Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021
Ξέρετε πότε θα είμαστε στη ζωή αυτή πραγματικά χαρούμενοι;
Ξέρετε πότε θα είμαστε στη ζωή αυτή πραγματικά χαρούμενοι; όταν συμβεί αυτό που λέει ο αγαπημένος μου Ισαάκ ο Σύρος: "έτσι είναι η αίσθηση του μέλλοντος αιώνος στον κόσμο αυτό: σαν ένα νησάκι μέσα στη θάλασσα, κι αυτός που το προσεγγίζει δεν κοπιάζει πια με τα κύματα της φαντασίας του αιώνος τούτου". Όταν λοιπόν ζορίζουν τα πράγματα σκεφτείτε ότι υπάρχει σε αυτή τη ζωή τούτο το νησάκι... Είναι προσεγγίσιμο, έστω λίγο, για να μπορεί να είναι κατοικίσιμος κι ο εαυτός μας κι ο κόσμος,για να μπορούμε να ζούμε με ένα απολύτως απαραίτητο έστω μικρό μερίδιο χαράς.
Μη σταματήσεις να ρωτάς τη μητέρα σου την Εκκλησία, πότε θα έρθει ο ποθούμενος Νυμφίος και το σύμβολο της παρουσίας του.
Μη σταματήσεις να ρωτάς τη μητέρα σου την Εκκλησία, πότε θα έρθει ο ποθούμενος Νυμφίος και το σύμβολο της παρουσίας του. Ρώτησε και μάθε ότι δε θα αργήσει ο Κριτής. Μή σταματήσεις να ρωτάς ωσότου να πληροφορηθείς με ακρίβεια. Μη σταματήσεις να παρακαλείς εκείνους που γνωρίζουν γι' αυτό με ακρίβεια..
~ Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
(Τα ευρισκόμενα Τόμος Δ' σελ. 210)
Από το βιβλίο: Ο Άγιος Καλλίνικος. Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας (1919-1984) Β' έκδοση σελ, 202).
"Μία είναι η ζωή και χωρίζεται εις δύο μέρη, εις την επίγειον και την αιώνιον. Συνδέονται τα δύο μέρη. Η άλλη ζωή κανονίζει αυτήν την ζωήν και δίδει περιεχόμενον εις την παρούσαν, την προσωρινήν. Εάν δεν ζώμεν υπό το πρίσμα της αιωνιότητος, αλλά ζώμεν εις τα στενά όρια της βραχείας αυτής ζωής, δεν έχει νόημα η επί γης ύπαρξής μας. Ζωή δεν είναι η τροφή, η ενδυμασία, η απόλαυσις των υλικών αγαθών. Ζωή είναι ανύψωσις. Είναι ομοίωσις με τον Θεόν."
Από το βιβλίο: Ο Άγιος Καλλίνικος. Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας (1919-1984) Β' έκδοση σελ, 202).
Twenty Practical Suggestions for Humility, by Fr. Stephanos Anagnostopoulos
Jesus
Christ the Son of God, the Savior
Note: These succinct, practical examples of
the Beatitudes or the Lives of the Saints, are wonderful reminders of the love,
humility and repentance that Christ calls us to. However, please always make
sure that you are under the guidance of your spiritual father to prevent any
delusion or damage to yourself or your family.
Twenty
Practical Suggestions for Humility, by Fr. Stephanos Anagnostopoulos
Did
they forget you? They don’t even pick up the phone? It doesn’t matter.
Were
they unjust to you? Forget about it.
Do
they despise you? Rejoice.
Do
they condemn you? Don’t fight back.
Do
they ridicule you? Don’t respond.
Do
they curse you? Be silent and pray.
Do
they not let you speak? Do they cut you off? Don’t be sad.
Do
they speak evil of you? Don’t fight back.
Do
your children, your relatives and your own people take away your rights? Don’t
complain.
Do
they get angry with you? Remain peaceful.
Do
they rob you openly? Be blind to it.
Do
they mock you? Forbear it.
Do
they not listen to your advice, especially your children? Fall to your knees
and pray.
Are
you upset with your spouse? You are to blame, not the other.
Were
you to blame? Ask forgiveness.
You
weren’t to blame? Again ask forgiveness.
Do you
have health? Glorify God.
Do you
have sickness? Do you have cancer, depression? Are you suffering, tortured, in
pain? Glorify God.
Complaining,
unemployment, poverty in the house? Fasting. Vigil. Prayer.
For
everyone and for everything, prayer. Much prayer. Much prayer. Fasting and
prayer, for “these kinds of passions and demons do not come out but with
fasting and prayer.”
May we
all, my brethren, and first of all myself, follow these humble suggestions,
that we may be sure that we will be saved.
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord
Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
Elder Ephraim of Arizona: "Man’s life is a martyrdom..."
Jesus
Christ, the Son of God, the Savior and Redeemer of the world
"Man’s
life is a martyrdom. Ever since we fell from true happiness we gather the fruit
of disobedience: “Thorns and thistles will the earth bring forth to you” (Gen.
3:18 ) –the earth of the heart will, too. How will we know that we are exiles,
if not through afflictions and torments?
There
is no person who does not have something that afflicts him. Pious Christians
are afflicted, too, but in the depths of their souls they also have the hope
that one day the many afflictions will result in blessed repose for them.
Without afflictions and sufferings let no one expect repose in the life beyond
the grave. That life is for those who have labored and were heavy-laden by the
weight of this present life.
Of
course, the saints had much grace and spiritual strength, and they rejoiced in
suffering. But we, and I first of all, suffer and sometimes our patience
breaks. But glory be to God, Who enlightens us to repent and correct ourselves.
“The spirit indeed is willing, but the flesh is weak.” (Mt. 26:41 )."
-Elder
Ephraim of Arizona
St. Porphyrios of Kavsokalyvia: "You can't force the other person..."
You
can't force the other person. Their hour will come, the time will come, it is
enough to pray for them. With silence, tolerance, and most especially with
prayer, we benefit the other mystically. The grace of God cleanses the horizons
of their nous, and confirms him in His love.
-St.
Porphyrios of Kavsokalyvia
Remarkable Story of an Appearance of St. Herman
St. Herman of Alaska
"I recently
discovered this on a friend’s Facebook page and thought it worth sharing. This
took place at Holy Resurrection church in Claremont, NH:
“Sometime ago, we invited a local “tree surgeon”, Leo M.,
to cut down a couple of dead trees in the back of the church property. He came
and worked with his wife, Kathleen, doing the job quickly and with kindness to
the rest of the surroundings. But they strongly resisted being paid, insisting
on offering their work gratis to our church. The reason for it was the
following story that happened to them a few years before, just after they had
gotten married.
They both were big enthusiasts of serious mountaineering
and rock climbing, and therefore for their honeymoon trip they decided to go to
Alaska, to bag the highest peak of North America, mount Denali (aka McKinley),
20,320 feet. They prepared their expedition very thoroughly, staying in the
camp at the foot of the mountain, talking to guides, studying the maps,
checking the equipment, and waiting for a long stretch of good weather.
Everything went just fine for a few days of their
exciting, but extremely difficult ascent. At the end of one day, on a narrow
path, they met an old, strange looking man in a long robe, who was walking down
the mountain. In a friendly manner he greeted them and advised them to turn
around and return to the base camp as quickly as possible because the weather
was changing into a bad storm. Soon, he said, it will be very dangerous around
here. And in answer to their unasked question, how could he know such a thing,
he told them that he is local and knows the climate very well. Leaving them
surprised and uneasy, he continued on his way.
A few minutes later, when Leo and his wife made a wise
decision to turn back and tried to recall the appearance of the old man, they
realized that he hadn’t had a back pack or any other hiking gear with him. How
could he have made it up so high in the bare rocky mountain in sub-zero
temperatures and without any food or protection?!
Anyway, to make a short story shorter, a few days later,
almost at the bottom of the mountain, they were indeed caught by a severe
storm. They survived it, constantly in their minds thanking the old man who had
warned them of the danger. A week later, still staying at the base camp, they
were told that some other climbers, who were at the higher elevations than they
during the storm, never came back.
But the focal point of the story is this: at the camp
cafeteria they noticed a picture of their rescuer, pinned on a bulletin board
between all kinds of papers and photos of the mountain. They recognized him
from the first, at a glance. When they asked the waiter about his name, he told
them, ” It’s St Herman of Alaska.” The photo was of the icon of St Herman from
the Orthodox church nearby.
The Saint told them the truth: he was indeed a local
guy…”
“By enduring the trials of nature, the storms’ cold and
wind together with hunger, thou didst kindle spiritual peace, warmth and
satiety, and become unaffected by the elements, truly a heavenly man and
earthly angel, O wondrous Herman; so wishing to honor thee as is meet we cry
out: Rejoice, conqueror of nature’s hardships! Rejoice, thou who wast arrayed
in the virtues! … Rejoice, O venerable Father Herman, adornment of Alaska and
joy of all America! ”
(From Akathist to St Herman)"
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021
ΤΌ ΖΕΥΓΆΡΙ!!!
Ένα νεαρό ζευγάρι έρχεται σε έναν ηλικιωμένο ιερέα και τους ζητά να χωρίσουν, για τον λόγο ότι, όπως λένε, δεν συμφωνούσαν με τους χαρακτήρες. Ο πατέρας αντέδρασε με συμπάθεια στο αίτημά τους: - Λοιπόν, αν ναι, τότε πρέπει να χωρίσετε.Ελατε θα σας χωρίσω..
Ο σύζυγος ακολουθεί με χαρά τον ιερέα, περιμένοντας τη γλυκιά στιγμή που θα σηκωθεί από το βάρος ενός αποτυχημένου γάμου, και μπορούν να προσπαθήσουν ξανά με καθαρή συνείδηση.
Ο ιερέας μπήκε στο ιερό φόρεσε εορταστικά λευκά άμφια, άναψε τα φωτιστικά, καλά, γενικά, όλα ήταν όπως σε έναν γάμο.
Έβαλε τους εν δύναμη διευζευγμενους μπροστά από τον άμβωνα, άνοιξε τις βασιλικές πόρτες, πήρε το Ευαγγελίο από την Αγία Τράπεζα στα χέρια του (συνήθως είναι αλυσοδεμένο σε σιδερένιο πλαίσιο και ζυγίζει "ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο" 16 κιλά) και, ανεβαίνοντας ο γαμπρός, τον ρώτησε πανηγυρικά: - Θέλεις, δούλε του Θεού Ιωάννη να εκθρονίσεις την δούλη του Θεού Ελένη, να ποδοπατήσεις τους όρκους που δόθηκαν στο Θεό στο μυστήριο του γάμου, και να γίνεις αρνητής του όρκο σου;!
- Ναι, τίμιε πατέρα, μακάρι.
Ο ιερέας, με όλη του τη δύναμη, χτύπησε τον σύζυγο στο κεφάλι με το Ευαγγέλιο, και ενώ αναρρώνει από το σοκ, αλπηγε στη νύφη και επίσης, όχι λιγότερο πανηγυρικά, τη ρώτησε:
- Δούλη του Θεού, Έλενα, θέλεις να καταργήσεις τον δούλο του Θεού Ιωάννη, να πατήσεις τους όρκους που δόθηκαν στον Θεό και να γίνεις αρνητής του όρκο σου.; - Ναι, τίμιε πατέρα, μακάρι.
Το χτύπημα του Ευαγγελίου στο κεφάλι της συζύγου αντήχησε στην άδεια εκκλησία και ο ιερέας στεκόταν ήδη μπροστά από τον σύζυγό της και του έκανε ξανά την ίδια ερώτηση και, έχοντας λάβει μια καταφατική απάντηση, την έστρεψε καλά και έριξε το Ευαγγέλιο στο κεφάλι του άτυχου συζύγου.
Μετά από αυτό, πλησίασε τη νύφη και έκανε την ίδια διαδικασία.
Και έτσι ο ιερέας πήγαινε από γαμπρό σε νύφη, από νύφη σε γαμπρό, τους ρωτούσε για το ίδιο πράγμα και τους φιλούσε προσεκτικά το κεφάλι με το Άγιο Ευαγγέλιο, μέχρι που φώναζαν απελπισμένοι: «Πατέρα!
Ναι, πότε θα τελειώσει ο βαθμός αποσύνδεσης;! - Α, μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος!
Οι σύζυγοι έτρεξαν έξω από την εκκλησία με τρόμο και, αφού πήραν την ανάσα τους σε ένα κοντινό δρομάκι, τρίβοντας τα χτυπήματα στις κορυφές του κεφαλιού τους, αποφάσισαν να κρατήσουν τους δεσμούς του γάμου μέχρι το τέλος. Οτι και αν συμβεί ...
Δόξα τω Θεώ για όλα !!!
Ευχαριστώ το θεό την Παναγία και τον Άγιο Γεράσιμο για την δοκιμασία που επέτρεψε να περνάω.
το θεό την Παναγία και τον Άγιο Γεράσιμο για την δοκιμασία που επέτρεψε να περνάω. Θέλω να ευχαριστήσω όλους κ όλες εσάς που προσευχηθηκατε κ συμπαραστέκεστε στην δοκιμασία μου .
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω το καθηγητή κ Δημήτριο Λινό που με την συνεχές συνεργασία του με τον docdor Farouk από το νοσοκομείο της Ναμπλους κάνανε ότι ήταν ανθωπίνος δυνατόν.
Εύχομαι και ζητώ και την δική σας προσευχή όπως προσεύχομαι για όλους ο Θεός να δώσει την καλύτερη λύση. Με πολύ πολύ αγάπη ο γέροντας Χρυσόστομος Ιορδανίτης...
Ηγούμενος Ανατόλι (Μπερεστόφ), Διδάκτωρ Ιατρικών Επιστημών, Καθηγητής, Μόσχα
Κάποτε, όταν δούλευα ακόμη στην ιατρική, ήμουν σύμβουλος
στο Υπουργείο Υγείας της ΕΣΣΔ, με κάλεσαν με ασθενοφόρο στο Σουχούμι, στην
Αμπχαζία, σε ένα βαριά άρρωστο παιδί.
Πνίγηκε,
αναζωογονήθηκε και βρισκόταν στο παιδικό νοσοκομείο. Ήρθα κοίταξα το παιδί,
έκανα μια διάγνωση: σοβαρή υποξική εγκεφαλοπάθεια, θάνατος του εγκεφαλικού
φλοιού. Ενημέρωσα επίσης τους γιατρούς -
εδώ όλα είναι ξεκάθαρα στους αναζωογονητές και τους νευρολόγους τότε γιατί με καλέσετε. Οι γιατροί ντράπηκαν και
είπαν ότι με κάλεσαν, στην πραγματικότητα, μόνο με την επιμονή των γονιών μου.
Από το Σουχούμι για να διανυκτερεύσω με πήγαν στη Γκάγκρα,
στους συγγενείς αυτού του άρρωστου παιδιού. Όταν μπήκα στην αυλή του σπιτιού
τους, μια ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε να με συναντήσει με ένα μεγάλο πιάτο με στα
δύο χέρια. Βλέποντάς με, άνοιξε το στόμα της έκπληκτη, λαχάνιασε κούνησε τα
χέρια της, έσφιξε το κεφάλι της. Το πιάτο έπεσε, έσπασε, δεν κατάλαβα τι ήταν.
Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι όταν συνέβη αυτό το πρόβλημα στο παιδί και δεν
βγήκε από το κώμα για αρκετές εβδομάδες, η γιαγιά του είδε ένα όνειρο όπου μια
φωνή της είπε: "Καλέστε τον σύμβουλο Anatoly Ivanovich Berestov από τη
Μόσχα" και βλέπει το πρόσωπό μου. Δεν ήξεραν αν υπήρχε τέτοιος σύμβουλος,
αλλά επέμεναν να με βρουν. Και η αντίδρασή της στην εμφάνισή μου οφειλόταν στο
γεγονός ότι ήμουν εγώ που είδε στο όνειρό της.
Με έπεισαν να πάρω το παιδί μαζί μου στη Μόσχα. Τον πήρα,
αν και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσε να βοηθηθεί με οποιονδήποτε
τρόπο. Και τότε συμβαίνει το απρόσμενο: στη Μόσχα, η συνείδηση επιστρέφει σε
αυτόν και τον βγάζουμε από το νοσοκομείο ως κανονικό άτομο. Ήταν το πιο αληθινό
θαύμα του Θεού.
Ένα άλλο περιστατικό που με συγκλόνισε συνέβη το
καλοκαίρι του 1996, όταν υπηρετούσα ήδη στην εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρο
στο Ινστιτούτο Μεταμοσχεύτηκες. Βαφτίστηκα μια τετραμελή οικογένεια: σύζυγο,
γυναίκα και αγόρια δεκατριών και δεκατεσσάρων ετών.
Και τα δύο αγόρια έπασχαν από επιληψία και η μητέρα τους
είχε σοβαρή σκλήρυνση κατά πλάκας.
Δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει μόνη της, την έφεραν σε
αναπηρικό καροτσάκι, μπορούσε να κινηθεί μόνο με υποστήριξη και από τις δύο
πλευρές. Και έτσι, όταν διάβασα τις απαγορευτικές προσευχές που ήταν
απαραίτητες για την προετοιμασία του Μυστηρίου της Βάπτισης, απαγορεύοντας στον
διάβολο να κατέχει την ψυχή ενός ατόμου, τα δύο παιδιά έπεσαν σε επιληπτική
κρίση.
Όλοι έσπευσαν κοντά τους και είπα: «Σταματήστε . Μην φοβάστε.
Τώρα θα έχουν αυτή την κρίση και θα είναι η τελευταία στη ζωή τους ».
Λοιπόν, πράγματι, σύντομα ήρθαν στα λογικά τους,
σηκώθηκαν. Ήταν πριν από δέκα χρόνια. Και με τα χρόνια, αυτοί οι νέοι άνθρωποι,
και είναι πλέον αρκετά ενήλικοι, δεν είχαν άλλες κρίσεις. Αφού βάφτισα τα
παιδιά, μου έφεραν τη μητέρα τους. Την βάφτισα και της πρότεινα να τη βοηθήσω
να επιστρέψει στον τόπο. Και ξαφνικά λέει: «Ω, μη, θα φτάσω εκεί η ίδια».
Αποδείχθηκε ότι η ικανότητα να περπατά είχε επιστρέψει σε αυτήν. Και
παρακολουθούσα από το παράθυρο καθώς περπατούσε χωρίς καροτσάκι, αν και την στήριζαν τα χέρια. Ως νευροπαθολόγος, γνωρίζω
ότι εάν ένα άτομο με σκλήρυνση κατά πλάκας σταματήσει να περπατά, τότε κανένα
ιατρικό μέσο δεν μπορεί να αποκαταστήσει τις κινητικές του ικανότητες. Και πάλι
ο Κύριος βοηθός βοήθησε. Και υπάρχουν
πολλές τέτοιες ιστορίες. Τόσα πολλά.
Ηγούμενος Ανατόλι (Μπερεστόφ), Διδάκτωρ Ιατρικών
Επιστημών, Καθηγητής, Μόσχα
Μοναχή Μια μικρή ιστορία από την Ιερά Μονή Ντραγκομίρνα Άλεξ Στεφενέσκου
Μια φορά, στην Ιερά Μονή Ντραγκομίρνα, έξω από την πόλη
Σουτσάβα (Ρουμανία – ΣτΜ), είχα δει μια μοναχή που ξεπερνούσε σε ομορφιά την
Κλόντια Σίφερ. Το ότι βρισκόταν εκεί, ανάμεσα σε μοναχές, που έμοιαζαν με
μαυρισμένα από την πολλή βροχή αγάλματα, μου φαινόταν αδιανόητο.
Μορφωμένη και προικισμένη με ευχέρεια λόγου, αυτή η Μις
μοναχικής ζωής είχε λάβει εντολή από την ηγουμένη να την εκπροσωπεί στην
επικοινωνία της με τους επισκέπτες της Μονής.
Μελετούσα προσεκτικά την όμορφη μοναχή για όσο, σχεδόν
μια ώρα, συζητούσαμε. Στην ταπείνωσή της δεν υπήρχε τίποτα το επιτηδευμένο. Η
κοπέλα ήταν μοναχή μέχρι του μυελού των οστών της. Η αφοσίωσή της στον Θεό δεν
ήταν για αυτήν μια αγόγγυστη απραξία στη μοίρα της, αλλά πηγή ατέλειωτης
εμψύχωσης.
Εγώ, με την κοσμική πονηριά μου, κατάφερα να της αποσπάσω
πληροφορίες για το πώς και κάτω από ποιες συνθήκες βρέθηκε στο μοναστήρι. Και
να τι έμαθα.
Τέσσερα χρόνια πριν, αυτή η κοπέλα σπούδαζε στη Σχολή
Χημείας του Πανεπιστημίου Ιασίου. Είχε και φίλο, με τον οποίον σχεδίαζαν να
παντρευτούν. Όμως, αρρώστησε με καρκίνο η μητέρα της, μια απλή χωρική γυναίκα.
Οι ιατροί από το Ιάσιο, που την εξέτασαν, συμπέραναν ότι δεν μπορούν να κάνουν
κάτι. Και με τρόπο συμβούλεψαν την κόρη να ετοιμάζεται για κηδεία.
Τότε αυτή, μέσα στην απόγνωση, επειδή αγαπούσε πολύ τη
μητέρα της, έτρεξε στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών και άρχισε να ικετεύει τον
Θεό να κρατήσει τη μητέρα της ζωντανή. Και κάποια στιγμή είπε στον
Παντοκράτορα:
– Αν θεραπεύσεις τη μαμά μου, θα γίνω μοναχή. Θα Σε
υπηρετώ όλη μου τη ζωή.
Προς έκπληξη των ιατρών, η μητέρα της πράγματι
θεραπεύτηκε! Και η κοπέλα τήρησε την υπόσχεσή της.
Προς έκπληξη των ιατρών, η μητέρα της πράγματι
θεραπεύτηκε! Και η κοπέλα τήρησε την υπόσχεσή της
Και όχι μόνο τήρησε την υπόσχεση, αλλά, για να μη έχει
ενοχές η μητέρα της, της έκρυψε κιόλας το λόγο για το οποίο αναχωρεί για το
μοναστήρι. Την αλήθεια την είπε μόνο στον αγαπημένο της, πριν χωρίσουν.
Με ζέση που εξέπληξε και εμένα τον ίδιο, άρχισα να πείθω
την Ευδοκία (έτσι έλεγαν τη διακόνισσα του Θεού) ότι δεν υπάρχει καμία
αιτιότητα ανάμεσα στο τάμα που είχε δώσει στο Ναό των Τριών Ιεραρχών και τη
θεραπεία της μητέρας της. Ότι όλα αυτά ήταν μια απλή σύμπτωση. Αλλά δεν
κατάφερα τίποτα. Τότε άρχισα να εφευρίσκω άλλα επιχειρήματα για να την πείσω να
φύγει από το μοναστήρι, αλλά μάταια. Μου εξήγησε με τρόπο ότι ο αγαπημένος της,
ο οποίος είχε πολλούς λόγους να την ικετεύει πιο θερμά, είχε εξαντλήσει όλα τα
επιχειρήματα που υπήρχαν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οπότε, δεν είχα κανένα λόγο να επιμένω
άλλο.
The Jesus prayer heals from anxiety and fear
I
wandered for a long time and I walked for three days, without seeing a single
village. In the meantime, my dried bread was almost gone and I began to be very
much afraid that I might die of hunger in this wilderness. I started to pray
intensely with the Jesus Prayer (Lord Jesus Christ, have mercy on me) from the
depths of my heart and all my fears vanished because I placed all my hope in
God. The peace of my mind returned and I was again in good spirits.
From
The Way of the Pilgrim
Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος (Γιούρασοφ)
Οι τραυματίες στο πεδίο της μάχης δεν τελειώνουν ο ένας
τον άλλον, αλλά βοηθούν και παρηγορούν. Και είμαστε εδώ στη γη - όπως στο πεδίο
της μάχης - όλοι πληγωμένοι από αμαρτία, όλοι άρρωστοι στις ψυχές πρέπει να
καλύψουν με αγάπη τις αδυναμίες του πλησίον μας.
Αρχιμανδρίτης
Αμβρόσιος (Γιούρασοφ)
St. Luke the Surgeon: "There is no end to Repentance..."
A few
quotes of St. Luke the Blessed Surgeon, Archbiship of Simferopol:
There
is no end to Repentance, because Repentance is an unending road.
Take
care of your children, so you might be for them an example of the true
Christian life, and the Blessing of the Lord will be with all of you and your
children unto the ages of ages.
The
most important thing in life is to always do good. If you can't do great deeds
for people, at least try to do something small.
It is not right to speak of the former years
and to bless them and to curse our own age. We must know that in every age and
in every place, people who actually seek their Salvation, find it.
Φωτογραφία από Σοβιετικό αστυνομικό που ήταν άθεος αλλά μετατράπηκε σε Χριστιανό
Φωτογραφία από Σοβιετικό αστυνομικό που ήταν άθεος αλλά
μετατράπηκε σε Χριστιανό.
Μόλις εμφανίστηκε ο Άγγελος του Θεού στη φωτογραφία κατά
τη διάρκεια της βάπτισης του γιου του όλη του η ζωή άλλαξε!
Αν ο Θεός το κάνει αυτό για ένα άτομο για να έρθει στην
πίστη, δείχνει αυτό το θαύμα!
Αν ένας άνθρωπος είναι πεισματάρης, υπερήφανος, ένας
τέτοιος άνθρωπος δεν χρειάζεται θαύματα, ο Θεός κάνει πίσω από αυτόν, και το
άτομο παραμένει άθεο.
Επομένως, ο αθεϊσμός είναι μια κατάσταση βαθιάς
υπερηφάνειας. Ναι, και ο πιστός, επίσης δεν σημαίνει ότι είναι μαθητής του
Χριστού. Μαθητής
του Χριστού είναι αυτός που υπακούει στον Χριστό.
Saint Ephraim of Katounakia: "Where you kneel and make prostrations, there the feet of Christ are.
"I
was making some prostrations once, when the following thought occurred to me:
“Where you kneel and make prostrations, there the feet of Christ are”. I
instantly fell to the floor and started kissing the ground where Christ had
stepped. I literally kissed it. These things come by themselves, you cannot
provoke them. This is grace, my brother."
-Elder
Ephraim of Katounakia (+1998)
Do you come to terms with things fatalistically?
Absolutely
no need of ours, brethren, stays out of the providence of God.
We
should never hesitate to ask for His intervention. But, we should be willing to
accept either His immediate response or, if you please, His immediate lack of
response. We express our request, but He knows when and how He will grant us
what we want.
We
shouldn’t come to terms with things fatalistically. Having said that, even when
we do everything we possibly can, eventually, there will be certain things we
can’t get away from.
For
this reason: instead of fretting about them, rebelling against them or
complaining about them – mind you, in our complaint we, sort of, blame God –
instead of feeling disgruntled, embittered or sullen, let us learn to be
prepared for anything. Let us be patient. Let us bear up. Let us bend our heads
–in a good sense- crouch our necks and bear our burdens. Indeed, with
gratitude, too.
Let us
thank God for whatever comes. The Lord will find us in whatever ill befalls us.
Though all these things, he will perform miracles in front our very own eyes,
one way or another. Sometimes these will show externally too, some other times
these will be revealed only internally, in our souls.
People
nowadays throw tantrums as if they were small kids. A kid throws a tantrum if
their will is not done once or twice. They throw a tantrum and, in this
tantrum, they lose themselves. And they suffer.
We
haven’t learnt to get into the game of salvation or the interweaving of
everyday reality with the grace of God. What we look for is to get away from
one thing, avoid another… and we expect our life to be covered in rose petals.
No. Life will not be the way we want it to be, but according to how God
arranges it to be. If you get caught up in stubbornness, in a complaint and, on
the whole, your attitude is rebellious, embittered or plaintive, you are,
indeed, far away from Christ.
When
in pain, try not to rebel, try not to complain. Not at all. Don’t react like
this. And if the whole world harms you, not even then should you say: “they did
me wrong…” Nobody would have done anything against you, had God not allowed
them to do so. And God allowed them because you needed pain. (Mind you, I’m not
saying they did the right thing.)
Whoever
did you wrong, is mean and whoever did it will one day account for their
actions. But you don’t benefit, nor does anything good come out of your
constantly saying: “He did this or did that against me; he deserves this or
that”. That’s a pity, really. It’s God Himself who allowed this man to do
whatever he did against you and allowed this man to hurt you. Let him be; look
at your pain and look at it in the eyes of God.
Archimandrite
Symeon Kragiopoulos (+)
At church … twice as healed
At
church man is freed from the demonic influence
and
the traps the devil sets.
At
church man is healed.
These
are not just words. It’s the truth.
∞
The
sacrament of the Anointing of the Sick
is for
the healing of our illnesses.
If we
are not healed,
we
don’t need to be healed,
that’s
why we aren’t.
If you
take it this way, you are already healed.
You
know very well that an illness which lingers
and
doesn’t go is precious.
∞
Whatever
needs to go, God will take away.
Whatever
doesn’t need to stay, God will take away
be it
an illness or demonic influence.
And
for whatever stays on and hurts us
we
pray to God.
We
should pray many a time,
time
and again should we beg
not
only for deliverance from soul illnesses
and
the demonic influence
but
also for deliverance from body illnesses, as well.
∞
Let us
pray to God for everything time and again.
Not
because God needs us to pray to him again and again.
We
need to do this again and again,
because,
precisely, God wants to see our faith.
Man,
especially today,
gets
used to something by repeating it,
learns
something by reapeating it.
∞
If you
pray time and again
–you
need to do this–
and
God doesn’t relieve you of your illness, know that:
either
you have not shown
as
much faith as He wants and expects from you,
or
that the illness should not go
because
it is necessary.
∞
If you
take your illness issue according to God,
then,
by it remaining,
you
feel twice healed.
If He
heals you, you are healed once.
If the
illness lingers,
you
feel healed twice.
Because
both when time comes
will you be healed from your illness
and
until the right time comes to be healed
will
your soul be healed, too.
Your
inner person will be healed,
this
person who suffers from illness,
from
the leprosis of sin.
The
same goes for all mental illness
and
whatever else hurts us.
∞
If man
sees all his issues
within
the providence of God,
he
will feel such a relief,
as if
all his problems are solved.
Because
in God
all is
resolved!
∞
Archimandrite
Symeon Kragiopoulos (+)