23 Ιουλίου - ημέρα των μοναστικών όρκων στο Μεγάλο Σχήμα του Πατέρα Μωυσή (Καϊτούροφ) /09/06/1960 - 16/08/2017/ αναχώρησε για τόν Κύριο.

 23 Ιουλίου - ημέρα των μοναστικών όρκων στο Μεγάλο Σχήμα του Πατέρα Μωυσή (Καϊτούροφ) /09/06/1960 - 16/08/2017/ αναχώρησε για τόν Κύριο.

Σε ηλικία 30 ετών, ο πατέρας Μωυσής δέχτηκε την ιεροσύνη και άρχισε με ζήλο να χτίζει πνευματική ζωή στο χωριό του, Nizhnee Kolchurino, Μητρόπολη Ταταρστάν,έχοντας χτίσει το ναό του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, όπου υπηρέτησε ως πρύτανης.

Διατηρώντας αρκετούς οικισμούς στην περιοχή, ο πατέρας Μωυσής έγινε ευρέως γνωστός για τον ασκητικό τρόπο ζωής του, δίνοντας το παράδειγμα ενός καλού ποιμένα που ο ίδιος πήγε στον Χριστό και οδήγησε άλλους κοντά Του.

Γύρω από τον ιερέα συγκεντρώθηκε μια μικρή κοινότητα ηλικιωμένων μοναχών, η οποία άρχισε να μένει στο ναό και να εκπληρώνει τις εκκλησιαστικές υπακοές, βοηθώντας τον πατέρα Μωυσή. Στη συνέχεια, ο π. Μωυσής ενίσχυσε τον μοναχισμό και τη μητέρα του με το όνομα Ζιππορά.

Ο Ναός του Αγίου Νικολάου, λόγω του μικρού του μεγέθους, έπαψε να φιλοξενεί τους πάντες. Στη συνέχεια, ο πατέρας, μαζί με τη μητέρα του, δώρισε προσωπικές οικονομίες για να θέσει τα θεμέλια μιας εκκλησίας από τούβλα προς τιμήν της εικόνας του Καζάν της Μητέρας του Θεού. Δεν υπήρχαν άλλα κεφάλαια για την κατασκευή.

Ο Θεός δεν ντρόπιασε την πίστη του δούλου Του. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στους Αγίους Τόπους, ο π. Μωυσής συνάντησε προσκυνητές από τη Μόσχα, οι οποίοι έγιναν πνευματικά του παιδιά και ευεργέτες στην ανέγερση μιας νέας εκκλησίας.

Με τη χάρη του Θεού ανεγέρθηκε ο ναός, τοποθετήθηκε πολυεπίπεδο τέμπλο, εξοπλισμένο με τα απαραίτητα σκεύη, διακοσμημένο με αγιογραφίες και αναστηλώθηκαν παλιές εικόνες.

Στις πατρογονικές γιορτές, ο πατέρας Μωυσής οργάνωνε θρησκευτικές πομπές στο χωριό με την σεβαστή εικόνα του Καζάν. Όχι μόνο κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώθηκαν για αυτούς τους εορτασμούς, αλλά και μεγάλος αριθμός πιστών από τη Μόσχα, το Καζάν, το Νιζνεκάμσκ.

Για να φιλοξενήσει ντόπιες μοναχές και επισκέπτες προσκυνητές, ο ιερέας έχτισε ένα κτίριο κελιών με μια μεγάλη τραπεζαρία και έναν ναό του Αγίου Νικολάου κατά το πρότυπο της αγιορείτικης παράκλησης.

Με τους κόπους του π. Μωυσή ανεγέρθηκε επίσης ναός-παρεκκλήσι προς τιμήν όλων των αγίων στο νεκροταφείο του χωριού. Ο Μπατιούσκα διακονούσε σε μια εκκλησία σε ένα γειτονικό χωριό, μέχρι την οποία περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα.

Ο πατέρας αγαπούσε πολύ τη Μητέρα του Θεού. Ίσως γι' αυτό η ψυχή του ήταν τόσο σκισμένη σε δύο μέρη της γης - στο άγιο Όρος, το οποίο επισκέφτηκε πολλές φορές και πήγε με τα πόδια σε όλα τα μοναστήρια, και στο Ντιβέεβο, όπου τον γνώρισαν και τον αγάπησαν οι μοναχές.

Οι πιο σεβαστοί άγιοι για τον πατέρα Μωυσή ήταν ο μοναχός Σεραφείμ του Σάρωφ, ο μάρτυρας Αβραάμ της Βουλγαρίας, η μακαρία Ματρώνα της Μόσχας, στην οποία στράφηκε για βοήθεια σε πνευματικές και εγκόσμιες ανάγκες.

Αλλά η σωτηρία δεν γίνεται χωρίς προσωπικό Γολγοθά, και μια τέτοια σταύρωση για τον πατέρα Μωυσή ήταν η παραιτημένη μεταφορά μιας ογκολογικής ασθένειας για πέντε χρόνια.

Αλλά ακόμη και ενώ βρισκόταν στο Ογκολογικό Κέντρο της Μόσχας, ο π. Μωυσής έδειξε τη χριστιανική του αγάπη και άρχισε να φροντίζει το ιατρικό προσωπικό και τους ασθενείς, καθαγίασε το τμήμα όπου νοσηλευόταν.

Η δύναμη έσβηνε, η αρρώστια έκανε το χατίρι της, ο παπάς έσβησε ήσυχα. Στις 23 Ιουλίου 2017, ο Πατήρ Μωυσής ενεγράφη στο μεγάλο σχήμα στη μνήμη του Μοναχού Μωυσή Μουρίν.

Στις 16 Αυγούστου 2017, ο Shegigumen Moses αναχώρησε ειρηνικά στον Κύριο, στον οποίο λαχταρούσε η ψυχή του σε όλη του τη ζωή. Λίγο πριν πεθάνει έδωσε την τελευταία του οδηγία σε όλους μας. «Προσευχήσου, προσευχήσου και ταπείνωσε τον εαυτό σου», ήταν τα τελευταία λόγια του ταπεινού ερημίτη.