Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελιν για την ζωή.

Εάν η ζωή μπορούσε να δώσει σε έναν άνθρωπο αυτό που ποτέ δεν έδωσε και δεν θα δώσει ποτέ - πλήρη ευτυχία, τότε η τραγωδία της επίγειας ύπαρξης δεν θα εξαφανιζόταν, αλλά θα γινόταν ακόμα πιο σκοτεινή. Δεν είναι τρομερό όταν ένας άνθρωπος, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής - φαινομενικής ευημερίας - τον αρπάζουν ξαφνικά και τον οδηγούν στην αγχόνη - στον τάφο;

Η ευτυχία στη γη είναι μια σκιά που δεν μπορεί να ξεπεραστεί: ένας άνθρωπος τρέχει πίσω από τη δική του σκιά, και αυτή τρέχει μακριά του. Αλλά αν δεις τη ζωή ως το μονοπάτι προς την αιωνιότητα, τότε ανοίγει στην ψυχή ως ανεκτίμητο δώρο, τότε τα σκοτεινά βάθη της φωτίζονται με φως, τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει γιατί ζει, γιατί υποφέρει, για τι παλεύει. Τότε όλα μπαίνουν στη θέση τους, και το άτομο συνειδητοποιεί ότι η ζωή του δίνεται ως ευκαιρία να αποκτήσει αιώνια την εικόνα του Θεού ή την εικόνα του Σατανά.

Δεν υπάρχει ευτυχία σε αυτή τη ζωή, αλλά το μεταφυσικό κενό - μια μαύρη άβυσσος όπου τα συναισθήματα και η συνείδηση ​​θα έσβηναν, όπου ένα άτομο θα διαλύονταν, μετατρέποντας σε τίποτα - δεν υπάρχει. Ένας αμετανόητος αμαρτωλός περνά στη σφαίρα αυτού του ζοφερού και θεομάχου πνεύματος μέσω του οποίου ήρθε ο θάνατος στη γη.

Η αναζήτηση της ευτυχίας στο εξωτερικό είναι η πιο τρομερή εξαπάτηση του δαίμονα. Ο Αδάμ αναζήτησε την πληρότητα της ύπαρξης όχι στον Θεό, αλλά σε ένα εξωτερικό αντικείμενο, σε έναν ορισμένο καρπό, τον οποίο μέσα στην τρέλα του θεωρούσε πηγή δύναμης, ευχαρίστησης και ευδαιμονίας.

Όταν αναζητούμε το νόημα της ζωής και της ευτυχίας στο εξωτερικό, επαναλαμβάνουμε το μοιραίο λάθος του Αδάμ. Έχοντας θεοποιήσει το εξωτερικό, έχασε τον Θεό ως εσωτερικό παράγοντα της ζωής του.

 Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ

( Καρελίν ).