Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ Αυτό που συνέβη έγινε περίπου δεκαπέντε χρόνια.

ΑΥΤΌ  που συνέβη έγινε περίπου δεκαπέντε χρόνια. Ήρθα από τη νυχτερινή βάρδια και ήμουν  ήδη στο κρεβάτι, όταν ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε. Η μητέρα μου τηλεφώνησε, η φωνή της ήταν φοβισμένη..

- Valya, έλα  επειγόντως, πρέπει να σας πω μια ιστορία.

- Μαμά, ήδη κοιμήθηκα. Δεν μπορείς να πεις την ιστορία σου αργότερα; Θέλω πραγματικά να κοιμηθώ.

- Όχι! Έλα αμέσως!

Αναστέναξα και άρχισα να πηγαίνω. Έχει γίνει πάντα αποδεκτό στην οικογένειά μας ότι ο λόγος των γονέων είναι νόμος. Και τώρα είμαι στο νέο κτίριο στο διαμέρισμα της μητέρας μου. Ζούσαν με τον μπαμπά, αλλά πέθανε πριν από τρία χρόνια πριν από αυτό το συμβάν. Η μαμά ήταν πολύ ενθουσιασμένη και είπε μια πραγματικά περίεργη και τρομακτική ιστορία. Το περιγράφω όπως μου είπε η μητέρα μου.

- Ξέρετε, Valya, ότι δεν είμαι καλά  τελευταία φορά. Αποφάσισα να πάω για ύπνο νωρίς χθες. Ήδη άρχισα να κοιμάμαι όταν ξαφνικά ο πατέρας σου εμφανίστηκε στο δωμάτιο. Και για κάποιο λόγο δεν ήμουν έκπληκτη. Κάθισε στο κρεβάτι και είπε: "Τι κάνεις;". Μπερδευτήκαμε από τη σύγχυση: "Μαγειρεύω ζυμαρικά". - "Λοιπόν, βράσε, να φάμε."

Σηκώθηκα κι εγώ. Είμαι στην κουζίνα - είναι πίσω μου. Ήμουν πραγματικά έτοιμη ζύμη και να μαγειρέψω. Άρχισα να φτιάχνω ζυμαρικά και ο πατέρας σου κάθισε σε ένα σκαμνί και με κοίταζε. Εγώ μαγείρεψα ζυμαρικά, το βάζω στο πιάτο του, και μου λέει: "Βάλε και σε εσένα". Και μοιράστηκα στο μισό σε δύο πιάτα.

 Φάγαμε στη σιωπή και στη συνέχεια μου λέει: "Shura, ας πάμε,  να περπατήσουμε μετά το δείπνο στη βεράντα." - Κάπως δεν ήθελα να πάω μαζί του, αλλά πήρε το χέρι μου και με οδήγησε. Πήγαμε στην πόρτα. Διέσχισε  πολύ εύκολα το κατώφλι, αν και ήταν μικρότερος από μένα. Και εγώ, ήμουν ψηλή, απλά δεν μπορούσα να κάνω το πόδι μου πάνω από το κατώφλι.

 Όσο υψηλότερα το ανέβαζα, τόσο μεγαλύτερο ήταν  το όριο. Λέω στην καρδιά μου: "Κύριε! Τι κατώφλι είναι τόσο υψηλό! Και είπα μόνο "Κύριε", σαν να ξύπνησα από ένα όνειρο, ο πατέρας σου  εξαφανίστηκε αμέσως και ανακάλυψα ότι στέκομαι στο μπαλκόνι  στο (τέταρτο πάτωμα) και ήδη είχα έριξα το δεξί μου πόδι πάνω από το κιγκλίδωμα. 

Με  φόβο, έτρεξα πίσω από το μπαλκόνι και άρχισα να σταυρώνομαι μπροστά στις εικόνες. Όλοι νύχτα περίμενα να γυρίσεις σπίτι. Πάρε με στο δωμάτιό σου, φοβάμαι να είμαι μόνη. Με την ευκαιρία, όταν μπήκα στην κουζίνα, υπήρχαν δύο πιάτα στο τραπέζι, δύο πιρούνια και ήταν προφανές ότι έτρωγαν και από τις δύο πιάτα. Τα πλένω αργότερα.

Τώρα η μητέρα μου, όπως και ο πατέρας μου, δεν είναι πλέον ζωντανή. Αλλά η μαμά πάντα είπε ενώ ήταν ζωντανή: "Ξέρω τι είδους" πατέρας "ήταν αυτό που ήρθε σε εμένα ." Και συμφωνώ με τη μητέρα μου.

Βαλεντίνα Ναουμόβα, Νοβολαταίσκ