεχνικά δημιουργημένο στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 9ου και 10ου αιώνα μ.χ. και αγοράστηκε από την Κωνσταντινούπολη. Ο Διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, Κρίστιαν Φόρστελ, μίλησε στο συνέδριο για αυτή την ιστορική διαδρομή, πώς βρέθηκε δηλαδή το χειρόγραφο στην Κωνσταντινούπολη τον 16ο αιώνα. Γνωρίζουμε ότι αγοράστηκε 100 κορόνες της εποχής από την Κωνσταντινούπολη και μεταφέρθηκε στο Παρίσι περίπου το 1560, ίσως και μέσω Βενετίας- όταν αποκτήθηκε από απεσταλμένο του βασιλιά Ερρίκου της Γαλλίας, πιθανόν το 1560 στην τιμή των 100 κορόνων, όπως φαίνεται σε βιβλιογραφικό σημείωμα στην αρχή του χειρογράφου και εισήχθη μαζί με άλλα χειρόγραφα στην βασιλική βιβλιοθήκη το 1662. Έκτοτε υπάρχει στο Παρίσι και λίγο αργότερα εντάχθηκε στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη».
Χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτιστικής παράδοσης του Βυζαντίου την περίοδο ακμής της μακεδονικής δυναστείας, περιλαμβάνει 14 ολοσέλιδες, απαράμιλλης ομορφιάς και τεχνοτροπίας ελληνιστικές εικόνες, που ανατρέπουν τα στερεότυπα για την τέχνη του Μεσαίωνα
Τι καθιστά το χειρόγραφο, με τα 449 φύλλα και τις 14 μινιατούρες, που φέρει τον κωδικό Grec 139, πολύτιμο ως τις μέρες μας πέρα από το γεγονός ότι προέρχεται από το μακρινό δοξασμένο παρελθόν του; Ο Καθηγητής του Α.Π.Θ. αναφέρεται στις μελέτες για τον βυζαντινό θησαυρό:
«Υπολογίζεται και τείνει να καθιερωθεί πλέον, εξαιτίας της καλλιέπειας που διακρίνει το συγκεκριμένο χειρόγραφο, αλλά και της προσεκτικής του εικονογράφησης, ότι αυτό βγήκε μέσα από εργαστήρια της Κωνσταντινούπολης πολύ υψηλού επιπέδου, ίσως ακόμα και από το αυτοκρατορικό εργαστήριο, ως δώρο που θα άρμοζε σε νεαρό αυτοκράτορα, ο οποίος ανέρχεται στον αυτοκρατορικό θρόνο, γιατί περιλαμβάνει έναν ύμνο του Δαβίδ προς τον Θεό, που έχει ένα βαθύτατο θεολογικό και ηθικό εκτόπισμα και περιεχόμενο. Είναι ένα είδος συμβουλευτικού εγχειριδίου για το πώς πρέπει να διάγει τον βίο του και να ασκεί την αυτοκρατορική εξουσία» .
«Ο Έλληνας έχει πάντοτε αυτοσυνειδησία πολιτισμού, όπου και αν βρίσκεται. Θεραπεύει τον πολιτισμό!»
Τη συνδιοργάνωση για την παρουσίαση του εύθραυστου φορητού μνημείου του Βυζαντινού ψαλτήρα στην πρωτεύουσα του φωτός, είχε το Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών σπουδών της Βενετίας, το οποίο τελευταία ανοίγεται όχι μόνο στους ακαδημαϊκούς χώρους, αλλά δίκαια και παιδαγωγικά απευθύνεται και στον μέσο άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να τραφεί αυθεντικά από τον ελληνικό πολιτισμό και να αποφύγει την πνευματική αφασία της εποχής. Εστιάζοντας σε αυτόν τον σκοπό, ο Πρόεδρος της Εποπτικής Επιτροπής του Ινστιτούτου είναι αισιόδοξος:
«Το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας, του οποίου βασικός σκοπός ύπαρξης είναι η ανάδειξη των διαφόρων πτυχών του ελληνικού πολιτισμού κατά την Βυζαντινή και Μεταβυζαντινή περίοδο, εισέρχεται σταδιακά με σταθερά βήματα και με μια σειρά εκδηλώσεων που γίνονται φέτος, αλλά και τα επόμενα δύο χρόνια, στην ομάδα των μεγάλων ερευνητικών ινστιτούτων και πανεπιστημίων της παγκόσμιας κατάταξης, συνδιοργανώνοντας τέτοιου είδους πλέον εκδηλώσεις και συμμετέχοντας σε συνέδρια που τονίζουν ότι είμαστε παρόντες και όχι απόντες από την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς».
Και ο κ. Αραμπατζής κλείνει τη συζήτησή μας με την ιδιότητα του μελετητή της ιστορίας των Ελλήνων και του πολιτισμού τους που θεραπεύει:
«Ο Έλληνας έχει πάντοτε αυτοσυνειδησία πολιτισμού όπου και να βρίσκεται. Πρόσφυγες ήμασταν στην Βενετία. Η ελληνική αδελφότητα της Βενετίας συγκροτήθηκε από τους πρόσφυγες μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ενισχύθηκε με πρόσφυγες από την Κρήτη και την Κύπρο κατά την διάρκεια των βενετοτουρκικών πολέμων. Ενισχύθηκε από πρόσφυγες που ήρθαν από την Πελοπόννησο με τα Ορλωφικά. Συνεχώς, λοιπόν βλέπουμε πως ο Έλληνας μπορεί να ξεκινά ως πρόσφυγας και ως μετανάστης, αλλά όπου και αν βρίσκεται, θεραπεύει τον πολιτισμό και πάντοτε προάγει τον πολιτισμό».
Ο συνθέτης των Ψαλμών Δαβίδ, η μελωδία και το Άγιο Πνεύμα
Μετά την συνέντευξη του κ. Αραμπατζή και το φωτογραφικό υλικό που παραχώρησε για την Ορθόδοξη Αλήθεια το Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας, αξίζει να σας μεταφέρουμε ένα ενδιαφέρον δείγμα της έρευνας για το Παρισινό Ψαλτήρι από το πόνημα του Ηλία Αντωνόπουλου με τίτλο «Της Μελωδίας το αίνιγμα. Ο μελωδός και η πάρεδρός του στον κώδικα Parisinus graecus 139», που είναι δημοσιευμένο στο Δελτίο της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρίας (Περίοδος Δ', τόμος ΚΘ', έτος 2008, σελ. 23-34). Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν, ο συγγραφέας της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας αναφέρεται στην πρώτη σελίδα του σπάνιου κειμηλίου καταγράφοντας ότι η μικρογραφία του φ. 1β εικονίζει σε εξοχικό τοπίο με ελληνίζουσα ζωγραφική φρεσκάδα τον νεαρό Δαυίδ, συνθέτη των ψαλμών, συνοδευόμενο από μιαν αρχικά αθέατη για τον ίδιο γυναίκα, τη Μελωδία, εμφανιζόμενη με ολοφάνερη οικειότητα, πλάι του αλλά και κάπως αμέτοχη. Επάνω στο μουσικό όργανο, στραμμένη προς τον ψαλμωδό, και με το βλέμμα του Δαυίδ στραμμένο προς εκείνην, στέκει περιστερά: ή προεικόνιση του αγίου Πνεύματος.
Άγιος Γρηγόριος Νύσσης
Στον Κώδικα PARISINUS GRAECUS 139 οι ερευνητές υποψιάζονται πως αυτός που παρήγγειλε το χειρόγραφο, αλλά και αυτός που το δημιούργησε είχαν κατά νου και ήθελαν να αποτυπωθούν συμβολικά όσα έλεγε για την μελωδία του σύμπαντος, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ος αι.) στο έργο του «Εις τάς επιγραφάς τών ψαλμών». Γράφει ο άγιος «η διάταξη του σύμπαντος αποτελεί μιαν αρμονία μουσική αντίκρυ στον μεγάλο κόσμο. Πλασμένος με τα υλικά του και συμμέτοχος σε ό,τι τον αποτελεί, στέκει ο άνθρωπος, ο μικρός κόσμος. Και στη φύση του ανθρώπου αναγνωρίζεται η μουσική του σύμπαντος. Τούτο καταδεικνύει και η οργανική του σώματος μας διασκευή προς εργασίαν μουσικής φιλοτεχνηθείσα. Άλλωστε, και η ευρυθμία της ζωής, που φαίνεται να συμβουλεύει δι' αινιγμάτων η μελωδία, δεν αποτελεί παρά θεραπεία φύσεως. Επειδή λοιπόν το κατά φύσιν είναι και φίλον προς τη φύση, ο μέγας Δαυίδ τη περί των αρετών φιλοσοφία, την μελωδίαν κατέμιξεν».
* * *
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που ντύνουν με εμπνευσμένους θεολογικούς συμβολισμούς την τέχνη και αν τέτοιου είδους τέχνη ξεδιψά τον αφυδατωμένο πολιτισμό μας μετά από δέκα και παραπάνω αιώνες, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως θα υπάρξει συνέχεια.
__________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
Ορθόδοξη Αλήθεια, 28.07.2021
Παρασκευή 30 Ιουλίου 2021
Μόλις ο Σατανάς άκουσε θρηνητικούς...
Μόλις ο Σατανάς άκουσε θρηνητικούς αναστεναγμούς να ανεβαίνουν από τα βάθη της καρδιάς, γύρισε γρήγορα για να φύγει, γιατί ήξερε ότι μια καρδιά που συνθλίβονταν από την προσευχή ήταν κοντά και επομένως και ο Χριστός.
Ανώνυμος Αθωνίτης μοναχός
Η απλότητα
«Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η απλότητα.
Μπορεί να μας δοθεί αν μέσα στην καρδιά μας προσευχόμαστε στον Θεό να μας κάνει απλούς. αν δεν νομίζουμε ότι είμαστε τόσο σοφοί πια ».
Π. Σεραφείμ Ρόουζ
Το διηγείται ο Άγιος Παϊσιος.
Το διηγείται ο Άγιος Παϊσιος. Σε μία ομήγυρη είχαν συζήτηση για τους Μεγάλους Αγίους.Ρωτάει ένας τι βιβλία διαβάζεις ; Άγιο Ισαάκ το Σύρο....Δεν πράλαβε να τελειώσει και ακούγεται μία φωνή από έναν της παρέας.Οχι,όχι,όχι .Καζαντζάκη να διαβάζεις , Καζαντζάκη !!!!! Ήταν δαιμονισμένος.
Δι΄ευχών
Έχετε αναρωτηθεί όμως ποτέ τι κοίταξε ο Χριστός όταν καρφώθηκε σε αυτόν τον Σταυρό ;;;
Αν θέλετε να δείτε την επιτομή της αγάπης, του ελέους, της συγχώρεσης, της θυσίας και της αλήθειας ... κοιτάξτε τον Σταυρό. Έχετε αναρωτηθεί όμως ποτέ τι κοίταξε ο Χριστός όταν καρφώθηκε σε αυτόν τον Σταυρό ;;;
Π. Γιάννης
Ο άγιος Πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης " Όχι παιδί μου, ήσουν δυνατός..."
Ένας πνευματικός μου αδερφός επισκεπτόταν κάποιο ζηλωτικό μοναστήρι, στο οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις με την αδελφότητα.
Κάποιες φορές είχε μιλήσει στις μοναχές για την αγιότητα του Οσίου Παϊσίου, του Αγιορείτου. Οι μοναχές δέχονταν με καλή διάθεση αυτά που άκουγαν, για τον βίο του Οσίου Πατρός!
Ο γέροντας όμως του μοναστηριού εξέφραζε τις αμφιβολίες του για τον Άγιο Πατέρα. Σε μια συζήτηση για τα καπνά ισχυρίστηκε ότι όσοι τα καλλιεργούν, θα πάνε στην Κόλαση. Τότε ο πνευματικός αυτός αδερφός ρώτησε τον γέροντα του μοναστηριού πώς θα μπορούσαν να ζήσουν οι άνθρωποι αυτοί, γιατί σε ορισμένες από τις περιοχές αυτές είναι αδύνατον να υπάρξουν άλλες καλλιέργειες. Ο ζηλωτής γέροντας τότε σηκώθηκε και σήκωσε το χέρι του για να ραπίσει τον άνθρωπο αυτόν! Ήταν δίπλα μάλιστα και ένας άλλος ζηλωτής ιερέας που γελούσε χαρούμενος γι' αυτό που συνέβη! Τελικά το επεισόδιο απετράπη, με την ψύχραιμη στάση αυτού του αδερφού, ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια του περιστατικού, παρέμεινε απαθής!
Μετά από μερικές ημέρες επικοινώνησε με τον άγιο Πατέρα μας Ιωάννη και αφού του διηγήθηκε τι έγινε, του είπε: " Εγώ πάτερ μου ήμουν αδύναμος".
Ο πατήρ Ιωάννης όμως του είπε: " Όχι παιδί μου! Ήσουν δυνατός! Αδύναμος θα ήσουν αν είχες διαμαρτυρηθεί! Ο Χριστός ήταν δίπλα σου και σε έβλεπε!
Αυτός ο γέροντας στράφηκε εναντίον σου γιατί είχες μιλήσει στις μοναχές για τον άγιο Παΐσιο! "
Με την διάκριση που είχε λάβει από τον Θεό ο Άγιος Πατήρ, μπορούσε να φωτίζει και να καθοδηγεί τα πνευματικά του παιδιά και να τους φανερώνει το θέλημα του Κυρίου!
Να έχουμε πάντοτε την αγία ευχή του!
Τσεσμετζής Μιλτιάδης - εκπαιδευτικός
Αγαπητή Μυρσίνη
Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια...
-ΜΥΡΣΙΝΟΥΛΑ ΜΟΥ!..
-ΜΥΡΣΙΝΟΥΛΑ ΜΑΣ!..
Ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος πατήρ Εὐστράτιος Κομνηνός, ἐφημέριος τοῦ ἐμβληματικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Θεράποντος Μυτιλήνης, στίς 29 Ἰουλίου 2019, λίγο πρίν τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς Μυρσίνης Γιαλούρη Τζουραμάνη, διεβίβασε στό πενθηφόρον ἐκκλησίασμα τούς λόγους τοῦ βαρυαλγοῦντος ἐξαδέλφου της, Ἐμμανουήλ Μελινοῦ, λέγων:
-Ἀγαπητοί Ἀδελφοί περιλειπόμενοι,
Μέ τήν εὐλογία τοῦ ἐκτός Μυτιλήνης ἀπουσιάζοντος σεπτοῦ Ποιμενάρχου μας κυρίου Ἰακώβου, σᾶς ἀπευθύνω τούς μεστούς λόγους συντριβῆς τοῦ βαρυαλγοῦντος ἐντιμολογιωτάτου καθηγητοῦ, συγγραφέως καί Διευθυντοῦ τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, συμπατριώτου μας κ. Ἐμμανουήλ Μελινοῦ, ἀγαπητοῦ ἐξαδέλφου τῆς προπεμπομένης Μυρσίνης Γιαλούρη Τζουραμάνη.
Ἀναφέρει αὐτολεξί ὁ κ. Μελινός:
Σεβαστοί καί ἀγαπητοί συμπατριῶται,
Τό φοβόμασταν, ἀλλά δέν τό ὁμολογούσαμε. Τό βλέπαμε, ἀλλά ἐθελοτυφλούσαμε. Τώρα πιά καλούμεθα ἀπό τήν ἀδυσώπητη πραγματικότητα, ὅλοι, νά κοιτάξουμε μέ ὀρθάνοικτα βουρκωμένα μάτια, δύο ὑπέροχα μάτια, ἑρμητικά κλειστά… Δυό μάτια πού κοίταζαν πάντοτε τόν καθένα μας μέ ἀγάπην ἀνυπόκριτη, μέ διάθεση θυσιαστικήν. Ἡ Μυρσινούλα -ὅπως κι ὁ Βασιλάκης- γεννήθηκε ἀπό ἀγάπη πολλή κι οἱ καλοί γονεῖς της, ὁ νουνός καί θεῖος μου Κρίτων Γιαλούρης καί ἡ ἀνεπανάληπτη νουνά μου Κατινούλα Ρεπάνη Γιαλούρη, ἀφουγκράσθηκαν τήν φωνή τοῦ Δημιουργοῦ καί συνδημιουργοί ὄντες, ἐνεστάλαξαν στό DNA της, τήν ἀγάπη σέ ὅλο τό μεγαλεῖο της!.. Δυστυχῶς ἡ ὑπέροχη μητέρα της ἔφυγε πάρα πολύ νωρίς, σέ ἡλικία μόλις 36 ἐτῶν, πού εἶναι ἀναριθμητισμός τῆς δικῆς της ἡλικίας, καθώς φεύγει μόλις στά 63 της… Τήν γνησίαν ἀγάπη πάντοτε μέ συγκίνησιν ἔψαχνε, ἡ ἀγάπη τήν κατακοσμοῦσε, τήν ἀγάπη πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως, μικρούς, μεγάλους καί πιό μεγάλους, κοντινούς καί μακρυνούς, πλουσιοπαρόχως προσέφερεν!.. Ἀγαποῦσε δίχως ὅρια καί περιθώρεια, ἀδιακρίτως! Ὤ εὐλογημένη ἀδιακρισία!.. Ἡ τόσον ἀπροσδόκητη φυσική ἀπουσία τῆς χαρισματικῆς μητέρας της, τήν ἔδεσεν ἀκόμη πιό πολύ μέ τόν κατάκαλον ἀδελφό της Βασιλάκη, καταξιωμένον ἐπιχειρηματία, κόσμημα τῆς τοπικῆς κοινωνίας! Πολύ δύσκολα μποροῦμε να βροῦμε τέτοιες πυρακτωμένες καρδιές!.. Τά δυό παιδιά ἔσφιξαν τά χέρια τό ἕνα τοῦ ἄλλου καί προχώρησαν στόν γολγοθᾶ τῆς ζωῆς. Στήν συνέχειαν, ὁ καλός Θεός τήν ἔρριξε στήν στοργικήν ἀγκαλιά καλοῦ καί ἀξιοπρεποῦς παλληκαριοῦ, ἑνός ἀτόφιου καί ἀνεπιτήδευτου ἀνθρώπου, τοῦ Θεοδώρου Τζουραμάνη, πού ἀπεδείχθη γιά ἐκείνην, ὄντως δῶρον τοῦ Θεοῦ! Ἦλθε ἀπό την Θεσσαλία στό πανώριο νησί μας, γιά νά τήν βρῇ καί νά τό κάνῃ πατρίδα του.Τούς ἐχάρισεν ὁ Θεός τρία ὑπέροχα παιδιά, τόν εὐαίσθητον Γιῶργο, τόν πρόσχαρον Κρίτωνα καί τήν χαριτωμένη Δήμητρα, πού μέ τήν σειρά τους ἔκαναν ὑποδειγματικές οἰκογένειες καί χάρισαν στήν γιαγιά Μυρσινούλα καί στόν παπποῦ Θεόδωρον εὔοσμην ἀνθοδέσμην ἀπό ἑπτά ὑπέροχα ἐγγονάκια! Παρ᾿ ὅλο τό μέγα βάρος τῆς βαρυτάτης ἀσθενείας της, ἀνέπνεε, ζοῦσε γιά τόν σύζυγο, τά παιδιά, τά ἐγγόνια της καί τόσους ἄλλους! Μέχρι τήν τελευταία στιγμήν… Δέν μπορῶ νά ἀποσιωπήσω τό γεγονός τῆς εὐλογητῆς παρουσίας στόν συγγενικόν περίγυρον τοῦ ἀλήστου μνήμης θείου της -θείου μας- ἁγίου Ἱεράρχου Χρυσοστόμου Γιαλούρη, ἀδελφοῦ τοῦ πατρός της καί τῆς μητρός μου Μυρσίνης Γιαλούρη, μέ τήν ὁποίαν συνεδέοντο μέ βαθυτάτην ἀγάπην. Πῶς να ἀποσιωπήσω τήν σεμνή και διακριτικήν παρουσίαν τῆς γιαγιᾶς μας Ἑρμιόνης Μοναχῆς, κατά κόσμον Εἰρήνης Πανανῆ Γιαλούρη, ἡ ὁποία διεδραμάτισε καθοριστικόν ρόλο στήν ζωή τῆς Μυρσινούλας μας. Ἀλλά καί πῶς νά μή ἀναφέρω τήν γλυκύτατη μάνα τοῦ Θεοδώρου καί ὄντως δική της μητέρα, Δήμητρα Τζουραμάνη!.. Ἡ Μυρσινούλα μας βρῆκε τήν μάνα πού στερήθηκε καί δέν ἐγνώρισε ποτέ «πεθεράν»!.. Μέσα στό φιλόξενο σπίτι τους, ἡ Μυρσινούλα κι ὁ συζυγός της, (ἐκτός ἀπό τόν Βασιλάκη, την Ἄννα καί τόν Φώτη) εἶχαν μονίμως πολυαγαπητήν ἀδελφή, τήν Χλόη μέ τήν ἐπίσης μεγάλη καρδιάν! Προηγήθηκε μέ τό ἴδιο εἰσιτήριο καί περιμένει, γιά νά συνεχίσουν τήν ἐγκάρδια σχέση τους!.. Βεβαίως ἡ φυσική ἀπουσία τῆς Χλόης, γλὑκανε ἀπό τήν παρουσία τῆς κορούλας της καί ἀδεξιμιᾶς τῆς Μυρσινούλας, Ραφαηλίας, πού τόσο τῆς συμπαραστάθηκε!
-Ἀγαπητοί μου,
Δέν ἔχω ἀδέλφια· Μοῦ χάρισε ὅμως ὁ Θεός 26 ἐξαδέλφια! Μέ τήν Μυρσινούλα καί τόν Βασιλάκη, λόγῳ συνθηκῶν, πολύ πιό «κοντά». Δόξα τῷ Θεῷ!
-Μυρσινούλα μου, γονατίζω τώρα ἐνώπιόν σου καί σοῦ ζητῶ συγγνὡμη ἄν τυχόν σέ πίκρανα τόσα χρόνια, μά καί πού ἰσχυρότατη ὀσφυαλγία μοῦ ἀπηγόρευσε τήν φυσική παρουσία μου ἐδῶ. Βρίσκονται ὅμως ἡ κατόδυνη σύζυγός μου Γεωργία, μέ τήν ὁποία μόλις πρό ἑβδομάδος μιλήσατε (ὅπως πάντα μέ πολλήν ἀμοιβαίαν ἀγάπη) κι ὁ μικρός Χρυσόστομος. Σέ εὐχαριστῶ, Μυρσινούλα μου, γιά την ἀπερίγραπτη ἀγάπη σου, ἀπό τότε πού νήπιον ἐσύ, εἰδοποιοῦσες τήν θεία σου καί μητέρα μου Μυρσίνην, ὅταν ἔκλαια στήν κούνια: «Εία, εία (θεία, δηλαδή), ἔλα, καίει μουό σ᾿ (κλαίει τό μωρό σου)»! Ἀπό τότε, μέχρι τώρα, πού ἔνδακρυς μέ καμάρωνες στίς ταπεινές ὁμιλίες μου, στά βιβλία μου, στά διαδικτυακά κείμενά μου. Σέ εὐχαριστῶ, Μυρσινάκι, πού ἔζησες ἀνάμεσά μας καί ὁμόρφυνες τόν κόσμο μας μέ τήν εὐαισθησία καί τήν θυσιαστικήν ἀγάπη σου! Εἶμαι ὑπερβέβαιος ὅτι ὁ Θεός θά σέ κατατάξῃ ἐν χώρᾳ ζώντων καί σκηναῖς δικαίων. Μαζί μέ ὅλους τούς ἐλεήμονες πού ἔδιναν τά πάντα στούς ἄλλους, μή κρατώντας τίποτε γιά τόν ἑαυτό τους… Πρεσβεύει γιά σένα ἡ -κατά τόν συμπατριώτη μας Ἑλύτη- Μυρσίνη ἡ Δοξαστική! Πρεσβεύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Λέσβου! Σέ συνοδεύει ὁ Ταξιάρχης μας κι οἱ ἀμέτρητες ἀγαθοεργίες σου! Πρεσβεύει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ὡς ἔχων παρρησίαν, συμφώνως μέ ἱερά σημεῖα... Σέ περιμένει μέ ὀρθάνοικτην ἀγκαλιά ἡ μανούλα σου Κατινούλα πού τόσο στερήθηκες… Σέ περιμένουν ὅλες καί ὅλοι οἱ συγγενεῖς καί φίλοι μας πού πλέον ἀνήκουν στήν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν τῶν Οὐρανῶν.
Καλήν ἀνάπαυση, Μυρσινούλα μας, Μυρσινούλα μου, πολυαγαπημένη καί πολύκλαυστη ἀδελφή μου καί γι ἄλλη μία φορά δοξάζω τόν Θεόν -ὁ Ὁποῖος εἶναι Ἀγάπη- πού σέ χάρισε ὡς δῶρο Του σέ ὅλους μας, γιά νά μᾶς διδάξῃ καί δι ἐσοῦ τό βαθύτατο νόημα καί μήνυμα τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης! Βάζω τρεῖς ἐδαφιαῖες μετάνοιες καί μέ εὐλάβεια καταφιλῶ τό τίμιο καταταλαιπωρημένο σκήνωμά σου, ἐπαναλαμβάνοντας σέ ὅλους, τά λόγια πεπειραμένου Ἁγιορείτου Γέροντος πού μοῦ εἶπεν: "Ὅσοι ἔχουν χρόνια βαρύτατα προβλήματα ὑγείας καί μέ καρτερίαν ὑπομένουν, δέν θά ἔχουν εἰς τόν Οὐρανόν μισθόν ἁπλῶς μάρτυρος, ἀλλά μεγαλομάρτυρος"! Ὄντως αἰωνία ἡ μνήμη σου, καθώς πάντοτε θά ζῇς καί στίς εὐγνωμονοῦσες καρδιές ὅλων μας»·
Ἐμμανουήλ Μελινός.
