Στάρετς Ιωάννης Κρεστιάνκιν. Περί αγάπης.

Περι αγάπης!!!

Κήρυγμα για την 19η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή

Αγαπητοί μου, φίλοι μας, το τρέχον ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκάς 6:31-36) μας προσφέρει ένα πολύ σημαντικό θέμα για προβληματισμό, θα μιλήσουμε για την αγάπη, για το είδος της αγάπης που ανοίγει το δρόμο για έναν άνθρωπο προς τον Θεό. Και αν όλες οι παραβολές του Κυρίου αποκαλύπτουν για τους επίγειους ανθρώπους το μονοπάτι προς τη Βασιλεία των Ουρανών, τότε ο σημερινός λόγος του ίδιου του Χριστού είναι θεμελιώδης σε αυτό το μονοπάτι, γιατί ο ίδιος ο Θεός είναι Αγάπη. Και η Αγάπη θέλει και περιμένει την αμοιβαία αγάπη μας.

Η εντολή του Κυρίου είναι φωτεινή, φωτίζει τα μάτια και μας λέει: «Θα αγαπήσεις τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλο σου το μυαλό: αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή. Το δεύτερο είναι παρόμοιο με αυτό: αγαπήστε τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας. από αυτές τις δύο εντολές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήτες» (Ματθαίος 22:35–40).

Αγάπα και θα ζήσεις. αγάπη, και το Άγιο Πνεύμα θα είναι ο σύντροφός σου στη ζωή, και χιλιάδες θα σωθούν κοντά σου. Η αγάπη είναι μια δύναμη που περιέχει την ενέργεια της ζωής. Από τη συγχώνευση της Θείας αγάπης με την ανθρώπινη αγάπη προέρχεται η πνευματική ζωή στον άνθρωπο. από την αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο γεννιέται η επίγεια ανθρώπινη ζωή. Γι' αυτό στο Ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος μιλάει τόσο συχνά για την αγάπη. Γνωρίζοντας όμως καλά τη φύση της ανθρώπινης ψυχής, η οποία από πνευματική κατανόηση σύντομα επιστρέφει στο σαρκικό, περισσότερο συγγενικό με τον εαυτό της, αποκάλυψε τη θεία αληθινή έννοια και σημασία αυτής της λέξης. Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Κορινθίους επιστολή του, γέμισε αυτή τη λέξη με ζωτικό περιεχόμενο για εμάς, αποκλείοντας κάθε ψευδή ερμηνεία. «Η αγάπη είναι μακρόθυμη, ελεήμων... δεν φθονεί, δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν συμπεριφέρεται με αγένεια, δεν αναζητά τα δικά της, δεν ερεθίζεται, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια· τα πάντα καλύπτει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει» (Α' Κορ. 13:4-7). Από αυτή την εξήγηση γίνεται σαφές ότι η αγάπη μας καλεί σε πλήρη ανιδιοτέλεια. Και ο αγαπημένος απόστολος του Χριστού Ιωάννης απηχεί τον Παύλο: «Μεγαλύτερη αγάπη δεν έχει κανείς από αυτήν, να δώσει κάποιος τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιωάννης 15:13).

«Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Είναι δυνατόν; Άλλωστε, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βάζω τον κάθε γείτονα στη θέση μου, στη θέση μου, πρέπει να κάνω γι' αυτόν μόνο ό,τι θέλω για τον εαυτό μου, αυτό που είναι χρήσιμο για μένα. Να δώσω όχι μόνο αυτό που μου ζητείται, αλλά, επιπλέον, να δώσω το τελευταίο. Δεν θα χαθούμε σε όλους αυτούς τους γείτονες, δεν θα χαθούμε ανάμεσά τους, δεν θα χαθούμε; Άσε που το δίνω, αλλά θα μου το δώσουν, θα μείνω χωρίς τίποτα; Και οι ανθρώπινες κρίσεις έχουν προτεραιότητα έναντι του λόγου του Θεού, παρά τις υποσχέσεις Του. Φυσικά, θα ήταν ωραίο να γίνω παιδί του Θεού, αλλά πώς θα γινόταν αλλιώς, χωρίς τέτοιες θυσίες που μου είναι αδύνατες. Και αμέτρητοι γείτονες μου προσφέρουν ζωή. Πώς μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια ποιος από αυτούς δεν θα γίνει ο κακός μου ή έστω εχθρός μου αύριο; Αποδεικνύεται ότι κοιτάμε τους πάντες με ένα αξιολογικό βλέμμα και αυτοί οι βαθμοί, όπως και στο σχολείο, κυμαίνονται από πέντε έως δύο. Και όταν σκεφτόμαστε τη θεία αγάπη, ο φόβος παραλύει την ψυχή μας.

Σίγουρα είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε με αγάπη στην αγάπη όσων μας αγαπούν, να αγαπήσουμε μερικούς από τους φίλους μας, μπορούμε να αγαπήσουμε τους ευεργέτες, μπορούμε να αγαπήσουμε για το πάθος μας για την ομορφιά, για την εκδήλωση του ταλέντου, για τα πάθη στα οποία είμαστε δεσμευμένοι. Μα πώς να αγαπάς τους κακούς, τους συκοφάντες, τους διώκτες σου; Δεδομένης της δειλίας μας, αυτό φαίνεται αδύνατο. Και το πνεύμα μας επαναστατεί, επαναστατεί σε σημείο να απορρίπτει την ίδια την εντολή του Θεού.

Είμαστε ικανοποιημένοι με λίγα, αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν, αγαπάμε τους ανθρώπους που χρειαζόμαστε και εγκαταλείπουμε την έννοια της αγάπης που μας έδωσε ο Θεός. Και όταν ρίξουμε μια σοβαρή ματιά στις σχέσεις μας με όλους, αποδεικνύεται ότι αγαπάμε τον εαυτό μας. Ο εγωισμός και ο εγωισμός, η επιβεβαίωση του εαυτού και η αυταρέσκεια κυριαρχούν στους ανθρώπους και μεγαλώνουν με πάθη.

Και η αντίσταση της ανθρωπότητας στην εντολή του Θεού έχει προκαλέσει πολλές εμφανίσεις αγάπης στον κόσμο, παρένθετη αγάπη, όταν αντί για αυταπάρνηση, η αυτοεπιβεβαίωση έχει ριζώσει στις ψυχές μας και βασιλεύει. Πόσα παραδείγματα, αγαπητοί μου, βλέπουμε τώρα γύρω μας τέτοιας μη βιώσιμης αγάπης, όταν οι καλές σχέσεις, που λέγονται αγάπη, καταρρέουν από τη μια μέρα στην άλλη και μετατρέπονται σε σχέσεις εχθρότητας και πλήρους ρήξης, ακόμη και στις οικογένειές μας. Αυτό είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι δεν υπάρχει γνήσια χριστιανική αγάπη στις καλές μας σχέσεις. Στις μέρες μας, η λέξη «αγάπη» έχει πάψει να είναι θέμα αγάπης. Και η ανομία στον κόσμο αυξάνεται και εξαπλώνεται. και η προφητεία του Κυρίου: «επειδή αυξάνεται η ανομία, η αγάπη θα σπανίσει» (Ματθαίος 24:12) είναι κοντά στην εκπλήρωση.

Στο Ευαγγέλιο, ο Κύριος απομυζεί όλες τις πλαστογραφίες της ανθρωπογενούς αγάπης, αποκαλώντας αμαρτωλούς τους φορείς μιας τέτοιας αγάπης. «Αν αγαπάς αυτούς που σε αγαπούν... κάνε το καλό σε αυτούς που σου κάνουν καλό, τι ευγνωμοσύνη έχεις γι' αυτό; Διότι και οι αμαρτωλοί κάνουν το ίδιο » (Λουκάς 6:32–33). Ο δρόμος της αγάπης είναι εντελώς διαφορετικός, και ο Κύριος μας δίνει επίσης οδηγίες για το πώς να το εκπληρώσουμε πραγματικά με την ίδια τη ζωή μας. Κατανόηση της αληθινής, γνήσιας αγάπης κατά τον Θεό, της αγάπης του Θεού: αγαπήστε τους εχθρούς σας και κάντε καλό σε αυτούς που σας μισούν, ευλογήστε αυτούς που σας βρίζουν και δανείστε χωρίς να περιμένετε τίποτα. και θα έχετε μεγάλη αμοιβή... και θα είστε γιοι του Υψίστου»   (Λουκάς 6, 27, 35). Φαίνεται τόσο απλό, τόσο λίγα απαιτούνται από εμάς για να γίνουμε κληρονόμοι της υπόσχεσης του Θεού. «Αλλά»... Αυτό είναι ένα σταθερό «αλλά» - και μετά σκέψεις και σκέψεις, τι θα κερδίσω και τι θα χάσω; Ποια είναι η αναλογία: απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών ή επίγεια βραχυπρόθεσμη ικανοποίηση. Έτσι προδίδουμε την αγάπη του Θεού.

Αγαπητοί μου, όλοι πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό, δεν έχει ανθρώπινες αναλήθειες, δεν έχει λάθη. Είναι Αγάπη, και μόνο μέσω της αγάπης για τον κόσμο, για το δημιούργημά Του, ο Κύριος περιμένει υπομονετικά τη σχέση μας με τον εαυτό Του. Γνωρίζουμε τα λόγια Του: «Γιε μου, δώσε μου την καρδιά σου», και το νόημά τους είναι το εξής: εμπιστεύσου χωρίς δισταγμό  έλα σε Μένα μέσα από τα νερά της μαινόμενης θάλασσας της ζωής . Ο επίγειος Πατέρας δεν διστάζει να βοηθήσει τον γιο και την κόρη του που κλαίνε, και ο Επουράνιος Πατέρας μας δεν θα διστάσει να έρθει στα πλανημένα και άσωτα παιδιά Του. Ας μάθουμε την αγάπη του Θεού και ας αρχίσουμε να μάθουμε να συγχωρούμε τα λάθη και τις αυταπάτες των γειτόνων μας, ας καλύψουμε με οίκτο όλα όσα βυθίζουν τις ψυχές μας σήμερα, ας μάθουμε να συμπάσχουμε όσους υποφέρουν όχι μόνο από σωματικές ασθένειες, αλλά επίσης από τα διανοητικά, και στη συμπόνια αρχίζουμε ήδη η αγάπη εκδηλώνεται. Ας αγαπήσουμε λοιπόν την αγάπη στη Θεϊκή της κατανόηση. Στην αρχή θα έχει απήχηση σε εμάς και σε μας με τα βάσανα, αλλά όταν δείξουμε πιστότητα σε αυτό το βάσανο, στις ψυχές μας θα ανθίσει με την ευωδιαστή χάρη της Βασιλείας των Ουρανών ήδη εδώ στη γη.

Θα ήθελα να σας δώσω την έννοια του σχολείου της ζωής ενός εγκόσμιου ανθρώπου, του Βασίλι Αντρέεβιτς Ζουκόφσκι, που έζησε τον δέκατο ένατο αιώνα, προκειμένου να μας παρουσιάσει την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων σχετικά με τον εαυτό μας.

«Η επιστήμη της ζωής είναι η αναγνώριση του θελήματος του Θεού - στην αρχή απλώς η αναγνώριση ότι είναι πάνω από όλα και ότι είμαστε εδώ για να υποταχτούμε.

Στη συνέχεια, ταπεινοφροσύνη στην αναγνώριση, αποκλείοντας κάθε συζήτηση του μυαλού ή πόνου στην καρδιά που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μουρμούρα.

Τότε η ειρήνη στην ταπεινοφροσύνη και η θεραπευτική εμπιστοσύνη.

Τέλος, ένα γλυκό συναίσθημα ευγνωμοσύνης για την επιστήμη του πόνου και της ζωντανής αγάπης για τον Δάσκαλο και την αυστηρή διδασκαλία Του.

Αυτές είναι οι τέσσερις τάξεις που πρέπει να παρακολουθήσουμε στο σχολείο της ζωής».

Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας, χρειάζεται να κατακτήσουμε τέσσερα στάδια στη σχέση μας με τον Θεό για να ωριμάσει μέσα μας η αγάπη, με την οποία ο Κύριος αναγνωρίζει τα παιδιά Του μέσα μας. Θα επαναλάβω σκόπιμα αυτά τα στάδια: αναγνώριση του θελήματος του Θεού και υποταγή σε αυτό, ταπεινοφροσύνη, προστασία από τη γκρίνια, ειρήνη και εμπιστοσύνη στον Θεό και, τέλος, αίσθημα ευγνωμοσύνης για την και ζωντανή αγάπη για Αυτόν.

Ας θυμηθούμε, φίλοι μου, και ας εκτιμήσουμε την Αγάπη του Επουράνιου Πατέρα που μας αγκαλιάζει. Είναι θεϊκή και ισχυρή - είναι ελεήμων μαζί μας, υπομονετική με τις αδυναμίες και τις αναλήθειες μας και, το πιο σημαντικό, δεν σταματά ποτέ. Είναι σε θέση να μας καλέσει από τον πυθμένα της κόλασης και να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια ενός γιου σε όλους όσοι έχουν πέσει στον Πατέρα με μετάνοια. Η αγάπη του Πατέρα περιμένει μόνο την αμοιβαία αγάπη μας, χωρίς ωστόσο να μας στερήσει την επιλογή στη ζωή. Ο Πατέρας συνεχίζει να αγαπά και να περιμένει την επιστροφή της αγάπης μας.Αμην