ΌΤΑΝ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ…ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ. Π. ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ Ο ΣΙΝΑΙΤΗΣ

Τι πρέπει να διαθέτει-κανείς για να μπει στον «παράδεισο»;

«Τίποτα ιδιαίτερο», δηλώνει χαμογελώντας και φανερά βέβαιος γι' αυτό τον ισχυρισμό του ο πάτερ Αδριανός.

«Να αντέχεις στη μοναξιά και να μη μελαγχολείς από την επαφή με τον εαυτό σου. Επίσης, νάχεις μείνει ανέγγιχτος από το άγχος του κόσμου και να μπορείς να πίνεις κρύο νερό. Ή ατμόσφαιρα στον «παράδεισο» είναι ξερή και ή θερμοκρασία το καλοκαίρι φτάνει σαράντα βαθμούς σε σκιά».

Εδώ και πολλά χρόνια ο πάτερ Αδριανός, ο συμπαθέστατος και προχωρημένης πνευματικότητας ασκητής πού ζει στο Σινά, δραπέτευσε άπ' τον κόσμο κι ήρθε κι εγκαταστάθηκε στον «παράδεισο», σ' ένα πρωτόγονο και απογυμνωμένο από ανέσεις καλύβι, κάπου 45' μακριά από τη μονή.

Ό πάτερ Αδριανός, θέλοντας να ανασκευάσει τον εαυτό του, μακριά από τις εξαρτήσεις της κοινωνίας και τις ιδιομορφίες των πραγμάτων του κόσμου, ήρθε σε τούτο τον έρημο τόπο πού προσφέρεται για ατομική καλλιέργεια και αδιάκοπο ψέλλισμα προσευχών, αποφασισμένος να αναλάβει δραστηριότητες κερδοφόρες για την ψυχή του, δραστηριότητες πού ή θορυβώδης ζωή μέσα στον κόσμο δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει. «Εδώ ανακάλυψα τον προορισμό μου και ανασαίνω ατάραχος την Έδεμική αύρα. Αυτό το καλύβι σκόπιμα το έχω τιτλοφορήσει «παράδεισο» γιατί εδώ καθημερινά μπορώ και γεύομαι το Θεό»,μου είπε με έμφαση ο πρωτόγονος ασκητής τη στιγμή πού μου πρόσφερε θέση στον ξύλινο πάγκο του κάτω άπ' τις κοντόσωμες μυγδαλιές πού άτακτα, όμως ιδιαίτερα ζωογόνα και προστατευτικά, συντάσσονται στο μικρό χώρο μπροστά από το κελλί του, λίγο πιο κει από την πηγή με το κρύο νερό.

- Τι σ' έκανε να 'ρθείς να ζήσεις σε τούτο τον έρημο τόπο πού μισεί και περιφρονεί τις συνθήκες ζωής όπως υπαγορεύονται μέσα στην κοινωνία;

-

- Εδώ ζω γιατί σε τούτο το χώρο μπορώ και καλύπτω κενά της ψυχής μου πού ο κόσμος ήταν αδύνατο να καλύψει. Σ' αυτό το καλύβι έχω δεχτεί μια ατέλειωτη σειρά από εσωτερικές μεταβολές πού ή κοινωνία δύσκολα εξασφαλίζει. Σε τούτη την ερημιά

με την αυτοσυγκέντρωση και την προσευχή, βρίσκεις τη δύναμη να ανιχνεύσεις μέσα σου λεπτομέρειες πού ή θορυβώδης ζωή μέσα στις πόλεις δεν σε αφήνει να τις επισημάνεις. και μόνο ή σκέψη ότι σε τούτο τον ίδιο χώρο το 250 μ.Χ. έζησε κι άγιασε ένα ανδρόγυνο από τη Θεσσαλονίκη, οι άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη, βοηθάει αφάνταστα να σκεφτείς πώς πριν από σένα υπήρξαν άνθρωποι άθλιοι

και αδύναμοι, όπως εσύ, πού ωστόσο κατάφεραν να απελευθερωθούν από τις πραγματικότητες της καθημερινότητας και να ακολουθήσουν την κλήση πού τους έγινε από το Θεό.

Ό ασκητής ούτε μισεί, ούτε εχθρεύεται τον τρόπο ζωής, όπως εφαρμόζεται μέσα στην κοινωνία γιατί ο άνθρωπος, όπου κι αν βρίσκεται, έχει τη δυνατότητα, αν το ζητήσει άπ' το Θεό, να φθάσει σε υψηλά σημεία αρετής. Εκείνο, όμως, πού αφάνταστα δυσχεραίνει τη ζωή ενός ασκητή μέσα στον κόσμο, είναι ότι τα φαινόμενα του κόσμου συχνά καταργούν τις ανησυχίες του ασκητή ή. για να το πω πιο απλά, σπάνια ο κόσμος, πού λειτουργεί με τα δικά του σχήματα και εφαρμόζει τις δικές του διαδικασίες, μπορεί να κατανοήσει και να εξυπηρετήσει τις προσωπικές εφέσεις κάποιου που έχει φτιαχτεί για την έρημο.

- Δηλαδή, εδώ τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζετε πάντοτε με χαμόγελο; 'Ή μήπως δεν έχετε προβλήματα και πιέσεις;

-

- Οι δυσκολίες και τα προβλήματα μας παρακολουθούν και εδώ νύχτα και μέρα. Όπου υπάρχουν άνθρωποι τα προβλήματα δεν έχουν τέλος. Ιδιαίτερα μέσα στην έρημο ή οδύνη των προβλημάτων εκδηλώνεται πιο έντονα άπ' ότι μέσα στον κόσμο γιατί στην κοινωνία προσφέρεται ή ευκαιρία να παρέμβουν στο πρόβλημα σου για συμπαράσταση κι ένα σωρό άλλοι παράγοντες, φίλοι, γνωστοί κ.λπ.. ενώ εδώ είσαι υποχρεωμένος μόνος σου, έχοντας για κοινωνικό περίγυρο τις πέτρες, την άμμο και τα πουλιά, να ξεπεράσεις τις δυσκολίες.

Βέβαια τόχω παρατηρήσει ότι πάντοτε, και στα πιο σκληρά και περίπλοκα προβλήματα, δίνεται λύση και κάποια διέξοδος. και εννοείται, αυτός πού τα προβλήματα τα μετασκευάζει σε ωφελήματα και σε ακίνδυνους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης δεν είναι άλλος από το Θεό.

Όποιος έχει δεχτεί μέσα του αυτή την αλήθεια, δεν μπορεί παρά να είναι πάντοτε ευδιάθετος και ειρηνικός, με συνεχώς χαρμόσυνο πρόσωπο απερίσπαστο από τις πιέσεις και τα προβλήματα της ζωής. Σε τέτοιους ανθρώπους το γέλιο είναι κατάσταση φυσική κι όχι υποκριτικό προσωπείο.

- Πολλοί λένε πως μέσα στην Εκκλησία έχουν κυριαρχήσει απαρχαιωμένες δομές πού επιβάλλεται σήμερα να παραμερισθούν και να αντικατασταθούν από άλλες πιο σύγχρονες, επειδή αυτό —έτσι υποστηρίζουν— σίγουρα θα αυξήσει τις δυνατότητες συμμετοχής των ανθρώπων στον εκκλησιαστικό βίο.

Συμφωνείτε;

-

- Το ότι ή διδασκαλία της Εκκλησίας σήμερα δεν βρίσκει απήχηση στο μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων, νομίζω ότι αυτό δεν οφείλεται στις απαρχαιωμένες δομές πού χρησιμοποιούνται μέσα στην Εκκλησία, αλλά στο ότι πολύ συχνά εμείς τα εκκλησιαστικά πρόσωπα, έχουμε αποξενωθεί άπ' αυτές τις δομές. Ό κόσμος δεν επικρίνει σήμερα τις δομές, τις παραδόσεις ή το τυπικό της Εκκλησίας, τα όποια και για τον πιο άσχετο στα θεολογικά μπορεί να παρουσιάζουν κάποιο ειδικό ενδιαφέρον —πνευματικό, ποιητικό, αρχιτεκτονικό, καλλιτεχνικό κ.λπ.—, αλλά τα πρόσωπα. Το κήρυγμα μας και ή γεμάτη νωθρότητα και χλιαρότητα ζωή μας σαν θεολόγων και κληρικών, αυτά αναθεματίζει ο κόσμος και όχι το Ευαγγέλιο ή τις δομές της Εκκλησίας. και επειδή ή ζωή μας σαν θεολόγων και κληρικών έρχεται σε αντίφαση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, γι' αυτό ή κοινή συνείδηση δεν μας κάνει παραδεκτούς. Ένα κερί αναμμένο μέσα σ' ένα ναό, ένα καντήλι μπροστά στην εικόνα, ένα ξωκλήσι ψηλά στο βουνό, ένας εσπερινός δίχως απρέπειες επιδεικτικές ή μία λειτουργία όπως την θέλει πραγματικά ο Θεός, όλα αυτά αναπτύσσουν την ευχαρίστηση, το θαυμασμό και την αυτοσυγκέντρωση ακόμα και στον πιο αδιάφορο, ακόμα και στον πιο άσχετο μεταφυσικά.

Νομίζω ότι Οι εκκλησιαστικοί θα πρέπει ν' αποτινάξουμε το νωθρό εαυτό μας και να ενδυθούμε στ' αλήθεια το πνεύμα και τη ζωή της Εκκλησίας.

Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν απαρχαιωμένες δομές πού πρέπει να αλλάξουν, αλλά πρόσωπα αποξενωμένα από τη ζωή και την ουσία της εκκλησίας πού επιβάλλεται να μεταμορφωθούν. Τα πρόσωπα είναι αυτά πού κινούν την αμφισβήτηση και τη δυσπιστία του κόσμου κι όχι Οι δομές της Εκκλησίας.

- Δηλαδή, πάτερ Αδριανέ, αν σήμερα ξαφνικά εμφανιζόταν πάνω στη γη ο Υιός του "Ανθρώπου με «δούλου μορφή», Τι θάταν αυτό πού. κατά τη γνώμη σας. θα τον ανάγκαζε επειγόντως να αποφασίσει να αποσυρθεί πάλι στους ουρανούς;

Ή απραξία και ή κακοπραξία των Χριστιανών.

Ή ενδημική κρίση των εκπροσώπων της Εκκλησίας πού ενώ θάπρεπε ή ζωή τους νάναι ένα συνεχές πανηγύρι εγρήγορσης και χαράς «εν αναμονή της Ημέρας Κυρίου», αυτοί διέστρεψαν τον προορισμό τους και ξέχασαν την υπόσταση τους με το να δείχνουν προσηλωμένοι στα εφήμερα σχήματα των καιρών.

- Θα σου κάνω, πάτερ Αδριανέ, και μια ερώτηση άσχετη με τα παραπάνω. Πόσα παιδιά πρέπει να κάνει ο χριστιανός για να διατηρεί μέσα του την πληροφορία ότι βαδίζει με το θέλημα του Θεού;

-

- Εγώ είμαι καλόγερος και στις κρεβατοκάμαρες των εγγάμων δεν έχουν θέση oι κληρικοί. Όμως, αφού τόσο επίμονα με ρωτάς θα σου πω.

Ό Θεός το είπε ξεκάθαρα: «Αυξάνεστε και πληθύνεσθε».

Βρες τώρα εσύ μόνος σου το σωστό αριθμό. Ό Άγιος Σπυρίδωνας είχε μόνο δύο παιδιά και αυτό δεν τον εμπόδισε να αγιάσει.

ΒΙΒΛ. ΤΑΣΟΣ ΜΙΧΑΛΑΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΕΔΟΥΙΝΩΝ 1983