Γιατί χρειάζονται οι εικόνες στα νοσοκομεία και στους δημόσιους χώρους

 

Τον Αύγουστο του 2010 ήλθε να προσκυνήσει την Παναγία την Βαρνάκοβα μία ευσεβής ψυχή, η οποία διηγήθηκε για τον πατέρα της τα εξής:

«Ο πατέρας μου ήταν ένας απλός άνθρωπος του λαού, καθαρός όμως κατά την ψυχή και πιστός. Πριν χρόνια νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, στην Αθήνα, διότι έπασχε από πνευμονικό νόσημα και είχε βασανιστική δύσπνοια.

Στον θάλαμο που τον είχαν βάλει είχε και άλλα τρία κρεβάτια. Απέναντι από το κρεβάτι του στον τοίχο ήταν κρεμασμένη μια εικόνα του Σωτήρος Χριστού.

Σε μια αγωνιώδη κρίση δύσπνοιας που είχε, επικαλέστηκε με πολύ πόνο, αλλά και πίστη, την βοήθεια του Κυρίου, έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του στην εικόνα Του.

Το τί επακολούθησε, μου το διηγήθηκε ο ίδιος ως εξής:

– Δεν κοιμόμουν, κόρη μου! Πώς να κοιμηθώ με τόση αγωνία; Οπότε εκείνη την στιγμή βλέπω τον Χριστό να ζωντανεύει, να κατεβαίνει από την εικόνα Του και να πλησιάζει έναν έναν τους συνασθενείς μου στα κρεβάτια τους. Σε κάθε έναν από αυτούς έβαζε το θεϊκό Του χέρι στο στήθος του! Πλησίασε κι εμένα και έβαλε το χέρι Του και στο δικό μου στήθος! Σάστισα μπροστά σ’ αυτό το θέαμα που αξιώθηκα να δω εγώ ο ανάξιος!

Με το ακούμπημα του Χριστού μια μεγάλη χαρά με γέμισε. Όλη η στενοχώρια και η δύσπνοια εξαφανίστηκαν και ένιωσα πως ξαναγεννιόμουν! Οι γιατροί έκπληκτοι μπροστά στην ανεξήγητη -γι’ αυτούς- θεραπεία μου, τις επόμενες ημέρες μού έδωσαν εξιτήριο. Και στους συνασθενείς μου συνέβη το ίδιο.

Η χαρά μου ήταν και είναι απερίγραπτη. Όχι μόνον γιατί θεραπεύτηκα, αλλά γιατί αξιώθηκα να δώ τον Χριστό, τον φιλάνθρωπο Θεό μας.»

Νά τί χρειάζονται οι άγιες εικόνες στους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, ειδικότερα στα νοσοκομεία. Εμπνέουν προσευχή, διαχέουν την χάρη του Χριστού, η οποία θεραπεύει, προστατεύει, αποδιώχνει το κακό. Οι άγιες εικόνες είναι παράθυρα προς τον ουρανό. Οι παλαιοί, αλλά και νεότεροι εικονομάχοι πλανώνται και τελικά καταντούν θεομάχοι. Ο Θεός ας τους ελεήσει.

Από το βιβλίο: «Παρηγοριά της θεϊκής αγάπης», έκδ. Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2012, σελ. 10-11.