Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο,όλοι ν΄ αξιωθείτε! (Γέροντας Ιάκωβος)

 Στο ανηφόρι για Ροβιές συνάντησα έναν Άγιο

μες στην καρδιά μου κοίταξε,της στάλαξε κουράγιο .

Σαν άγγελος,δεν πάταγε στη γη,σαν να πετούσε .

Την κάρα του προστάτη του με δέος την κρατούσε .

Στων Εισοδίων τη χαρά μηνού του Νοεμβρίου ,

Στο συναξάρι θα γραφτεί η μνήμη του Οσίου !

Θα στείλει ελπίδα ο Ουρανός,για να μας πει θαρσείτε !

Μα πάλι αυτός ο ταπεινός θα λέει:Με συγχωρείτε !

  Γράφονται ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας , μα ακόμα και ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του αμμοθάλασσου τους κόκκους , τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο , που μας τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας .

  Κάποιες φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι, στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί .  Και Εκείνος μας απαντά , πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο –ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά και νουθεσία και θεραπεία ψυχής , ενίοτε και σώματος . 

 Μια συνάντηση,ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να βρίσκεσαι πλέον παντοτεινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου. 

Μέσα στον Νοέμβριο , που είναι πλέον και δικός του μήνας , αψηφάς τον καιρό που αντριεύει ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυΐδ . Και σαν φτάσεις περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του .

Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει : Με συγχωρείτε!

Το ξημέρωμα μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά .

Ο παπάς βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους ,πάνω απ΄ τα σκαλοπάτια,πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης . Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή,ίσα που φαίνεται στην γωνιά της.Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι , με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του.

Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν . Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι , ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως .

 Με συγχωρείς παιδί μου θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που δυσκολεύεται ..του λέει ! 

 Ξαναβυθίζει εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού.

 Ένας μικρός λοφίσκος στ΄ αριστερά για τους αναγκεμένους ζώντες κι άλλος ένας εκεί στα δεξιά , για τους κεκοιμημένους.  Και συνεχίζει ο Γέροντας Ιάκωβος να ευλογεί απ την μικρή κορνίζα . Γωνιά και ακρίτσα , ψίχα και ψυχή … Και είναι σαν ν 'ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ΄ το ασκηταριό του Οσίου Δαυΐδ,ν΄ αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του Μονή όπως εκείνη την χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη,την τελευταία του σε τούτη τη ζήση. 

                                                               

Τότε που στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας , ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας. Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο . Μαζί βαδίζουν και όλο εύχονται και όλο θυμίζουν την ιερή υποχρέωση της προσευχητικής της μνήμης . Κι όλο ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:

- Παιδιά μου με συγχωρείτε ! -Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο,όλοι ν αξιωθείτε !