Θέλω να δω ένα θαύμα για να πιστεύσω.

Θέλω να δω ένα θαύμα για να πιστεύσω. Θέλω να δω ένα εκπληκτικό γεγονός, που να μη έχω αμφιβολίες ότι συνέβη, και που να αποδεικνύει ότι υπάρχει πραγματικός Θεός, ότι υπάρχει αληθινή θρησκεία.

Θέλω ντοκουμέντα και αποδείξεις για να εμπιστευθώ τον εαυτό μου κάπου. Δεν μπορώ να πιστεύω κάτι, επειδή το πίστευαν απλώς οι πρόγονοι μου, επειδή αυτό έτυχε να πιστεύει ο λαός στον οποίο γεννήθηκα.

Αυτά και πολλά άλλα παρόμοια, ακούμε συχνά να λέγονται από συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν έχουν στενές επαφές με την Εκκλησία και που μας προκαλούν ευκαίρως ακαίρως, είτε για να κάνουν τον έξυπνο είτε για να δικαιολογηθούν που δεν είναι τόσο πιστοί.

Αλλά και εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές, νοιώθουμε ενδόμυχα τον πειρασμό της αμφιβολίας, τον πειρασμό της απιστίας.

Άραγε να είναι έτσι;

Άραγε να είναι αληθινά αυτά που πιστεύω ή υπάρχει κάτι το μη σωστό, κάτι το λανθασμένο. Και θέλουμε όλοι μας είτε για προσωπικό στηριγμό είτε για να αποκρούσουμε τους αμφισβητίες ένα ντοκουμέντο, ένα χειροπιαστό γεγονός.

Τέτοια ντοκουμέντα, τέτοια χειροπιαστά γεγονότα, έχει πολλά η αγία γραφή.

Ας δούμε ένα απ’ αυτά που έχει σχέση με την Παναγία μας.

Όταν ο άγγελος Γαβριήλ ευαγγελίσθηκε στην Παναγία μας, το πρωτάκουστο και πέρα για πέρα απαράδεκτο για τη λογική γεγονός, ότι θα γεννήσει τον Μεσσία με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, για να πιστεύσει και να πεισθεί στο μήνυμα του, της έδωσε ένα σημείο, μια εγγύηση, ένα καπάρο. Ποιο ήταν αυτό το σημείο; Της είπε ότι η συγγενής της η Ελισάβετ ενώ είναι γριά και στείρα α)θα γεννήσει, β)το μωρό θα είναι αγόρι και γ)ότι η Ελισάβετ είναι τώρα στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Μόλις έμαθε η παρθένος Μαρία αυτή την τριπλή προφητεία, έφυγε αμέσως «μετά σπουδής», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, από την Ναζαρέτ που ήταν στο βόρειο μέρος της Παλαιστίνης και πήγε στην Ιουδαία που βρισκόταν στο νότιο μέρος της Παλαιστίνης. Εκεί στην Ιουδαία, σε μια ορεινή περιοχή, κατοικούσε η συγγενής της Ελισάβετ. Η Ελισάβετ ήταν η μητέρα του Προδρόμου και σύζυγος του προφήτη Ζαχαρία και ο άγγελος Γαβριήλ που παρουσιάσθηκε στην Παναγία, είχε παρουσιασθεί και στον Ζαχαρία και του είχε αναγγείλει ότι θα αποκτήσουν παιδί και θα το ονομάσουν Ιωάννη που σημαίνει δώρο Θεού.

Όταν η Παρθένος έφθασε στο σπίτι της Ελισάβετ και την χαιρέτησε, η Ελισάβετ απάντησε στον χαιρετισμό της Μαρίας εμπνευσμένη από το άγιο Πνεύμα. Και χωρίς να της πει τίποτα η Παναγία μας για τον ευαγγελισμό της, εκείνη εξέφρασε την έκπληξη της, πως της έγινε η υψίστη τιμή, να την επισκεφθεί η μητέρα του Κυρίου της και μακάρισε την Παρθένο που πίστευσε στα λόγια του αγγέλου. Όταν είδε η Παναγία μας να την προσφωνεί έτσι η Ελισάβετ, που δεν ήξερε τίποτα για τον ευαγγελισμό της και μάλιστα ήταν ηλικιωμένη και συνεπώς έπρεπε αυτή να ζητά τον σεβασμό της νεαρής Μαρίας και όχι να εκδηλώνει την έκπληξη της από την επίσκεψη, είπε μεταξύ άλλων την εξής φράση: Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί(Λουκ.1,48). Δηλαδή η παρθένος Μαρία που ήταν τότε ολότελα άγνωστη, που ήταν μια χωριατοπούλα που κανείς δεν την έδινε σημασία, και αυτό φαίνεται από το ότι αρραβωνιάστηκε τον δίκαιο Ιωσήφ που ήταν πολύ μεγαλύτερος της, χήρος με παιδιά και πτωχός, αφού ήταν «τέκτων» (Ματθ.13,35) δηλαδή ασκούσε κάποιο χειρωνακτικό επάγγελμα, λοιπόν αυτή η κοπέλα, που κανείς δεν ήξερε για τον ευαγγελισμό της, είπε μια τόση μεγάλη κουβέντα, που αν την άκουγε κανείς από το χωριό της θα νόμιζε ότι σάλεψαν τα λογικά της. Ότι είναι μια ξεμωραμένη και μια ονειροπαρμένη.

Ποιος η ποια σ’ όλη την διαδρομή της ιστορίας τόλμησε να πει μια τόσο μεγάλη κουβέντα για τον εαυτό του ή για τον εαυτό της; Κι αν μερικοί ηρωποιηθήκανε και θεοποιηθήκανε ακόμη, όπως οι αρχαίοι τύραννοι και οι αυτοκράτορες ή και οι σύγχρονοι δικτάτορες, η τιμή τους που ήταν βασισμένη πάνω στην βία, έσβησε μετά τον θάνατο τους. Και όποιος του θυμάται σήμερα, τους θυμάται μόνο για να τους αναθεματίζει και να τους καταριέται.

Τι έγινε όμως με την αγία Παρθένο; Έγινε κάτι, που ούτε η ίδια το είχε συνειδητοποιήσει καλά, όταν είπε το λόγο αυτό με έμπνευση του αγίου Πνεύματος. Έγινε κάτι, που ούτε η ίδια μπορούσε να φαντασθεί, ασχέτως αν λεκτικά το είπε υπό την έμπνευση του αγίου Πνεύματος. Κανείς δεν την ξέχασε· κανείς δεν την λησμόνησε. Και όχι μόνο δεν την λησμόνησε αλλά αμέσως μετά την ίδρυση του χριστιανισμού άρχισαν να την τιμούν, να την υμνούν, να την εκθειάζουν όσο κανένα άλλο άγιο.

Έτσι το όνομα της Παναγίας μνημονεύεται συχνότατα, πρώτα απ’ όλους τους αγίους και εκζητείται η δέηση της προς τον Κύριον σ’ όλες τις αρχαίες λειτουργίες μέχρι και τις σημερινές του αγίου Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου.
Κατά τον 3ον περίπου αιώνα, ο πατέρας της Εκκλησίας μας Ειρηναίος την ονομάζει «συνήγορο των ανθρώπων και της παρηκόου Εύας». Δηλαδή έχουμε δικηγόρο κοντά στο Θεό, που μας υπερασπίζεται συνεχώς στη θεία δίκη, την παναγία του μητέρα. Τον 4ον αιώνα ο Γρηγόριος ο Θεολόγος σε εγκωμιαστικό του λόγο μας αναφέρει ότι η μάρτυς Ιουστίνη, προσπαθώντας ν’ αποφύγει ακόλαστες επιθέσεις ειδωλολάτρου, ικέτευε εκτός από τον Θεό και την παρθένο Μαρία, την οποίαν εξυμνούσε για την παρθενία της. Τον 5ον αιώνα ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας, που κατετρόπωσε τον Νεστόριο που έλεγε ότι η Παναγία είναι Χριστοτόκος και όχι Θεοτόκος δηλαδή γέννησε τον Χριστό ως άνθρωπο μόνο και όχι ως Θεό, την εξυμνεί και την εγκωμιάζει έως 3ου ουρανού. Τον 6ον αιώνα ο στρατηγός του Ιουστινιανού Ναρσής, μας πληροφορεί ο Ευάγριος ο Σχολαστικός, δεν έκανε πόλεμο ούτε άρχιζε μάχη εάν δεν ήταν σίγουρος ότι η Παναγία θα τον βοηθήσει. Τον 7ον αιώνα έχουμε τον Ακάθιστο Ύμνο που ανυμνεί με τα ωραιότερα λόγια την Παναγία μας και που τον ψάλλουμε μέχρι σήμερα. Αργότερα τον 13ον αιώνα ο βασιλιάς του Βυζαντίου Θεόδωρος Β Λάσκαρις δημιουργεί τον Μέγα Παρακλητικό κανόνα που ψάλλουμε το 15Αυγουστο, την γνωστή σε όλους μας παράκληση, ενώ κάποιος άλλος μοναχός, ο Θεοφάνης, είχε γράψει πολύ ποιο πριν τον Μικρό Παρακλητικό κανόνα τον γνωστό ως μικρή παράκληση.

Και τα χρόνια περνούν· πλήθος πατέρων της Εκκλησίας την εγκωμιάζουν ποικιλοτρόπως και την δοξολογούν. Φθάνουμε στον 21ον αιώνα και η Παναγία μας ούτε έχασε τίποτα από την λάμψη της ούτε μειώθηκε το γόητρο της. Οι χριστιανοί γονατίζουν και την ικετεύουν, οι ζωγράφοι την σχεδιάζουν σε αναρίθμητους πίνακες, οι ποιητές συνθέτουν τα ωραιότερα ποιήματα και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας τους ποιο γλυκούς ύμνους.

Αυτό που το άγιο Πνεύμα είπε σε χρόνο ανύποπτο, με το στόμα της αγνής Παρθένου, εκπληρώνεται και θα εκπληρώνεται μέχρι συντελείας του αιώνος.

Για να φαίνεται η αλήθεια του χριστιανισμού, να στηρίζεται η πίστη μας και να μένει αναπολόγητος κάθε άπιστος.