Το 2023, θα συμπληρωθούν 94 χρόνια από τότε που ο Ιερομόναχος Sofroniy (Dubinin) /†1929/, ηγούμενος και εξομολόγος της Σκήτης Kiziltash του «Ερημητηριου του Sophroniev», ένας πρεσβύτερος υψηλής πνευματικής ζωής, που διακρίνεται από την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη, εκοιμήθη εν Κυρίω.

 Το 2023, θα συμπληρωθούν 94 χρόνια από τότε που ο Ιερομόναχος Sofroniy (Dubinin) /†1929/, ηγούμενος και εξομολόγος της Σκήτης Kiziltash του «Ερημητηριου  του Sophroniev», ένας πρεσβύτερος υψηλής πνευματικής ζωής, που διακρίνεται από την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη, εκοιμήθη εν Κυρίω.

Αυτός ήταν. από τους αγρότες. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, άφησε το σπίτι του, τους γονείς του και περιπλανήθηκε στη Ρωσία για πολύ καιρό αναζητώντας μια πνευματική ζωή. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής του, απέκτησε πατερική εμπειρία και έμαθε να μην προσκολλάται σε τίποτα, εναποθέτοντας την ελπίδα του στην Πρόνοια του Θεού.

Ο π. Έρασμος —έτσι ονομαζόταν τότε ο Γέροντας Σωφρόνιος— μπήκε σε ένα μοναστήρι του Νέου Άθω και έζησε εκεί αρκετά χρόνια, ώσπου, λόγω του δύσκολου κλίματος, αρρώστησε από πυρετό και μεταφέρθηκε στην Κριμαία στον Αγ. Γεωργίου, όπου βρισκόταν υπό την υπακοή ξενοδόχου.

Ο κυβερνώντος επίσκοπος Dimitry (Abashidze) (στο σχήμα Schema-Archbishop Anthony) /†11/01/1942/, τώρα δοξασμένος ως άγιος, ήθελε να πάρει τον πατέρα Έρασμο στο σπίτι του επισκόπου, αλλά αρνήθηκε, προτιμώντας τη σιωπή της μοναστικής μοναξιάς. .

Στη συνέχεια, ο Vladyka Dimitry, αφού τον ενίσχυσε στο Μεγάλο Σχήμα με το όνομα Σωφρόνιος, τον διόρισε πρύτανη της Σκήτης Kiziltash, που βρισκόταν 22 βερστών από την πόλη της Γιάλτας, στα βάθη των βουνών της Κριμαίας, καλυμμένη με ένα πυκνό δάσος αιώνων. -γέρικα δέντρα, σε ένα μικρό ξέφωτο που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού.

Η σκήτη ιδρύθηκε το 1913 για να τιμήσει τη μνήμη των συγγενών των Tokmakov και Molotkov, διάσημων οινοποιών. Αρχικά, η σκήτη ήταν ανδρική, αλλά με την πάροδο του χρόνου, για διάφορους λόγους, έγινε θηλυκή και σχηματίστηκε από προσκυνητές που ταΐζονταν από τον πατέρα Σωφρόνιο.

Στην αρχή δεν υπήρχαν περισσότερες από δέκα γυναίκες που έκαναν μόνες τους όλες τις απαραίτητες εργασίες, έχτισαν με τα χέρια τους μια τραπεζαρία και πολλά κελιά.

Η σκήτη ήταν μικρή και φτωχή. Δεν είχε φράχτη ή πύλη. Στην είσοδο του σπιτιού των περιπλανώμενων, πολλά μικρά κουδουνάκια κρεμάστηκαν σε έναν λυγισμένο χοντρό κορμό ενός τεράστιου γέρικου δέντρου.

Ο πατέρας Σωφρόνιος ζούσε σε ένα μικρό κελί δίπλα στην εκκλησία, χτισμένο ακριβώς δίπλα στο ίδιο το βουνό. Στο κελί υπήρχε ένα μικρό παράθυρο που έβλεπε την εκκλησία: μέσα από αυτό ο γέροντας άκουγε όλες τις λειτουργίες και τους κανόνες που τελούνταν.

Αργά το βράδυ, η μοναχή στα γόνατα διάβασε τους κανόνες, τους κανόνες στον Γλυκότατο Ιησού, τη Μητέρα του Θεού, τον Φύλακα Άγγελο. Και εκείνη ακριβώς την ώρα, στις 12 η ώρα το βράδυ, άρχισε το Μεσονυκτιο διαβαζόντουσαν οι κανόνες της Κοινωνίας.

Τελείωσε νωρίς το πρωί. Όσοι έμεναν στη σκήτη περνούσαν όλη την ημέρα σε κουραστικές δουλειές. Υπήρχε λίγος ύπνος.

Ο πατέρας Σωφρόνιος ήταν οξυδερκής. Μια μέρα δύο μαθητές ήρθαν στη σκήτη. Πριν την άφιξή τους, διέταξε να χτυπήσουν οι καμπάνες, λέγοντας:
«Ο επίσκοπος και ο ιερέας έρχονται κοντά μας!»

Πράγματι, ένας από αυτούς έγινε αργότερα επίσκοπος. και άλλος στην ίδια σκήτη δέχτηκε τον μοναχισμό με το όνομα Σεραφείμ, στο τμήμα του μοναχού Σεραφείμ του Σάρωφ, και στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερομόναχος. Ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Γέροντα Σωφρονίου: τον διέκρινε πνευματική νηφαλιότητα, βαθιά εσωτερική ζωή και ταπεινοφροσύνη. ήταν όλος σε προσευχή, ξεχνώντας τα πάντα γύρω του.

Μια μέρα ο πατέρας Σωφρόνιος με τον μοναχό Σεραφείμ ανέλαβαν ένα προσκύνημα στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ. Στην επιστροφή σταμάτησαν στο Ν., γύρισαν τα γύρω μοναστήρια και έφτασαν στο μοναστήρι της Χερσονήσου για την εορτή της Γεννήσεως της Θεοτόκου, προς τιμήν της οποίας έγινε ο καθαγιασμός του κάτω ναού του Καθεδρικού Ναού.

Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι. Ο γέροντας δεν ήθελε να μάθει κανείς γι' αυτόν. Κάπως όμως το έμαθαν οι άνθρωποι και όρμησαν κοντά του για ευλογία και με διάφορες ερωτήσεις. Ο πατέρας στενοχωρήθηκε πολύ από αυτό. Και την άλλη μέρα πήγαν κρυφά στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου.

Εκεί ο εχθρός τους έβαλε έναν πειρασμό. Οι μοναχοί είχαν ήδη εκδιωχθεί από εκεί. Νέοι ένοικοι, άπιστοι, συνέλαβαν τον γέροντα με τον πατέρα Σεραφείμ, τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν σε ένα από τα κελιά. Όμως, με τη βοήθεια του Θεού, ως εκ θαύματος βγήκαν από εκεί το βράδυ και έφυγαν πάλι τρέχοντας  σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που γνώριζαν από τη σκήτη.

Εκείνη, ένα καλόκαρδο άτομο, φρόντισε αμέσως για το κέρασμα. Μετά το πρωινό, ετοίμασε δείπνο και το πρόσφερε στους καλεσμένους.

- Τι είναι αυτό? Έχετε ξαναφάει πρόσφατα; Δύσκολα οι νηστευτές παραβιάζουν την αποχή!

Αρνήθηκαν να κοιμηθούν στο δωμάτιο. Έπειτα τοποθετήθηκαν τα κρεβάτια για αυτούς στην αυλή, αλλά, κρυφά από τους ιδιοκτήτες, στέκονταν σχεδόν όλη τη νύχτα σε προσευχή σε διάφορες γωνιές της αυλής.

Μέχρι το 1928, η σκήτη δεν ήταν πολύ προσιτή στα εχθρικά μάτια των άλλων. Και σιγά σιγά, στη σιωπή των δασωμένων βουνών, κάτω από το σκέπασμα της Θείας χάρης, τριάντα αδερφές μαζεύτηκαν στον πατέρα Σωφρόνιο.

Αλλά το να είσαι απαρατήρητος, να μείνεις στη σκιά σε αυτούς τους σκληρούς καιρούς, ήταν μια ιδιαίτερη χάρη του Θεού, που δόθηκε για λίγο για να ενισχύσει το πνεύμα πριν από τις δοκιμασίες που είχαν ήδη έρθει και δεν είχαν πλέον ακυρωθεί, συγκλονίζοντας όλη τη Ρωσία.

Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ (Weidemiller) εκδιώχθηκε από τη σκήτη και εξορίστηκε σε μια σκληρή περιοχή στα βόρεια, όπου και πέθανε. Την ίδια μοιραία χρονιά για την κοινότητα, ο πατέρας Sofroniy εξορίστηκε επίσης στο Chernigov, όπου το 1929, μόνος και άρρωστος, πέθανε σύντομα ...

Μετά από τέτοιες ανατροπές, οι αδερφές άρχισαν να φεύγουν μία-μία από το Kiziltash. Το 1929 η σκήτη έκλεισε οριστικά. Οι Τσεκιστές πέταξαν το σταυρό από το ναό, όλες οι εικόνες, συμπεριλαμβανομένης της σεβαστής εικόνας της Μητέρας του Θεού του Καζάν, και ό,τι είχε τουλάχιστον κάποια αξία, μεταφέρθηκαν στα υπόγεια του οικονομικού τμήματος. Η σκήτη καταστράφηκε …