Αυγούστου - Πριν από 107 χρόνια το 1916, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Κιργιζίων, μαρτύρησαν οι μοναχοί της Μονής της Αγίας Τριάδας Issyk-Kul:

 24 Αυγούστου - Πριν από 107 χρόνια το 1916, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Κιργιζίων, μαρτύρησαν οι μοναχοί της Μονής της Αγίας Τριάδας Issyk-Kul: ιερομόναχος Ραφαήλ (εξομολογητής), του έκοψαν το κεφάλι, μοναχός Ησύχιος, μοναχοί Ο Δοσίθεος, ο Δωρόθεος και ο Θεοκτίστης, οι αρχάριοι Μιχαήλ και Νικηφόρος. Από τους λευκούς κληρικούς, ένας περιοδεύων ιερέας, ο ιερέας Ιωάννης (Ρόικ), αρχικά αιχμαλωτίστηκε και μετά μαρτύρησε.

Το καλοκαίρι του 1916, ξεκίνησε μια εξέγερση των Κιργιζών στο Semirechye, επιτέθηκαν στο μοναστήρι Issyk-Kul.

Ο μοναχός Ηράκλειος ήταν ο μόνος μάρτυρας των γεγονότων που συνέβησαν στο μοναστήρι και οι αναμνήσεις του μέσα από τα πνευματικά του παιδιά έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Ο π. Ηρακλής είπε στις καλόγριες του Βερνίν τα εξής:

Οι Κιργίζες έφτασαν στο μοναστήρι και άρχισαν να ζητούν τιμαλφή. Οι μοναχοί είπαν ότι δεν είχαν τίποτα. Οι Κιργίζοι φώναξαν, έκαναν κάποιο θόρυβο και διέταξαν να ετοιμάσουν τα τιμαλφή, όσα έχουν, μέχρι μια συγκεκριμένη ημέρα, και απείλησαν με αντίποινα σε περίπτωση άρνησης.

Τότε μέρος των μοναχών, μεταξύ των οποίων ήταν και οι πατέρες Θεόγνωτος και Παχώμιος, εγκατέλειψαν το μοναστήρι - άλλοι για τα βουνά, άλλοι για τα πλησιέστερα χωριά. Ο π. Ηράκλειος και οι ηλικιωμένοι μοναχοί έμειναν λέγοντας: «Ό,τι γίνει. Είμαστε ήδη μεγάλοι και κανείς δεν μας χρειάζεται. Όπως θέλει ο Θεός».

Την καθορισμένη ημέρα, οι υπόλοιποι μοναχοί κλείστηκαν στο μοναστήρι και άρχισαν να διακονούν. Όλοι εξομολογήθηκαν και κοινωνούσαν. Οι Κιργίζοι έφτασαν το πρωί, άρχισαν να χτυπούν τις πόρτες με τα σπαθιά τους. Οι μοναχοί δεν άνοιξαν.

«Ο φόβος μου επιτέθηκε», είπε ο πατέρας Ηράκλειος, «προφανώς, δεν ήταν ώρα να πεθάνω, ήμουν απροετοίμαστος. Έτρεξα στο καμπαναριό. Ψάχνοντας κάπου να κρυφτείς. Πετούσε, πετούσε και σέρνονταν κάτω από τη σανίδα, κάτω από τη λαμαρίνα του σιδήρου.

Οι Κιργίζοι έσπασαν τις πόρτες, μπήκαν στο μοναστήρι και άρχισαν να ζητούν κοσμήματα. Κτυπήθηκαν εικόνες, αφαιρέθηκαν εκκλησιαστικά σκεύη - μπολ, δίσκοι, σταυροί. Τότε άρχισε η εκτέλεση στην αυλή.

Ξάπλωσα κάτω από τη στέγη και μπορούσα να δω τα πάντα. Έκανε πολύ ζέστη, κόντεψα να καώ, το σίδερο ζεστάθηκε, διψούσα, αλλά έπρεπε να τα αντέξω όλα. Παρακολούθησα πώς κόπηκαν οι μύτες, τα αυτιά, τα χέρια και τα πόδια των μοναχών με σπαθιά. Θα κάνουν έναν άνθρωπο σαν σαμοβάρι, αιμορραγεί, αλλά δεν ξέρω τι έπαθα τότε. Ο Ηράκλειος φώναζε τους βασανισμένους με τα ονόματά τους και έκλαιγε.

Μετά κρέμασαν έναν γέρο ανάποδα από τα πόδια του και άρχισαν να αφαιρούν το δέρμα του. Αφαίρεσαν το δέρμα, έδωσαν το δέρμα στο στόμα του και φώναξαν: «Κράτα το!». Κρεμιέται ανάποδα, κρατώντας το δέρμα. Όλα είναι ματωμένα, όλα είναι σαν κομμάτια κρέατος.

Κανείς δεν γλίτωσε, όλοι κόπηκαν. Το βράδυ, προς τη δύση του ηλίου, είδα ότι οι Κιργίζοι ανέβηκαν στα άλογά τους και έφυγαν. Και είμαι κάτω από τη στέγη. Βλέπω να εμφανίστηκαν άνθρωποι από τα χωριά, και άρχισαν να πλησιάζουν οι μοναχοί που είχαν φύγει. Τότε άρχισα να βγαίνω από το καταφύγιό μου.

Έπεσα στο πάτωμα του καμπαναριού και δεν δουλεύουν ούτε τα χέρια ούτε τα πόδια μου. Διψάω. Κύλησα στο πάτωμα για να πάρω κάποια απόσταση. Μετά άρχισε να κατεβαίνει - όχι περπατώντας, αλλά κυλώντας. Και όταν με είδαν τα αδέρφια, μου έδωσαν νερό να πιω:

«Ζεις;» - "Ζωντανός". - "Πώς ξέφυγες;" - «Ναι, ήμουν στο καμπαναριό». Κλαίμε όλοι. Μέχρι το πρωί, όλοι οι τραυματίες είχαν πεθάνει. Όλοι τους θάφτηκαν σε κοινό τάφο».

Στη συνέχεια, το 1919, το μοναστήρι έκλεισε. Το 1921 σκοτώθηκαν οι Ιερομόναχοι Σεραφείμ (Μπογκοσλόφσκι) και Φέογνοστ (Πιβοβάροφ), πρώην κάτοικοι του μοναστηριού.

Το 2000 , ο Αρχιμανδρίτης Γεννάδιος (Λομπατσόφ) της Μονής Δεκανός ανακηρύχθηκε άγιος, μετά την επανάσταση συνέχισε να ζει κοντά και, με κίνδυνο της ζωής του, να εκκλησιάζει. Το 1937 συνελήφθη και βασανίστηκε στη φυλακή.

Στο πιο άδειο μοναστήρι, μετά την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας στο Κιργιστάν, το 1926, άνοιξε ένα ορφανοτροφείο για παιδιά που είχαν χάσει τους γονείς τους. Το 1938 το ορφανοτροφείο έκλεισε, ο διευθυντής απωθήθηκε.

Τον χειμώνα του 1941, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ένα ορφανοτροφείο άνοιξε ξανά για 160 παιδιά από το πολιορκημένο Λένινγκραντ. Το 1948, τα παιδιά επέστρεψαν στο Λένινγκραντ και το ίδιο το ορφανοτροφείο στην επικράτεια του μοναστηριού υπήρχε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Αυτό το ορφανοτροφείο παρείχε άμεση επαγγελματική εκπαίδευση.

Το 1998, μια τοπική επιχειρηματίας Gulnara Degenbayeva, που η ίδια πέρασε μέρος της παιδικής της ηλικίας σε ένα ορφανοτροφείο, αγόρασε τη γη με κτίρια και άνοιξε το οικογενειακό ορφανοτροφείο Meerim Bulagy (Ευλογημένη Άνοιξη), για το οποίο θα έπρεπε να γράψει κανείς μια ξεχωριστή ιστορία με κάποιο τρόπο.

Το 2013 αναστηλώθηκε το πρώην μοναστικό εκκλησάκι, το οποίο βρίσκεται στο χώρο του ορφανοτροφείου και αποτελεί ιστορική κληρονομιά. Σύμφωνα με τις ιστορίες, οι κάτοικοι του χωριού βλέπουν συνεχώς λάμψεις φωτός και φωτιάς με τη μορφή σταυρών πάνω από το πρώην μοναστήρι.