Ιουδαίοι και Παλαιά Διαθήκη.

 

«Ὁ Θεός ὅρισε στό νόμο θρησκευτικές διατάξεις, ὄχι γιατί χρειαζόταν τή λατρεία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά γι’ αὐτούς τούς ἴδιους, γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο πού προσφέρει. Ὅταν κατά καιρούς ἔβλεπε τούς Ἰουδαίους νά ἀπομακρύνονται ἀπό τήν ἀγάπη Του, νά νομίζουν ὅτι μέ θυσίες καί ἄλλες τυπικές διατάξεις ἐξιλεώνουν τό Θεό, τούς ἔλεγε μέ τό ΣΑΜΟΥΗΛ (+20 Αὐγ.) «ἡ ὑπακοή εἶναι ἀνώτερη ἀπό μιά πλούσια θυσία» (Α΄ Βασ. 15:22 ). Τούς διδάσκει, δηλαδή, ὅτι ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίποτε, θέλει τήν ὑπακοή, ἡ ὁποία σώζει, παρά θυσίες καί ὁλοκαυτώματα· εἰσάγει τήν ἀληθινή θυσία, “θυσίαν αἰνέσεως” (Ψαλμ. 49:14) γιά νά λάβουν ἀπό Αὐτόν ζωή. Τούς ἔβγαλε ἀπό τήν Αἴγυπτο ὄχι γιά νά προσφέρουν θυσίες, ἀλλά γιά νά ξεχάσουν τήν εἰδωλολατρία τῶν Αἰγυπτίων. Ζητοῦσε πίστη καί ὑπακοή καί δικαιοσύνη γιά τή δική τους σωτηρία»

Ἅγ. Εἰρην. Κατά Αἱρέσεων 4,17,1-4