24 Δεκεμβρίου - Πριν από 24 χρόνια στην εκκλησία του μοναστηριού Borovsky των Εγκώμιων της Υπεραγίας Θεοτόκου, περιοχή Κουργκάν, κατά την ανάγνωση του κανόνα στον Τσάρο-μάρτυρα Νικόλαο Β' στον Αθάνατο Ψάλτη, σκοτώθηκε η μοναχή Antonia (Seredkina) /08 /27/1952 - 24/12/1999/

 

24 Δεκεμβρίου - Πριν από 24 χρόνια στην εκκλησία του μοναστηριού Borovsky των Εγκώμιων της Υπεραγίας Θεοτόκου, περιοχή Κουργκάν, κατά την ανάγνωση του κανόνα στον Τσάρο-μάρτυρα Νικόλαο Β' στον Αθάνατο Ψάλτη, σκοτώθηκε η μοναχή Antonia (Seredkina) /08 /27/1952 - 24/12/1999/

Λαμβάνοντας μια ευλογία για το μοναστικό μονοπάτι από τη μητέρα της, ξαπλωμένη στα πόδια της με τις λέξεις "Μαμά, ευλόγησε!", η μέλλουσα μητέρα Αντωνία δεν ήξερε ακόμη ότι η μητέρα της θα τελείωνε τις μέρες της στο ίδιο Μοναστήρι του Εγκώμιου της Μητέρας Borovsky του Θεού, με το όνομα μοναχή Ματρώνα, όπου και η ίδια θα τελειώσει το ταξίδι της ζωής της ως μάρτυρας.

Ήρθε στο μοναστήρι για την εορτή της Παρακλήσεως της Θεοτόκου το 1996. Στην αρχή φοβόταν ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει τα βάρη της μοναστικής ζωής.

Άλλωστε, δεν είναι πια νέα, το σώμα της έχει φθαρεί από την εργασία σε επικίνδυνες βιομηχανίες και η εργασία σε μοναστήρι δεν είναι ούτε 8ωρη βάρδια, εξάλλου, υπέφερε από έντονους πονοκεφάλους και βασανιζόταν από ένα αφόρητο αίσθημα πείνας Ανάμεσα στα γεύματα.

Είχε μάλιστα την ευλογία από τον εξομολογητή της να παίρνει ψωμί μετά το δείπνο για να επιβιώσει με κάποιο τρόπο μέχρι το επόμενο γεύμα. Ζητώντας όμως βοήθεια από τον Κύριο και τη Βασίλισσα των Ουρανών, ξεπερνώντας τον πόνο και την πείνα, εργάστηκε ακούραστα και με τον καιρό ήρθε η ανακούφιση.

Η Μητέρα Αντώνιος εκάρη σε μοναχισμό στις 2 Ιανουαρίου 1999 προς τιμή του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου.

Οι συνηθισμένοι μοναχικοί πειρασμοί μετά την ταραχή της επιτέθηκαν βαριά, αλλά υπέμεινε όλα όσα της έστειλε ο Κύριος μέχρι τέλους και σώθηκε με τη χάρη του Χριστού και τη βοήθεια της Μητέρας του Θεού.

Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των μοναχών, η Μητέρα Αντωνία διακρινόταν από αγάπη, πνευματική αγνότητα και εμπιστοσύνη σε όλους. Ποτέ δεν σκέφτηκε άσχημα τους ανθρώπους, δεν υποψιαζόταν κανέναν για τίποτα και συμπεριφερόταν στις αδερφές της με προσοχή και προσοχή. Της άρεσε να παρηγορεί τους πάντες, ακόμα κι όταν η ίδια ένιωθε άσχημα.

Η μητέρα ζούσε σε ένα εργαστήριο ραπτικής για περίπου δύο χρόνια, δουλεύοντας τη μέρα και συχνά τη νύχτα. Πάντα θρηνούσε που δεν είχα χρόνο να κάνω τίποτα. Αυτή τη στιγμή, της δόθηκε πρόσθετη υπακοή - για να είναι η κελί συνοδός της μοναχής της Σχήμα Μαρίας. Φρόντιζε τη γριά με μεγάλη υπομονή και αγάπη, ώστε η μητέρα Μαρία δέθηκε πολύ μαζί της.

Μετά τη φωτιά στο εργαστήριο, η μητέρα άρχισε να ζει στην καλοκαιρινή σανίδα, στενή, χωρίς παράθυρα ντουλάπα του ελεημοσύνης - μέχρι το μαρτύριο της. Σαν να μην είχε πια θέση στη γη...

Δύο μέρες πριν από το μαρτύριο της, είπε σε μια από τις αδερφές: «Είναι δύσκολο για μένα, μάλλον πρέπει να πεθάνω».

Στις 22 Δεκεμβρίου το μοναστήρι υποδέχτηκε τη θαυματουργή μύρο εικόνα του τσάρου-μάρτυρα Νικολάου Β'. Μετά το πέρας της εορταστικής λειτουργίας και του φαγητού, ακολούθησε συνάθροιση. Η μητέρα Αντωνία στάθηκε με ένα μεγάλο κερί, το οποίο έσβησε σχεδόν εντελώς κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου, γεγονός που εξέπληξε πολύ την ίδια και τις άλλες αδερφές.

Το βράδυ της 24ης Δεκεμβρίου έγινε ο εθιμοτυπικός αποχαιρετισμός της εικόνας. Στο Αθάνατο Ψαλτήρι στο μοναστήρι καθιερώθηκε και η ανάγνωση του κανόνα στον Μάρτυρα Τσάρο.

Η Μητέρα Αντωνία κουβαλούσε στην καρδιά της την αγάπη της για τον Τσάρο μέχρι την τελευταία στιγμή, χωρίς να αμφιβάλλει ούτε στιγμή για τη μεγάλη αγιότητά του. Συχνά στρεφόταν σε αυτόν με προσευχή για βοήθεια, και εκείνος τη βοηθούσε.

Η Μητέρα Αντωνία είπε πώς κάποτε δεν πρόλαβε να ράψει τα άμφια για την τόνωση της στην ώρα της. Προσευχήθηκα με όλη μου την καρδιά στον μεγάλο μας Αυτοκράτορα - και κατάφερα να κάνω τα πάντα πριν το πρωί.

Κατά τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, η Μητέρα Αντωνία διάβαζε τον Κανόνα ή τον Ακάθιστο στον Τσάρο κάθε μέρα. Επιπλέον, της άρεσε πολύ να διαβάζει το  Ψαλτήρι και πάντα τη νύχτα.

Η ώρα της ήταν από τις 3 έως τις 4 το πρωί. Αυτή την ώρα πέθανε μπροστά στο αναλόγιο με τον κανόνα ανοιχτό στο έκτο τραγούδι. Λίγες σταγόνες μαρτυρικού αίματος έμειναν στη σελίδα του κανόνα.

Τη νύχτα της δολοφονίας της μοναχής Αντωνίας, μια άλλη μητέρα έπρεπε να διαβάσει το Ψαλτήρι στην εκκλησία, αλλά συνέβη ότι η Μητέρα Αντωνία την αντικατέστησε.

Τη δολοφονία διέπραξε ένας 19χρονος εργάτης του μοναστηριού, που βρίσκεται έξι χιλιόμετρα από το μοναστήρι πέρα ​​από τη χιονισμένη αδιάβατη στέπα, την οποία διέσχισε τα μεσάνυχτα, παρασυρμένος από σατανική δύναμη.

Πέρα από τη διαβολική κακία, τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει αυτό που συνέβη. Ο δολοφόνος άρπαξε ένα σφυρί και άρχισε να χτυπά το κεφάλι, το πρόσωπο και τα χέρια της μητέρας όταν προσπάθησε να τά  κλείσει στον εαυτό της. Την έσυρε μέσα από τον κρόταφο και την πέταξε στο υπόγειο.

Προσπάθησε να σκουπίσει το αίμα στο ναό με τον απόστολό της, μετά επέστρεψε στο υπόγειο και χτύπησε περίπου τριάντα άλλα χτυπήματα με ένα σφυρί. Οι τοίχοι και τα σκαλιά του υπογείου της εκκλησίας ήταν γεμάτα αίματα.

Έπειτα επέστρεψε στο μοναστήρι και το επόμενο πρωί ήρθε ο ίδιος στο αστυνομικό τμήμα, μη μπορώντας να εξηγήσει ξεκάθαρα τους λόγους για το τι συνέβη, παραδεχόμενος ότι πρόσφατα τον βασάνιζε ανηλεώς η σκέψη: «Πήγαινε να σκοτώσεις! Πήγαινε να σκοτώσεις!

Όταν οι αδερφές έπλυναν το αίμα από τη μητέρα Αντωνία, είδαν ένα ήρεμο, γαλήνιο πρόσωπο, χωρίς ούτε ένα μώλωπα. Ξάπλωσε στο φέρετρο για τρεις μέρες και δεν άλλαξε καθόλου. Όταν μετέφεραν το φέρετρο στον τάφο, παρατήρησαν ότι τα χέρια της μητέρας ήταν μαλακά, όχι παγωμένα.

Κάπως έτσι τελείωσε τη ζωή της η Μητέρα Αντωνία, η θεόφιλη μοναχή της Μονής Εγκωμίου της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Μια από τις αδερφές του μοναστηριού κρατά ένα βότσαλο με ίχνη από το αίμα της Μητέρας Αντωνίας, που μερικές φορές ευωδιάζει.

Ένας από τους ενορίτες, που γνώριζε τη μητέρα  έκλαψε πολύ στο θάνατό της. Της εμφανίστηκε η μητέρα Αντωνία, λέγοντάς της ότι κλαις, είπε, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό είναι για μένα εδώ, πόσο υπέροχο είναι, δεν χρειάζεται να κλάψεις. Αλλά πονούσες. Η μητέρα Αντωνία απάντησε: «Μόνο τα πρώτα δευτερόλεπτα».

Λίγο καιρό αργότερα, ένας από τους ενορίτες, βρισκόμενος στα βουνά του Καυκάσου, ήρθε στον γέροντα στην έρημο, λέγοντας: «Υπάρχει μεγάλη θλίψη στο μοναστήρι...». Ο γέροντας απάντησε: «Και έχω μεγάλη χαρά! Τι μεσίτη που είχες την τιμή να έχεις στον παράδεισο!».

Nun_Antonia_Seredkina