Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Ω Χριστέ, είπες εις τους φίλους (και μαθητάς) Σου: Εγώ σας λέγω, ότι άλλου είδους ποτόν, ακατάληπτον εις την ανθρώπινη διάνοια, θα πιω εις την Βασιλείαν μου (το ποτόν της θείας ευφροσύνης)· και θα είμαι εκεί μαζί με σας ως Θεός εν μέσω Θεών, (Θεός εγώ κατά φύσιν, θεοί και σεις κατά χάριν θα γίνουν δε αυτά,) επειδή ο Πατήρ απέστειλε προσωπικώς εμέ, τον μονογενή Υιόν Του, εις τον κόσμον, ίνα θυσιασθώ δια την εξιλέωσιν των αμαρτιών των ανθρώπων.
Οι απόστολοι, συνδεδεμένοι με τον σύνδεσμον της (προς τον θεόν και προς αλλήλους) αγάπης και αφιερωθέντες ολοκληρωτικώς εις τον Κυρίαρχον των όλων Χριστόν, εκαθαρίζοντο (υπ Αυτού κατά τον Μυστικόν Δείπνον) εις τους πόδας των τους ωραίους, (ήσαν δε ωραίοι δια τους κόπους των υπέρ της εξαπλώσεως της διδασκαλίας του Χριστού) και εκήρυττον προς πάντας το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης (δηλαδή τον Χριστόν).
Ή Σοφία του Θεού, ή οποία συγκρατεί το μετέωρον ύδωρ, πού ευρίσκεται επάνω εις τα ανώτερα στρώματα της ατμοσφαίρας, και με τους χαλινούς της (δηλαδή με τους φυσικούς νόμους τους οποίους έθεσε,) περιορίζει τα ύδατα τα υποκάτω της γης (και δεν αφήνει αυτά να εξέλθουν και να πνίξουν την γήν), και εμποδίζει επίσης τα ύδατα της θαλάσσης (να υπερβούν την άμμον και να πλημμυρίσουν την γην). Αυτή λοιπόν ή Σοφία, πού είναι ο Υιός του Θεού, (έγινε άνθρωπος και) ρίπτει ύδωρ εις την λεκάνη, πλύνει δε τους πόδας των δούλων ο Κυρίαρχος των όλων!
Ό Δεσπότης Χριστός δίδει εις τους μαθητάς Του υπόδειγμα ταπεινώσεως· διότι Αυτός, πού ενδύει τον ουρανόν με νεφέλας, (εκδύεται τα εξωτερικά ιμάτιά Του και) ζώνεται εις την μέσην Του περίζωμα («ποδιάν») και γονατίζει, δια να πλύνη τους πόδας των δούλων, Εκείνος, εις την χείρα του Οποίου ευρίσκεται ή ζωή πάντων των όντων!
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΓΑΛΛΙΑΣ.
Φως ιλαρόν από τις αδελφές Γλυκερία και Τατιανή στο γυναικείο Μοναστήρι της Παναγίας της Χερσώνας στο Doumerac της Νοτιοδυτικής Γαλλίας. Το μεγαλείο του απλού.
Vespers with sisters Glykeria and Tatiani at the Convent of our Lady mary of Korssun at Doumerac, Southwest France. The majesty of simplicity...
ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ- ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ - ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΥΜΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; Π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ.
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος,
καθηγητής της Ανωτάτης Εκκλ. Σχολής Θεσσαλονίκης
και Ορθ. Ινστιτ. Πανεπιστημίου του Cambridge
(Πτυχιούχο Θεολογίας, Ψυχολογίας, Φιλοσοφίας και
Παιδαγωγικής).
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Όταν ή γυνή της αμαρτίας προσέφερε (μετανοούσα) το μύρον εις τον Κύριον (εκδηλώνουσα ούτω την φλογεράν της προς Αυτόν αγάπην), τότε ο μαθητής έκαμνε συμφωνία με τους παρανόμους (άρχοντας των Ιουδαίων, δια να παραδώ-ση τον Κύριον)· εκείνη μεν εχαιρεν, αδειάζουσα (από το δοχείον) το μεγάλης αξίας μύρον, αυτός δε έτρεχε να πώληση τον Κύριον, του Όποιου ή αξία (είναι άπειρος και δι' αυτό) δεν δύναται να εκτιμηθή· αύτη (εν τω προσώπω του Ιησού) άνεγνώριζε τον Κύριον, αυτός δε από τον Κύριο άπεχωρίζετο αύτη έγίνετο ελευθέρα (από τα δεσμά της αμαρτίας) και ο Ιούδας έγίνετο δούλος του εχθρού (Διαβόλου). Φοβερόν πράγμα είναι ή αμέλεια (δια την σωτηρία της ψυχής)! Μεγάλη ή αξία της μετανοίας! Αυτήν την μετάνοια δώρησε εις εμέ, Σωτήρ μου, Συ πού υπέμεινες (φρικτά) Παθήματα υπέρ ημών, και σώσε μας.
Πόσον άθλιος ήτο ο Ιούδας! Ενώ παρετήρει την πόρνη να φίλη τα πέλματα των ποδών του Ιησού, εσκέπτετο ταυτοχρόνως με δόλον το φίλημα της προδοσίας (πού θα έδιδε εις τον Διδάσκαλον). Εκείνη τάς πλεξίδας της κεφαλής της έλυσεν, ενώ εκείνος έδένετο με τα δεσμά του μίσους του, προσφέρων εις τον Διδάσκαλον του αντί μύρου την βρωμερά κακία. Διότι εκείνος πού έχει κυριευθή από το πάθος του φθόνου (όπως ο Ιούδας) δεν δύναται να (σκεφθη και να) προτίμηση το συμφέρον (της ψυχής) του. Πόσην αθλιότητα είχεν Ο Ιούδας! Από αυτήν την αθλιότητα απάλλαξε, ω Θεέ, τάς ψυχάς μας.
Ή πόρνη έτρεξε να αγοράση μύρον, πανάκριβον μύρον, δια να αλείψει με αυτό τον ευεργέτη Χριστόν, και εις τον μυροπώλην έλεγε δυνατά: Δώσε εις εμέ το μύρον δια να αλείψω και εγώ Αυτόν πού μου εξήλειψε (με την συγγνώμην Του,) όλας μου τάς αμαρτίας.
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
" Η Δύναμη της συγνώμης.. "
Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο κι ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίση.
'Ενα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν'ανάψη το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:
-Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο.
Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. 'Ενα απ' αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του:
-Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι φταίω, όταν κάποιος απ'αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφει όλη τη δουλειά;
Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κι' αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σ' όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωση και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με».
Γεροντικό
" Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος.. "
Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.
Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.
Τι πλέον θέλεις;
(Ι. Χρυσόστομος)
Ιδού αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα .
Ενώ ο Κύριος βάδιζε προς το Πάθος, το οποίον Θα υφίστατο με την Θελησίν Του, έλεγε καθ' οδόν εις τους αποστόλους: Ιδού αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθη (εις εκείνους πού θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφή περί αυτού (εις τας προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης). Εμπρός λοιπόν και ημείς, αφού καθαρίσωμεν τάς διανοίας μας (από πάσαν κακήν σκέψιν), ας βαδίσωμεν μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθώμεν μαζί Του και χάριν Αυτού ας νεκρώσωμεν τον εαυτόν μας ως προς τάς ηδονάς του βίου, δια να ζησωμεν αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσωμεν να λέγη (μετά την Ανάστασίν Του): Δεν αναβαίνω πλέον εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια να υποστώ θυσίαν, αλλ` αναβαίνω εις τον ουράνιον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας και ανυψώνω μαζί μου και σας εις την Άνω Ιερουσαλήμ, ή οποία ευρίσκεται εν τη Βασιλεία των ουρανών.
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
Αδελφοί, ας αγαπήσωμεν τον Νυμφίον Χριστόν και τάς λαμπάδας των ψυχών μας ας ετοιμάσωμεν (προς προϋπάντησίν Του θα ετοιμάσωμεν δε τάς λαμπάδας μας) με το να ακτινοβολώμεν από την λάμψιν των αρετών και της ορθής πίστεων (αυτό ας γίνη,) δια να είμεθα έτοιμοι, όπως αι πέντε φρόνιμοι παρθένοι της παραβολής του Κυρίου, να εισέλθωμεν μαζί με Αυτόν εις τους γάμους τους πνευματικούς (της αιωνίου ενώσεως μας μετά του Κυρίου). Διότι ο Νυμφίος, ως θεός πού είναι, θα προσφέρη σε όλους (τους ευσεβείς και ενάρετους) τον αμάραντο στέφανο (την δόξαν της ουρανίου Βασιλείας).
Σωτήρ μου, επειδή οι Ιερείς και Γραμματείς των Εβραίων, από φθόνο προς Σε, συνεκάλεσαν, με τρόπον που προκαλεί τρόμον, Συμβούλιον παράνομον εναντίον Σου, έγιναν αφορμή ώστε ο Ιούδας να παρακινηθή να Σε προδώση. Δια τούτο εκείνος, χωρίς καμμίαν εντροπήν, έξήρχετο και ωμίλει εναντίον Σου εις τους ήγέτας του άσεβους (Εβραϊκού) λαού. Τι μου προσφέρετε, έλεγε, δια να σας παραδώσω εγώ αυτόν εις τάς χείρας σας; Κύριε, λύτρωσε τάς ψυχάς μας από την καταδίκη πού υπέστη ο προδότης Ιούδας.
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΙΩΝ ΕΣΠΕΡΑΣ.
(Όπως ο ήλιος προβάλλει το πρωί τάς ακτίνας του και φωτίζει τον κόσμον, ούτω και) ή σημερινή ήμερα προβάλλει ακτινοβολούντα εις τον κόσμον τα σεπτά Πάθη του Κυρίου, ωσάν φώτα που οδηγούν (τον αμαρτωλών άνθρωπον) εις την σωτηρία. Διότι ο Χριστός με πολλήν προθυμία σπεύδει προς το Πάθος από αγαθότητα (δια τον άνθρωπον). Αυτός πού κρατεί μέσα εις την παλάμη Του όλην την Κτίσιν, καταδέχεται να κρεμασθή εις το ξύλον (του Σταυρού) διό να σώσει τον άνθρωπον.
Αόρατε Κριτά, πώς (κατεδέχθης και) εφανερώθης με σάρκα ανθρωπίνην; Και πώς έρχεσαι να θανατωθης από ασεβείς ανθρώπους και τοιουτοτρόπως να καταδικάσης δια του Πάθους Σου (και εξαφάνισης) την ιδική μας καταδίκην (εις την οποίαν μάς έρριψεν ή αμαρτία); Δια τούτο, Λόγε, όλοι με μίαν φωνήν προσφέρομεν εις Σέ ύμνους και δι' αυτών δοξολογούμεν τα μεγαλεία της εξουσίας Σου.
Ή σημερινή ήμερα παρουσιάζει με λαμπρότητα την έναρξιν των Παθών του Κυρίου. Εμπρός, λοιπόν, όσοι αγαπώμεν τάς εορτάς, ας προϋπαντήσω μεν τον Κύριον με ύμνους. Διότι ο Δημιουργός έρχεται με απόφασιν να καταδεχθη να υποστεί Σταυρόν, ανακρίσεις και μαστιγώσεις, δικαζόμενος από τον Πιλάτο όθεν, αν και ερραπίσθη εις το πρόσωπον ακόμη και από δούλον, Αυτός τα πάντα ανέχεται διά να σώση τον άνθρωπον. Δια τούτο ας είπωμεν μεγαλοφώνως: Φιλάνθρωπε Χριστέ και Θεέ μας, δώρησε εις ημάς, που προσκυνούμεν με πίστιν τα άγια Πάθη Σου, την συγχώρησιν των αμαρτημάτων μας.
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ Σκέψις μίας μοναχής εξασκούμενης εις στο πνευματικό πανεπιστήμιον της Ι. Μ. Μαλεβής.
Αγαπητέ αναγνώστη, ανάγνωσε το εμπνευσμένο τούτο έμμετρον ποίημα μετά μεγάλης προσοχής ίνα πολλά ωφεληθής.
Μια τέτοια μέρα η Παναγία κατέβει από τους ουρανούς
Για να γιορτάση Ανάσταση μαζί με τους πιστούς.
Κόσμος πολύς ήταν εκεί, κι ευφράνθη η ψυχή της.
Ευωδιάζει η Εκκλησία, λιβάνι και μέλι
Ψάλλουν ιερείς, ψάλουν πιστοί, ψάλουν και οι Άγγελοι.
Και φαίνονται να είναι όλοι τους πολύ συγκινημένοι
Οι περισσότεροι απ` αυτούς είναι και δακρυσμένοι.
Κι έτσι ο όρθρος προχωρεί κι ακούγεται σαφώς
Ο Ιερεύς που προσκαλεί. Δεύτε λάβετε φως!
Όλοι λαμπάδες άναψαν κι έγινε ένα πανόραμα
και χύθηκε παντού το φως ωσάν να βλέπεις όραμα.
Όλου του κλήρου άρχισε σε λίγο το ξεκίνημα
Για να βγουν έξω από το Ναό να δώσουμε το μήνυμα.
Χριστός Ανέστη ακούστηκε να ψάλει ο Δεσπότης.
Χριστός Ανέστη σώθηκε όλη η Ανθρωπότης.
Τότε η χαρά η συγκίνηση φθάνει στο κατακόρυφο.
Ηχούν καμπάνες γιορτινά, φιλία ευχές και θόρυβος.
Κι αφού οι ιερείς έξη φορές είπαν Χριστός Ανέστη.
Έγινε αυτό που η Παναγιά είδε και εξανέστη.
Και το Τροπάριο έλεγε. «Σκόρπισαν οι εχθροί του.
Κι αυτοί που δεν χαρήκανε για την Αναστασί του.
Κι όπως χάνεται ο καπνός χαθήκαν απ` εμπρός του
Γιατί χαρά μόνο γι` αυτούς ήταν ο θάνατος του.
Έτσι απολούνται οι αμαρτωλοί κι αυτοί που τον μισούνε
Οι δίκαιο άγαλλονται μένουν για να ευφρανθούνε»
Κι ενώ ο Δεσπότης έψαλλε, τα τόσα αυτά μεγάλα,
Ξεκίνησαν οι Χριστιανοί να φεύγουνε τρεχάλα.
Όλα τα φώτα σκόρπισαν και έμειναν τόσοι μόνο
Που προκαλούσανε ντροπή αγανάκτηση και πόνο.
Η Παναγία μας σάστισε, έβλεπε κι απορούσε
Να καταλάβη δεν μπορεί, τον Άγγελο ρωτούσε
Άγγελε σε παρακαλώ ρώτησε και έλα πες μου
Αυτοί που φεύγουν βιαστικοί που πάνε εξήγησε μου.
Πως στη γιορτή δεν θέλουνε μαζί μας να καθίσουν
Για να δοξάσουν τον Χριστό και να τον προσκυνήσουν;
Στην Σταύρωση όλοι έμειναν στον Τάφο Του με δάκρυ
Μύρο- λουλούδια έραναν όλοι από άκρη σε άκρη
Και τώρα που τέλειωσαν πια του Χριστού τα πάθη;
Φεύγουν και την Ανάστασι μόλις έχουν μάθει;
Μην είναι εκείνοι οι εχθροί που θέλουν το κακό του;
Αυτοί που τον προδώσανε, τον στείλαν στο σταυρό Του;
Που τον μισούν και βλασφημούν το άγιο όνομα Του;
Πήγαινε Άγγελε να δεις μην είναι του Πιλάτου;
Ο Άγγελος γονάτισε και στον ματιών την άκρη
είδε η Θεοτόκος μας να του κυλά ένα δάκρυ.
Συγχώρα με Βασίλισσα, μήτηρ ποιητού τον όλων
Γιατί αυτά που με ρωτάς θα σε γεμίσουν πόνο.
Απ` το Ναό όλοι αυτοί που φεύγουν μακριά του
Είναι γιατί ο διάβολος έκανε την δουλεία του
Και εις το σπίτι βιαστικοί τρέχουνε να φτάσουν
Την μαγειρίτσα την ζεστή να φάνε να χορτάσουν.
Η Δέσποινα μας τα` άκουσε όλα αυτά πικραμένη
Και για την ανθρωπότητα είπε πολύ λυπημένη.
Πως θα τολμήσω στον Θεό για αυτούς να μεσιτέψω
Όταν στον πόνο στο καημό ζητούν να τους συντρέξω;
Δια βρώσεως εξώσθη ο Αδάμ από του Παραδείσου
Πάλι για βρώσι Άνθρωπε βαραίνεις την ψυχή σου;
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΩ ΔΟΞΑ
" Λίγα ζητάει ο Θεός.."
Λίγα ζητάει ο Θεός ....
«Όσο έχεις χέρια ...
άπλωνε τα στον ουρανό για προσευχή…
Όσο έχεις δάχτυλα ...
κάνε με ευλάβεια τον σταυρό σου…
Όσο έχεις μάτια γέμιζε τα δάκρυα…»
Τίποτα περισσότερο δεν ζητάει ο Θεός από σένα ,
από μένα από τον καθένα .
Μονάχα αυτά που μπορείς ...
Μικρά και απλά , αλλά με την καρδιά σου ,
με την αγνή και αγαθή σου προαίρεση .
Τα άλλα όλα , άστα Σε Κείνον ...
" Όταν ανακαλύπτεις .. "
" Όταν ανακαλύπτεις την πόρτα της καρδιάς σου,
ανακαλύπτεις την πύλη του ουρανού.. "
{ Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος }
.
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
" Όπου Θεός --> Ουδεμία Ανάγκη.. "
Όπου πίστις --> Αγάπη
Όπου Αγάπη --> Ειρήνη
Όπου Ειρήνη --> Ευλογία
Όπου Ευλογία --> εκεί Θεός
Όπου Θεός --> Ουδεμία Ανάγκη
.
O Aρχιμανδρίτη π. Iωακεὶμ Καραχρήστου, Δικαίου της Ιεράς Σκήτης Προφήτου Ηλιού του Αγίου Όρους διδάσκει........
ΣΚΗΤΗ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΡΥΕΣ.
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΡΥΕΣ
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟ.
Orthodox Saints of Ukraine † Ukrainian Christmas Carol "На Різдв'яні Свята"
Orthodox Saints of Ukraine
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
You are my Mother † Orthodox chant from UkraineЦарица Небесная (Heavenly Queen)
- Chant to Virgin Mary by Orthodox monks of Pochayiv monastery in western Ukraine
Song lyrics:
Слова к песне "Царица Небесная"
1. Ты моя мати, Царица Небесная.
Ты мой покров, ты надежда моя.
Если на сердце мне больно и горестно,
На помощь опять я призываю Тя.
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная
О, матерь неба и земли,
Услышь мя, грешную и недостойную,
От скорби, болезней меня изведи.
2. Как трудно мне, грешной, терпеть искушение.
Коварный, лукавый смущает меня.
Лишь только с Тобою найду утешение.
На помощь опять призываю Тя.
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная
Честным амофором меня Ты покрой.
Какая я слабая, какая я грешная,
О, Мати моя, Ты меня успокой.
3. Спаси меня, Мати, от вечных мучений
И научи меня больше молчать.
Дай мне смирения и веру в спасение.
И научи всех любить и прощать.
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная.
Наставь меня, Мати, на истинный путь.
Сподоби услышать, Царица Небесная,
Как Ангелы Божии на небе поют.
4. Грехами опутана, а сердце как камень,
И надо бы плакать, а слез что-то нет.
И как я предстану, великая грешница,
На страшный суд Божий, какой дам ответ?
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная
Свой взор материнский ко мне обрати.
Умоли Сына Христа Вседержителя
На страшном Суде Ты меня защити.
Слова к песне "Царица Небесная"
1. Ты моя мати, Царица Небесная.
Ты мой покров, ты надежда моя.
Если на сердце мне больно и горестно,
На помощь опять я призываю Тя.
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная
О, матерь неба и земли,
Услышь мя, грешную и недостойную,
От скорби, болезней меня изведи.
2. Как трудно мне, грешной, терпеть искушение.
Коварный, лукавый смущает меня.
Лишь только с Тобою найду утешение.
На помощь опять призываю Тя.
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная
Честным амофором меня Ты покрой.
Какая я слабая, какая я грешная,
О, Мати моя, Ты меня успокой.
3. Спаси меня, Мати, от вечных мучений
И научи меня больше молчать.
Дай мне смирения и веру в спасение.
И научи всех любить и прощать.
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная.
Наставь меня, Мати, на истинный путь.
Сподоби услышать, Царица Небесная,
Как Ангелы Божии на небе поют.
4. Грехами опутана, а сердце как камень,
И надо бы плакать, а слез что-то нет.
И как я предстану, великая грешница,
На страшный суд Божий, какой дам ответ?
Припев:
Царица Небесная, Царица Небесная
Свой взор материнский ко мне обрати.
Умоли Сына Христа Вседержителя
На страшном Суде Ты меня защити.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΞΥΛΙΝΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΞΥΛΙΝΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΧΩΡΑΣ
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
" Όλος ο αγώνας για ένα ... ρο "
Γράφει ο μητροπολίτης Μεσογαίας π.Νικόλαος για την συνάντηση του όταν ακόμη λαϊκός βρέθηκε με έναν ασκητή στα ορεινά μέρη της σκήτης της Αγίας Αννας στο Άγιο Όρος.
Ο ασκητής φορούσε ένα χιλιομπαλωμένο, σχεδόν κουρελιασμένο ζωστικό και στην διάρκεια της ολιγόλεπτης συζήτησης με την συντροφιά των νέων ανθρώπων πήρε ένα θραύσμα από κεραμίδι που βρισκόταν πεταμένο στο χώμα κι έγραψε πάνω σε μιά πέτρα την λέξη άγριος .Κατόπιν έσβησε το ρ κι απόμεινε το άγιος.
«Όλος ο αγώνας μας» ,είπε,
« όσων ερχόμαστε στο Άγιον Όρος είναι να διώξουμε αυτό το ρο μεταμορφώνοντας βαθμιαία τον άγριο κοσμικό εαυτό μας σε άγιο» !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ι.Μ.ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΥΛΟ.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΥΛΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟ
Η κρίση του μοναχισμού κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου και ο άγιος Νεκτάριος.
Ομιλία της Θεολόγου Βαρβάρας Γιαννακοπούλου.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΆΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΟΣΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ.
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΧΟΝΤΟΥ
Η Χρυσάνθη Στρογγυλού ήταν μια τυφλή κρητικοπούλα που ακολούθησε τον Άγιο Νεκτάριο από την Αθήνα στην Αίγινα.
Γεννήθηκε το 1867 στα Χανιά της Κρήτης, όταν έβραζε η κρητική επανάσταση για την απαλλαγή από τον τουρκικό ζυγό. Σε ηλικία 9 μηνών έχασε το φως της από μηνιγγίτιδα. Οι γονείς της Νικόλαος και Μαρία, ευσεβείς άνθρωποι την φώτισαν με το χριστιανικό φως. Έτσι όταν η τυφλή Χρυσάνθη ήρθε στην Αθήνα, φιλοξενήθηκε από ευσεβείς οικογένειες και χάρη στην πνευματική της καλλιέργεια αγαπήθηκε απ΄ όλους. Πήγαινε τακτικά στην Εκκλησία, στους Ταξιάρχες, στο Πολύγωνο. Φορούσε καλογερικά. Εκεί τη συναντούσε η Αικατερίνα Ματθοπούλου, ευσεβής και εύπορη. Ήταν νύφη του π. Ευσεβίου Ματθόπουλου. Εκεί σύχναζε η ευσεβής κόρη όπου και εγνώρισε τον Άγιο Νεκτάριο, που είχε επισκεφθεί τον σπίτι της κ. Ματθοπούλου μετά από ένα μνημόσυνο. Από τότε η κ. Χρυσάνθη με μια ομάδα καλών κοριτσιών είχαν για πνευματικό τους πατέρα τον Άγιο Νεκτάριο. Οι πνευματικές συναντήσεις αυτές γίνονταν στο σπίτι της νύφης του π. Ευσεβίου Ματθόπουλου. Τις αφοσιωμένες αυτές καρδιές τις πυρπολούσε ο πόθος της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο Θεό. Το 1904 ο Σεβ. Νεκτάριος διάλεξε ένα μέρος στη θέση Ξάντος στην Αίγινα όπου υπήρχε άλλοτε η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί αποφάσισαν να μείνουν ο Άγιος με 10 νέες.
Με την πνευματική διαύγεια που διέκρινε τον Άγιο, όρισε για ηγουμένη την τυφλή Χρυσάνθη που μετονομάστηκε Ξένη μοναχή.
Υπάρχουν προφορικές μαρτυρίες πιστών Αιγινητών, όπου καταδεικνύεται ο θαυμαστός βίος , το προφητικό και προορατικό χάρισμα της γερόντισσας, όπως και η εκ μέρους των συμμοναζουσών της βαθιά εμπιστοσύνη και αφοσίωση ως προς την οσία. Οι ενθυμήσεις που έχουν διασωθεί είναι απολύτως χαρακτηριστικές, παραθέτουμε ενδεικτικά ορισμένες από αυτές:
" Ήταν η πρώτη ηγουμένη του Μοναστηρίου- έλεγε η Ευαγγελία Μπέση. Αγία γυναίκα. Ήταν προικισμένη με πολλές αρετές. Εφάρμοζε κατά γράμμα τις συμβουλές του Σεβασμιότατου και βοηθούσε και τις αδελφές να τις εφαρμόσουν και αυτές. Την σέβονταν όλες. Είχε και θαυμάσιο ποιητικό τάλαντο. Ήταν θρησκευτική ποιήτρια. Έγραφε ύμνους στο Χριστό, στην Παναγία, στους Αγίους. Υπέροχη ψυχή. Άνθρωπος του Θεού". Παρεμφερής είναι και οι ενθυμήσεις του Σωτηρίου Οικονόμου, μαθητού του Αγίου Νεκταρίου στην Ριζάρειο Σχολή, διηγείται με έμφαση: "Αγία ψυχή! Μάλιστα απορώ πως δεν την ανακήρυξαν και αυτήν αγία". Η Πετρούλα Βότση - Γιαννακοπούλου αφηγήθηκε προσωπική της εμπειρία: " Ήταν Άγιος άνθρωπος! Χαριτωμένος. Είχε και χάρισμα προορατικό. Εκεί που είναι σήμερα το εξομολογητήριο, ήταν παλιά πορτίτσα μισή, μισή πάνω μισή κάτω.
-Καλημέρα Γερόντισσα, της έλεγα.- Καλώς την Πετρούλα, αποκρινόταν καλοσυνάτα. Όποιος και αν την πλησίαζε, δίχως φυσικά να βλέπει, ούτε μια ακτίνα φως, επικοινωνούσε μαζί του σαν να έβλεπε κανονικά. Λετε και δεν ήταν τυφλή. Είχε χάρισμα ...;". Ιδιαιτέρως σημαντική είναι και η μαρτυρία της ανιψιάς της, Μαρίας Στρογγυλού: "Όταν προσευχόταν, νόμιζες πως δεν πατούσε στη γη! Ότι βρισκόταν στον ουρανό!"
Η Αιγηνίτισσα μοναχή Νεκταρία έλεγε γι΄ αυτή: " Ήταν αγία γυναίκα! Ευωδιάζουν τα οστά της! Πολλά βράδια στο απόδειπνο- αφού είχε κοιμηθεί ο Άγιος - έβλεπε ένα Γεροντάκι με το σκουφάκι του το μαύρο και περιφερόταν γύρω- γύρω, την ώρα της ακολουθίας. Δεν έβλεπε καθόλου. Αλλά τα πάντα "έβλεπε". Όταν έμπαινε στο Ναό έλεγε:- Γιατί παιδιά μου έχουν σκόνη οι Εικόνες αυτές; Μια μέρα μου είπε: - Γιατί Ζηνοβία φοράς τόσο κοντό φουστανάκι, αφού θα γίνεις μοναχή;"
Τον Άγιο τον ξενύχτησαν πολλοί στο Μοναστήρι. Η Γερόντισσα Ξένη γύριζε γύρω - γύρω και παρηγορούσε τον κόσμο που έκλαιγε. Το απόγευμα πριν κοιμηθεί ο Δεσπότης, οι καλόγριες πήραν τηλεγράφημα που έλεγε ότι πάει καλύτερα στο Αρεταίειο. Χάρηκαν. Η Ξένη όμως δεν χάρηκε. Τον είχε δει στην αυλή του Μοναστηριού και της είπε: - Ήρθα να σας χαιρετίσω. Αναχωρώ! Ύστερα από λίγη ώρα μάθαμε τα μαντάτα. Ο Δεσπότης κοιμήθηκε.
Στίς εκατόν τριάντα έξι σωζόμενες επιστολές του αγίου Νεκταρίου, οι εκατόν δέκα περίπου αποστέλλονται προς την "οσιωτάτην εν Κυρίω αγαπητήν οσίαν Ξένην". Η οσία παρά την ασθενικήν της κράση εβίαζε τόσον εαυτήν προσευχομένη και νηστεύουσα, ώστε ο ίδιος ο άγιος να αισθάνεται την ανάγκη να της υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να εκθέτει την υγεία της σε κίνδυνο. Άλλοτε πάλι, της έγραφε "να ολιγοστεύση τα κομβοσκοίνια". Εκείνη, βεβαίως, πειθαρχούσε, διότι ήτο άνθρωπος υπακοής, εγνώριζε, εξ΄ άλλου, καλώς τι θα απαντούσε ο άγιος όταν οποιαδήποτε μοναχή παρήκουε τις νουθεσίες του: "Φυλάξατε τας συνθήκας του αγίου σχήματος και τους νόμους Του".
Η ίδια είχε μεγάλη ευαισθησία και φόβο Θεού προκειμένου να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων, ποτέ δεν μεταλάμβανε αν δεν έπαιρνε την ευλογία του αγίου. Είχε βαθιά ταπείνωση. Αρκεί να μνημονευθεί ότι όταν της έδιναν καινούργιο ράσο δεν επιθυμούσε να το φοράει καινούργιο, γι΄ αυτό έκοβε ορισμένα τεμάχια και τοποθετούσε στην θέση του μπαλώματα, ώστε να φαίνεται παλαιό. Είχε διαυγή διάκριση και θεάρεστη υπομονή. Ο άγιος Νεκτάριος, πεπεισμένος δια την πνευματική της σοφία και σύνεση, της έγραφε να γνωρίσει τις αδελφές "ότι οφείλουσιν άπασαι να εξαγορεύονται τους λογισμούς των εις αυτήν", άλλοτε πάλι, της έγραφε: "επιθυμώ ουδεμία των αδελφών πλην σου να διατάσση".
Ασκούμενη και αγιαζομένη τοιουτοτρόπως , κατέστη έμπειρος εις τους όρους του μοναχικού πολιτεύματος. Αυτό φαίνεται και από μια επιστολή του αγίου, ο οποίος της έγραφε για μια αδερφή: "Υπομιμνήσκω αυτή τους όρους του μοναχικού πολιτεύματος. Πρώτον: Αυταπάρνησις. Ταύτη έπεται η εκκοπή του θελήματος και η υποταγή.
Δεύτερον: Υπομονή και ταπείνωσις και τα παρεπόμενα ταις αρεταίς ταύταις. Και τρίτον: Προσοχή και διάκρισις" και εν συνεχεία της παραγγέλει: "Περί αυτών και περί των λοιπών του πολιτεύματος όρων να την διδάξεις συ". Η θεία Ηγουμένη Ξένη- έχουσα υπόψη της το "η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν" - εβίαζε τον εαυτόν της (όπως την καθοδηγούσε ο άγιος) μετά συνέσεως εν πάσι", "ώστε η πίστις, η ελπίς και η αγάπη προς τον Θεόν έβαινον καθ΄ εκάστην τελειούμεναι" .
Άκουσε τα λόγια του Θεού και την διδασκαλία του αγίου πατέρα της. Αγωνιζόταν να δουλεύει για το Θεό και να έχει το νου της στο Θεό, και αυτά προσπαθούσε να εμπνεύσει και στις ψυχές των μοναζουσών της αδελφότητος, συνιστώντας σε αυτές την προσευχή, και την προσοχή. Μάλιστα, για να μην το ξεχνούν τις παρακινούσε κάθε μέρα να γράφουν στην παλάμη τους προσοχή και προσευχή. Επαναπαυόμενος ο άγιος από την αγιότητα της, της έδωσε εντολή να σταυρώσει με άγιο λείψανο μια αδερφή. Στη σκέψη της και στη γνώμη της, ο άγιος έδινε πολύ σημασία, γι΄ αυτό της ανέθεσε εν λευκώ και κατά την κρίση της το πρόγραμμα της Μονής. Ακόμη και το κελί του το έκτισε τελικά εκεί που είχε την γνώμη της να κτισθεί.
Αυτά είναι στην πνευματική σφαίρα συντελούμενα θαύματα, μια αγράμματος, στερούμενη και του φυσικού φωτός των ματιών, κατορθώνει να διοικεί μοναστική αδελφότητα και να προάγει αυτή πνευματικώς.
Η μοναχή Ξένη "είχε μια πηγαία ποιητική φλέβα, μια ευαίσθητη ψυχή που την λέπτυναν ακόμη περισσότερο ο πόνος και η πίστη. Αισθανόταν την ανάγκη να εκφράζει σε στίχους τα συναισθήματα που την πλημμύριζαν, την αγάπη της για το Χριστό, την Παναγία, το δέος μπροστά στην φοβερή Δευτέρα Παρουσία, το φόβο για τις αμαρτίες της και τον κρυμμένο πόνο, για το βαθύ σκοτάδι που την έζωνε. Οι στίχοι που η τύφλωση της της εμπνέει τρέμουν από στεναγμό, αλλά δονούνται από απαλή πίστη και απαλύνουν με την παρηγοριά που η ολόψυχη αφοσίωση στο Θεό μπορεί να δώσει".
Η Μονή Αγίας Τριάδος στην Ακτύρκα Ουκρανίας.
Η Μονή Αγίας Τριάδος στην Ακτύρκα είναι η πρώτη όσον αφορά την ομορφιά της τοποθεσίας της μετά την Μονή του Σβατογκόρσκι. Υπάρχει ένας λόφος 4 μίλια βόρεια της Ακτύρκα που καλύπτεται από πλούσια βλάστηση και οι αιωνόβιες βελανιδιές επικρατούν ανάμεσα στα δέντρα. Ο ποταμός Βόρσκλα ρέει γύρω από τη βάση του λόφου. Στην κορυφή του λόφου αυτού ένα από τα παλαιότερα Μοναστήρια της Ουκρανίας αναδομήθηκε". Αυτά είναι τα λόγια από το βιβλίο "Η Ιστορική-Στατιστική Επιθεώρηση της Περιφέρειας του Καρκόφ" του Αρχιεπισκόπου Φιλαρέτου Γκουμιλέφσκι που εκδόθηκε το 1852. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να το είχαμε γράψει και σήμερα, που η Μονή διέρχεται την τρίτη της αναγέννηση.
"Η Μονή είχε τα πρώτα της γενέθλια το 1654 όταν ο Ιωαννίκιος - ηγούμενος της Μονής Αγίας Τριάδος έφθασε από τον ποταμό Δνείπερο στην Ακτύρκα με αδελφότητα 40 μοναχών, - συνεχίζει ο αρχιεπίσκοπος Φιλάρετος. Το Μοναστήρι τους στο Λεμπεντίν κάηκε. Η Ουνία και οι Ιησουίτες κατεδίωξαν τους ορθοδόξους και τους υπέβαλαν σε πολλές δοκιμασίες. Μετά από θερμή ικεσία των κατοίκων της πόλης Αλέσνι και του διατάγματος του τσάρου Αλεξίου Μιχαήλοβιτς δόθηκε στους πτωχούς περιπλανώμενους ο πανέμορφος λόφος Ακτύρ και η γύρω άγονη γη για να ιδρύσουν το Μοναστήρι τους"... Το 1720 ο Πέτρος Α΄ έδωσε στον πνευματικό του πατέρα πρωτοπρεσβύτερο Τιμόθεο Νανταρζίνσκι το πλούσιο Τρόστανετς και κάποια άλλα κτήματα. Το 1724 ο π. Τιμόθεος έκτισε την πέτρινη εκκλησία της Αγίας Τριάδος και την περιέκλεισε με πέτρινο τείχος. Αργότερα, αφού είχε ήδη γίνει μοναχός, ετάφη μέσα στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος.
Η Μονή έκλεισε με διάταγμα της Αικατερίνης Γ΄, μα οι κάτοικοι των γύρω χωριών δεν έπαψαν να τιμούν τα ερείπια του ιερού καθιδρύματος. Το πανέμορφο βουνό έθελξε τους πίστούς και τελικά ζήτησαν από την κυβέρνηση να αναδομήσουν την παλαιά Μονή. Το 1842 υπήρξε εντολή να ξαναχτιστεί η Μονή. Ο πνευματικός πατέρας του Αγίου Μελετίου του Καρκώφ, ιερομόναχος Σέργιος έγινε ο ηγούμενος της Μονής.
Στήν προηγούμενη σελίδα μπορείτε να δείτε λιθογραφία με την εικόνα της Μονής του Ακτύρ που εκδόθηκε στις αρχές του 20ου αι. Εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου 150 μοναχοί και δόκιμοι που ζούσαν στο μοναστήρι. Σαν αποτέλεσμα του πραξικοπήματος τον Οκτώβριο του 1917 η Μονή έκλεισε πάλι. Ο ηγούμενος Αρίσταρχος μαρτύρησε το 1919 και οι ναοί της Μονής βεβηλώθηκαν και λεηλατήθηκαν. Μέχρι τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η Μονή στέγαζε ένα ορφανοτροφείο και μετά έγινε στρατώνας. Οι ντόπιοι διέλυσαν τα απομεινάρια της Μονής για να τα κάνουν οικοδομικά υλικά αμέσως μετά τον πόλεμο. Το εργοστάσιο Πρόμσβαζ χρησιμοποιούσε τον χώρο για να κάνει δοκιμές εμβέλειας για κεραίες στη δεκαετία του '70. Το εργοστάσιο σταμάτησε να λειτουργεί τη δεκαετία του '90 όμως ακόμα κατέχει ένα κομμάτι γης που το περικλείει το τείχος στο κέντρο του λόφου.
Το αρχαίο καμπαναριό με τις τρύπες που έκαναν τα βλήματα των τανκς στη διάρκεια του πολέμου είναι το μόνο κτίριο που απομένει από το παλιό Μοναστήρι.
http://www.ahtyr.org
Holy Trinity Monastery of Akhtyrka
P.O.Box 33
Akhtyrka
42700 Ukraine
Phone (380 5446) 33 88 7
email: symeon@list.ru
Μοναχή Ματθαία, Οσβαλντ . Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ .
Παιδική ηλικία και εφηβεία
Γεννήθηκα το 1961 από προτεστάντες γονείς σε μία πόλη της νότιας Γερμανίας. Ζούσαμε σε ένα προάστιο, το όποιο ήταν παλαιότερα ένα αυτόνομο χωριό και αργότερα ενσωματώθηκε σε δήμο. Εκεί υπήρχε μόνο μία ρωμαιοκαθολική οικογένεια, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι ήταν προτεστάντες. Στο δημοτικό ή κόρη αυτής της οικογένειας, την οποία εγώ συμπαθούσα πάρα πολύ, ήταν συμμαθήτρια μου. Θυμάμαι πολύ καλά ότι μου ήταν αυστηρά απαγορευμένο να την επισκέπτομαι, διότι μου έλεγαν πώς αν το μάθαινε κανείς θα ήταν ντροπή για την οικογένεια μας. Τα επόμενα χρόνια υπήρξε μεγαλύτερη ανοχή ως προς το θέμα αυτό. Αν και ή πλειοψηφία των κατοίκων ήταν προτεστάντες, αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου ο «καθολικός» πληθυσμός δημιουργήθηκαν περισσότερες ρωμαιοκαθολικές εκκλησιαστικές κοινότητες στην πόλη.
Οι γονείς μου πίστευαν στο Θεό, αλλά δεν έκαναν πράξη αύτη τους την πίστη, δηλαδή δεν πηγαίναμε ποτέ τις Κυριακές στην εκκλησία, δεν προσευχόμασταν -τουλάχιστον όχι όλοι μαζί ούτε καν πριν από τα γεύματα-και το θέμα «Θεός» ήταν ανύπαρκτο στο σπίτι μας.
Όμως στο σπίτι των παππούδων μας έμενε μία μεγάλη, ευαγγελική αδελφή διακόνισσα, ή όποια ήταν παλαιότερα νηπιαγωγό Ήταν σαν ένα φως για μένα.
Κάθε φορά πού επισκεπτόμουν τους παππούδες μου, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να «εξαφανιστώ» και να επισκεφτώ αυτή την αδελφή. Μου διηγούνταν συνεχώς για τον Ιησού, για τα θαύματα που έκανε, πώς την είχε βοηθήσει επανειλημμένως και ποικιλοτρόπως, για τον παράδεισο, τον ουρανό, τους αγγέλους και προσευχόταν μαζί μου.
Ό χρόνος μαζί της κυλούσε πολύ γρήγορα! Ημουν πάντα λυπημένη, κάθε φορά πού άκουγα μια φωνή να μου λέει: «Μα που είσαι πάλι; "Έλα γρήγορα»! Οι παππούδες δεν έβλεπαν με καλό μάτι το γεγονός ότι περνούσα τόσο πολύ χρόνο με αυτή την «ευλαβή θεία».
Ένα βράδυ, όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε ετών, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν πόσο φρικτά κουραστικό θα πρέπει να είναι για τον πατέρα Θεό το γεγονός ότι δεν μπορεί να ξεκουραστεί ποτέ. Πάντα θα έπρεπε να άγρυπνα πάνω από τους ανθρώπους και να προσέχει να μην τους συμβεί κανένα κακό. Εγώ Του πρότεινα όλες τις πιθανές λύσεις, όπως π.χ. το να εναλλάσσεται με τον Υιό Του ή με τους αγγέλους. Στο τέλος Του είπα ότι ήθελα τόσο πολύ να Τον βοηθήσω και ότι δεν θα με πείραζε καθόλου πού και πού να μένω τις νύχτες ξάγρυπνη, αλλά αυτό πάλι δε θα βοηθούσε τους ανθρώπους.
Από τη μια ήταν πολύ παιδικό όλο αυτό το σκεπτικό μου, από την άλλη όμως το εννοούσα πραγματικά και ποτέ δεν το ξέχασα, αν και τα επόμενα χρόνια το λησμόνησα. Μετά άρχισαν τα σχολικά μου χρόνια. Ημουν απασχολημένη με άλλα πράγματα. Ναι μεν δεν αμφέβαλλα ποτέ για την ύπαρξη του Θεού, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για μένα και τη ζωή μου. Ήταν σαν δύο ξεχωριστά πράγματα πού δεν είχαν καμία σχέση το ένα με το άλλο.
Όλη ή εφηβεία μου ήταν επηρεασμένη από το γεγονός ότι πάντα ήθελα να είμαι όπως οι άλλοι (κάτι πού ποτέ μου δεν κατάφερα, αφού ήμουν πάντα στο περιθώριο, πράγμα πού πρέπει να οφείλεται εν μέρει και στην άχαρη εξωτερική μου εμφάνιση). Δοκίμασα όλα όσα έκαναν και οι άλλοι, τσιγάρα, καπηλειά, μαριχουάνα, ροκ μουσική κ.λπ. Τότε ήμουν σε μία ομάδα, αλλά τον περισσότερο χρόνο καθόμουν μόνη σε μία γωνιά. Έτσι ποτέ δεν ενσωματώθηκα, παρόλο πού προσπάθησα πολύ.
Συνεπαρμένη από θείο έρωτα
Όταν ήμουν δεκαεπτά ετών, έγινε μία σημαντική αλλαγή στη ζωή μου. Πάντα είχα μεγάλη αγάπη για τη μουσική, έπαιζα κάποια όργανα και ήθελα αργότερα να σπουδάσω μουσική.
Κάποιος έδωσε στη μαμά μου δύο εισιτήρια για μία συναυλία. Επρόκειτο για τα «Κατά Ματθαίον Πάθη» του JOH. SEB . BACH πού είναι τα Πάθη του Χριστού κατά το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Ή συναυλία θα λάμβανε χώρα τη Μεγάλη Παρασκευή.
Οι προτεστάντες δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη θεία λειτουργία τη Μεγάλη Εβδομάδα, γι' αυτό συχνά πραγματοποιούνται οι λεγόμενες «θρησκευτικές συναυλίες», τις όποιες παρακολουθεί κανείς για περισυλλογή και εσωτερική ηρεμία. Ή συναυλία διήρκησε τρεισήμισι ώρες. Βασικά δεν μπορώ να περιγράψω τι συνέβη μέσα μου.
Το άγιο ευαγγέλιο σε συνδυασμό με αυτή τη συναρπαστική μουσική με άγγιξε βαθύτατα και συγκλόνισε την καρδιά μου (Κάτι παρόμοιο διάβασα -παρεμπιπτόντως- στη βιογραφία του πατέρα Σεραφείμ Ρόουζ). Ημουν συνεπαρμένη και εντυπωσιασμένη από την αγάπη του Ιησού Χριστού, ο όποιος υπέκυψε για εμάς και για τις αμαρτίες μας στο Σταυρό. Αυτή ή αγάπη έγινε ακριβώς εκείνη τη στιγμή πραγματικότητα για εμένα και με γέμιζε ολοκληρωτικά. Δεν ξέρω για πόση ώρα καθόμουν μόνη στην εκκλησία και έκλαιγα.
Ήξερα μόνο ένα πράγμα, ότι ήθελα να γίνω μία απάντηση σε αυτή την αγάπη. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στην καρδιά μου. Αργότερα αναρωτιόμουν συχνά για ποιο λόγο είπα «Θέλω να γίνω μία απάντηση σε αυτή την αγάπη» και όχι «Θέλω να δώσω μία απάντηση σε αύτη την αγάπη». Δεν το καταλάβαινα, αλλά φαινόταν να έχει κάποια σημασία. Από εκείνη τη μέρα άλλαξε ή ζωή μου.
Την επόμενη μέρα αγόρασα μία Βίβλο. Κρέμασα ένα σταυρό στο δωμάτιο μου και, αντί να πηγαίνω τα βράδια στα καπηλειά, διάβαζα την Αγία Γραφή και προσευχόμουν. Μετά πήρα την απόφαση να σπουδάσω εκκλησιαστική μουσική. Σκεφτόμουν πώς, αφού ο θεός με άγγιζε τόσο με αυτό τον τρόπο και μου χάρισε ένα ταλέντο, τότε θέλω να βοηθήσω να μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι να αποκτήσουν παρόμοια εμπειρία. Έγινα μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας της πόλης μας και άρχισα να παρακολουθώ ένα τμήμα της εκκλησιαστικής μουσικής και μαθήματα εκκλησιαστικού οργάνου.
Έτσι άλλαξε και το φιλικό μου περιβάλλον. Τα επόμενα τρία χρόνια τα αφιέρωσα τελείως στην εκκλησιαστική μουσική, στις νέες γνωριμίες, στην Αγία Γραφή και παράλληλα και στο σχολείο.
Προτεσταντισμός ή ρωμαιοκαθολική «εκκλησία»
Μία φίλη έπαιζε προσωρινά εκκλησιαστικό όργανο σε μία «καθολική» εκκλησιαστική κοινότητα της πόλης μας. Κάποιο Σάββατο βράδυ συνεννοηθήκαμε να την περιμένω έξω από την εκκλησία για να βγούμε μαζί. Κατά λάθος πήγα μία ώρα νωρίτερα και έτσι αποφάσισα να πάω μαζί της στον εξώστη και να παρακολουθήσω τη θεία λειτουργία «αφ' υψηλού», αντί να περιμένω έξω από την εκκλησία. Κατά κάποιον τρόπο ήταν διαφορετική από τη θεία λειτουργία πού γνώρισα στην ευαγγελική εκκλησία.
Ήταν κάπως πιο υπερβατικά και μου έκανε καλή εντύπωση. Από τότε δεν μπορούσα να ησυχάσω και ήθελα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό το διαφορετικό πού με συγκίνησε. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επισκεπτόμουν τα βράδια του Σαββάτου τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία και παρακολουθούσα την απογευματινή ακολουθία των καθολικών, ενώ τα πρωινά της Κυριακής παρακολουθούσα τη θεία λειτουργία της ευαγγελικής εκκλησίας.
Το πρώτο με έλκυε όλο και περισσότερο. Στην ευαγγελική «εκκλησία» μου έλειπε ή υπερβατικότητα, φαινόταν σαν να πρόκειται για ένα ανθρώπινο σχήμα, όπου τους ανθρώπους τους συνδέει ένα κοινό ενδιαφέρον, δηλαδή ο Θεός. Στη ρωμαιοκαθολική «εκκλησία» ένιωθα κάτι σαν μία υπέρβαση.
Τους ανθρώπους τους ένωνε κάτι το όποιο τους υπερβαίνει και είναι εντελώς διαφορετικό από ότι συμβαίνει σε ένα σύλλογο ή σε μία κοινότητα με κοινά ενδιαφέροντα. Ιδιαιτέρως μου άρεσε ή θεία Ευχαριστία σε αντίθεση με την μετάληψη της ευαγγελικής εκκλησίας, ή οποία ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για εμένα. Μιλούσα συχνά με τον ιερέα της κοινότητας, ο οποίος διακατεχόταν από σύγχρονες απόψεις.
Ως προτεστάντισσα είχα φυσικά σοβαρά προβλήματα με τον παπισμό! Άλλα για τον Ιερέα αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Η καλύτερα να πω ότι ήταν πρόβλημα, αλλά το είχε λύσει με τον τρόπο του, με τον ίδιο τρόπο δηλαδή πού το είχε ακούσει και στις διαλέξεις από τον καθηγητή του πανεπιστημίου. (Τα επόμενα χρόνια αφαιρέθηκε από τον καθηγητή του ή άδεια διδασκαλίας στη Ρώμη). Ό καθηγητής έλεγε: «Ο πάπας είναι στη Ρώμη και εμείς είμαστε εδώ. Τι γνωρίζει για εμάς; Ας ασχοληθεί εκείνος με την εκκλησία της Ρώμης κι εμείς εδώ με τη δική μας». (Αυτή ή άποψη φυσικά κάθε άλλο παρά ρωμαιοκαθολική ήταν και άρχισε να διαδίδεται όλο και περισσότερο τη δεκαετία του '80).
Αυτό πού τελικά με ώθησε στο να γίνω ρωμαιοκαθολική ήταν ή εμπειρία αυτής της υπέρβασης και προπάντων ή ευχαριστία, δηλ. ή πίστη ότι κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας μεταβάλλονται ο άρτος και ο οίνος πράγματι σε σώμα και αίμα Χριστού, ότι δηλαδή όλο αυτό ήταν μία πραγματικότητα και όχι κάτι το συμβολικό. Ένας άλλος λόγος ήταν ή λειτουργία, διότι στην ευαγγελική «εκκλησία» δεν υπήρχε λειτουργία υπό αυτή την έννοια. Ή θεία λειτουργία αποτελείται μόνο από το ανάγνωσμα της Αγίας Γραφής, ένα μεγάλο κήρυγμα και πολλά τραγούδια και, περίπου μία φορά το μήνα, από τη λεγόμενη «θεία κοινωνία» αμέσως μετά τη λειτουργία.
Τον Οκτώβριο του 1982 έγινα λοιπόν ρωμαιοκαθολική. Αναλογιζόμενη σήμερα τον τρόπο με τον οποίο έγινε όλο αυτό κουνάω το κεφάλι μου, γιατί ήμουν τυφλή. Είχαμε αποφασίσει να γιορτάσουμε με μία «λειτουργία» στο σπίτι μέσα σε οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ή γιορτή δεν έλαβε χώρα στην εκκλησία, αλλά στο σαλόνι του σπιτιού του ιερέα.
Μπορούσα να επιλέξω ή ίδια το ανάγνωσμα του ευαγγελίου και, αντί για ένα κήρυγμα, ανταλλάξαμε όλοι μαζί κηρύγματα -σύμφωνα με τα εδάφια του ευαγγελίου πού είχαμε επιλέξει- ενώ καθόμασταν στον καναπέ. Αυτό ονομαζόταν λειτουργία του λόγου. Για τη γιορτή της ευχαριστίας καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από την τραπεζαρία, ή οποία χρησίμευε ως 'Αγία Τράπεζα.
Ναι μεν έπρεπε να πω μαζί με τους υπόλοιπους το Σύμβολο της Πίστεως, αλλά κανείς δε μου ζήτησε να ομολογήσω το εξής: «Πιστεύω και ομολογώ όλα όσα πιστεύει, διδάσκει και διακηρύττει ή αγία καθολική εκκλησία». (Αυτό το αντιλήφθηκα μετά από 24 χρόνια, όταν κάποιος μου είπε: «Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις την εκκλησία μας έτσι απλά, αφού έκανες αυτήν την ομολογία»).
Έτσι λοιπόν έγινα ρωμαιοκαθολική. και τώρα; Ή εκκλησιαστική μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στην ευαγγελική εκκλησία, στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία όμως είναι δευτερεύουσα. Επί πλέον ή εκκλησιαστική μουσική εδώ δε μου φαινόταν και πολύ ελκυστική. Δημιουργήθηκε με ταχείς διαδικασίες μετά τη Β' σύνοδο του Βατικανού, όταν επιτράπηκε ή τέλεση της λειτουργίας στην γλώσσα της κάθε χώρας, και δεν είχε καμία παράδοση.
Έκτος από αυτό σκεφτόμουν πώς έπρεπε κάπως να δραστηριοποιηθώ σε μία κοινότητα και, επειδή ως γυναίκα δεν μπορούσα να γίνω ιερέας, αποφάσισα να σπουδάσω θεολογία, για να γίνω ιεροκήρυκας. Συνέχιζα να μελετώ πολύ την Αγία Γραφή και πιο πολύ από όλα με άγγιζαν βαθύτατα οι ονομαζόμενες παραβολές.
Με άγγιζε κάθε φορά πού έλεγε ο Ιησούς στον πλούσιο νεανία: «Ύπαγε, πώλησαν συν τα υπάρχοντα και δεύρο ακολουθεί μοι» (Ματθ. 19,21). Σε κάποιον άλλον είπε: «Ακολουθεί μοι και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς» (Ματθ. 8,22) ή «Ουδείς επιβολών την χείρα αυτόν έπ' άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω εύθετος εστίν είς την βασιλείαν τον Θεού» (Λουκ. 9, 62). Με άγγιζε και με πονούσε. Ήθελα να κάνω την πίστη μου επάγγελμα και το βασικότερο πράγμα στη ζωή μου. Άλλα με ποιόν τρόπο; Μήπως έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου χωρίς μία δραχμή, χωρίς δεύτερο πανωφόρι, χωρίς τίποτα και απλά να αναχωρήσω, έτσι όπως λέει το ευαγγέλιο; Άλλα προς τα που;
Στην αναζήτηση για το δικό μου μοναστήρι
Πριν από την έναρξη των βασικών σπουδών μου έπρεπε πρώτα να παρακολουθήσω για ένα χρόνο κάποια μαθήματα για την εκμάθηση της λατινικής γλώσσας και της ελληνικής γλώσσας της Βίβλου. Αυτό το διάστημα συνέβη πάλι ένα γεγονός, πού μου έδειξε το δρόμο πού έπρεπε να ακολουθήσω. Καθώς ξεφύλλιζα μία μέρα ένα περιοδικό στην αίθουσα αναμονής ενός γιατρού, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων. Αυτό με ενδιέφερε! Ίσως να ήταν αυτή ή απάντηση για την υπαρξιακή μου απορία. Ημουν πεπεισμένη ότι υπήρχαν μοναστήρια μόνο στο μεσαίωνα.
Όπως είπα, εμένα σε μία ευαγγελική περιοχή, στην οποία δεν υπήρχαν μοναστήρια. Την επόμενη μέρα πήρα αμέσως τηλέφωνο, για να ρωτήσω, μήπως μπορούσα κάποια στιγμή να τους επισκεφτώ, Ή απάντηση ήταν θετική και επί εβδομάδες χαιρόμουν για τις ερχόμενες διακοπές πού θα περνούσα εκεί, Ημουν βαθύτατα εντυπωσιασμένη με την ησυχία, τις ακολουθίες ωρών -κατά τις όποιες οι αδελφές συγκεντρώνονταν κάθε τρεις ώρες στην εκκλησία-, με τη χειρωνακτική εργασία, τους ίδιους καθημερινούς ρυθμούς, κατά τους οποίους μπορούσε να αναπαυθεί ή ψυχή. Παρ' όλο πού όλα αυτά μου άρεσαν, κάτι μου έλειπε και εκεί.
Έμαθα ότι υπήρχαν διάφορα τάγματα, με διαφορετικούς κανονισμούς και διαφορετικό πνεύμα. Γνώρισα τις Φραγκισκανές μοναχές, τις Καρμηλιτανές και μερικά άλλα. Παντού μου άρεσε κάτι, αλλά πάντα κάτι μου έλειπε, όμως τι; (Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα την έπαιρνα πολλά χρόνια αργότερα). Πάντως είχα ξεκαθαρίσει πλέον μέσα μου ότι σε κάθε περίπτωση ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου στο Θεό και να γίνω μοναχή.
Στην προσευχή μου ρωτούσα το Θεό συνεχώς που με ήθελε, σε ποιο από όλα αυτά τα τάγματα και τις κοινότητες. Κατά την αναζήτηση μου ήλθα σε επαφή και με τη λεγόμενη χαρισματική κοινότητα.
Όμως ένιωθα λίγο άβολα με όλα αυτά. Όλοι έψελναν σε «γλώσσες», κάποιοι μιλούσαν προφητικά, όλα ήταν τελείως συναισθηματικά και για άλλη μια φορά ένιωθα ξένη. Αυτό δεν μπορούσα βέβαια να το εκδηλώσω, διότι αυτό θα σήμαινε ότι δεν ήμουν φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα και ότι κρατούσα την καρδιά μου κλειστή.
Εκείνο το διάστημα έκανα μία επίσκεψη σε μία από τις καινούργιες πνευματικές κοινότητες. Ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80 και αποτελούνταν από άγαμους άνδρες και γυναίκες, οι όποιοι μετά από μία μεγάλη περίοδο δοκιμής έπαιρναν όρκο και υπόσχονταν ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή. Στα μέλη συμπεριλαμβάνονταν όμως και οικογένειες με παιδιά. Τα ζευγάρια υποσχόταν ακτημοσύνη και συζυγική αγνότητα.
Αν το δει κανείς επιφανειακά τίποτα δε με συγκίνησε εκεί κατά την πρώτη μου επίσκεψη, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Κάποιος επισκέπτης ρώτησε στα πλαίσια μιας συνομιλίας ποιοι ήταν οι οροί για την είσοδο στην κοινότητα, οπότε απάντησε ο ιδρυτής και υπεύθυνος της κοινότητας το εξής: «Όροι; Ένας και μοναδικός υπάρχει. Όποιος θέλει να μπει εδώ μέσα, πρέπει να εγκαταλείψει κάθε τι εγκόσμιο».
Αυτό ήταν! Όταν επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι μου δε γνώριζα περισσότερα από πριν. Μόνο εκείνη ή μία πρόταση δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό μου.
Εκείνο το καλοκαίρι με προσκάλεσε ένας καλός φίλος στη Γαλλία, σε μία μεγάλη συνάντηση με διάφορες νέες καθολικές πνευματικές κοινότητες. Ή ποικιλία, οι ψαλμοί, οι ισραηλινοί παραδοσιακοί χοροί, ή ακολουθία των ωρών, ή ευχαριστιακή λατρεία στην ησυχία. Αυτά με άγγιζαν και πίστεψα ότι επιτέλους είχα φτάσει στον προορισμό μου. Ήθελα να μπω σε αύτη την κοινότητα και να γίνω μοναχή.
Επέστρεψα στη Γερμανία, έδωσα το φθινόπωρο τελικές εξετάσεις για τα θεολογικά μαθήματα, πού παρακολούθησα, και αγόρασα ένα εισιτήριο για τη Γαλλία με τα τελευταία 300 μάρκα πού μου είχε δώσει ένας φίλος μου, με σκοπό να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Ό άνθρωπος κάνει σχέδια και ο Θεός ορίζει. Μετά από δύο εβδομάδες έμαθα ότι όλα τα σπίτια της κοινότητας θα παρέμειναν κλειστά για τους επισκέπτες. Τι φρίκη! και τώρα; Καθόλου χρήματα, καμία προοπτική, τι κάνω; Δόξα τω Θεώ, έγινε τελευταία στιγμή μια αλλαγή.
Ένα από τα σπίτια της κοινότητας πρόσφερε για το διάστημα των Χριστουγέννων ένα πρόγραμμα πνευματικών ασκήσεων και παρέμεινε ανοιχτό. Μόλις πού έφταναν τα χρήματα μου γι' αυτό το πράγμα. Μετά από μία εβδομάδα βρισκόμουν πάλι στην ίδια κατάσταση.
Όμως μία γυναίκα, ή οποία επίσης συμμετείχε στο πρόγραμμα των πνευματικών ασκήσεων, με προσκάλεσε να κάνουμε μαζί μία προσκυνηματική εκδρομή. Αμέσως μετά μου έδωσε λίγα χρήματα και μου πλήρωσε το εισιτήριο του τραίνου για το λεγόμενο Μutterhaus (το κυρίως μοναστήρι) σε ένα άλλο μέρος της Γαλλίας. Εκεί πέρασα άλλη μία εβδομάδα και ήμουν όλο προσμονή να μπορέσω επιτέλους να μιλήσω με τον ιδρυτή της κοινότητας και να μου επιτρέψει να εισέλθω σε αυτήν.
Έμεινα εκεί για μία εβδομάδα, αλλά στο τέλος αυτής δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρο σε εκείνον ότι ο Θεός με προόριζε για εκείνη την κοινότητα. Σ τη διάρκεια ενός εσπερινού προσευχήθηκε για έμενα και αφού με ακούμπησε με τα χέρια του μου φανέρωσε την εντολή πού δέχτηκε: «Οι δικοί μου δρόμοι δεν είναι και δικοί σου. Θα σου δείξω έναν άλλο δρόμο τον οποίο τώρα δεν μπορείς ακόμη να καταλάβεις. Άλλα απαιτώ από εσένα απόλυτη διαθεσιμότητα».
Με αυτά τα λόγια λοιπόν εκδιώχτηκα για άλλη μια φορά. και τώρα προς τα που; Ημουν πραγματικά απογοητευμένη. Κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει μία εξήγηση γι' αυτά τα λόγια ή μία προοπτική.
Μα ήθελα μόνο ένα πράγμα: Να ακολουθήσω τον Ιησού Χριστό, να του αφιερώσω τη ζωή μου. Ήταν φρικτό. Έκτος από την απογοήτευση μου, μου δημιουργήθηκε και μία εσωτερική αμφισβήτηση, ότι δηλ. ο Θεός είτε δε με ήθελε είτε εγώ ήμουν τόσο χαζή, ώστε να μην μπορώ να βρω τη θέση μου, ή καλύτερα τη θέση στην οποία Εκείνος με προόριζε.
Πάλι με λυπήθηκε κάποιος και μου έδωσε τα χρήματα για την επιστροφή μου Στο σπίτι. Είχα φύγει από το σπίτι με σκοπό να μην ξαναγυρίσω ποτέ και τώρα, λίγες εβδομάδες αργότερα, βρισκόμουν πάλι εντελώς απροειδοποίητα μπροστά από το σπίτι των γονιών μου (πριν από αυτό είχα κάνει για μία εβδομάδα μία ενδιάμεση στάση σε ένα μοναστήρι στη Γαλλία, για να σιωπήσω και να ηρεμήσει ή ψυχή μου.
Το πρώτο το κατάφερα, το δεύτερο όχι). Οι γονείς μου φυσικά χάρηκαν πού ξαναγύρισα, όμως εγώ ήμουν τελείως αποπροσανατολισμένη. Τις επόμενες δύο εβδομάδες τις πέρασα ζώντας σχεδόν αποκλειστικά στην αφάνεια και προσευχόμενη στο δωμάτιο μου. Ταυτόχρονα αντηχούσε μέσα μου συνεχώς εκείνη ή πρόταση: «Όποιος θέλει νά μπει εδώ πρέπει να εγκαταλείψει κάθε τι εγκόσμιο».
Γινόταν μία μάχη μέσα μου. Από τη μια δε με προσέλκυε τίποτα εκεί, ή ακτημοσύνη, οι περίεργες γενειοφόρες μορφές με τα παλιά ράσα, καθόλου ρεύμα, καθόλου τρεχούμενο νερό, πρωτόγονη τουαλέτα, κανένας ιδιωτικός χώρος και πολλά άλλα. Όμως εκείνη ή πρόταση δε με άφηνε πια σε ησυχία. Όλο αυτό ήταν βασικά αυτό πού ήθελα, αυτό πού έψαχνα μέσα μου από τότε πού προσηλυτίστηκα, αυτή ή πλήρης αφιέρωση στο Χριστό, χωρίς να ψάχνει κανείς τίποτα πια για τον εαυτό του, να εγκαταλείψει κάθε τι εγκόσμιο. Λοιπόν, ήθελα να το διακινδυνεύσω. Ήταν Παρασκευή απόγευμα, αποφάσισα αμέσως να τηλεφωνήσω και να ρωτήσω αν μπορούσα να πάω για το Σαββατοκύριακο. Αν ή απάντηση ήταν αρνητική, τότε θα έκλεινα αυτό το κεφάλαιο και δε θα το ξανάνοιγα ποτέ (κρυφά μέσα μου το ήλπιζα αυτό κατά κάποιο τρόπο).
Ή απάντηση ήταν θετική. Εντάξει λοιπόν. Την επόμενη μέρα πήγα εκεί και αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Τα εξωτερικά πράγματα δε με απωθούσαν πια τόσο πολύ, και είχα μία μεγάλη συζήτηση με τον ιδρυτή, πού αφορούσε την εσωτερική μου αναζήτηση και τους περασμένους μήνες. Μου πρότεινε να παραμείνω στην κοινότητα για τέσσερις μήνες, μέχρι τις 15 Αυγούστου, για να μπορέσω με ηρεμία και προσευχή να ρωτήσω το Θεό για τον προορισμό μου.
Μετά από τρεις εβδομάδες είχα την εντύπωση ότι εκεί βρήκα τη θέση μου. Πιο πολύ από όλα αγαπούσα την ησυχία και τη νοερά προσευχή, αλλά μάθαινα να αγαπώ όλο και περισσότερο και την απλότητα και την αμεσότητα της ζωής που δεν ήθελα να την ανταλλάξω με μία άνετη ζωή. Εδώ έμαθα τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία και από μία εντελώς διαφορετική πλευρά. Αν και είχα γίνει καθολική σε ένα δήμο, ο όποιος διακατεχόταν από ακραίο μοντερνισμό, τώρα βρισκόμουν σε μία κοινότητα, οπού την αγάπη για τον πάπα και την υπακοή σε αυτόν την έγραφαν με κεφαλαία γράμματα.
Ακολουθούσε κανείς με ζήλο και κατευθυνόταν σύμφωνα με ότι έλεγε και έπραττε εκείνος. Αυτό μου φαινόταν αρκετά δύσκολο και ένιωθα πάντα σαν μία ανυπότακτη, πού συμμετείχε σε όλα αυτά με το ζόρι. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια μέχρι να αλλάξει αυτή ή τοποθέτηση μου στο θέμα αυτό. Ένα χρόνο αργότερα άρχισε για μένα ή περίοδος δοκιμασίας·
Ένα χρόνο μετά από αυτό, έδωσα τις πρώτες υποσχέσεις για τρία χρόνια. Μετά ακολούθησαν και οι ονομαζόμενες προσωρινές υποσχέσεις (για ορισμένο χρονικό διάστημα) και οι υποσχέσεις αφιερώσεως για όλη μου τη ζωή. Ωστόσο βρισκόμουν σε μεγάλη ψυχική κρίση και ήμουν αμφιταλαντευόμενη, γεμάτη αβεβαιότητα.
Σκέφτηκα ότι όλα αυτά είναι εσωτερικές αμφιβολίες, κακές σκέψεις και συναισθήματα πού δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς και έτσι έκρυψα εσωτερικά όλο αυτό το «ψυχικό χάος» και έδωσα τις υποσχέσεις. Ή ανεμοθύελλα κόπασε κάπως, αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω πραγματικά. Αυτό μπορεί να ήταν και συμπτωματικό για την πορεία μου.
Όπως ήδη ανέφερα, με έλκυαν στα διάφορα τάγματα και στις κοινότητες πολλά πράγματα, όμως πάντα κάτι, το όποιο εκείνη τη χρονική στιγμή δεν μπορούσα να ονομάσω, μου έλειπε. Σε αυτήν την κοινότητα ήταν όλα πιο εκλεπτυσμένα, ναι μεν δε μου έλειπε τίποτε πια, αλλά την πραγματική εσωτερική ηρεμία δεν τη βρήκα ούτε εδώ και δεν ένιωθα ότι έφτασα στον προορισμό μου.
Εκείνους τους λογισμούς και την ακαθόριστη νοσταλγία πού έβγαιναν συνεχώς από μέσα μου, εγώ πίστευα ότι έπρεπε να πολεμήσω με πνευματικό αγώνα και ότι είναι εκ του πονηρού και για αυτό το λόγο δε θα έπρεπε να επιτρέψω σε καμία περίπτωση τέτοιους λογισμούς και συναισθήματα.
Σκεφτόμουν ότι την πραγματική ειρήνη και το συναίσθημα μπορεί κανείς να τα πετύχει μόνο στον τελικό προορισμό του, δηλαδή να τα βιώσει μόνο στον ουρανό. Επίσης σκεφτόμουν ότι ο καθένας σε αυτήν τη ζωή είναι καθ` όδόν και ότι Στην επίγεια ζωή μένει πάντα μία εσωτερική ανησυχία και μια σιωπηρή θλίψη.
Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα εγκατέλειπα ποτέ αυτήν την κοινότητα. Με εξαίρεση κάποιες κρίσεις, τις όποιες όμως ο καθένας πού ακολουθεί αυτό το δρόμο σίγουρα θα βιώνει, ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη εκεί.
Αγαπούσα τον πνευματικό μου, τον ιδρυτή της κοινότητας και τις αδελφές. Επίσης τις διάφορες διακονίες πού μου ανέθεταν τις έκανα ευχαρίστως. Για να μην παρεξηγηθώ: Ακόμη και σήμερα δεν τους απεχθάνομαι. Εκτιμώ την καλή θέληση τους, το ζήλο, την προθυμία για την πλήρη αφιέρωση τους. Εκεί έμαθα πολλά πράγματα, για τα όποια ακόμη και σήμερα τους είμαι ευγνώμων. Παρ' όλα αυτά εγκατέλειψα την κοινότητα μετά από 21 χρόνια.
Γιατί;
Ενώ στην αρχή διακατεχόμουν από μοντερνισμό, οι εξελίξεις στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία με έβαλαν, με την πάροδο του χρόνου, σε όλο και περισσότερες σκέψεις: όλες οι πιθανές θεωρίες, τα νέα θεολογικά ρεύματα, τα όποια υποστήριζαν ότι το Άγιο Πνεύμα μας οδηγεί όλο και βαθύτερα στην αλήθεια, οι πολλές αποχωρήσεις από την εκκλησία, ή έλλειψη ιερέων και ή έλλειψη νέων μοναχών.
Επειδή οι έφηβοι δεν πήγαιναν πια στην εκκλησία, προσπαθούσαν να το αποτρέψουν με το να πειραματίζονται με διάφορους τρόπους για να τους ξανακερδίσουν: Ροκ μουσική στη λειτουργία, ντίσκο, μεσολάβηση μέσω SMS, λειτουργίες όπου οι έφηβοι πήγαιναν με SKATEBOARD και πατίνια στην εκκλησία και άλλα παρόμοια. Είχα την εντύπωση πώς καθετί ιερό πουλιόταν και προσαρμοζόταν, μόνο και μόνο για να το παρουσιάσουν στους ανθρώπους με τον πιο ελκυστικό τρόπο. Έπεφτα σε όλο και μεγαλύτερο δίλημμα. Από τη μια γινόμουν όλο και πιο συντηρητική, διότι ήμουν πεπεισμένη πώς οτιδήποτε ιερό οφείλει κανείς να το διατηρήσει ιερό. Από την άλλη ή κοινότητα μας ήταν οικουμενική.
Εμπνευσμένοι από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β', ο όποιος άρχισε να προσεύχεται μαζί με τους εκπροσώπους των διαφόρων θρησκειών, γράφτηκε και στη δική μας κοινότητα ο διάλογος με τις θρησκείες με κεφαλαία γράμματα. Ήμασταν ανοιχτοί σε άλλα θρησκεύματα, σε άλλες θρησκείες και πνευματικά ρεύματα - φυσικά με την ελπίδα να τους προσηλυτίσουμε στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ένας τρόπος έκφρασης αυτών ήταν ή μουσική. Για παράδειγμα διαλογιζόμασταν με ειδικούς ψαλμούς πού έμοιαζαν με το ίνδουϊστικό μάντρα (ινδουιστική προσευχή), μόνο πού λέγαμε π.χ. το όνομα «JESCHUAH» για να έρθουμε σε εσωτερική συγκέντρωση και ηρεμία. Κατά την ώρα των προσευχών μας ενσωματώσαμε όμως και ορθόδοξα στοιχεία· έτσι ψέλναμε π.χ. το Σάββατο βράδυ αποσπάσματα του ορθοδόξου εσπερινού σε γερμανική γλώσσα με ρωσικές μελωδίες και άλλους ορθόδοξους ψαλμούς.
Ένα από τα κύρια καθήκοντα μου στην κοινότητα ήταν ή λειτουργία.
Ή συνάντηση με την Ορθοδοξία ο δρόμος για το σπίτι
Το 2005 ή κοινότητα γιόρτασε τα 25 χρόνια της ύπαρξης της. Με αυτή την αφορμή επιτρεπόταν σε όλα τα μέλη της κοινότητας, πού δεν είχαν πάει ακόμη στα Ιεροσόλυμα, να κάνουν μία προσκυνηματική εκδρομή. Φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα τρεις εβδομάδες πριν από το ορθόδοξο Πάσχα.
Μια πού ο διάλογος αποτελούσε ένα σημαντικό στοιχείο στην κοινότητα μας, συμμετείχαμε και σε λειτουργίες διαφόρων θρησκευμάτων. Πήγαμε στην Αρμενική εκκλησία, στους Κόπτες, στους Φραγκισκανούς, στις ρώσο-ορθόδοξες αδελφές στο μοναστήρι της Μαγδαληνής στο Όρος των Ελαίων και στην ελληνορθόδοξη λειτουργία στο Ναό της Αναστάσεως. Ή ποικιλία των θρησκευμάτων στα Ιεροσόλυμα ήταν εντυπωσιακή και παντού μπορούσε κανείς να ανακαλύψει κάτι.
Την πρώτη ελληνορθόδοξη λειτουργία τη βίωσα το Πάσχα στο Ναό της Αναστάσεως, Αυτό ήταν ; το καθοριστικό βίωμα. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τι ακριβώς βίωσα εκεί. Νόμιζα ότι ήμουν στον ουρανό ή ότι ο ουρανός είχε κατέβει κάτω στη γη.
Τότε δε γνώριζα ακόμη τι είναι το Χερουβικόν, όμως όταν το άκουσα για πρώτη φορά, ένιωσα μία τόσο βαθιά αυτοσυγκέντρωση και σκέφτηκα πώς αυτή τη στιγμή οι άγγελοι ψέλνουν μαζί με τους ανθρώπους (αργότερα έμαθα ότι το ίδιο ένιωσαν και οι, δύο πρεσβευτές του Ρώσου τσάρου, όταν βίωσαν για πρώτη φορά τη λειτουργία στην Κωνσταντινούπολη).
Το βαθύτερο βίωμα ήταν μία εσωτερική γνώση, μία βεβαιότητα:
ΤΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!
Αυτή σαν να ήταν ή απάντηση στην εσωτερική μου ανησυχία. Αυτό ήταν πού μου έλειπε ακόμη. Όπως είπα προηγουμένως, ήταν ένα εσωτερικό βίωμα. Τότε δε γνώριζα ακόμη πολλά για την Ιστορία της εκκλησίας, το Ρilioque, το σχίσμα κ.λπ.
Αυτή τη χρονική στιγμή δεν μπορούσα και δεν ήθελα ακόμη να έρθω σε ρήξη με τον ιδρυτή της κοινότητας μας. Πρώτα ήθελα να γνωρίσω την ορθόδοξη εκκλησία πιο βαθιά. Αυτό αρχικά θα μπορούσε να συμβεί μόνο στη λειτουργία.
Ποια θα ήταν όμως ή συνέχεια; Μετά τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος θα έπρεπε όλοι να αναχωρήσουμε. Και μετά...
Δόξα τω Θεώ, όρισε το δρόμο μου ή θεία πρόνοια!
Όπως ανέφερα προηγουμένως, το δικό μου καθήκον ήταν ή λειτουργία. Έτσι στη γιορτή του Άγιου Πνεύματος πήρα από τον ιδρυτή της κοινότητας την εντολή να παραμείνω, μαζί με μία άλλη αδελφή, για ένα χρόνο στα Ιεροσόλυμα και να μελετήσουμε τις διάφορες λειτουργίες. Έπρεπε να κινηθώ όπως οι μέλισσες και να μαζέψω το μέλι, δηλ. έπρεπε κάθε Κυριακή να επισκέπτομαι μία διαφορετική λειτουργία, να μαθαίνω ψαλμούς, να γράφο) νότες και να βλέπω τι από αυτά θα μπορούσαμε να ενσωματώσουμε στη δική μας λειτουργία. Ήταν ένα καθήκον για την ένωση των εκκλησιών.
Έτσι επισκεπτόμουν εναλλάξ τους Αρμένιους, τις ρώσο-ορθόδοξες αδελφές στο Όρος των Ελαίων και την ελληνορθόδοξη λειτουργία στο Ναό της Αναστάσεως.
Έκτος από αυτά έπρεπε μία φορά την εβδομάδα να τελούμε τη θεία λειτουργία σύμφωνα με το ορθόδοξο τυπικό και με τη συνοδεία ενός καθολικού ιερέα, με σκοπό να προσευχηθούμε για την ενότητα.
Κατά τη διάρκεια αυτού του κύκλου των λειτουργιών περίμενα πάντα την επόμενη ελληνική λειτουργία . Δόξα τω Θεώ, ήταν εκείνο το χρονικό διάστημα ένας νεαρός ορθόδοξος διάκονος φρουρός στο Γολγοθά, ο όποιος μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και ήταν πολύ ανοιχτός. Μπορούσα να του κάνω ερωτήσεις σχετικά με τη λειτουργία, να μάθω μερικούς ψαλμούς και να ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά με τις διαφορές της ορθόδοξης και της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Πραγματικά του χρωστάω πάρα πάρα πολλά!
Απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις μου με ατέλειωτη υπομονή και προπάντων δεν με επηρέασε ποτέ, πράγμα πού ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Διότι αργότερα, στην αντιπαράθεση με τη «δική» μου κοινότητα, μου έλεγαν συνεχώς ότι με επηρέασαν οι ορθόδοξοι.
Συνέβη όμως το αντίθετο! Από τη ρωμαιοκαθολική πλευρά πιέστηκα, προσπαθούσαν διαρκώς να με πείσουν ότι εδώ ήταν ή πληρότητα της αλήθειας, ότι δεν μπορούσε κανείς να παραμελήσει την υπεροχή του πάπα κλπ. Από την ορθόδοξη πλευρά έπαιρνα μόνο απαντήσεις στις ερωτήσεις μου και πληροφορίες. Φυσικά όλοι ομολογούσαν ότι ήταν πεπεισμένοι πώς ή ορθόδοξη εκκλησία είναι ή πραγματική εκκλησία του Χριστού, αλλά ποτέ κανείς δε με πίεσε να γίνω ορθόδοξη!
Έτσι πέρασαν οι τρεις πρώτοι μήνες με τις λειτουργίες, τη μελέτη και τις ανταλλαγές απόψεων. Ήταν μία όμορφη, εντατική αλλά και πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, διότι δεν έπρεπε να φανερώσω ότι μέσα μου μεγάλωνε
Όλο και περισσότερο ή έλξη προς την Ορθοδοξία, διαφορετικά σίγουρα θα απαιτούσαν να επιστρέψω άμεσα στη Γερμανία! Μετά από αυτούς τους τρεις μήνες παρουσιάστηκε και ένα άλλο πρόβλημα. Οι βίζες μας είχαν λήξει και έπρεπε είτε να τις ανανεώσουμε είτε να επιστρέψουμε στη Γερμανία και να ξαναέρθουμε. Το τελευταίο το φοβόμουν πολύ, διότι ήμουν σίγουρη ότι ο πνευματικός μου θα αντιλαμβανόταν αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. Ένας γνωστός ορθόδοξος ιερέας με συμβούλεψε να απευθυνθώ σε έναν ορθόδοξο επίσκοπο, μήπως μπορούσε εκείνος να με βοηθήσει στην υπόθεση με τη βίζα.
Πήγα και τον βρήκα, του εξήγησα τα πάντα, του διηγήθηκα επίσης και για το βίωμά μου σε εκείνη τη λειτουργία στο Ναό της Αναστάσεως το Πάσχα και ότι αναρωτιόμουν Όλο και περισσότερο μήπως έπρεπε να γίνω ορθόδοξη.
Εάν όμως έπρεπε να επιστρέψω στη Γερμανία, τότε αυτό θα σήμαινε «το τέλος» για μένα. Ό επίσκοπος μου έδωσε τη σοφή συμβουλή να ομολογήσω την αλήθεια στον πνευματικό μου και ιδρυτή της κοινότητας και να παρακαλέσω να απαλλαγώ για ένα έτος από την κοινότητα με σκοπό να διαβάζω, να μελετώ, να επισκέπτομαι τη λειτουργία, να γνωρίσω την ομορφιά και το βάθος της Ορθοδοξίας, αλλά όμως και τις ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη, ώστε να μπορέσω μετά από αυτό το έτος να πάρω μία ώριμη απόφαση.
Μου άρεσε αύτη ή συμβουλή και έτσι έγραψα ένα γράμμα στον πνευματικό μου, για να τον παρακαλέσω για αύτη την απαλλαγή.
Του έγραψα ξεκάθαρα ότι δεν ήθελα να πάρω την απόφαση από μία πρώτη εντύπωση αγάπης και ενθουσιασμού, αλλά ότι χρειαζόμουν το χρόνο για τη μελέτη και την εξέταση. Αυτό το αίτημα μου απορρίφθηκε με άκρα αποφασιστικότητα: «... Το να τίθεται το θέμα της μεταστροφής μου μετά από μία τετράμηνη παραμονή, υποδεικνύει περισσότερο την ελλιπή σταθερότητα καθολικών πεποιθήσεων παρά την καθοδήγηση του Θεού. Από καθολικής απόψεως δε γίνεται αποδεκτή ή απόδειξη ότι ή ορθόδοξη εκκλησία αντιπροσωπεύει περισσότερο την αλήθεια του Θεού από την καθολική εκκλησία». Έκτος από αυτό μου τόνισαν ότι στάλθηκα με μία αποστολή στα Ιεροσόλυμα και για αυτό και μόνο το λόγο δε θα μπορούσα να απαλλαγώ, για να εξετάσω ένα δικό μου θέμα.
Παρακάτω ένα ακόμη απόσπασμα από την απαντητική μου επιστολή:
«...Δεν μπορώ πια να επιστρέφω! Πρόκειται για ένα θέμα συνείδησης το όποιο πρέπει και θέλω να θέσω ενώπιον όλων. Τις μέρες πού πέρασαν διάβασα το γράμμα σον πραγματικά πολλές φορές και το μελέτησα προσευχόμενη και αυτό πού μου έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο είναι ότι "βρίσκομαι ήδη στην άλλη πλευρά".
Αυτήν την περίοδο δεν υπάρχει πια επιστροφή για μένα. Αυτό δε σημαίνει ότι έχω ήδη αποφασίσει να αλλαξοπιστήσω» «...Θα ήθελα να σε παρακαλέσω να με απαλλάξεις από την κοινότητα, έτσι ώστε να εξετάσω το θέμα της μεταστροφής μου ως λαϊκή. ότι αφορά την Ορθοδοξία μου είχες γράψει ότι "πρέπει κανείς να βιώνει μία αγάπη και όχι να την εκμαιεύει". Δεν θα ήθελα να την εκμαιεύσω, θα ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά.
Ή ορθοδοξία είναι για μένα Ένας ολόκληρος κόσμος, μέσα στον οποίο θα ήθελα να εισχωρήσω ολοκληρωτικά, εάν αυτό είναι αληθές. Εν τω μεταξύ δεν αρμόζει σε μένα πια να αποσπώ μεμονωμένα λιθαράκια και να τα εμφυτεύω στο καθολικό πνεύμα και στην καθολική λειτουργία».
Σε μία άλλη απαντητική επιστολή μου δόθηκε ή εντολή να επιστρέψω άμεσα στη Γερμανία για να ξεκαθαρίσω την κατάσταση επί τόπου. Αυτό βασικά δεν το ήθελα, γιατί φοβόμουν τη δική μου αδυναμία, μήπως και επηρεαζόμουν πάλι και έκανα πίσω. Δυστυχώς δεν υπήρχε δυνατότητα να ανανεωθεί ή βίζα και παράλληλα με αυτό έμαθα ότι ο πνευματικός μου είχε κλείσει ήδη μία θέση, για : να έρθει στα Ιεροσόλυμα και να μιλήσει μαζί μου, σε περίπτωση που δε θα πήγαινα στη Γερμανία.
Έτσι επέστρεψα, λοιπόν, στη Γερμανία στη «δική μου» κοινότητα και έκανα περισσότερες συζητήσεις με τον πνευματικό μου. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις μου υπέδειξε ότι έπρεπε, ως καθολική, να εξετάσω την απορία μου για το αν ή ορθόδοξη εκκλησία είναι ή αληθινή εκκλησία του Χριστού και ότι «δε θα μπορούσα να βρίσκομαι ήδη στην άλλη πλευρά, δηλαδή να είμαι ήδη ορθόδοξη» και να εξετάσω από εκεί εάν ή καθολική εκκλησία είναι ή αληθινή. Αυτό θα ήταν παράνομο.
Ως καθολική θα έπρεπε να το εξέτασα από την καθολική πλευρά. Αυτό με έπεισε κατά κάποιον τρόπο, όπως επίσης και ή διαβεβαίωση του πνευματικού μου ότι με τη λήξη του έτους και της αποστολής μου θα μπορούσα να εξετάσω το θέμα της ορθοδοξίας. Έτσι επέστρεψα στην υπακοή και στην πνευματική καθοδήγηση του.
Ωστόσο ομολογώ ότι ήδη μία ώρα αργότερα στεκόμουν με κλάματα και επαναλάμβανα συνεχώς το έξης:« Τώρα έχασα τα πάντα». Ό πνευματικός μου, μου επιβεβαίωνε συνεχώς ότι δεν είχα χάσει τίποτε, ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με το θέμα πού με απασχολούσε, αλλά όχι τώρα.
Μια πού είχα επιστρέψει στην υπακοή και την πνευματική καθοδήγηση, με έστειλαν μετά από τρεις εβδομάδες ξανά πίσω στα Ιεροσόλυμα, για να συνεχίσω την αποστολή μου μέχρι την Πεντηκοστή. τις πρώτες τρεις εβδομάδες πήγαν όλα καλά, ήμουν αποφασισμένη να εκπληρώσω την αποστολή μου και προπάντων να εξετάσω το θέμα της ορθόδοξης εκκλησίας ως καθολική αργότερα. Όμως ή καρδιά μου δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω! Μεταφορικά ένιωθα σαν έγκυος, το παιδί ήθελε να γεννηθεί και εγώ έπρεπε αυτό να το παραμερίσω εντελώς.
Αυτό για μένα έμοιαζε από θρησκευτικής απόψεως με έκτρωση! Αν είχα τουλάχιστον την άδεια να μπορώ να διαβάζω ή να ανταλλάσσω απόψεις. Όμως όλα αυτά μου τα αρνήθηκαν, το μόνο που μου επιτρεπόταν ήταν μία φορά το μήνα να παρακολουθώ τη λειτουργία. Μετά από μερικές εβδομάδες είχα γίνει μέσα μου εντελώς ράκος.
Καθόμουν κλαμένη στον Άγιο Γολγοθά και δεν ήξερα πια τι έπρεπε να κάνω. Ένας ορθόδοξος μοναχός μου είπε κάποτε: «JUST FOLLOW THE VOICE OF YOUR HEART» (= «απλά ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς σου»). Βασικά ή καρδιά μου ήταν ήδη ορθόδοξη.
Τα Χριστούγεννα έπρεπε πάλι να επιστρέψω εξαιτίας της βίζας στη Γερμανία. Βρισκόμουν πάλι μπροστά στο ίδιο πρόβλημα.
Ή καρδιά μου ήταν ήδη «στην άλλη πλευρά», αλλά αυτή τη φορά δεν ήθελα να φανερώσω τα συναισθήματα μου, διότι διαφορετικά δε θα υπήρχε επιστροφή στα Ιεροσόλυμα. Ωστόσο σε μία συζήτηση πού είχα με τον πνευματικό μου, του είπα ότι ανυπομονώ να εξετάσω επιτέλους το θέμα της μεταστροφής μου.
Έμεινε έκπληκτος και ομολόγησε ότι πίστευε βασικά, πώς αυτό το θέμα δε θα ήταν πια επίκαιρο για μένα και ότι με την πάροδο του χρόνου θα ήταν περιττό. Μετά ανακοίνωσε επίσημα σε όλη την κοινότητα ότι σκόπευα ακόμη να εξετάσω αυτό το θέμα.
Επέστρεψα λοιπόν στα Ιεροσόλυμα. Ήταν μία φρικτή περίοδος για μένα!
Μέσα μου ένιωθα ένα ράκος και ήμουν σε δίλημμα. Από τη μια μου έλεγε ή καρδιά και ή συνείδησή μου ότι ή πληρότητα της αλήθειας βρίσκεται στην Ορθόδοξη εκκλησία και ότι εκείνη είναι ή πραγματική Εκκλησία.
Δεν ήταν μόνο εκείνο το πρώτο βίωμα. Εδώ ότι ήταν ιερό, το διατηρούσαν ακόμη ιερό, ή λειτουργία ήταν κατευθυνόμενη προς το Θεό και δεν πουλιόταν στους ανθρώπους ούτε τους την παρουσίαζαν με ελκυστικό τρόπο, ήταν πάντοτε ή ίδια, έτσι Όπως μας τη δίδαξαν οι πατέρες μας.
Ή πίστη διατηρούνταν, έτσι όπως μας την παρέδωσαν οι πατέρες και όπως κατατέθηκε στις επτά πρώτες συνόδους. Όχι συνεχώς νέες θεολογικές θεωρίες και λειτουργικά πειράματα. Εδώ βρισκόταν ή πληρότητα της αλήθειας και ή μία και γνήσια Εκκλησία του Χριστού. Αυτή ή βεβαιότητα μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέσα μου, μετά από τις πολλές συζητήσεις με το διάκονο και με μερικούς άλλους μοναχούς και μέσα από την παρακολούθηση της θείας Λειτουργίας. Από την άλλη ένιωθα δεσμευμένη με την υπακοή, δηλαδή να μην εξετάσω τώρα αυτό το θέμα (το όποιο δεν ύφίστατο πλέον ως θέμα) και να μην ανταλλάξω απόψεις με κανέναν από τα μέλη της ορθόδοξης εκκλησίας. Προς τα που να στρέψω λοιπόν αυτήν την εσωτερική ανάγκη;! Ό Θεός μου έστειλε και πάλι έναν βοηθό. Ήταν ένας φίλος, ρωμαιοκαθολικός θεολόγος και διάκονος, του οποίου την αγάπη για την Ορθοδοξία εγώ γνώριζα.
Όταν του φανέρωσα την εσωτερική μου διαμάχη ανάμεσα στη συνείδηση και την πνευματική υπακοή, μου απάντησε: «Είναι ρωμαιοκαθολικό δόγμα το να βρίσκεται ή προσωπική συνείδηση πάνω από την υπακοή στα θέματα της πίστης και της εκκλησίας». Αυτό ήταν σαν μία λύτρωση για μένα! Ή απόφαση μου είχε ληφθεί. Την επόμενη μέρα πήγα και βρήκα τον Πατριάρχη, του διηγήθηκα την ιστορία μου και του φανέρωσα την επιθυμία μου να γίνω ορθόδοξη.
Πήρε το σκοπό μου στα σοβαρά και με παρέπεμψε σε έναν μοναχό, ο όποιος θα μου έκανε κατήχηση. Αυτό συνέβη μία εβδομάδα πριν από την αρχή της νηστείας, δηλ. περίπου ένα χρόνο μετά την άφιξη μου στα Ιεροσόλυμα.
Σε ένα επόμενο γράμμα μου ανακοίνωσα την απόφαση μου στον πνευματικό μου και στην κοινότητα. Φυσικά δεν την αποδέχτηκαν. Ό πνευματικός μου απαίτησε να επιστρέψω άμεσα στην τέλεια υπακοή- μια πού δε θα επρόκειτο για ένα θέμα συνείδησης-, να μην επιχειρήσω περαιτέρω βήματα και από αυτή τη στιγμή να διακόψω αμέσως κάθε επαφή και κατήχηση πού προέρχεται από την ορθόδοξη πλευρά, μέχρι να έρθει ο ίδιος στα Ιεροσόλυμα. Ωστόσο αυτή τη φορά είχα πάρει την απόφαση μου, πού ήταν οριστική, και δεν ήθελα να την επανεξετάσω.
Έγραψα ένα τελευταίο γράμμα στον πνευματικό μου και εγκατέλειψα την κοινότητα λίγες μέρες πριν από την άφιξη του. Εκείνη τη στιγμή δεν είχα διάθεση να έρθω σε έναν ακόμη διαξιφισμό με τον πνευματικό μου ούτε έβλεπα και, κάποια προοπτική σε αυτό: Ή κοινότητα ήθελε να υπηρετεί την οικουμένη, εγώ δεν έβλεπα καμία προοπτική για την ένωση των λεγομένων «αδελφών εκκλησιών».
Η να πω καλύτερα πώς είμαι πεπεισμένη ότι για τη ρωμαιοκαθολική «εκκλησία» υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την ένωση, ο δρόμος για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Όλα τα αλλά αποτελούν ένα τεχνητό, ανθρώπινο σχήμα. Πόσο λυτρωτικό είναι να συμμετέχει κανείς σε μία ορθόδοξη λειτουργία και να γνωρίζει ότι είναι αμετάβλητη και όχι όπως στην καθολική λειτουργία, να πρέπει να φοβάται με ποιο πράγμα θα βρίσκεται πάλι αντιμέτωπος αυτή τη φορά.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πολλοί ορθόδοξοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν πόσος πνευματικός πλούτος και τι θησαυρός τους έχει δοθεί, πόσο ευγνώμονες θα πρέπει να είμαστε για αυτό στο Θεό και πόσο υπεύθυνοι πρέπει να νιώθουμε στο να τον διαφυλάξουμε! Εγκατέλειψα λοιπόν την κοινότητα. και τώρα;
Ούτε χρήματα ούτε σπίτι. Που να πάω; Ήταν καταπληκτικό το πόση βοήθεια έλαβα, τόσο από πνευματικής όσο και από οικονομικής απόψεως. Μια πού ή βίζα μου είχε λήξει για άλλη μια φορά, μου πρότειναν να πάω για τρεις εβδομάδες σε ένα μεγάλο μοναστήρι στην Ελλάδα, για να γνωρίσω από κοντά τη μοναστική ζωή και μετά να επιστρέψω πάλι.
Όταν επέστρεψα μία εβδομάδα μετά το Πάσχα δεν είχε βρεθεί δυστυχώς ακόμη ένα σπίτι για μένα στα Ιεροσόλυμα. Μου δόθηκε μία ευκαιρία στο μοναστήρι του' Αγίου Γερασίμου στην έρημο του Ιορδάνη. Εκεί όμως δεν ήθελα να πάω σε καμία περίπτωση !
Ήθελα να παραμείνω στα Ιεροσόλυμα, τώρα πού επιτέλους ήμουν ελεύθερη και μπορούσα να ανταλλάξω απόψεις με όποιον ήθελα! Ευτυχώς τελικά συμφώνησα, αλλά όμως μόνο για μία εβδομάδα, μέχρι να μου δρουν σπίτι στα Ιεροσόλυμα.
Μετά από μία εβδομάδα μου άρεσε εκεί στην έρημο τόσο πολύ, πού παρακάλεσα να μείνω άλλη μία εβδομάδα. Μου το ενέκριναν. Μετά την αποχώρηση μου από την κοινότητα υπέφερα τις νύχτες από φρικτούς εφιάλτες.
Στα όνειρα μου βρισκόμουν πάντα αντιμέτωπη με την κοινότητα. Με προειδοποίησαν για το τι θα πάθαινα, εάν εγκατέλειπα την κοινότητα και «αλλαξοπιστούσα». Αυτά τα λόγια με παρακολουθούσαν σαν σκοτεινές προφητείες, συνήθως τις νύχτες, έτσι ώστε να ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα και με κλάματα. Μετά από αυτήν την πνευματική σφαγή το μοναστήρι του Άγιου Γερασίμου υπήρξε για μένα ο πρώτος τόπος, στον όποιο ή ψυχή μου βρήκε ηρεμία και ειρήνη. Μετά από άλλη μία εβδομάδα, με βαριά καρδιά έκανα τη σκέψη να εγκαταλείψω πάλι αυτόν τον τόπο και έτσι παρακάλεσα να μου επιτραπεί να μείνω άλλη μία εβδομάδα. Πάνω σε αυτό ο Γέροντας Χρυσόστομος, :
Ο ηγούμενος, μου είπε ότι μπορούσα να μείνω όσο ήθελα. Εγκάρδια επιθυμία μου και παράκληση μου ήταν να βαπτιστώ και ο Γέροντας Χρυσόστομος δέχτηκε αυτή την επιθυμία μου με ευχαρίστηση.
Την παραμονή της γιορτής του Άγιου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου με βάφτισε και μου έδωσε το όνομα Ματθαία, κατά τον απόστολο και ευαγγελιστή Ματθαίο (βασικά ήθελε να με βαφτίσει στο όνομα Μαριάμ, αλλά λίγο πριν τη βάπτιση, άκουσε μέσα του ξεκάθαρα μία φωνή να του λέει: «όχι Μαριάμ, Ματθαία».
Μετά τη βάφτιση με ρώτησε ο Γέροντας, εάν είχε κάποια σημασία για μένα ο Άγιος Ματθαίος και εγώ του διηγήθηκα για το βίωμα μου εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν άκουσα το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και είπα ότι θέλω να γίνω μία απάντηση στην αγάπη του Χριστού).
Τη νύχτα την πέρασα προσευχόμενη στην εκκλησία και την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, έλαβα τη Μοναχική Κούρα από τον Γέροντα.
Αυτές οι δύο μέρες ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. «Επιτέλους έφτασες στο σπίτι σου».
Αυτό το μοναστήρι έγινε ή πατρίδα μου. και στο έξης, ναι μεν επιτελώ το διακόνημά μου στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, αλλά επιστρέφω εδώ κάθε Σαββατοκύριακο.
Εν τω μεταξύ πέρασαν τρία χρόνια και όπως τότε έτσι και τώρα, ευχαριστώ το Θεό κάθε μέρα, πού με οδήγησε στην Εκκλησία Του και μου χάρισε την ευλογία της Βαπτίσεως.
Βιβλιογραφία. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ. ΤΕΥΧΟΣ 4-2009