.jpg)
Η ομορφιά δεν
είναι ποτέ «απαραίτητη», «λειτουργική» ή «χρήσιμη». Και όταν, περιμένοντας
κάποιον που αγαπάμε, βάζουμε ένα όμορφο τραπεζομάντιλο στο τραπέζι και το
διακοσμούμε με κεριά και λουλούδια, δεν το κάνουμε από ανάγκη, αλλά από αγάπη.
Και η Εκκλησία είναι αγάπη, προσδοκία και χαρά. Είναι ο ουρανός επί γης,
σύμφωνα με την ορθόδοξη Παράδοσή μας. Είναι η χαρά της ανακτημένης
παιδικότητας, εκείνη η ελεύθερη, η άνευ όρων και ανιδιοτελής χαρά, που από μόνη
της είναι ικανή να μεταμορφώσει τον κόσμο. Στην ώριμη, σοβαρή μας ευσέβεια, ζητάμε
ορισμούς και δικαιώσεις που ριζώνουν στον φόβο. Φόβος για διαφθορά, απόκλιση,
«ειδωλολατρικές επιρροές», και τα τοιαύτα. Αλλά «ο φοβούμενος ου τετελείωται εν
τη αγάπη» (Α΄ Ιωάν. 4,18). Όσο οι χριστιανοί θα αγαπούν τη Βασιλεία του Θεού,
και δεν θα τη συζητούν μόνο, θα την «εκπροσωπούν» και θα την κάνουν γνωστή με
την τέχνη και την ομορφιά. Και ο ιερουργός του μυστηρίου της χαράς θα
εμφανιστεί με ένα όμορφο φελόνιο, ενδύεται τη δόξα της Βασιλείας, επειδή ακόμη
και με τη μορφή του ανθρώπου ο Θεός εμφανίζεται εν δόξη. Στο μυστήριο της
Ευχαριστίας είναι παρών ο Χριστός και όπως συνέβη με τον Μωυσή μπροστά στον
Θεό, μας επικαλύπτει η δόξα Του. […]
πατήρ Αλέξανδρος
Σμέμαν
(Alexander
Schmemann, Για να Ζήσει ο Κόσμος, Εκδόσεις «Δόμος», Αθήνα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου