Η ανθρωπότητα χωρίζεται, σαν να λέγαμε, σε δύο μέρη: σε αυτούς που πιστεύουν στην αιώνια ζωή της ψυχής και σε αυτούς που δεν πιστεύουν σε αυτήν.

 Η ανθρωπότητα χωρίζεται, σαν να λέγαμε, σε δύο μέρη: σε αυτούς που πιστεύουν στην αιώνια ζωή της ψυχής και σε αυτούς που δεν πιστεύουν σε αυτήν. 

Για τους υλιστές και τους άθεους, όλη η ζωή συγκεντρώνεται στο χρονικό διάστημα μεταξύ γέννησης και θανάτου. Η ζωή είναι ένα ατύχημα, ένας επιτυχημένος συνδυασμός υλικών στοιχείων που δημιούργησε ένα σταθερό σύστημα που έχει την ικανότητα να αναπαράγει άλλα παρόμοια συστήματα. 

Επομένως, είναι λογικό οι άθεοι να περιορίζουν τις γνώσεις τους στη μελέτη του υλικού κόσμου και να ζουν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες που προκύπτουν στον άνθρωπο ως βιολογικό σύστημα. Αλλά είναι παράδοξο και ακατανόητο ότι άνθρωποι που πιστεύουν στην αιώνια ζωή και την αθανασία της ψυχής τους βυθίζονται επίσης στην επίγεια ζωή ως η μόνη πραγματικότητα, και επίσης αφιερώνουν τη δύναμη, τον χρόνο και τις ικανότητές τους για την επίτευξη επίγειων στόχων - αυτό που ανήκει στον χρόνο και θάνατος. 

Αν κοιτάξουμε το περιεχόμενο της ανθρώπινης ψυχής, θα δούμε ότι απορροφάται από το ενδιαφέρον για τα γήινα πράγματα. είναι βυθισμένη στην υλικότητα και ζει από τους χυμούς της γης. Πιστεύοντας στον Θεό, ο άνθρωπος ταυτόχρονα ζει σαν να μην υπάρχει ή σαν να έχει γίνει θεός αυτός ο κόσμος για αυτόν. Η γήινη ζωή είναι ένα σημείο σε μια νοητική γραμμή που, όπως μια ακτίνα, πηγαίνει στο άπειρο, ή μια στιγμή σε σύγκριση με την αιωνιότητα. Πρέπει να ειπωθεί ότι οποιοσδήποτε αριθμός σε σύγκριση με το άπειρο γίνεται απειροελάχιστος. 

Υπάρχει μια αρχαία παραβολή για το πώς ένα πουλί πετάει σε έναν πέτρινο βράχο μία φορά κάθε χίλια χρόνια και ακονίζει το ράμφος του πάνω του. Όταν αυτός ο βράχος φθαρεί στο έδαφος από ένα πουλί, μια στιγμή θα περάσει στο ρολόι της αιωνιότητας. Αλλά ούτε αυτή η παραβολή είναι αληθινή. Εδώ η αιωνιότητα και ο χρόνος μετρώνται σε κοσμικές ποσότητες, όπως ορισμένοι κύκλοι, και η αιωνιότητα δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, ούτε έξοδο από τον εαυτό του, ούτε επιστροφή στον εαυτό του. Η περίοδος της επίγειας ζωής είναι μόνο μια κινούμενη αλυσίδα στιγμών, καθεμία από τις οποίες ένας άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να σταματήσει ούτε να καταγράψει. 

Μια στιγμή μπορεί να διαιρεθεί επ' αόριστον, και στα μαθηματικά δεν υπάρχει αριθμός που να μην είναι αφηρημένος ή συμβολικός, αλλά στην πραγματικότητα να αντικατοπτρίζει το απλούστερο στοιχείο του χρόνου, όπου η διαίρεση και ο κατακερματισμός δεν είναι πλέον δυνατοί. Άρα, ο χρόνος είναι μια ροή που δεν μπορεί να σταματήσει, όπως είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η ουσία του. 

Η μόνη ιδιότητα του χρόνου είναι η σταθερότητα και μη αναστρέψιμος Ο χρόνος είναι σαν δασική πυρκαγιά τη νύχτα. Η φωτιά, καταδιώκοντας τον ταξιδιώτη, καίει ό,τι βρίσκεται πίσω του - αυτό είναι το παρελθόν το σκοτάδι της νύχτας μπροστά στα μάτια του ταξιδιώτη, μέσα στο οποίο χάνεται το μονοπάτι του, είναι ένα μέλλον που δεν έχει έρθει ακόμα και του είναι άγνωστο. Οι στάχτες παραμένουν από το παρελθόν, το μέλλον παραμονεύει στο σκοτάδι - αυτό είναι το μονοπάτι της ζωής κατά μήκος του οποίου περπατά ένα άτομο. Γιατί ένας άνθρωπος, πιστεύοντας στην αιώνια ζωή, δεν σκέφτεται πραγματικά την αιωνιότητα; Ο πρώτος λόγος είναι η ηδονία. Αναζητά την ευχαρίστηση στα υλικά πράγματα. θέλει να αποσπάσει ό,τι είναι δυνατό και αδύνατο από τη ζωή, ξεχνώντας ότι η στιγμή δεν μπορεί να σταματήσει και ο χρόνος μετατρέπει συνεχώς το παρόν σε παρελθόν - ένα είδος ψευδαίσθησης μνήμης.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ένας άνθρωπος δεν σκέφτεται την αιωνιότητα είναι η δειλία. Στην αιωνιότητα κάποιος πρέπει να ξεπεράσει το κατώφλι του θανάτου, και ο θάνατος εμφανίζεται σε ένα άτομο με τη μορφή ενός πτώματος που σαπίζει σε έναν τάφο, και προσπαθεί να εκτοπίσει αυτή την εικόνα από τη συνείδησή του. Η ίδια η αιωνιότητα, ως ανταπόδοση, δεν γίνεται λιγότερο τρομερή για έναν άνθρωπο από τον θάνατο. Ο Alexander Blok κουβαλούσε τον φόβο της αιωνιότητας σε όλη του τη ζωή, τον οποίο εξέφρασε σε ένα από τα πρώιμα ποιήματά του:
Αυτή είναι η άβυσσος που κοιτάζει μέσα από τις λάμπες -
μια αχόρταγα άπληστη αράχνη.
Και η αγωνία του φόβου της αιωνιότητας κατέληξε σε τρέλα γι' αυτόν. Συνεχίζεται . Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ ( Καρελίν)