ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ! ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ, ΒΟΗΘΕΙΑ....ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΒΟΗΘΕΙΑ!....

Προ ετών, ένας νεαρός Ιερεύς μου διηγήθηκε τα έξης τρομερά:
"Η μητέρα μου, πού δεν ήθελε ο γιος της να γίνει παπάς, στον τρίτο χρόνο από τη χειροτονία μου, πέθανε. Στον θάνατο της, ως ιερεύς εγώ ο γιος της, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Έκανα όσα Είναι απαραίτητα και τίποτα περισσότερο απ' αυτό.
Ένα απογευματάκι, προς το σούρουπο, περνούσα έξω από το Κοιμητήριο. Σκέφθηκα λοιπόν: Δεν πάω να της ανάψω το καντηλάκι;" Πράγματι το άναψα και κάθισα σε μια πέτρα. Δεν είχα μαζί μου όμως πετραχήλι κι έτσι δεν της διάβασα Τρισάγιο.
Σαν να ζαλίστηκα όμως λίγο και ξαφνικά νόμισα ότι άρχισαν να ανοίγουν οι τάφοι, να σηκώνονται τα νεκρά σώματα των ανθρώπων και να φωνάζουν!...
- ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ, Ιερείς του Υψίστου, βοήθεια..., Ορθό­δοξοι χριστιανοί, βοήθεια!... Λειτουργίες, προσευχές, Μνημόσυνα,Τρισάγια... ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ, χριστιανοί!!!
Σε λίγο τρομαγμένος βλέπω και την μάνα μου:
- ΒΟΗΘΕΙΑ, γυιέ μου, μου είπε, βοήθεια! Βοήθεια, τώρα πού είσαι παπάς, βοήθεια για όλους, βοήθεια, βοήθεια!!!...
και έπεσε επάνω μου σπαράζοντας από κραυγές απελπισίας, ζη­τώντας βοήθεια για την ψυχή της.
Τότε συνήλθα τρομαγμένος... Είχε πλέον βραδιάσει... Έφυγα τρέ­χοντας... σχίσθηκαν και τα ράσα μου... και από την τρομάρα μου όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Την άλλη ήμερα το πρωί είπα στην πρεσβυτέρα μου: "Κοίταξε να δεις. Για τρία χρόνια θα λειτουργώ κάθε μέρα, ακόμα και τις Σαρακοστές, για τη μάνα μου, για όλους τους πεθαμένους, για όσους είναι γραμμένοι εκεί, στο Κοιμητήριο, και για όσα ονόματα κεκοιμημένων θα μου δίνουν από δω και πέρα".
Έκανα χίλιες εκατό Λειτουργίες συνεχώς, χωρίς διακοπή! Χίλια εκατό Μνημόσυνα με κόλλυβα, με Τρισάγια, με ό,τι έπρεπε' κάθε μέρα!
Πολλές φορές τις νύχτες έβλεπα τις ψυχές να μου λένε "ευχαρι­στώ", άλλες γιατί ξεδίψασαν, άλλες γιατί δροσίστηκαν, άλλες γιατί χόρτασαν, άλλες γιατί ζεστάθηκαν μέσα στις παγωνιές! "Ευχαριστώ, ζεστάθηκα, παπά μου", μου έλεγαν, "κρύωνα, ζεστάθηκα, σ' ευχαριστώ". Άλλες με ευχαριστούσαν, γιατί είδαν λίγο φως και άλλες κρα­τούσαν ψωμάκια στα χέρια..."

ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΣΕ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ένας συγγραφέας, σε κάποια επίσκεψη του στον Πανάγιο Τάφο στα ' Ιεροσόλυμα, γνώρισε έναν Αγιοταφίτη μοναχό. Ό μονάχός λοιπόν αυτός αναφερόμενος στους γονείς του είπε τα έξης:
Ό πατέρας μου ήταν φτωχός, αλλά πολύ ευσεβής. Όταν επρό­κειτο να γίνει Λειτουργία, περίμενε τον παπα στην πόρτα της 'Εκκλη­σίας. 'Ενώ ή μητέρα μου δεν ήταν ασεβής, σπανίως όμως έκκλησιάζετο.
Προτιμούσε την Κυριακή να καθήση στο σπίτι, να μαγειρέψη για την οικογένεια, να κάνη τις δουλειές του σπιτιού, παρά να πηγαίνη στην Εκκλησία.
Όταν εκοιμήθησαν οι δυο γονείς μου, είδα, λέγει ο μοναχός, και τους δύο στον ύπνο μου· και ο μεν πατέρας μου βρισκόταν σ' ένα ωραιότατο, πανευφρόσυνο περιβόλι κι εκεί απελάμβανε την ευτυχία του Παραδείσου, ή δε μητέρα μου με μεγάλο πόνο μου έλεγε: Δός μου, παιδάκι μου, κι έμενα, να φάω λίγο από το πιάτο σου! Πεινώ!"
Την άλλη ήμερα, όταν ξύπνησα, σκέφθηκα: Αφού είναι πεθαμένη ή μητέρα μου, τι είδους φαγητό μπορεί να επιθυμεί; Ασφαλώς, έχει ανάγκη από πνευματική τροφή.
Χωρίς κανένα δισταγμό πήγα στην Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα και έδωσα τα απαραίτητα, με την παράκληση να κάνουν ένα Σαρανταλείτουργο στο όνομα της μητέρας μου, με σκοπό να την ύψωση λιγάκι ο Θεός, για να Είναι μαζί με τον πατέρα μου, να χαίρονται και να συνευφραίνωνται στο κάλλος του Παραδείσου.
Πριν όμως τελείωση το Σαρανταλείτουργο, στη μέση περίπου, είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου να μου λέγει με σκυθρωπό ύφος:
— Γιατί μου αφήρεσες την μερίδα μου;
Σάς βεβαιώ, είπε ο μοναχός, ότι "κοκκάλωσα"! Δεν ήξερα τι να απαντήσω!
Την άλλη ήμερα παρήγγειλα να προστεθεί αμέσως και το όνομα του πατέρα μου στο Σα ράντα λειτουργό και μόλις τελείωσε έκανα κι ένα δεύτερο και για τους δυο γονείς μου. Κατόπιν τους ξαναείδα να είναι αναπαυμένοι και ευχαριστημένο ι, χωρίς πλέον να μου παραπονούνται.
Έκτοτε, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, περισσότερα από είκοσι, κάνω συνέχεια Μνημόσυνα υπέρ αυτών και κάθε χρόνο από ένα Σαράντα λειτουργό, για να έχουν περισσότερη ανάπαυση εν Κυρίω.

ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΤΙ ΔΕΟΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΑΟΙΔΙΜΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΑΝΑΠΑΥΣΑΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΩΝ ΗΜΩΝ

«ΕΤΙ ΔΕΟΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΑΟΙΔΙΜΩΝ
ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΑΝΑΠΑΥΣΑΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΩΝ ΗΜΩΝ, ΤΟΝ ΕΝΘΑΔΕ ΕΥΣΕΒΩΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

Ή επομένη αίτησις γίνεται για τους κεκοιμημένους.

Με τη δέησι αύτη ο ιερεύς προτρέπει όπως όλοι μαζί, κλήρος και λαός, προσευχηθούμε πρώτα για τους κτίτορας του Ιερού Ναού και υστέρα για όλους εκείνους, πού εκοιμήθησαν (πέθαναν) με ευσέ­βεια. Είναι δέησης υπέρ των νεκρών δέησης πού επαναλαμβάνεται και στο τέλος της Θειας Λειτουργίας, όταν πια πάνω στην Αγία και φρικτή Τράπεζα υπάρχει το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρας ημών Ιησού Χριστού.

Κυρίως τους νεκρούς τους ενθυμούμεθα στην Ιερά Πρόθεσι κι εκεί λέμε "μνήσθητι, Κύριε, των κεκοιμημένων δούλων Σου..." και διαβάζουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων, πού μας φέρνουν οι χριστιανοί γραμμένα.
Δύο γεγονότα αληθινά μαρτυρούν τη μεγίστη ωφέλεια πού λαμ­βάνουν οι ψυχές των κεκοιμημένων από τις μνημονεύσεις πού γίνονται στη Θεία Λειτουργία:

ΟΙ ΩΡΕΣ Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

3) Ώρες:

Ήτοι ή πρώτη, τρίτη, έκτη Και ενάτη.

Αντιστοιχούν δε ως έξης προς τάς δικάς μας ώρας:

Ή πρώτη Ώρα αντιστοιχεί προς την 6ην πρωϊνήν.

Ή τρίτη προς την 9ην.

Ή έκτη προς την 12ην μεσημβρινήν.

Και ή ενάτη προς την 3ην άπογευματινήν.

Ή πρώτη Ώρα μας υπενθυμίζει την παράδοσιν του Κυρίου μας, μετά την σύλληψίν του, την πρώίαν εις τον Πιλάτον. Ή ακολουθία πε­ριέχει και δοξολογίαν επί τη ανατολή του ηλίου δια να μας υπενθυμίζει και τον Ηλιον της Δικαιοσύνης, διό και ή ευχή της πρώτης Ωρας είναι: «Χριστέ το φως το αληθινόν το φωτίζον και αγίαζον...».

Ή τρίτη Ώρα μας υπενθυμίζει την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος, δι' αυτό Και ή ευχή της τρίτης ώρας είναι: «Κύριε το πανάγίον σου πνεύμα εν τη τρίτη ώρα τοις Άποστόλοις σου καταπέμψας τούτο, αγαθέ, μη άντανέλης αφ' ημών αλλ' εγκαίνισον εν ημίν τοις δεομένοις σου».

Ή έκτη Ώρα μας υπενθυμίζει την ώραν της σταυρώσεως και του σκότους το όποιον κάλυψε την κτίσιν κατ' αυτήν, δια τούτο και η ευχή της έκτης ώρας είναι: «Ό εν έκτη ήμερα τε και ώρα τω Σταυρώ προσηλώσας την εν τω Παραδείσω τολμηθείσαν τω Αδάμ αμαρτίαν, και των πταισμάτων ημών το χειρόγραφον διάρρηξον Χριστέ ο Θεός, Και σώσον ημάς».

Ή ενάτη Ώρα μας υπενθυμίζει την ώρα του επί του Σταυρού θανά­του του Κυρίου μας. Διό Και ή ευχή της ενάτης Ωρας είναι: «Ό εν τη ενάτη ώρα δι' ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσαν της σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, Και σώσον ημάς».

Ή ακολουθία της περιέχει ακόμη και την υπέροχο εκείνη ευχή του Μ. Βασιλείου ή οποία λέγει: «Δέσποτα Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών ο μακροθυμήσας επί τοις ημών πλημμελήμασι. και άχρι της παρούσης ώρας αγαγών...» Και τα λοιπά της ευχής. Και γενικώς όλα τα τροπάρια της ενάτης Ώρας την Σταύρωσιν και τον θάνατον αναφέρουν και ψάλλουν. (Κατά τάς νηστευσίμους ημέρας αυτήν την ώραν λύομεν την νηστεία, δηλαδή την τρίτη απογευματινή. Δια τούτο Και αί νηστείαι αύται λέγωνται ενάται.

Ή ενάτη Ώρα επεκράτησε να τελείται στους Ναούς αμέσως προ του Εσπερινού.

4) Εσπερινός.

Ή ακολουθία αυτή τελείται το δειλινό, δηλαδή κατά την ώρα της αποκαθηλώσεως, οπότε συμπίπτει και το τέλος της ημέρας Και ή αρχή της επομένης.

Υπάρχει ο μικρός Εσπερινός Και ο μέγας. Ό μέγας τελείται εις μεγάλας εορτάς.

Εις το τέλος του Εσπερινού ψάλλεται και ένα τροπάριο ένας ύμνος ο όποιος λέγεται Απολυτίκιο. Εις το τροπάριο αυτό περιλαμ­βάνει ο ποιητής πολύ περιληπτικώς το εορταζόμενο γεγονός. Λέγεται δε απολυτίκιο, διότι δίδει το σύνθημα της απολύσεως του Εσπερινού (ή του Όρθρου κ.λ.π.).

5) Απόδειπνο

Ή ακολουθία αυτή τελείται μετά το δείπνο δι' αυτό έλαβε Και το όνομα τούτο. Και το Απόδειπνο εις τα Μοναστήρια τελείται. Γίνεται δε και εις τους οίκους των πιστών οι όποιοι έχουν την καλή αυτήν τακτική.

Υπάρχει μικρόν Και μέγα. Το μέγα Απόδειπνο τελείται την Μ. Τεσσαρακοστή.

Το Απόδειπνο, δύναται τις να ειπεί, περιέχει ευχαριστήριους ευχάς, δοξολογίας και παρακλήσεις προς τον Θεόν και την Θεοτόκο δια να μας σκέπουν και να μας προστατεύουν.

Εντός του Αποδείπνου διαβάζονται Και οι χαιρετισμοί της Πανα­γίας.

Αυτά και δια τάς τακτάς Ακολουθίας της Εκκλησίας μας. Το κεφάλαιον όμως αυτό το μεγάλο δυστυχώς δεν το γνωρίζομε δεν το κατέχομεν. Και όμως μέσα εις τάς Ακολουθίας υπάρχει όλος ο πλούτος της υμνωδίας της Εκκλησίας μας.

Μέσα εις τάς δεήσεις, τους αίνους, τάς παρακλήσεις, εις τάς δοξο­λογίας, τάς ευχαριστίας ευρίσκομε ακόμη και την πατερικήν ερμηνεία των Γραφών. Εδώ ερμηνεύονται και τα πλέον δύσκολα σημεία της Γραφής ή παρουσιάζονται αι δογματικαί αλήθειαι της Πίστεως μας. Εάν διάβαση κανείς προσεκτικώς, επί παραδείγματι τον Μέγα Κανόνα του Αγίου Ανδρέου Κρήτης θα δη ότι εις όλα τα τροπάρια αναφέρεται, Και πολλάκις ερμηνεύεται Και ένα γεγονός της Αγίας Γραφής.

ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Και τώρα ερχόμεθα στο τέταρτον κατά σειράν θέμα μας πού αφορά εις τάς Ί. Ακολουθίας.

Τι είναι οι ακολουθίαι;

Αι ακολουθίαι είναι σύνολον προσευχών, ύμνων, δεήσεων, δοξο­λογιών, ευχών, αναγνωσμάτων Και ευχαριστιών αναγινωσκομένων, ψαλλομένων, ή εκφωνουμένων καθ' ορισμένην τάξιν.

Ακολουθίας έχει πολλάς ή Εκκλησία μας. Αλλάς έχει καθημερινώς Και αλλάς κατά χρονικά διαστήματα (τακταί, έκτακτοι).

Αι κυρίως ακολουθίαι του νυχθημέρου τάς οποίας τελεί το εικοσιτετράωρον ή Εκκλησία είναι αι εξής:

α) Μεσονυκτικόν.

β) Όρθρος Και 1η ώρα.

γ) Ώρα 3η.

δ) Ώρα 6η.

ε) Ώρα 9η.

στ) Εσπερινός Και

ζ) Απόδειπνο.

Σύνολον επτά. Τον αριθμόν αυτόν τον έλαβαν οι άγιοι Πατέρες, οι όποιοι Και θέσπισαν τάς ακολουθίας αυτάς, από τον Προφητάνακτα Και Υμνωδόν Δαβίδ, όστις έλεγεν: «Έπτάκις της ημέρας ήνεσά σε, Κύριε» (Ψαλμ. ριη' 164).

Έκτος αυτών των επτά ακολουθιών υπάρχουν, ως ελέχθη, Και άλλαι διάφοροι αι οποίαι Και τελούνται εις διαφόρους καιρούς Και περιστά­σεις.

Μερικαί φερ' ειπείν εξ αυτών είναι:

Ή Θ. Λειτουργία.

Ό Ακάθιστος Ύμνος (Χαιρετισμοί).

Οι Παρακλητικοί Κανόνες.

Οι Χαιρετισμοί του Σταυρού ή διαφόρων Αγίων. Του Αγιασμού. Ή Νεκρώσιμος Και πολλαί αλλαι. Άλλα Και αι ευχαί, οι ύμνοι Και αι δεήσεις αι οποίαι ψάλλονται ή εκφωνούνται εις εκαστον των Μυστη­ρίων ακολουθίαι λέγονται. Έτσι επί παραδείγματι, εχομεν την ακολουθίαν του Βαπτίσματος, την ακολουθίαν του Χρίσματος, την ακολουθίαν του Ευχελαίου κ.λ.π

Έκαστη των τακτών ακολουθιών τελείται εις ωρισμένην ώραν, δια τούτο Και πολλαί εξ αυτών έχουν λάβει Και το όνομα των ωρών κατά τάς οποίας τελούνται. Μεσονυκτικόν φερ' ειπείν ονομάσθη ούτως επειδή τελείται κατά το μεσονύκτιον. Ό όρθρος λέγεται ούτως διότι τελείται την πρωίαν Και ο.κ,

Φυσικά, όπως αντιλαμβάνεσθε, ή σειρά Και ή τέλεσις αυτή των επτά ακολουθιών του κύκλου των 24ων ωρών δεν τηρείται απολύτως εδώ εις τον κόσμο. 'Εκεί οπού τηρούνται απαρεγκλίτως όλα έως σήμερον είναι εις τα αιωνόβια Ιερά Μοναστήρια του Αγίου Όρους καθώς Και άλλου.

Και τώρα ας ίδωμεν εν ολίγοις Τι είναι Και Τι σημασία έχουν αί επτά αύταί ακολουθίαι του κύκλου του 24ώρου.

1) Μεσονυκτικόν

Ή ακολουθία αυτή τελείται μετά το μεσονύκτιον, οπότε Και αρχίζει Και ή νέα ημέρα. Περιέχει πολλούς ύμνους, ευχάς και ψαλμούς. Ή εγερσις εκ του ύπνου δια την τέλεσιν της ακολουθίας αυτής συμβολίζει την Δευτέραν παρουσίαν του Κυρίου κατά το: «Ιδού ό Νυμφίος έρχε­ται εν τω μέσω της νυκτός» (Ύμν. Μ. Έβδ.) Και κατά την παραβολή των δέκα παρθένων, ή οποία επίσης περί τάς εννοίας αυτάς στρέφεται. Το Μεσονυκτικόν ακόμη υπενθυμίζει Και την σύλληψιν του Κυρίου μας ή οποία έγινε ως γνωστόν, κατά το μεσονύκτιον μετά φανών Και λα­μπάδων υπό της σπείρας των στρατιωτών.

2) Όρθρος.

Ή ακολουθία αυτή τελείται τάς πρωινάς ώρας. Όρθρος κυρίως ση­μαίνει χαραυγή. Ή ακολουθία αυτή είναι μία από τάς πλέον σημαντικάς, δια τούτο τελείται καθ' εκάστη. Όπως, επίσης καθ' εκάστη ημέρα τελούνται ή ενάτη ώρα Και ο Εσπερινός.

Ό Όρθρος περιέχει τον εξάψαλμο. Δηλαδή εξ ψαλμούς, ήτοι τον 3ον, 37ον, 62ον, 87ον, 102ον, Και 142ον.

Περιέχει ακόμη τα απολυτίκια της εορτής ή της Κυριακής, τα Ευλογητάρια, το Εωθινόν Ευαγγέλιον, τάς εννέα ωδάς. Δηλαδή, προσευχάς τάς οποίας εποίησαν Και απηύθυναν μελωδικώς προς τον Θεόν διάφο­ροι άνθρωποι Και κατά διαφόρους εποχάς. Ούτω την α' ωδήν την ποίησε ο Μωυσής μετά της Προφήτιδος Μαριάμ, της αδελφής του, όταν δίέβησαν την Ερυθρά Θάλασσαν, ή οποία αρχίζει: «Ασωμεν τω Κυρίω ενδόξως γαρ δεδόξασται» ('Εξοδ. ιε' 1).

Την β' ωδήν την ποίησε ο Μωυσής καθ' υπόδειξιν Και υπαγόρευσιν του Θεού περί το τέλος της ζωής του, συνιστά δι' αυτής την φύλαξιν του Νόμου του Θεού. Αρχίζει δε ούτω: «Πρόσεχε ουρανέ Και λαλήσω» (Δευτ. β' 1).

Την γ' ώδήν ποίησε Και ανέπεμψε προς τον Θεό ή Προφήτις Άννα, ή Μητέρα του Προφήτου Σαμουήλ κατά την προσαγωγή του υιού της Σαμουήλ εις τον ιερέα Ήλί δια να παραμείνη εις τον Ναό Και να υπη­ρέτηση τον Θεό. Αρχίζει δε ούτω: «Έστερεώθη ή καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν θεώ μου» (Α' Βασ. β' 1).

Την δ' ώδήν ανέπεμψεν ο προφήτης Αββακούμ, όταν είδε προφητικώς τον Θεόν να γίνεται άνθρωπος Και να σώζη το ανθρώπινον γένος «εν δυνάμει πολλή». Αρχίζει δε ως εξής: «Κύριε, είσακήκοα την ακοήν σου (τον ερχομόν, δηλαδή) Και εφοβήθην» (Αββακούμ γ' 1).

Την ε' ώδήν ποίησε ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας, την απηύθυνε δε προς τον τότε ασεβή Βασιλέα Μανασσή, ελέγχων την ασέβεια αυτού. Και αυτός ωργίσθη Και τον θανάτωσε αποκόπτων την κεφαλήν αυτού δια ξύλινου πριονίου. Αρχίζει δε: «Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε ο θεός» (Ησαΐας κστ' 9).

Ή στ' ωδή είναι προσευχή την οποίαν απηύθυνεν ο Ιωνάς, καθ' ην ώραν ευρίσκετο στην κοιλία του κήτους, προς τον Θεό. Αρχίζει δε:

«Εβόησα εν θλίψει μου προς Κύριον τον Θεόν μου» (Ίωνάς β' 3).

Ή ζ' ωδή είναι προσευχή την οποίαν ανέπεμψαν εν μέσω της καμίνου οι τρεις παίδες προς τον Θεόν. Αρχίζει δε: «Ευλογητός ει Κύριε ο Θεός των πατέρων ημών» (Δανιήλ γ'1).

Ή η' ωδή είναι επίσης έργο Και ποίημα των τριών παίδων. Αρχίζει δε ούτω: «Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον» (αυτόθι).

Και ή θ' ωδή είναι ή ωδή των ωδών. Είναι ή ωδή της Άειπαρθένου Μαρίας, την οποίαν ανέπεμψεν εκ καρδιάς προς τον αιώνιο βασιλέα των Ουρανών εις τον οίκον της Ελισάβετ, όταν μετά τον Ευαγγελισμό της εσυναντήθησαν. Αρχίζει: «Μεγαλύνει ή ψυχή μου τον Κύριον» (Λουκ. α' 46). Εις την ώδήν αυτήν συμπεριλαμβάνεται Και ή προσευχή του προφήτου Ζαχαρίου: «Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ» (Λουκ. α'68).

Περιέχει ακόμη ο Όρθρος τα Συναξάρια, ήτοι τους βίους των Αγίων της ημέρας. Τάς έπομένας τρεις ώδάς, τα Μεγαλυνάρια της Θεοτόκου, τα «εξαποστειλάρια». Αυτά είναι τροπάρια, ύμνοι -συνήθως δύο-οι όποιοι αναφέρονται στα γεγονότα τα όποια εξιστορεί το εωθινόν Ευαγγέλιον Και ή εορτή της ημέρας. Ας σημειωθή ότι τα εωθινά (πρωινά) Ευαγγέλια είναι ένδεκα. Και αποτελούν ένα επαναλαμβανόμενοι κύκλο. Τα ένδεκα αυτά εωθινά Ευαγγέλια αναφέρονται εις κάθε μίαν από τάς ισαρίθμους εμφανίσεις του Κυρίου μετά την Ανάστασίν Του. Ίσως ο αριθμός αυτός να συμβολίζει τον αριθμόν των ένδεκα Αποστό­λων . Είναι δε αυτά τα έξης:

α' «οι δε ένδεκα μαθηταί επορεύθησαν....» (Ματ. 16-20)

β. «Και διαγενομένου του Σαββάτου...»(Μαρκ. ιστ' 1 -88).

γ'. «Αναστάς δε πρωί πρώτη σαββάτου...»(Μαρκ. ιστ'9-20)

δ' «Τη δε μια των σαββάτων...» (Λουκ. κδ' 1-12).

ε' «ο δε Πέτρος αναστάς έδραμεν...» (Λουκ. κδ' 12-35).

ζ' « Τη δε μία των σαββάτων...»(Ίωάν. κ'1 -10).

η' «Μαρία δε ειστήκει προς...»(Ίωάν. κ'11-18).

θ' «Ούσης ούν οψίας τη ήμερα...» (Ίωάν. κ' 19-31).

ι' «Μετά ταύτα έφανέρωσεν...» (Ίωάν. κα'1 -14).

ια' «Ότε ούν ήρίστησαν...» (Ίωάν. κα' 15-25).

Εις τον Ορθρον ψάλλονται ακόμη οι αίνοι. Και ή ακολουθία αυτή τελειώνει με την Δοξολογίαν. Επειδή καθ' εκάστη Κυριακή ανυ­μνείται το μέγα Και κοσμοσωτήριον γεγονός της Αναστάσεως του Κυ­ρίου μας, όλοι οι ύμνοι περιστρέφονται γύρω από την Ανάστασίν. Τάς αλλάς όμως ημέρας αναφέρονται εις το εορταζόμενον θρησκευτικό γε­γονός ή εις το τιμώμενον πρόσωπον (του Κυρίου, της Θεοτόκου, Αγίου, Μάρτυρος, ή Αγγέλου). Εις τάς εορτάς των Αγίων εξυμνείται ή προσωπικότης του τιμωμένου Αγίου, ο βίος του ή το μαρτύριόν του.

Ό Όρθρος συμβολίζει Και την Γέννησιν του Κυρίου, δι' αυτό ψάλλομεν Και την δοξολογίαν, ή οποία αρχίζει με τον αγγελικό ύμνο, τόν όποιον έψαλλαν οι Άγγελοι την νύκτα της Γεννήσεως του Κυρίου εις το σπήλαιον τής Βηθλεέμ: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ...».

Ομού μετά του Όρθρου διαβάζεται Και ή πρώτη Ώρα. Όχι όμως εδώ εις τον κόσμο αλλά εις τάς Μονάς, όπου επίσης διαβάζονται Και αι δύο αλλαι Ώραι: τρίτη Και έκτη.

Ο Ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου, όπου βρίσκονται οι τάφοι των τσάρων Ρομανώφ,

Λαύρα της Αγίας Τριάδας και Αγίου Σέργιου του Ραντονέζ .

Η Λαυρα του Αγιου Σεργιου του Ραντονεζ,γνωστη και ως λαυρα της Αγ.Τριαδος είναι ένα από τα πιο σημαντικα μοναστηρια της Ρωσιας και κεντρο της Ρωσικης Ορθοδοξιας.Ιδρυθηκε το 1345 από τον Αγιο Σεργιο του Ραντονεζ(1322-1392) του οποιο το λειψανο βρισκεται εκει.Η Λαύρα βρισκεται στην πολη Σεργκιγιεβ Ποσαντ (γνωστο στον σοβιετικο κοσμο ως Ζαγκορσκ)

Η ΥΠΑΚΟΥΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ

ΗΤΑΝ ΑΘΕΟΙ: Άπλα μετά τα εξήντα του άρχισε να ενδιαφέ­ρεται για το φαινόμενο της θρησκείας και ιδιαίτερα για το Ισλάμ. Ή ορθόδοξη όμως Ρω­σίδα μετανάστης, στην οποία νοίκιαζε ένα μικρό χώρο κάτω από το σπίτι του, του μίλησε για την Ορθόδοξη Εκκλησία και έφερε αυτόν και τη γυναίκα του στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στη Σεούλ. Έτσι άρχισε η γνωριμία του ανδρογύνου με την Ορθοδο­ξία. Κατηχήθηκαν και βαπτίστηκαν, Μάξιμος και Πελαγία τα χριστιανικά τους ονόματα. Αργότερα βαπτίστηκε και ο μικρότερος γιος τους, ενώ ο μεγαλύτερος, μεταπτυχιακός πυρηνικός φυσικός, παραμένει ακόμη άθρησκος. Ό μικρότεροι ονο­μάστηκε Νεκτάριος, γιατί ή μητέρα του αγάπησε πολύ τον Άγιο απ’ όσα άκουσε στην Εκκλησία για την πολυκύμαντη θεάρεστη ζωή του.

Πέρασε μία οκταετία περίπου από τότε πού έγι­ναν Ορθόδοξοι. Συμμετείχαν ενεργά στην ζωή της Εκκλησίας, ο δε Μάξιμος ψηφίστηκε δυο φορές ως αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας του Αγίου Νικολάου. Κάποια μέ­ρα, εντελών απρόσμενα, ήρθε ή δοκιμασία. Ό Μάξιμος βαριά άρρωστος. Καρκίνος στον εγκέ­φαλο! Μέσα σε λίγους μήνες έλιωσε. Ο εφημέριος, του Αγίου Νικολάου και ο Επίσκοπος τον επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο και στο σπίτι, στο όποιο τον μετέφερε ή οικογένεια του, αφού οι γιατροί ανθρωπίνως δεν είχαν να του προσφέ­ρουν τίποτε πλέον.

στο σπίτι τελέστηκε το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου και μετάλαβε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Μετά το Ευχέλαιο και τη θεία Μετάληψη ανέλαβε τις δυνάμεις του. Συζητούσε, ήταν ευδιάθετος και συμμετείχε στο γεύμα μαζί με όλους. Οι δικοί του μιλούσαν για θαύμα. Μετά μία εβδομάδα περίπου έπεσε σε κώμα. Ό Επίσκοπος του διάβασε την Ευχή εις ψυχορραγούντα και μετά από λίγες ώρες παρέδωσε την ψυχή του στον Χριστό, τον όποιο τόσο πολύ αγάπησε.

Οι Ορθόδοξοι Κορεάτες συμ­μετείχαν στις διάφορες εκδηλώσεις που προ­γραμματίζονται σύμφωνα με τα κορεατικά έθιμα. Πολλοί ήσαν εκείνοι που πήγαν στο νεκροπομπείο, σε ειδική αίθουσα του οποίου τοποθε­τείται ή φωτογραφία του κεκοιμημένου εν μέσω πολλών λουλουδιών, ενώ το σώμα του φυλάσ­σεται στο ψυγείο. Μπροστά στη φωτογραφία οι επισκέπτες κάνουν εδαφιαίες μετάνοιες, προσεύχονται, συμμετέχουν σε νεκρικό δείπνο και συλλυπούνται τούς συγγενείς. στην περίπτωση του αειμνήστου Μαξίμου, αντί φωτογραφίας υπήρχε μία θαυμάσια προσωπογραφία, την οποία είχε ο ίδιος φιλοτεχνήσει πριν τριάντα και πλέον χρόνια, καθότι ήταν καλλιτέχνης με μεγάλη αγάπη για τις εικαστικές τέχνες. στο νεκρομομπείο τελέ­στηκε τα Τρισάγιο, κατά το οποίο δόθηκε ή ευκαι­ρία να ειπωθούν και λόγοι παρακλήσεων προς τους παρευρισκομένους συγγενείς και φίλους του κεκοιμημένου.

Την τρίτη μέρα από της εκδημίας του, το λείψα­νο του κεκοιμημένου μεταφέρθηκε στον Άγιο Νικόλαο για τη νεκρώσιμη ακολουθία, στην οποία παραβρέθηκαν και πολλοί φίλοι του καλλιτέχνες. Μετά την ακολουθία ξεκίνησε ή πομπή για ιόν ενταφιασμό του, όχι στο ορθόδοξο κοι­μητήριο της Αναστάσεως, αλλά κατά την επιθυ­μία του Μαξίμου σε κοιμητήριο, στο οποίο έχουν ενταφιαστεί και οι γονείς του, τρεις ώρες μακριά από τη Σεούλ. Τής πομπής προπορευόταν, σύμ­φωνα με τα κορεατικά έθιμα, ο πρωτότοκος γιος κρατώντας την προσωπογραφία του πατέρα του, αμέσως μετά ο μικρότερος γιος με την εικόνα της Αναστάσεως, το φέρετρο, οι κληρικοί και ακο­λουθούσαν οι συγγενείς και οι φίλοι.

Το κοιμητήριο ήταν ένα ολόκληρο βουνό με χι­λιάδες τάφους, τόσο πολύ περιποιημένους και στολισμένους με λουλούδια πού, καθώς έβλεπες το βουνό από κάτω, νόμιζες ότι έβλεπες έναν ολάνθιστο κήπο. Εκεί στον τάφο, που είχε ανοι­χτεί δίπλα από τούς τάφους των γονιών του, εψάλει το Τρισάγιο και στη συνέχεια έγινε ή ταφή με το αξιοπρόσεκτο κορεατικό τελετουργικό. Πρώτα-πρώτα τοποθέτησαν το φέρετρο με απόλυτη προσοχή και συμμετρία μέσα στον τάφο βάζο­ντας επάνω ένα μεταξωτό κόκκινο ύφασμα με το όνομα του κεκοιμημένου, σημαντικό στοιχείο των νεκρικών ασιατικών παραδόσεων. Στη συνέ­χεια, επάνω στο ύφασμα τοποθέτησαν κόλες από χαρτί και κατόπιν έριξαν χώμα περιμετρικά στα κενά μεταξύ τάφου και φέρετρου, πατώντας ρυθ­μικά για να «καθήσει» το χώμα. Κατόπιν τοποθέτησαν στο φέρετρο παραλληλόγραμμες σανίδες για να προφυλάξουν το όνομα του κεκοιμημένου από τη σκόνη. Εν συνεχεία ο Επίσκοπος έριξε στο φέρετρο σταυροειδώς νερά και χώμα λέγοντας το «Ραντιείς με...» και «Γη εί και εις γήν απελεύσει» αντιστοίχως, και τέλος έριξαν χώμα όλοι οι παρευρισκόμενοι, αρχής γενομένης από τη σύζυγο, τα παιδιά, τα αδέλφια και τούς λοιπούς συγγενείς και φίλους του κεκοιμημένου.

Έτσι έκλεισε ο κύκλος μιας ψυχής εδώ Στη γη για να ανοίξει ένας άλλος, αιώνιος και ατελεύτη­τος, στην άλλη και μακαριά ζωή κοντά στον Άναστάντα Χριστό.

Κατά την επιστροφή στη Σεούλ ο πρωτότοκος γιος του αειμνήστου Μαξίμου δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει τις εγκάρδιες ευχαριστίες του προς τα μέλη τής Ορθόδοξης Εκκλησίας για τη συμμετοχή τους στην κηδεία του πατέρα του. και κάποια στιγμή είπε στον Επίσκοπο: «Σήμερα ή Εκκλησία σας μου γλύκανε τον πόνο. Σάς είμαι ευγνώμων. Ό πατέρας μου πριν σάς γνωρίσει ήτάν άθεος. Ήταν μεγάλη ευλογία πού πίστεψε στον Χριστό και πιστεύω ότι έφυγε με εσωτερική γαλήνη. Εγώ είμαι αγνωστικιστής. Πόσο θα 'θελα να πίστευα κι εγώ! Άλλα δεν μπορώ ακόμα, Σάς παρακαλώ προσευχηθείτε να γίνει και σε μένα το θαύμα».

Οι μακαριστός Ορθόδοξος Κορεάτης κληρικός π. Αλέξιος Κίμ ο μάρτυς ιερέας. .

Μετά τον π.Ιωάννη Κάνγκ και τον π. Λουκά Κίμ, τρίτος Ορθόδοξος Κορεάτης ιερέας ήταν ο π. Αλέξιος Κίμ.

Ό Αλέξιος Yi-han γεννήθηκε στην Σεούλ το 1895 (ή 1896). Βαπτίστηκε το 1908 και μεγάλωσε μέσα στο περιβάλλον της Ορθόδοξου Εκκλησίας, ή όποια βρισκόταν πο­λύ κοντά στην Ρωσική Διπλωματική Απο­στολή, όπου εργάζοντο Οι γονείς του. Παρακολούθησε το σχολείο της Ορθοδό­ξου Ιεραποστολής κατά τα έτη 1907-1912 και από το 1914 έως το 1932 υπηρέτησε την Εκκλησία ως ψάλτης σε επαρχιακές ενορίες, με πρώτη τον ιεραποστολικό σταθμό, ο οποίος υπήρχε τότε στο χωριό Κιοχά, ως βοηθός του ιερέως π. Ιωάννου Κάνγκ. Για πολλά χρόνια ήταν διευθυντής της εκκλησιαστικής χορωδίας του ναού της Ιεραποστολής. Την χορωδία, πού από την εποχή ακόμη των Ρώσων ιεραποστόλων υπήρξε το καύχημα των Ορθοδόξων πιστών, την αποτελούσαν κυρίως Κορεάτες και ήταν φημισμένη σε όλη την Σεούλ. Ή χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική και ή Ορθόδοξη ψαλμωδία έγιναν ή αιτία ώστε πολλοί Κορεάτες να προσέλθουν στην Ορθοδοξία. Ό Αλέξιος Κίμ διηύθυνε την χορωδία με φιλοπονία και αγάπη και έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως από την Ορθόδοξη Κοινότητα της Σεούλ. Το 1932 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Αρχιεπίσκοπο Τόκιο Σέργιο Τιχομίρωφ (1912-1945). Κατά το τέλος της δεκα­ετίας του 1930 αναγκάστηκε να εγκατάλειψη την Σεούλ και να ζήσει αρκετά χρόνια με την οικογένεια του στην πόλη CHAMWON, στην βόρεια περιοχή της Κορέας, όπου ή κόρη του εργαζόταν ως δασκάλα.

Το 1938 ο π. Αλέξιος συνελήφθη από τις Ιαπωνικές αρχές και έμεινε στην φυλακή για ενάμισι περίπου χρόνο. Αίτια της φυλακίσεως του ήταν ή απόπειρα του αδελφού του Μιχαήλ ΚIM DONG-HAN να διαφυγή στην Ρωσία, όταν το Σοβιετικό Προξενείο στην Σεούλ, στο οποίο εργαζόταν, έκλεισε το 1938. Ό Μιχαήλ Κίμ είχε διατελέσει ψάλτης της Ορθοδόξου Ιεραποστολής. Ή προσπάθεια του όμως απέτυχε, συνελήφθη και πέθανε στην φυλακή αρχές του 1940. Ή φυλάκιση δίδαξε τον π. Αλέξιο να είναι πολύ προσεκτικός.

Μετά την απελευθέρωση της Κορέας από τους Ιάπωνες το 1945, επικρατούσε στην χώρα μια τεταμένη πολιτική κατάσταση με ακραίες κοινωνικές προεκτάσεις. Οι σχέσεις των Ορθοδόξων Κορεατών με τον τελευταίο Ρώσο ιεραπόστολο Άρχιμ. Πολύκαρπο ήσαν πολύ κακές. Έτσι, ή Ορθόδοξη Κοινότητα της Σεούλ, για να διασφάλιση την πνευματική της ζωή, επέλεξε τον ήδη διάκονο Αλέξιο Κίμ για νέο ιερέα της και τον έστειλε στην Ιαπωνία, όπου τον Οκτώβριο 1947 χειροτονήθηκε στον Καθεδρικό ναό Νικολάϊ-ντό του Τόκιο πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Τόκιο Βενιαμίν Μπασάλυγκ (1947-1953), πού άνηκε στην Μητρόπολη Αμερικής της Ρωσικής Διασποράς.

Το 1948 ο π. Αλέξιος διορίσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Βενιαμίν προϊστάμενος του Ί. ναού Άγιου Νικολάου, Σεούλ, και ανέλαβε την διαποίμανση της Ορθόδοξης Κοινότητας τής Σεούλ. Μετά την απέλαση του Ρώσου Άρχιμανδρίτου το 1949, ο π. Αλέξιος Κίμ παρέμεινε ο μοναδικός Ορθόδοξος ιερέας στην Κορέα.

Το 1950 ξέσπασε ο Κορεατικός πόλεμος πού έφερε μεγάλες καταστροφές στην χώρα και είχε πολλές δυσμενείς συνέπειες για την Ορθόδοξο Εκκλησία της Κορέας και τους Ορθοδόξους Κορεάτες. Την 9^η "Ιουλίου 1950 μετά την τέλεση της θείας Λειτουργίας ο π. Αλέξιος συνελήφθη από τους εισβολείς στρατιώτες, πού είχαν καταλάβει την Σεούλ.

Μάρτυρες της συλλήψεως του ήσαν ή πρεσβυτέρα του και ο νεώτερος γιος του Κώστας (kim CHANG –SIK)).Ήταν ένα πολύ θερ­μό καλοκαιρινό πρωινό. Ό π. Αλέξιος φορού­σε μόνο ένα απλό κορεατικό ρούχο. Οι στρα­τιώτες πού τον συνέλαβαν δεν του επέτρεψαν ούτε καν να αλλάξει. Από τότε εξαφανίστηκε. Ή οικογένεια του ποτέ δεν έμαθε νέα ίου. Ή τύχη του και ο τόπος θανάτου ή ταφής του παραμένουν άγνωστα.

Ή Τατιάνα Κίμ, κόρη του π. Αλεξίου, υποθέτει ότι αιτία της συλλήψεως του πατέρα της ήταν ή απροθυμία του να συνεργαστεί με τον σοβιετικό στρατό, μετά την απελευθέρωση της Κορέας από τους Ιάπωνες το 1945. Το chamwon στο όποιο ζούσε εκείνη την εποχή με την οικογένεια του, ήταν σε περιοχή πού ελεγχόταν από τούς σοβιετικούς. Από την εγκατασταθείσα εκεί νέα τοπική στρατιωτική διοίκηση του προτάθηκε να εργασθεί ως διερμηνέας, επειδή γνώριζε καλά την Ρωσική γλώσσα. Ό π. Αλέξιος όμως πήρε την οικο­γένεια του και έφυγε νύκτα για την Σεούλ, αφήνοντας πίσω όλα τα υπάρχοντα του.

Πολύ πιθανόν όμως στην σύλληψη του να συνετέλεσε και το ότι ο π. Αλέξιος, επειδή ορίσθηκε προϊστάμενος της Ορθόδοξης Κοινό­τητας Σεούλ από τον Αρχιεπίσκοπο Τόκιο Βε­νιαμίν, πού άνηκε στην Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, θεωρήθηκε από τους Ρώσους ως υπαίτιος για την απέλαση του Ρώσου Άρχιμ. Πολυκάρπου. Για το γεγονός αυτό Οι Ρώσοι κατηγορούν μέχρι σήμερα τον π. Αλέξιο.

Στα αρχεία της φυλακής SODAE-MUN της Σεούλ (στην ίδια φυλακή πού είχε κλειστεί και το 1938) αναγράφεται ή εισαγωγή του π. Αλεξίου και στην συνέχεια ή έξοδος του την 12 Ιουλίου 1950, χωρίς να αναφέρεται πού μεταφέρθηκε στην συνέχεια. Το πιθανότερο είναι ότι ακολούθησε και αυτός την τύχη των συμπατριωτών του κληρικών άλλων δογ­μάτων, πού και αυτοί έπεσαν θύματα του διωγμού του Βορειοκορεατικού στρατού κατά του κλήρου, και είτε οδηγήθηκαν στην φυλακή ή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Βόρειο Κορέα είτε εκτελέστηκαν.

Μετά την σύλληψη του π. Αλεξίου Κίμ, ο ναός του άγιου Νικολάου στην Σεούλ καταστράφηκε μερικώς από βομβαρδισμό, Οι πιστοί διασκορπίστηκαν και για τρία χρόνια ή Ορθόδοξος Εκκλησία της Κορέας βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση. Τότε, στο Ορθόδοξο ποίμνιο της Κορέας ήλθαν αρωγοί οι Έλληνες στρατιωτικοί ιερείς πού συνόδευαν το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα κατά τον Κορεατικό πόλεμο, αλλά και μετά το τέλος του.

Τον Φεβρουάριο του 2000, κατά τον εορτασμό της ΙΟΟετίας τής' Ορθοδόξου παρουσίας στην Κορέα, έγιναν στο Ορθόδοξο κοι­μητήριο στην περιοχή Γιόνγκμι-ρι από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, τα αποκαλυπτήρια ενός λευκού γρανιτένιου σταυρού, μνημείου-κενοταφίου, για να τιμηθεί ή μνήμη και ή θυσία του π. Αλεξίου Κίμ.

Α. Χ.