Οι σύντροφοι του Γέρο-Τρύφωνα.

Κάποτε ο ευλαβέστατος Γέρο-Ίωάσαφ από τον γνωστό Αγιογραφικό Οίκο των Ίωασαφαίων στο Άγιον Όρος, ο Πάππους, είχε φιλο­ξενήσει στο κελλί του μερικούς λαϊκούς, φυσικά με την Άβραμιαία φιλοξενία, πού διακρίνει τους Μοναχούς. Δυστυχώς εκείνοι, ενώ καλοπέρασαν, σκανδαλίστηκαν μετά, γιατί νόμιζαν ότι καλοπερ­νούν οι Καλόγεροι- ενώ εκείνος ζούσε απλά και καλογερικά .Επειδή όμως ήταν δύσκολο να το καταλάβουν αυτό οι κοσμικοί, θεώρησε καλό ο Γέρο-Ίωάσαφ να τους γυρίσει στα Καλύβια της Καψάλας, για να ωφεληθούν με άλλον τρόπο, μια που δεν είχαν καλούς λογισμούς. Αφού επισκέφθηκαν μερικούς Ασκητές και έμειναν έκπληκτοι οι λαϊκοί, τους πέρασε και από το Ασκητήριο του Γέρο-Τρύφωνα. Όταν είδαν το Γεροντάκι μέσα σ' εκείνη την εγκατάλειψη, τα έχασαν. Ό ταπεινόφρων Γέρο-Ίωάσαφ τους είπε:

- Εγώ πού έχω γνωριμίες με ανθρώπους, δεν έχω ούτε αύτη την
χαρά, πού έχει ο Γέρο-Τρύφων, αλλά ούτε και την γνωριμία, πού έχει
ο Γέροντας με τα άγρια ζώα και τα πουλιά του ουρανού, πού του
κάνουν συντροφιά. Για να βεβαιωθείτε, θα φωνάξω εγώ πρώτα.

και φώναξε για να μαζευτούν τα πουλιά. Άλλα τίποτα! Μετά από λίγο έκανε την εμφάνιση του και ο Γέρο-Τρύφων με ένα σταμνί στα χέρια, για να τους προσφέρει λίγο νερό.

- Τι τόπος είναι αυτός, Γέρο-Τρύφωνα; του λέει ο Γερο-Ιωάσαφ.
Δεν έχει ούτε ένα πουλί!

- Μπρε, πώς δεν έχει πουλιά, απάντησε με όλη την απλότητα ο
Γέροντας.

Σηκώνει λοιπόν το κεφάλι του προς τον ουρανό, βάζει τα χέρια του στο στόμα και φωνάζει. Αμέσως γέμισε ο τόπος από διάφορα πουλιά, πού τον τριγύριζαν. Άλλα κάθονταν στους ώμους του και άλλα επάνω στην σκούφια του. Πετούσαν, τιτίβιζαν χαρούμενα, κουνούσαν τα κεφαλάκια τους και τις ουρές τους πέρα δώθε.

Θαύμασαν οι επισκέπτες και έφυγαν ωφελημένοι πνευματικά, δοξάζοντας τον Θεό.