Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΝΑΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

ΕΤΣΙ λοιπόν ο Ίβάν κίνησε αμέσως για το Σαρώφ. Το κελλί του οσίου Σεραφείμ βρισκόταν μέσα στο δάσος σε απόσταση περίπου δύο χιλιο­μέτρων από την μονή του Σαρώφ. Για τη συνάντηση του με τον ξακουστό στάρετς διηγείται ο ίδιος ο γέροντας Ίωνάς στο γράμμα πού έστειλε στον βασιλικό επίτροπο της Ιεράς Συνόδου Κιονσταντίν Πετρόδιτς Πομπεντονόστσεφ:

«"Όταν απαρνήθηκα για πάντα τον κόσμο και πα­ρέδωσα τον εαυτό μου στον Κύριο, στην Παναγία Θε­οτόκο και σ' όλους τους αγίους, ήρθα στη θεοφύλαχτη πόλη του Κιέβου. Προσκύνησα τα προσκυνήματα της και κατά την υπόδειξη της Παναγίας πήγα στο Σα­ρώφ, όχι στο μοναστήρι, αλλά κατ' ευθείαν στον στά­ρετς Σεραφείμ, πού ζούσε μόνος του στο δάσος. Βγήκε να με συναντήσει και μου είπε: «Γιατί άργησες; έχω δύο χρόνια πού σε περιμένω». και μ' έβαλε μαζί μ' έναν άλλον αδελφό, πού ήταν στην υπακοή του σαν δό­κιμος τέσσερα χρόνια. Έμεινα κοντά στον στάρετς οκτώ χρόνια παρά δύο μήνες.

»Έπειτα μας κάλεσε και τους δύο κλαίγοντας πι­κρά. Αφού έκλαψε πολύ, μας είπε:

» «Ή Παναγία Δέσποινα Θεοτόκος, ή καταφυγή, ή προστάτης και ή οδηγήτρια μας ευδόκησε να μου αναγ­γείλει ότι τώρα πια πρέπει να φύγετε από δω και μου υπέδειξε τον τόπο πού πρέπει να πάτε. Εσύ, αδελφέ Αλέξιε, πήγαινε στο γέροντα Θεοφάνη τον σοφό στη μονή του Βαλαάμ και συ, αδελφέ Ιωάννη, πήγαινε στη μονή Μπελομπερέσκαγια στον σοφό γέροντα μεγα­λόσχημο Θεόδωρο, πού είναι μαθητής του μακαριστού αρχιμανδρίτη Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ ηγουμένου του μοναστηρίου Νεάμτς της Μολδαβίας. Να εμπιστευθείς αυτόν, όπως εμένα. Άλλα δεν θα μείνει μαζί σου πολύ. Θα τον διώξουν. Τότε θα σε παραδώσει στον γέροντα Αθανάσιο τον σοφό, πού τον ονομάζουν προφήτη. Άλλα και μ' αυτόν 8έν θα μείνεις πολύ καιρό. Σε δύο χρόνια θα φύγει για την αιωνιότητα. Πριν πεθάνει όμως αυτός ο θεοφιλής γέρων Αθανάσιος, θα σε παρα­δώσει σ' έναν άλλον Αθανάσιο, επίσης έμπειρο και σο­φό γέροντα. Όλοι αυτοί είναι μαθητές του αρχιμανδρί­τη Παϊσίου, πού έφυγαν από τη Μολδαβία για να σωθούν από τις εισβολές των Τούρκων. Μ' αυτόν τον γέ­ροντα Αθανάσιο τον δεύτερο θα μείνεις πολύ καιρό.

Πριν κοιμηθεί, θα σε παραδώσει σ' άλλον γέροντα, τον Αβελ, όμοιο του στα χαρίσματα.

»Μετά από την κοίμηση αυτού του τελευταίου γέ­ροντα, θα πρέπει να είσαι έτοιμος για ένα μεγάλο έργο, πού έχουν αποφασίσει ο πανάγαθος Κύριος και Θεός, ή Παναγία Θεοτόκος και όλοι οι άγιοι. Πρέ­πει να πας στο Κίεβο και να κοπιάσεις, για να κτί­σεις μιαν ανδρική κοινοβιακή μονή, πού θα γίνει με­γάλη και θαυμαστή προς δόξα Θεού και πολλές ψυ­χές θα σώζονται σ' αυτήν. Ό Κύριος θέλησε να φα­νερώσει δι' αυτής τη δύναμη και τη χάρη του στις έσχατες ήμερες.

»Να είσαι πάντοτε ειρηνικός.

Να υπηρετείς πιστά τον Κύριο και να τον ευχαριστείς.

Πρόσεξε να υπακού­σεις πρόθυμα σε ότι σου πει, διότι πολλές φορές θα σε επισκεφθεί ο Πανάγαθος Δεσπότης και ή Παναγία Μητέρα του μαζί με πολλούς και μεγάλους αγίους για να σ' ευλογήσουν, ώστε να επιτελέσεις το άγιο αυτό έργο και θα σου υποδείξουν τον ορισμένο τόπο. Να είσαι έτοιμος για τις δυσκολίες, πού θα συναντήσεις" μη χάνεις το θάρρος σου και μην απελπίζεσαι. Στηρίξου στο έλεος του Θεού και στη βοήθεια της Παναγίας και όλων των αγίων».

»"0ταν είπε αυτά τα λόγια ο στάρετς Σεραφείμ, προσευχήθηκε στον Κύριο, στην Παναγία και σ' όλους τους αγίους με δάκρυα κι έτσι μας άφησε να φύγουμε. Μας έδωσε και λίγα παξιμάδια και κινήσαμε κατά την προορισμένη οδό. Δεν ήταν εύκολο ν' αφήσουμε τον πατέρα και δάσκαλο μας. Ό αδελφός μου Αλέξιος δεν υπέφερε τη θλίψη και πέθανε στον δρόμο. "Όμως έμένα τον αμαρτωλό ο Κύριος, ή Παναγία και όλοι οι άγιοι με φύλαξαν και ζω μέχρι τώρα...».

"Έζησε λοιπόν ο Ί6άν κοντά στον άγιο Σεραφείμ επί οκτώ χρόνια και διδάχθηκε από αυτόν την νοερά προ­σευχή. Αυτή ή περίοδος έθεσε το θεμέλιο για την πνευ­ματική του συγκρότηση. Όμως επί πλέον δεν ήταν τυ­χαίο το γεγονός ότι ο άγιος Σεραφείμ τον έστειλε στους μαθητές του όσιου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Τόσο ο όσιος Σεραφείμ, όσο και ο όσιος Παίσιος μαζί με τους μαθητές του υπήρξαν οι εκφραστές του γνήσιου μοναχισμού στη Ρωσία αυτής της περιόδου, κατά την οποίαν ακριβώς ο μοναχισμός βρισκόταν σε πολύ μεγάλη παρακμή. Ό όσιος Σεραφείμ και οι μοναχοί της λεγόμενης ασκητικής σχολής του οσίου Παϊσίου ήταν μάλλον εξαίρεση παρά κανόνας για τον μοναχισμό εκείνης της εποχής. Τα πε­ρισσότερα μοναστήρια τότε δεν τηρούσαν τον αρχικό κανονισμό λειτουργίας τους κι έμοιαζαν πιο πολύ με κο­σμικά ιδρύματα παρά με μοναστήρια. ΟΊ ηγούμενοι, πα­ραδείγματος χάριν, δεν ενδιαφέρονταν για την πνευμα­τική κατάσταση των μοναχών κι έτσι εκείνοι ζούσαν, όπως ήθελε ο καθένας: εύκολα μπορούσαν να βγαίνουν έξω από τη μονή, να μην πηγαίνουν στις ακολουθίες, να έχουν στενές επαφές με τις γυναίκες· γενικά παρέβαιναν τις κοινοβιακές αρχές. Σχεδόν παντού είχε ξεχαστεί ή παράδοση της νοεράς προσευχής. Όλη αύτη ή παρακμή θα γίνει φανερή από τον μετέπειτα βίο και τις περιπέ­τειες πού πέρασε ο ίδιος ο γέροντας Ίωνάς και πού πε­ριγράφονται στις προσωπικές του αναμνήσεις.

Αυτός όμως είχε την εξαιρετική ευλογία να διδαχθεί τον αληθινό μοναχισμό, ώστε αυτά πού έμαθε, να τα εφαρμόσει στο δικό του μοναστήρι της αγίας Τριάδος, πού υπήρξε το έργο της ζωής του.

Αύτη ή παρακμή θα γίνει φανερή από τον μετέπειτα βίο και τις περιπέ­τειες πού πέρασε ο ίδιος ο γέροντας Ίωνάς και πού πε­ριγράφονται στις προσωπικές του αναμνήσεις.

Αυτός όμως είχε την εξαιρετική ευλογία να διδαχθεί τον αληθινό μοναχισμό, ώστε αυτά πού έμαθε, να τα εφαρμόσει στο δικό του μοναστήρι της αγίας Τριάδος, πού υπήρξε το έργο της ζωής του.