Όμορφη που είναι η σκηνή! Ένας Αρχιερεύς – η Εκκλησία. Και ένας χαρισματούχος γεμάτος ταπείνωση, να υποτάσσεται με αγάπη στις υποδείξεις του.

Ένα επεισόδιο που αναφέρεται στο χρονικό του Ντιβέγιεβο μας δείχνει τον στάρετς μέσα σε όλη του την ταπείνωση του γέροντα αντίκρυ στην μητέρα του την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Τέσσερις μήνες πριν από το θάνατο του αγίου – τον Αύγουστο του 1832- ο Σεβασμιότατος Αρσένιος ο καινούργιος επίσκοπος του Ταμπώφ, ήρθε στο Σάρωφ για μια «κανονική» επίσκεψη…

Πριν φύγει ο επίσκοπος ο πατήρ Σεραφείμ τον πήρε από το χέρι και με πολύ σεβασμό του έκανε μια ερώτηση.

Προσκυνητές που έρχονται να με επισκεφτούν μου ζητούν να τους δώσω κάτι για ευλογία, είπε. Τους δίνω λοιπόν μικρά κομμάτια ξερό ψωμί, μαύρο ή άσπρο, και μια κουταλιά κρασί της λειτουργίας. Μπορώ να εξακολουθώ να το κάνω;

Βεβαίως, βεβαίως. Ξεχωριστά μόνο. Σε όποιον δίνεις ψωμί, μην δίνης κρασί. Αλλιώτικα οι απλοϊκοί άνθρωποι καθώς άκουσα να λένε νομίζουν ότι τους δίνεις αγία κοινωνία. Καλλίτερο θα ήταν να μην τους δίνεις καθόλου κρασί.

Σύμφωνοι , Μπατούσκα. Στο εξής έτσι θα κάνω.

Όμορφη που είναι η σκηνή! Ένας Αρχιερεύς – η Εκκλησία. Και ένας χαρισματούχος γεμάτος ταπείνωση, να υποτάσσεται με αγάπη στις υποδείξεις του.

Βιβλ. ΕΙΡΗΝΗ ΓΚΟΡΑΙΝΩΦ. ΆΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ. ΕΚΔ. ΤΗΝΟΣ ΣΕΛ 250-252