Μπαίνουμε σε ένα σπίτι. Μας υποδέχεται ένα αγοράκι έξι ετών περίπου, πολύ ζωηρό και χαριτωμένο. Ραντίζουμε το σπίτι με αγιασμό. Ήξερα ότι η μητέρα του είχε καρκίνο. Η γιαγιά του με πιάνει από το χέρι τρέμοντας: πέθανε πατέρα η μάνα του. Το παιδί με μόνο τά αυτιά ξεσπά σε κλάματα: όχι, δεν πέθανε, δεν πέθανε. Η γυναίκα αντιλαμβάνεται το λάθος, αλλά είναι πολύ αργά. Το παιδί σπάει κλαίγοντας. Γιατι μου ειπες ψεματα?
Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Του λέω: ζει η μάνα σου. Είναι μεταξύ των αγγέλων και των αγίων στον ουρανό. Και χαίρεται, και σε κοιτάζει, και σε αγαπάει. Και όταν κοιμάσαι - και άρχισα να ψιθυρίζω - έρχεται η μαμά σου πετάγοντας και σε φιλάει στο μάγουλο και στο μάτι και προσεύχεται στον Θεό για σένα.
Το παιδί με κοιτάζει με τεράστια μάτια, πνιγμένο στα δάκρυα. Θέλω να νυχτώσει και να έρθει η μαμά να με φιλήσει στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου