Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ

ΗΤΑΝ ΑΘΕΟΙ: Άπλα μετά τα εξήντα του άρχισε να ενδιαφέ­ρεται για το φαινόμενο της θρησκείας και ιδιαίτερα για το Ισλάμ. Ή ορθόδοξη όμως Ρω­σίδα μετανάστης, στην οποία νοίκιαζε ένα μικρό χώρο κάτω από το σπίτι του, του μίλησε για την Ορθόδοξη Εκκλησία και έφερε αυτόν και τη γυναίκα του στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στη Σεούλ. Έτσι άρχισε η γνωριμία του ανδρογύνου με την Ορθοδο­ξία. Κατηχήθηκαν και βαπτίστηκαν, Μάξιμος και Πελαγία τα χριστιανικά τους ονόματα. Αργότερα βαπτίστηκε και ο μικρότερος γιος τους, ενώ ο μεγαλύτερος, μεταπτυχιακός πυρηνικός φυσικός, παραμένει ακόμη άθρησκος. Ό μικρότεροι ονο­μάστηκε Νεκτάριος, γιατί ή μητέρα του αγάπησε πολύ τον Άγιο απ’ όσα άκουσε στην Εκκλησία για την πολυκύμαντη θεάρεστη ζωή του.

Πέρασε μία οκταετία περίπου από τότε πού έγι­ναν Ορθόδοξοι. Συμμετείχαν ενεργά στην ζωή της Εκκλησίας, ο δε Μάξιμος ψηφίστηκε δυο φορές ως αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας του Αγίου Νικολάου. Κάποια μέ­ρα, εντελών απρόσμενα, ήρθε ή δοκιμασία. Ό Μάξιμος βαριά άρρωστος. Καρκίνος στον εγκέ­φαλο! Μέσα σε λίγους μήνες έλιωσε. Ο εφημέριος, του Αγίου Νικολάου και ο Επίσκοπος τον επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο και στο σπίτι, στο όποιο τον μετέφερε ή οικογένεια του, αφού οι γιατροί ανθρωπίνως δεν είχαν να του προσφέ­ρουν τίποτε πλέον.

στο σπίτι τελέστηκε το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου και μετάλαβε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Μετά το Ευχέλαιο και τη θεία Μετάληψη ανέλαβε τις δυνάμεις του. Συζητούσε, ήταν ευδιάθετος και συμμετείχε στο γεύμα μαζί με όλους. Οι δικοί του μιλούσαν για θαύμα. Μετά μία εβδομάδα περίπου έπεσε σε κώμα. Ό Επίσκοπος του διάβασε την Ευχή εις ψυχορραγούντα και μετά από λίγες ώρες παρέδωσε την ψυχή του στον Χριστό, τον όποιο τόσο πολύ αγάπησε.

Οι Ορθόδοξοι Κορεάτες συμ­μετείχαν στις διάφορες εκδηλώσεις που προ­γραμματίζονται σύμφωνα με τα κορεατικά έθιμα. Πολλοί ήσαν εκείνοι που πήγαν στο νεκροπομπείο, σε ειδική αίθουσα του οποίου τοποθε­τείται ή φωτογραφία του κεκοιμημένου εν μέσω πολλών λουλουδιών, ενώ το σώμα του φυλάσ­σεται στο ψυγείο. Μπροστά στη φωτογραφία οι επισκέπτες κάνουν εδαφιαίες μετάνοιες, προσεύχονται, συμμετέχουν σε νεκρικό δείπνο και συλλυπούνται τούς συγγενείς. στην περίπτωση του αειμνήστου Μαξίμου, αντί φωτογραφίας υπήρχε μία θαυμάσια προσωπογραφία, την οποία είχε ο ίδιος φιλοτεχνήσει πριν τριάντα και πλέον χρόνια, καθότι ήταν καλλιτέχνης με μεγάλη αγάπη για τις εικαστικές τέχνες. στο νεκρομομπείο τελέ­στηκε τα Τρισάγιο, κατά το οποίο δόθηκε ή ευκαι­ρία να ειπωθούν και λόγοι παρακλήσεων προς τους παρευρισκομένους συγγενείς και φίλους του κεκοιμημένου.

Την τρίτη μέρα από της εκδημίας του, το λείψα­νο του κεκοιμημένου μεταφέρθηκε στον Άγιο Νικόλαο για τη νεκρώσιμη ακολουθία, στην οποία παραβρέθηκαν και πολλοί φίλοι του καλλιτέχνες. Μετά την ακολουθία ξεκίνησε ή πομπή για ιόν ενταφιασμό του, όχι στο ορθόδοξο κοι­μητήριο της Αναστάσεως, αλλά κατά την επιθυ­μία του Μαξίμου σε κοιμητήριο, στο οποίο έχουν ενταφιαστεί και οι γονείς του, τρεις ώρες μακριά από τη Σεούλ. Τής πομπής προπορευόταν, σύμ­φωνα με τα κορεατικά έθιμα, ο πρωτότοκος γιος κρατώντας την προσωπογραφία του πατέρα του, αμέσως μετά ο μικρότερος γιος με την εικόνα της Αναστάσεως, το φέρετρο, οι κληρικοί και ακο­λουθούσαν οι συγγενείς και οι φίλοι.

Το κοιμητήριο ήταν ένα ολόκληρο βουνό με χι­λιάδες τάφους, τόσο πολύ περιποιημένους και στολισμένους με λουλούδια πού, καθώς έβλεπες το βουνό από κάτω, νόμιζες ότι έβλεπες έναν ολάνθιστο κήπο. Εκεί στον τάφο, που είχε ανοι­χτεί δίπλα από τούς τάφους των γονιών του, εψάλει το Τρισάγιο και στη συνέχεια έγινε ή ταφή με το αξιοπρόσεκτο κορεατικό τελετουργικό. Πρώτα-πρώτα τοποθέτησαν το φέρετρο με απόλυτη προσοχή και συμμετρία μέσα στον τάφο βάζο­ντας επάνω ένα μεταξωτό κόκκινο ύφασμα με το όνομα του κεκοιμημένου, σημαντικό στοιχείο των νεκρικών ασιατικών παραδόσεων. Στη συνέ­χεια, επάνω στο ύφασμα τοποθέτησαν κόλες από χαρτί και κατόπιν έριξαν χώμα περιμετρικά στα κενά μεταξύ τάφου και φέρετρου, πατώντας ρυθ­μικά για να «καθήσει» το χώμα. Κατόπιν τοποθέτησαν στο φέρετρο παραλληλόγραμμες σανίδες για να προφυλάξουν το όνομα του κεκοιμημένου από τη σκόνη. Εν συνεχεία ο Επίσκοπος έριξε στο φέρετρο σταυροειδώς νερά και χώμα λέγοντας το «Ραντιείς με...» και «Γη εί και εις γήν απελεύσει» αντιστοίχως, και τέλος έριξαν χώμα όλοι οι παρευρισκόμενοι, αρχής γενομένης από τη σύζυγο, τα παιδιά, τα αδέλφια και τούς λοιπούς συγγενείς και φίλους του κεκοιμημένου.

Έτσι έκλεισε ο κύκλος μιας ψυχής εδώ Στη γη για να ανοίξει ένας άλλος, αιώνιος και ατελεύτη­τος, στην άλλη και μακαριά ζωή κοντά στον Άναστάντα Χριστό.

Κατά την επιστροφή στη Σεούλ ο πρωτότοκος γιος του αειμνήστου Μαξίμου δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει τις εγκάρδιες ευχαριστίες του προς τα μέλη τής Ορθόδοξης Εκκλησίας για τη συμμετοχή τους στην κηδεία του πατέρα του. και κάποια στιγμή είπε στον Επίσκοπο: «Σήμερα ή Εκκλησία σας μου γλύκανε τον πόνο. Σάς είμαι ευγνώμων. Ό πατέρας μου πριν σάς γνωρίσει ήτάν άθεος. Ήταν μεγάλη ευλογία πού πίστεψε στον Χριστό και πιστεύω ότι έφυγε με εσωτερική γαλήνη. Εγώ είμαι αγνωστικιστής. Πόσο θα 'θελα να πίστευα κι εγώ! Άλλα δεν μπορώ ακόμα, Σάς παρακαλώ προσευχηθείτε να γίνει και σε μένα το θαύμα».