Γένοιτο Κύριε το έλεος Σου εφ' ημάς κάθ' άπερ ηλπίσαμεν επί Σε. ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ Γ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

Κατά την 18η του μηνός Ιουλίου 1963 ανέβηκα στην αγία Κορυφή των Αγίων Πάντων της Πάρου. Την δε 20η του Ιδίου μηνός τελέσαμε, μαζί με τον αδελφό Ιερόθεο Παραμανή την εορτή του προφήτου Ηλία.

Στην θεία Λειτουργία παρευρέθηκε και ο αγαπητός Πάριος θεολόγος Νικόλαος Αρκάς, ο όποιος και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Μετά την Ιερή Λειτουργία όλοι οι εορτασταί επέστρεψαν στα σπίτια τους και παρέμεινα μόνος με μόνον τον Θεό, με σκοπό όπως στην ησυχία συνέλθω, γνωρίσω τον εσωτερικό μου άνθρωπο και ζητήσω από τον Θεό, το μέγα και πλούσιο έλεος για τον εαυτό μου, την Μονή μου, τους αδελφούς μου, τα πνευματικά μου τέκνα και όλους τους ανθρώπους.

Συναισθανθείς τα πλήθη των πεπραγμένων μου δεινών, αλλά και την αθλιεστάτη, ελεεινοτάτη, αξιοκατάκριτο και αξιοδάκρυτο κατάστασι των ανθρώπων της τωρινής πονηράς, διεστραμμένης, διεφθαρμένης, απίστου και αχαλίνωτου γενεάς, ή οποία τρέχει ολοταχώς προς την αμαρτία και την απώλεια, παρακαλούσα τον Πανάγαθο και πολυεύσπλαχνον Ουράνιο Πατέρα να μην ανταποδώση και σε εμένα και σε όλους τους ομοίους μου αμαρτωλούς κατά τα έργα μας, ούτε να μας ελέγξει με τον θυμό Του, ούτε να μας παίδευση με την δικαία Του οργή, αλλά, κατά το άπειρο αυτού έλεος, την πολλή Του ευσπλαχνία και το αμέτρητο πλήθος των οικτιρμών Του, μας ελεήση και σώση.

Πολυέλεε Κύριε, έλεγα με δάκρυα, επειδή γνωρίζω και πιστεύω ότι κάθε παράβασις και παρακοή έλαβε ένδικο μισθαποδοσία, πώς είναι δυνατόν και εγώ και όλοι οι ομοιοί μου αμαρτωλοί και παραβάται να μπορέσουμε να εκφύγουμε την επερχόμενη σε εμάς πρέπουσα και δικαία τιμωρία;

Επειδή δε βλέπω τον εαυτό μου να εξακολουθή να αμαρτάνη, να παροργίζη και λυπή τον Θεό, Σε παρακαλώ να με πάρης μαζί σου, πλησίον Σου.

Ομολογώ ότι έχω αμαρτήσει ως ο άσωτος υιός. Σε εγκατέλειψα, αλλά Συ σαν Εύσπλαχνος και Φιλάνθρωπος πατέρας μη με εγκατάλειψης.

Ομολογώ ότι όλους έχω ξεπεράσει στην αμαρτία, αλλά γνωρίζω ότι δεν ήλθες να σώσης δικαίους, αλλά αμαρτωλούς να οδήγησης σε μετάνοια. Εάν και αμαρτωλός δεν κατέφυγα σε άλλον Θεόν, αλλά εις Σε τον αληθινό Θεό, τον ποιμένα τον καλό ζήτησε με τον πλανηθέντα ο Θεός και ελέησε με.

Παράλαβε σε παρακαλώ το πνεύμα μου, διότι δεν θέλω πλέον να ζω στον πολυαμάρτητον αυτό κόσμο. Δεν θέλω να βλέπω τις ασχήμιες του κόσμου, τις φαυλότητες, τις αισχρότητες, τις γύμνιες των αφρόνων και αναίσχυντων γυναικών, οι όποιες αφού απέβαλαν κάθε σεμνότητα, κάθε αγνότητα, κάθε ευσχημοσύνη, αιδημοσύνη, χρηστότητα, αγαθοσύνη και κάθε ανθρωπισμό, σαν ένσαρκοι και ορατοί δαίμονες, περιέρχονται, με ασυνειδησία και αναισχυντία, τις πλατείες, τους δρόμους, τις αγορές, τις πόλεις, τις λουτροπόλεις, τα νησιά. Ακόμη τολμούν και εισέρχονται και στις εκκλησίες και μονές «ξετσιπωμένες», βαμμένες, με τα τσιγάρα στα χέρια και στα στόματα τους, από τα όποια σαν από καπνοδόχους εξέρχεται καπνός και βρώμα, επιδεικνύοντας προκλητικώτατα την γύμνωσι του σώματος των για να αγρεύσουν ψυχές αθώες και καθαρές, ανδρών και γυναικών, και να τις οδηγήσουν στον βόρβορο της ακολασίας και απώλειας, φανερώνοντας συγχρόνως και την γύμνωσι της ψυχής των, γυμνήν από κάθε χριστιανική αρετή και ευπραγία.

Σε αυτή την αθλιεστάτη κατάστασι των περισσοτέρων γυναικών ένοχοι και υπεύθυνοι είναι πολλοί από τους γονείς και τους συζύγους, οι όποιοι αντί να αποτρέψουν, ελέγξουν και τιμωρήσουν τις θυγατέρες, τις γυναίκες και τις αδελφές τους, τις προτρέπουν μάλλον στην αναισχυντία' τις καμαρώνουν, τις θαυμάζουν και χαίρονται να τις βλέπουν ξετσιπωμένες, βαμμένες και ξετραχηλισμένες.

Ένοχοι επίσης είναι ο βασιλεύς, οι άρχοντες, ή κυβέρνησις, ή εξουσία, ή ασφάλεια και όλοι οι τεταγμένοι από τον Θεό προς περιφρούρησι και φύλαξι της κοινωνίας από όλα τα κακοποιό στοιχεία πού προξενούν βλάβη και ζημία στην πατρίδα και την Εκκλησία και περισσότερο ένοχος είναι ή Εκκλησία, ή οποία τις γυναίκες αυτές ώφειλε να τις άποβάλη από την Εκκλησία με επιτίμια και να μην τις επιτρέπει να μπαίνουν με άσεμνη ενδυμασία και με βαμμένα χείλη να ασπάζονται τις άγιες εικόνες, και να μεταλαμβάνουν των αχράντων Μυστηρίων.

Δεν θέλω, Θεέ μου, να βλέπω των ανθρώπων, λαϊκών και κληρικών (εκτός ολίγων εξαιρέσεων) την υπερηφάνεια, τον φθόνο την αλαζονεία, την ασέβεια, την απιστία, τις ασέλγειες, ακολασίες, αρπαγές, πλεονεξίες, ψεύδη, δόλους, επιορκίες. Δεν θέλω να ακούω τις δυσεβείς βλασφημίες, καταλαλιές, κατακρίσεις, συκοφαντίες, και φοβούμενος μήπως, ως αδύνατος και ασθενής, συμπαρασυρθώ από την κακία των πολλών, σε παρακαλώ να με πάρεις δια να μην αμαρτάνω, σε παροργίζω και σε λυπώ.

Εάν πάλι δεν θέλεις να με πάρεις, δός μου αληθινή μετάνοια, δός μου φώτισι και δύναμι να αντισταθώ κατά της αμαρτίας μέχρις αίματος και να σε δουλεύω με προθυμία τις υπόλοιπες ολίγες ήμερες της ζωής μου. Δός μετάνοια και επιστροφή εις όλους τους ομοίους μου αμαρτωλούς της γης, λαϊκούς και κληρικούς, άνδρες και γυναίκες, πλουσίους και πτωχούς, μεγάλους και μικρούς. Βάζω μεσίτας, δια την μετάνοια και σωτηρία και εμού και όλων, την Παναγία Εύσπλαγχνικωτάτη Μητέρα Σου, τις Ταξιαρχίες των Ασωμάτων αύλων Αγγέλων, και τις χορείες όλων των Αγίων Προφητών, Αποστόλων, Μαρτύρων και Όσιων.

Αυτά προσευχόμενος έλεγα, Ιστάμενος μπροστά στις Άγιες Εικόνες του Χριστού και των Αγίων Πάντων, Ιδίως την νύκτα.

Κάποια νύκτα, μόλις κοιμήθηκα, είδα φοβερό και τρομακτικό ενύπνιο. Είδα ότι βρέθηκα έξω από τον Ιερό Ναό του προφήτου Ηλία σε απόσταση 40 μέτρα, και 40 μέτρα από τον Ιερό ναό των Αγίων Πάντων. Άκουσα φοβερό κρότο και ήχο από τον ουρανό πού κατέβαινε, σαν να κρημνίζονταν μεγάλο κάστρο.

Έντρομος έστρεψα τα μάτια μου προς τον ναό των Αγίων Πάντων, διότι νόμισα ότι θα έχη κρημνισθή ο ναός, αφού όμως είδα ότι ο ναός ήταν σώος, υπέθεσα ότι θα έπεσε το τείχος της αυλής. Παρατήρησα όμως και είδα ότι ούτε και το τείχος της αυλής έπαθε τίποτα. Ευρισκόμενος σε απορία από που προήλθε ο κρότος και περιστρέφοντας ερευνητικά τα μάτια μου είδα φοβερό και φρικτό θέαμα. Είδα υπεράνω του ναού των Αγίων Πάντων, σε ύψος μέχρις εκατό (100) μέτρων, να στέκονται πέτρες πολύ μεγάλες, έτοιμες να καταπέσουν στη γη, να συντρίψουν τα πάντα και λεπτύνουν σαν σκόνη.

Στο φοβερό αυτό θέαμα τόσος φόβος με κατέλαβε, ώστε παραλίγο να πεθάνω και αγωνιών σκεπτόμουν που να πάω για να κρυφθώ από την οργή Κυρίου. Προς στιγμή σκέφθηκα να τρέξω να μπω στον εκεί κοντά ιερό ναό του προφήτου Ηλία, αλλά βλέποντας τις μεγάλες πέτρες υπεράνω και έτοιμες να καταπέσουν, είπα. Τι κάμνω; Ό τρούλος του ναού είναι αδύνατο να βαστάξη τόσο βάρος, θα συντριβή και θα βρω θάνατο Οδυνηρότατο. Επάνω στην φοβερή αγωνία του θανάτου ξύπνησα τρομαγμένος και φοβισμένος.

Αυτό είναι το φοβερό ενύπνιο.

Στα όνειρα οι Άγιοι Πατέρες, οι νηπτικοί, μας παραγγέλλουν να μη δίδουμε προσοχή και να μην πιστεύουμε, διότι πολλούς πολλές φορές πλάνησαν τα όνειρα. 'Αλλά είναι και ενύπνια πολλές φορές από τον Θεό, τα όποια αποκαλύπτει ο Κύριος στους δούλους του, για να φοβηθούν και επιστρέψουν σε μετάνοια οι άνθρωποι.

Τέτοια όνειρα είδαν πολλοί από τους πατριάρχας, προφήτας, αποστόλους και τους θείους και οσίους πατέρας, για άρρώστειες, σεισμούς, πολέμους και συμφορές. Άλλοτε πάλι, όπως διαβάζουμε στις εκκλησιαστικές Ιστορίες, ο πολυεύσπλαχνος Θεός, ο θέλων να σωθούν όλοι και να έλθουν σε μετάνοια, και σε μερικούς αμαρτωλούς φανέρωσε τέτοια ενύπνια, για να τους επιστρέψει

σε μετάνοια, αποκαλύπτοντας σε αυτούς τις συμφορές, πού προέρχονταν από τις αμαρτίες.

Εγώ ομολογώ ότι ούτε προφήτης ούτε άγιος είμαι" είμαι ένας από τους πολλούς αμαρτωλούς, ο αμαρτωλότερος και επειδή δεν μετανόησα ούτε μετανοώ όπως πρέπει, για να φέρη ο Κύριος και εμένα και τους ομοίους μου αμαρτωλούς σε μετάνοια, μου απεκάλυψε τον κίνδυνο, τον όποιο διατρέχουμε από τις πολλές μας αμαρτίες, και τον όποιον ο Κύριος μας έχει αποκαλύψει στις άγιες Γραφές, δια των αγίων Προφητών, Αποστόλων και Αγίων Πατέρων.

Άλλα και ο ίδιος φανερά και καθαρά μας παραγγέλει: «Εάν μη μετανοήτε, πάντες ομοίως απολείσθε» οι παμμεγέθεις λίθοι, οι υπεράνω των κεφαλών μας ευρισκόμενοι και μη καταπίπτοντες, οι άνωθεν των Αγίων Πάντων ιστάμενοι, φανερώνουν την επερχόμενη για τις αμαρτίες μας μεγάλη οργή του Κυρίου, την οποία δεν αφήνουν να πέσει για να μας σύντριψη και απολέση, με τις προς Θεόν υπέρ ημών δεήσεις και Ικεσίες τους, ή προστάτις, ή μεσίτρια, ή σκέπη και ή βοήθεια των ανθρώπων Ύπεραγία (Παναγία) Παρθένος, ή Μητέρα του Θεού και πνευματική ημών Μητέρα, καθώς και οι φίλοι του Θεού, οι Άγιοι Πάντες.

Επειδή, αγαπητοί μου αδελφοί, το τέλος εγγίζει και ή μεγάλη οργή Κυρίου έφθασε επάνω στα κεφάλια μας, «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Ας προσέξουμε, μην πλανούμε ή απατούμε τους εαυτούς μας λέγοντες, ότι ο Θεός είναι μόνον μακρόθυμος και πολυεύσπλαχνος και δεν μας τιμωρεί, όταν αμαρτάνουμε και παραβαίνουμε τις εντολές Του:

Μη μας άπατα ο εχθρός ο παμπόνηρος, καθώς ηπάτησε τους προπάτορας ημών και τους κατέστησε παραβάτας και παρηκόους της εντολής του Θεού και εξόριστους του Παραδείσου. Μη πλανώμεθα, «πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς ημείς έκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;», λέγει ο θεοκήρυξ απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού.

Ό Θεός είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, αλλά είναι και δίκαιος. Ως μακρόθυμος και πολυέλεος μακροθυμεί, ελεεί, υπομένει τους αμαρτωλούς, άλλ' ως δίκαιος παιδεύει και τιμωρεί τους παραβάτας των θείων του εντολών.

Είναι αδύνατο ενώ αμαρτάνουμε να αποφύγουμε την οργή του Θεού. Έπρεπε τα παθήματα να μας γίνονταν μαθήματα. Πόσα παθήματα δοκιμάσαμε με τους πολέμους, τους λοιμούς, τους καταποντισμούς, τους σεισμούς, τους διωγμούς των Ελλήνων από την Θράκη και την Μ. Ασία, τους φόβους, τους κινδύνους, τις συμφορές, τις θλίψεις, τις στενοχώριες, καθώς ο ίδιος Απόστολος λέγει' «θλίψις και στενοχώρια παντί τω εργαζομένω το κακόν, Ιουδαίω τε και Ελληνι». Άλλα και ο ίδιος ο Θεός λέγει, δια του μεγαλοφωνοτάτου των Προφητών Ήσαΐου. «Εάν θέλητε και είσακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε, εάν δε μη θέλητε μηδέ εισακούστε μου, μάχαιρα ήμας κατέδεται" το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα».

Έπρεπε όλα αυτά να μας γίνονταν μαθήματα και να σταματούσαμε να παροργίζουμε τον Θεό με τις αμαρτίες μας.

Ό Φαραώ για την προς τον Θεό παρακοή του έλαβε παρά Θεού δέκα πληγές σε κάθε δε πληγή μετανοούσε, αλλά ή μετάνοια του δεν ήταν αληθινή, ήταν στιγμιαία. Εμείς οι Έλληνες δια την παρακοή μας προς τον Θεό και την έλλειψη της αγάπης λάβαμε δέκα πληγές, αλλά σε κάθε πληγή καθόλου δεν μετανοήσαμε, γίναμε χειρότερη. Έρχεται Μεγάλη οργή από Κυρίου Παντοκράτορας, την οποία αδύνατον να αποφύγουμε. Τότε μόνον θα αποφύγουμε, όταν μετανοήσουμε. Ας μετανοήσουμε, λοιπόν, ας επιστρέψουμε προς τον Εύσπλαχνο μας Πατέρα, τον Ουράνιο, από τον οποίο απομακρυνθήκαμε και με συντετριμμένη καρδιά και με δάκρυα, ας τον παρακαλέσουμε θερμά να παράβλεψη τις πολλές μας αμαρτίες, συγχώρηση, ελεήσει και μας σώση κατά το μέγα και πλούσιο αυτού έλεος. όταν ειλικρινά μετανοήσουμε, θα μας δεχθεί με ανοιχτές αγκάλες, θα μας συγχώρηση όπως τους Νινευίτες και θα μας ελεήση, ως αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός.

Γένοιτο Κύριε το έλεος Σου εφ' ημάς κάθ' άπερ ηλπίσαμεν επί Σε.

Ό εν Ίερομονάχοις ελάχιστος και Πνευματικός Πατήρ Αρχιμανδρίτης ΦΙΛΟΘΕΟΣ