ΕΙΡΉΝΗ ΚΑΙ ΨΥΧΉ .Στάρετς Ιωάννης Κρεστιάνκιν.

Ειρήνη και ψυχή

Γιατί τι ωφελεί έναν άνθρωπο αν κερδίσει

όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του;

(Μάρκος 8:36)

Αλίμονο σε εμάς τους διεφθαρμένους και χαμένους! Ο καθένας έχει στο μυαλό του μόνο το δικό του όφελος, αλλά λίγοι έχουν στο μυαλό τους το γενικό όφελος. Ο νους μας είναι απασχολημένος με οτιδήποτε άλλο εκτός από θέματα πίστης: η απληστία είναι στα κεφάλια μας και το Ευαγγέλιο είναι στα πόδια μας. πρώτα τα εγκόσμια και μετά τα πνευματικά. Πάνω από όλα – όφελος και όφελος. πρώτα τα χρήματα και μετά ο Νόμος του Θεού. Πάνω είναι η πλεονεξία και από κάτω η πίστη. Και ο Θεός και η ψυχή;! Αυτό είναι το τέλος, αυτό είναι το χαμηλότερο! Ο κόσμος μας κατάπιε εντελώς, και ξεχάσαμε την ψυχή μας.

Ειρήνη και ψυχή - επίγεια και ουράνια!

Αυτά είναι δύο πράγματα για τα οποία κρίνουμε ψευδώς. Όλη μας η φροντίδα, όλη η αγάπη και η φροντίδα μας κατευθύνονται προς τον κόσμο. Και ο κλήρος της ψυχής μένει με αμέλεια και αμέλεια. Ποιός είναι ο λόγος; Η πνευματική μας τύφλωση! Εκτιμούμε αυτό που βλέπουμε και ό,τι δεν βλέπουμε, δεν εκτιμούμε. Κρατάμε ένα ακριβό αντικείμενο, ένα πολύτιμο κόσμημα, με τέτοια φροντίδα που είμαστε έτοιμοι, αν είναι δυνατόν, να το κρύψουμε στην καρδιά μας. Αλλά με όλα αυτά δεν θα αγοράσουμε στον εαυτό μας τον παράδεισο - την αιώνια χαρά της ζωής. Γνωρίζουμε καλά τι είναι ο κόσμος, αλλά πραγματικά δεν ξέρουμε τι είναι η ψυχή. Αγαπητοί μου, η ψυχή είναι ένα ευγενές, πολύτιμο ον που δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Δεν βλέπουμε την ομορφιά της ψυχής, δεν γνωρίζουμε τη φύση της και δεν την εκτιμούμε όπως θα έπρεπε λόγω της πνευματικής μας τύφλωσης.

Ω, η αστείρευτη ομορφιά της ψυχής! Πώς φαντάζεσαι τη Βασιλεία των Ουρανών, την ουράνια ευδαιμονία, τη δόξα των δικαίων; Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την ενατένιση του προσώπου του Θεού. Το πρόσωπο του Θεού είναι τόσο όμορφο που οι άγιοι άγγελοι είναι πάντα έτοιμοι να Τον κοιτάξουν. Κοιτάζουν με δίψα αυτή την ανεξάντλητη πηγή φωτός. Αν είχε εμφανιστεί στην κόλαση για μια στιγμή, η κόλαση θα είχε μετατραπεί σε παράδεισο. Η εικόνα αυτού του Θείου προσώπου είναι η ψυχή.

Τι θα δώσει ένας άνθρωπος σε αντάλλαγμα για την ψυχή του; Πώς μπορεί να αντικαταστήσει ένα ον τόσο όμορφο, το όμοιό του δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στον ουρανό ούτε στη γη;

Και συλλογιζόμενος την ψυχή μου, στην οποία ο Θεός έχει εγγράψει την εικόνα Του - την εικόνα της Θείας χάρης, μπορώ τότε να κοιτάξω οποιαδήποτε άλλη ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο;

Τι είναι ψυχή με τη χάρη του Θεού; Αυτή είναι η νύφη, ο φίλος των Αγγέλων, ο κληρονόμος του παραδείσου. βασίλισσα, στολισμένη με όλο τον πλούτο των Θείων χαρισμάτων.

Τι γίνεται η ψυχή όταν χάνει τη Θεία χάρη; Ντροπή για τους Αγγέλους, εξορία από τον παράδεισο, φτωχή αιχμάλωτη του διαβόλου.

Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θέλει να προκαλέσει στον εαυτό του την ατυχία να χάσει τη Θεία χάρη - αυτό είναι το υψηλότερο αγαθό; Μαζί της χάνει ζωή και ψυχή, γη και ουρανό, αιώνια δόξα, χάνει τον Θεό για πάντα, χάνει τα πάντα - δεν είναι αυτό το άπειρο κακό;

Και είναι πολύ δίκαιο ότι δεν έχουμε τίποτα πιο πολύτιμο από την ψυχή, και όμως δεν εκτιμούμε τίποτα τόσο λίγο όσο η ψυχή. Αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό τον χαρίζουμε για τη στιγμιαία απόλαυση της αμαρτίας, τον ανταλλάσσουμε με ασήμαντο πλούτο, τον προδίδουμε για χάρη μιας μονοήμερης λάμψης πρόσκαιρης δόξας. Ξεχνάμε ότι έχουμε μια ψυχή, για χάρη της οποίας δημιουργήθηκαν τα πάντα στον ουρανό και στη γη, για χάρη της οποίας λειτουργεί η φύση, ο ουρανός κινείται, ο ήλιος λάμπει, η γη καρποφορεί, φυτά και ζώα εμφανίζονται. για χάρη του οποίου φυτεύτηκε ο παράδεισος, ετοιμάστηκε η Βασιλεία των Ουρανών, ατελείωτη ευδαιμονία, απεριόριστη δόξα και όλες οι ευλογίες της αιώνιας ζωής γενικά - «που δεν είδε, ούτε άκουσε αυτί, ούτε αναστέναξε στην καρδιά του ανθρώπου» ( 1 Κορ. 2:9).

Και, επιτρέποντάς μας δοκιμασίες ή τιμωρίες, ο φιλάνθρωπος Θεός εμπιστεύτηκε την ψυχή μας στον Φύλακα Άγγελο, για να τη σκεπάσει, να τη φροντίσει και να τη φυλάξει «από τον φόβο της νύχτας, από το βέλος που πετάει τις μέρες, από το πράγμα που περνά στο σκοτάδι, από την ακαταστασία και τον δαίμονα του μεσημεριού» (Ψαλμ. 91:5-6). Αφού μόνο η ψυχή είναι αυτή που δίνει στον άνθρωπο ζωή σε αυτόν τον κόσμο και ελπίδα για μια ευτυχισμένη ζωή στον παράδεισο. Έτσι, αν καταστρέψουμε την ψυχή μας, θα χάσουμε τα πάντα - και την ειρήνη και τον παράδεισο, θα χάσουμε για πάντα, για πάντα.

Γιατί; «Αν την καταστρέψουμε, πώς θα ζήσουμε;» Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ο μάταιος και φθαρτός κόσμος, με ό,τι όμορφο, καλό και πολύτιμο, με ό,τι υπάρχει μέσα του, έχει ένα οφειλόμενο τέλος. «Διότι η εικόνα αυτού του κόσμου παρέρχεται» (Α' Κορ. 7:31).

Αργά ή γρήγορα ο θάνατος θα έρθει και θα φέρει μαζί του το τέλος των πάντων. Όλα όσα έχουμε αργά ή γρήγορα μας αφήνουν. ή εμείς οι ίδιοι τα αφήνουμε όλα όταν πεθάνουμε. «Όλη η σάρκα είναι σαν το χορτάρι, και όλη η δόξα του ανθρώπου είναι σαν το άνθος του χόρτου. το γρασίδι έφυγε και το άνθος του έφυγε» (Ησαΐας 40:67).

Όταν μια ξαφνική φυσική καταστροφή μάς στερεί καταφύγιο και αγαπημένα πρόσωπα, όταν ληστές μας κλέβουν την περιουσία, όταν στερούμαστε υψηλό επίσημο αξίωμα, σχεδόν χάνουμε το μυαλό μας από τον ενθουσιασμό. Και σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε το γεγονός ότι οι μαινόμενες φλόγες των ολέθριων παθών κατακαίουν την καρδιά μας και καταστρέφουν την ψυχή μας. Αλλά αν χάσω κάτι, μπορώ να το αποκτήσω ξανά. Αν χάσω την τιμή, μπορώ να την ξανακερδίσω. Αν χάσω την υγεία μου, μπορώ να θεραπευτώ. Αν χάσω την ελευθερία μου, μπορώ να την εξαγοράσω. Ακόμα κι αν χάσω την ίδια μου τη ζωή, μπορώ να αναστήσω. Πιστεύω λοιπόν: «Ανυπομονώ για την ανάσταση των νεκρών».

Αλλά αν καταστρέψω την ψυχή μου, δεν υπάρχει λύτρα, ούτε θεραπεία, ούτε ανάσταση: την έχω χάσει μια για πάντα!

Κι αν έρθει φυσικός ή ξαφνικός θάνατος και μας βρει βαρυμένους με εγκόσμιες ανησυχίες (ο Θεός να το κάνει αυτό!) και πεθάνουμε χωρίς να μετανοήσουμε, τότε θα καταστρέψουμε την ψυχή μας, θα την καταδικάσουμε σε αιώνιο μαρτύριο στην κόλαση, όπου δεν υπάρχει ελπίδα για απελευθέρωση, γιατί «Στην κόλαση δεν υπάρχει μετάνοια».

Και η δύστυχη ψυχή, αφού φυλακιστεί στην κόλαση, θα είναι φυλακισμένη για πάντα! Είναι νεκρή, νεκρή για πάντα!

Ω ψυχή μου! Για να μην χαθώ για σένα, καλύτερα να χαθώ τώρα όλος ο κόσμος με ό,τι έχει και είναι καλό και όμορφο. Και τι είναι η ειρήνη; Σύντομο όνειρο. Κι εσύ, ψυχή μου, είσαι το πιο πολύτιμο, το πιο ωραίο δημιούργημα του Κυρίου, είσαι η εικόνα του Θεού, και καταστρέφοντάς σε, τα χάνω όλα. Είσαι αθάνατος και το να σε χάσεις μια φορά σημαίνει να σε χάσεις για πάντα!

Γιατί να σε καταστρέψω; Είσαι, ψυχή, ξένος μου; Ή μήπως ανήκεις στον θανάσιμο εχθρό μου; Όχι, όχι, είσαι η ψυχή μου! Αυτός που δεν εκτιμά την ψυχή του χίλιες φορές περισσότερο από αυτόν τον μάταιο και φθαρτό κόσμο είτε είναι ανάξιος να την έχει, είτε δεν την έχει πια.

Χωρίς να νοιαζόμαστε για την ψυχή μας, ξεχνάμε τον φόβο του Θεού. Χωρίς να θυμόμαστε την ψυχή μας, ενεργούμε με τη ζωή μας σαν δολοφόνοι. Ω ανθρώπινη αδικία, ω δυστυχία της αθάνατης ψυχής! «Τι άλλο πρέπει να κάνετε από το να φροντίζετε μόνο την ψυχή σας, παραμερίζοντας όλες τις άλλες ανησυχίες», λέει ο Μέγας Βασίλειος.

Η ψυχή και η ειρήνη είναι δύο τέτοια θέματα που οι άνθρωποι κρίνουν λανθασμένα και άδικα. Όλη η φροντίδα των ανθρώπων, όλη η αγάπη και η φροντίδα κατευθύνονται προς τον κόσμο. Και ο κλήρος της ψυχής μένει αμέλεια και αμέλεια. Όλες οι απαιτήσεις του κόσμου εκπληρώνονται και όχι οι πιο ταπεινές ανάγκες της ψυχής.

Υιός του θεού! Ο σταυρωμένος μου Ιησούς! Έχετε κάνει ό,τι η ύψιστη καλοσύνη Σου θα μπορούσε να κάνει για να μας σώσει! Και εμείς, κάνουμε ό,τι μπορεί να κάνει η ακραία κακία για να καταστρέψει τις ψυχές μας.

Ω, η απέραντη ανεκτικότητα και η άφατη υπομονή του Θεού. Επέτρεψε στον Υιό Του να πεθάνει για τη σωτηρία του ανθρώπου, ενός ανθρώπου που ήταν εχθρός Του. Αυτή είναι η ατελείωτη αγάπη του Θεού για εμάς. Και ως ανταμοιβή για τη ζωή και το αίμα του Μονογενούς Υιού Του, δεν απαιτεί το αίμα μας. Απαιτεί μόνο ένα πράγμα - την αγάπη μας!

Και είναι πραγματικά αδύνατο για τον Θεό να λάβει ανταμοιβή για τόσο μεγάλα οφέλη; Για τη Θεϊκή Του αγάπη - την αγάπη του ανθρώπου για τον εαυτό Του; Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που γεννηθήκαμε στο αληθινό φως του Χριστιανισμού. Είμαστε όμως τυφλοί και αχάριστοι, γιατί δεν βλέπουμε και δεν θέλουμε να γνωρίζουμε τόσο μεγάλο όφελος. Ακόμα αφήνουμε την ψυχή μας αιχμάλωτη, είμαστε σκλάβοι της αμαρτίας, είμαστε ακόμα μακριά από την εγκάρδια μετάνοια και τη μετάνοια. Δεν έχουμε μια πέτρινη καρδιά που δεν μαλακώνει μπροστά στο απέραντο έλεος του Θεού; Εξάλλου, μόνο τα κακά πνεύματα είναι απελπιστικά πεισματάρα στο κακό, αμετανόητα, και ως εκ τούτου είναι αιώνιοι εχθροί του Θεού και δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι Του. Αλλά μπορούμε πάντα να γίνουμε φίλοι του Θεού και... ακόμα δεν το θέλουμε. Αν και ο Χριστός έγινε άνθρωπος, υπέφερε, παρόλο που σταυρώθηκε, πέθανε, παρόλο που έχυσε κάθε σταγόνα αίμα για εμάς, εμείς απορρίπτουμε το ανεκτίμητο δώρο Του με τις κακές μας πράξεις.

Δεν είμαστε δαίμονες, αλλά είναι δυνατόν να μας αναγνωρίσουν ως ανθρώπους; Εμείς, με ανθρώπινη φύση, αλλά με δαιμονική διάθεση; Γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε αυτόν τον τρελό, τρελό κόσμο, είμαστε σφιχτά μπλεγμένοι στους πολλούς διαφορετικούς δεσμούς του!

«Ο κόσμος βρίσκεται στο κακό», λέει ο Ιωάννης ο Θεολόγος.

Ναι, «ο κόσμος βρίσκεται στο κακό!» Αλλά, ελεήμονα Κύριε, Σε ικετεύω: δεν υπάρχει αρκετός πόνος; Γιατί αλλιώς να τα επεκτείνει; Αρκετό και ικανοποιημένο είναι το αίμα που έχει ήδη χύσει ο Σωτήρας για τη σωτηρία μας.

Ιησού μου! Ψυχή της ψυχής μου! Μην θυμώνεις μαζί μου: Δεν θα σε αφήσω!

Ω, αν ήταν δυνατόν, θα σε έκρυβα στα βάθη της καρδιάς μου. Αλίμονο όμως! Η καρδιά μου είναι μολυσμένη από τις αμαρτίες, και τρέμω που είναι πιο ευχάριστο σε Σένα, τον Αγνότερο, να πας στον Σταυρό παρά να μείνω στην ακάθαρτη καρδιά μου.

Ας είναι! Άσε με όμως να Σε ακολουθήσω με τα δάκρυα και τον λόγο μου. Και σήμερα, όπως πριν από 2000 χρόνια, ο Σωτήρας μου απλώνει τα χέρια Του προς εμάς από τον Σταυρό: Η βαθιά, τρυφερή αγάπη Του μας αναζητά και αναστενάζει λυπημένα: «Πόσο συχνά ήθελα να σε μαζέψω, σαν πουλί να μαζέψει τους νεοσσούς του κάτω από τα φτερά του , και δεν ήθελες» (Λουκάς 13:34).