«Ο Θεός είναι αγάπη· κι ποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει μέσα στον Θεό, κι ο Θεός μέσα σ᾽ αυτόν» (Α´ Ιω 4,16)




«Ο Θεός είναι αγάπη· κι ποιος ζει μέσα στην αγάπη,
ζει μέσα στον Θεό, κι ο Θεός μέσα σ
αυτόν» (Α´ Ιω 4,16)


Αγαπητοί μου Χριστιανοί Ορθόδοξοι !

Μετά από λίγες ώρες αλλάζει ο χρόνος. Κι όπως το χουμε συνήθειο κάθε φορά, η αλλαγή αυτή έγινε μέσα σε γιορτή. Τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς. Τολμώ, όμως, να πω ότι τούτη η γιορτή είναι κάπως περίεργη. Καταλαβαίνουμε όλοι την ιδιαιτερότητα αυτού του περάσματος από το παλαιό στο νέο. Το συνδέουμε, άλλωστε, με τόσες ελπίδες για τους εαυτούς μας και για όσους βρίσκονται κοντά μας. Γι αυτό, εξάλλου, συνηθίζουμε να δίνουμε και υποσχέσεις, πως τη νέα χρονιά θα τα κάνουμε όλα καλύτερα, αφού ως άνθρωποι παραμένουμε μόνιμα κυνηγοί του τέλειου ή του τελειότερου από αυτό που είμαστε και έχουμε.

Τι θαυμαστά περίεργα πλάσματα που είμαστε οι άνθρωποι! Αναζητούμε το ανώτερο ή το περισσότερο, συνήθως όταν πρόκειται για τις τραπεζικές καταθέσεις, τα αγαθά, τον πλούτο, την κοινωνική θέση ή καταξίωσή μας. Ψάχνουμε την ευτυχία πράγματι σε όσα έχουμε ή ακόμα δεν αποκτήσαμε. Και είναι ολοένα και περισσότερες οι φορές που μας διαφεύγει το ποιοι είμαστε! Τι είναι αυτό που μας κάνει μοναδικές προσωπικότητες. Έννοιες ή διαστάσεις όπως χαρακτήρας, ήθος και ξίες περνούν πολλές φορές απαρατήρητες και δεν καταχωρούνται στους προσωπικούς μας σχεδιασμούς. Κ ίσως εδώ να οφείλεται το γεγονός πως τελικά οι απολογισμοί μας βγάζουν σταθερά ελλείμματα.
Χάνουμε το ουσιώδες, που δεν είναι άλλο από το να αγαπήσουμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ύπαρξη, και ταυτόχρονα τον διπλανό μας, όπως ακριβώς τον εαυτό μας!

 Μέσα σ όλη τη Δημιουργία το κατεξοχήν κοινωνικό πλάσμα είναι ο άνθρωπος. Υπάρχουμε όταν συνυπάρχουμε, όταν επικοινωνούμε και κρατούμε ζωντανές τις βασικές σχέσεις στη ζωή μας και μάλιστα στις τρεις κατευθύνσεις που μας φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός: προς τον Θεό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας. Η υγιής σχέση με τον εαυτό μας είναι η προϋπόθεση για ένα δημιουργικό άνοιγμα προς τους άλλους. Χρειαζόμαστε εσωτερική ισορροπία για να έχουμε τη δύναμη για τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής, όπως: να διορθώνουμε τους εαυτούς μας στα λάθη μας, να συγχωρούμε τους φίλους και τους εχθρούς μας στις ατέλειές τους, να θυσιάζουμε κάτι τουλάχιστον από τον εαυτό μας μόνο από αγάπη για τον άλλον, να διασώζουμε με την αλληλεγγύη την αξιοπρέπεια της λαβωμένης εικόνας του Θεού δίπλα μας.

Αυτή η δημιουργική δύναμη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, που πνέει στην Εκκλησία και την ζωογονεί. «Όποιος αγαπάει δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από τον Θεό και ότι γνωρίζει τον Θεό. Όποιος δεν αγαπάει δεν γνώρισε τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη... Ο Θεός είναι αγάπη· κι όποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει μέσα στον Θεό, κι ο Θεός μέσα σ αυτόν» (Α´ Ιω 4,7-8·16).

Στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, η ελπίδα και η ευχή μου για όλους μας είναι να αναλάβουμε την κύρια ευθύνη μας: να ζούμε στην αγάπη του Θεού και, δίχως προϋποθέσεις, να τη μοιραζόμαστε με τους πάντες και τα πάντα! Στο παγωμένο σκοτάδι της ακοινωνησίας των ανθρώπινων εγωπαθειών, θα ναι τούτη η πράξη μια ζεστή ηλιαχτίδα αντίστασης και δημιουργίας· μια ανταύγεια του Παραδείσου, στον οποίο μπορεί από τώρα να μεταμορφωθεί ο κόσμος μας !
Πρωτοχρονιά 2015 

Εγκύκλιος Πρωτοχρονιάς 2015 του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλου





ρ. Πρωτ. 1

ν Σιατίστ τ 1 ανουαρίου 2015

γκύκλιος
πί τ Νέ τει

γαπητοί μου δελφοί,

Μέ τή χάρη το Θεο καί τίς πρεσβεες το γίου Βασιλείου το ποίου ορτάζουμε τήν μνήμη, να νέος τος βρίσκεται πό σήμερα μπροστά μας.

Στήν γλσσα τς κκλησίας μας νέος χρόνος νομάζεται «νέος νιαυτός τς χρηστότητος το Κυρίου» πού σημαίνει μιά κόμη χρονική περίοδο τήν ποία γάπη το Θεο χαρίζει στόν καθένα μας πάνω στήν γ.

χρόνος χει μιά ρχή γιά τόν καθένα μας καί φαίνεται νά χει καί να τέλος. ρχή εναι μέρα πού γεννηθήκαμε.Ποιό μως εναι τό τέλος; Στή γλσσα μας λέξη τέλος χει δύο ννοιες. μία σημαίνει τό τέρμα. λλη σημαίνει τήν λοκλήρωση.

χρόνος μοιάζει μέ να ποτάμι πού κυλάει καί πού φαίνεται σέ μς τούς νθρώπους τι τό τέλος του εναι θάνατος. μως, πως λα τά ποτάμια, δέν τελειώνει, λλά κβάλει στήν βασιλεία το Θεο. Σέ μιά λλη πραγματικότητα πού δέν νήκει στό χρόνο λλά στήν αωνιότητα.

Γιά ποιο λόγο μως Θεός μς χαρίζει τόν χρόνο; πόστολος Παλος θά μς πε τι χρόνος πρέπει νά γίνει «καιρός σωτηρίας». Θά μς καλέσει δηλαδή νά ξιοποιήσουμε σο χρόνο Θεός μς διαθέσει, λιγότερο περισσότερο γιά νά σωθομε. Νά συναντήσουμε δηλαδή στήν ζωή μας τόν Σωτήρα Χριστό καί νά λοκληρωθομε. λοκλήρωση τς νθρπινης ζως εναι νταξη της στήν ζωή το Χριστο. νωση μας μέ τόν Χριστό εναι τρόπος πού νικμε τόν θάνατο καί ζομε στήν Βασιλεία το Θεο.

νθρωπος βέβαια πού νώνεται μέ τόν Θεό, φανερώνει τή ζωή το Χριστο στήν καθημερινότητα του. λλά ζωή το Χριστο εναι γάπη. νθρωπος τότε μόνο ζε ληθινά ταν γαπ. Καί ταν νθρωπος γαπ τότε ληθινά ζε καί χαίρεται τήν ζωή του. Χριστός μς διαβεβαίωσε τι λθε στόν κόσμο γιά νά μπορομε μες ο νθρωποι νά χουμε ζωή καί περίσσευμα ζως.

λες ατές τίς λήθειες τίς βλέπουμε νά φανερώνονται στήν ζωή το γίου καί Μεγάλου Βασιλείου. γιος μπιστεύθηκε στή ζωή του τόν Χριστό σάν τόν μοναδικό τρόπο νά ζήσει αώνια. Στή ζωή του φανέρωσε τήν ζωή το Χριστο, δηλαδή τήν γάπη. Εχε μιά σπάνια μόρφωση, εχε σπουδάσει ξι (6) πιστμες καί τίς χρησιμοποίησε λες γιά νά πηρετήσει καλύτερα τόν συνάνθρωπο του καί χι γιά νά πλουτήσει. Πλοτος του ταν γάπη. φτιαξε μιά πόλη γάπης πού ο μεταγενέστεροι τήν νόμασαν Βασιλειάδα. κε κάθε ναγκεμένος νθρωπος ερισκε στήριξη, παρηγοριά καί γάπη. γιος Βασίλειος εχε δημιουργήσει καί λεπροκομεο καί φρόντιζε ς ατρός τούς ρρώστους. Περιποιόταν τούς λεπρούς διος καί στό τέλος σπαζόταν τίς πληγές τους.

γιος Βασίλειος εχε ταυτόχρονα δυνατή πίστη. Στή ζωή του μπιστεύθηκε ταλάντευτα τόν Χριστό καί περασπίστηκε τήν ρθόδοξη πίστη πό τήν πλάνη καί τήν αρεση. Εναι χαρακτηριστικός διάλογος του μέ τόν παρχο πού παιτε πό ατόν νά προσχωρήσει στήν αρεση:

παρχος: άν δέν μέ πακούσεις θά πάθεις κάτι πό σα χω στήν ξουσία μου.

γιος Βασίλειος: Ποιά εναι ατά;

παρχος: Θά σέ ξορίσω. Θά σο δημεύσω τήν περιουσία. Θά σέ σκοτώσω.

γιος Βασίλειος: χεις κάτι λλο, γιατί ατά δέν μέ φορον.

παρχος: Μά πς;

γιος Βασίλειος:Μέ πειλες μέ ξορία. πάρχει κάποιος τόπος νά μέ στείλεις πού δέν θά πάρχει Θεός; νας τέτοιος τόπος θά ταν ξορία. λλά το Κυρίου γ καί τό πλήρωμα ατς. Θά μο δημεύσεις τήν περιουσία; μόνη μου περιουσία εναι τά βιβλία μου καί τά τριμένα ράσα πού φοράω. Μέ πειλες μέ θάνατο;Θά ννοες τήν πρώτη πληγή κάτω πό τήν ποία θά πέσει νεκρό ατό τό ταλαίπωρο σμα. Γνώριζε τι μόνο ατή τήν πληγή ξουσιάζεις. λλά ατή πληγή θά μέ φέρει πιο κοντά στόν Χριστό μου.

Τό συμπέρασμα το πάρχου πού μεταφέρει στόν αρετικό ατοκράτορα: «Κρείσσων πειλν νήρ», δηλαδή μεγαλύτερος πό λες τίς πειλές ναδείχθηκε ατός νδρας. τσι γιος Βασίλειος μεινε σταθερός στήν πίστη του καί δυνατός στήν γάπη του.

δελφοί μου,

χρόνος τς ζως μας θά γίνει ληθινά καινούριος άν βάλουμε τό Χριστό στήν ζωή μας καί τό θέλημα του γίνει δείκτης πορείας γιά λο τόν πόλοιπο χρόνο τς ζως μας. Μιά τέτοια χρονιά σς εχομαι νά ζήσετε ατό τό χρόνο πού πό σήμερα ρχίζει, άν θέλετε νά εναι καλός καί εγογημένος.

Χρόνια πολλά, καλά καί ελογημένα!

Μέ τήν γάπη το Χριστο μας
πίσκοπος Σας

Σισανίου καί Σιατστης Παλος

Μπροστά στο νέο καλαντάρι ( Νώντα Σκοπετέα )





Μπροστά στο νέο καλαντάρι ( Νώντα Σκοπετέα )
Κάθε σελίδα που γυρνά στο Μηναίο, φανερώνει την επόμενη, γεμάτη από μνήμη ζωοποιό,
από λαχτάρα για μίμηση …

Κάθε μήνας έχει την ψυχή του …

Είναι οι Άγιοί του, οι γιορτάδες και οι Αναστάσιμες ευχές του …

Κάθε ένας, μοναδικά υπέροχος, με τις δικές του φωνές, τα δικά του χρώματα κι
αρώματα, του Θεού τα φανερώματα …

Στο επίκεντρο ο αγνός Λαός με τις λατρεμένες του παραδόσεις και τα θυμητάρια μιας
άλλης ανεξίτηλης Ελλάδας, που τους τιμά και τους γιορτάζει …
Κανένας δε μένει παραπονεμένος …

Ένα μεγάλο ουράνιο μπουκέτο από μυρώματα ο χρόνος …

Όλα διαφορετικά μεταξύ τους, μα τόσο αρμονικά βαλμένα, με την κλωστή της Θείας
πίστης να τα δένει σε στεφάνι …

Βασιλικοί, τριαντάφυλλα, χρυσάνθεμα, κατηφέδες , φούλια , παπαρούνες, γεράνια,
κρίνοι, δεντρολίβανα, αγιοκλήματα , μυρσίνες , ανθοί πορτοκαλιάς …

Στολίζουν ένα εικόνισμα, που κάθε μέρα αγκαλιάζει κι άλλη παράσταση Νίκης της
Ζωής …

Στην πόρτα σου ο Γενάρης …
Φτάσαν στην ξώπορτα φωνές, γλυκολαλούν τραγούδια,
Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, μπαξίσια και καλούδια.

Στα χέρια τους το ξάρμενο παλιών ιστορημάτων
κυρ Φώτη σου θυμίζουνε και Άγιο των Γραμμάτων.
Κομμάτι κόψε του Χριστού, κόψε της Παναγίας
και για Ουρανοφάντορα, Βασίλειο Καισαρείας.

Φλουρί σα βρεις, ασπάσου το, κρέμα το στο λαιμό σου,
σαν ανταμώσεις το φτωχό, κάνε το ψυχικό σου.
Χαρά μου, λέει ο Σεραφείμ, όποιον τον συναντάει,
Χριστός Ανέστη! ολοχρονίς με φως τους χαιρετάει !
Στον ιερό τον ποταμό σκύβουνε δακρυσμένοι,
Χατζήδες επιστρέφουνε, νιώθουν χαριτωμένοι.
Στων Φώτων τα προεόρτια ανέλαιη νηστεία,
πιες τρεις γουλιές αθάνατες, λάβε την ευλογία.

Πρωί αγίασε ο παπάς, Σταυρός που δάκρυα στάζει
κι ο Βαπτιστής, που καρτερά, μετάνοια προστάζει.
Στη γη περπάτησε ο Υιός, σήμερον Επεφάνη,
Πνεύμα φτεράκισε ψηλά, φτάνει στον Ιορδάνη.
Λεβέντης βούτηξε βαθιά, ευκή της μάνας παίρνει,
γενού, παιδί μου, άξιος! Κι αυτός τα καταφέρνει !
Κοινοβιάρχης έκτισε Αγγέλων πολιτεία
και Καλυβίτης ταπεινός αρνείται μεγαλεία.
Στην έρημο καθηγητής Μέγας χαρισματούχος,
στα Γιάννενα Φουστανελάς είναι ο πολιούχος.
Κύριλλος κι Αθανάσιος εκ της Αλεξανδρείας,
Πατριάρχες αγιόλεκτοι, στόματα Ορθοδοξίας.
Μονολογίστως εύχεται Μακάριος της Αιγύπτου
κι ο Ευθύμιος θαυματουργεί … Ω του ακαταλήπτου !!

Ομολογεί ο Μάξιμος , Γραικός Ρώσους φωτίζει,
Τιμόθεος ο ισόψυχος πολλούς εκχριστιανίζει.
Και στην Περσία μαρτυρά γενναίος Αναστάσης.

Στον Όλυμπο Διονύσιος σε θέλγει να μονάσεις.
Θεολογεί Γρηγόριος, οι άγγελοι σιωπούνε,
φίλος, αετός ελεύθερος, εχθροί τον εφθονούνε.
Μα στέκουν πάντα οι Τρείς ψηλά, γραμμάτων Προστασία,
Φωστήρες, ήλιοι άδυτοι, χείμαρροι με σοφία …
Φτάνει στην πόρτα σου φωνή με ύμνους του Γενάρη !
Κάτω από το εικόνισμα το νέο καλαντάρι !

Νώντας Σκοπετέας /Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Μπροστά στο νέο καλαντάρι