Στην αρχή της ζωής μας δεν καταλαβαίνουμε την αλήθεια της ζωής. Νομίζουμε ότι ή ζωή είναι μια... γιορτή! Ή χριστιανική ζωή δεν είναι γιορτή!...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαγκαδά κύρος Σπυρίδων φιλοξενούμενος στο Ιερό Κοινόβίο Όσιου Νικόδημου Γουμένισσας και ευρισκόμενος στο κρεβάτι πόνου, σε Σύναξη πού πραγματοποίησαν οι πατέρες Μονής στις 24 Ιανουαρίου 2008, έλαβε την αφορμή –παρ` όλη την οδύνη της ασθενείας τον - να καταθέσει ενώπιόν τους τη συσσωρευμένη πείρα της ζωής

Ήταν το πνευματικό καταστάλαγμα της εμπειρίας ενός ανθρώπου που γνώρισε, έμαθε, βίωσε και κατάλαβε πολλά στην μακρά πορεία του επί της γης. Οι λόγοι του αυτοί ήταν και ή πνευματική παρακαταθήκη προς τους πατέρες της Μονής. Είναι όμως λόγοι ωφέλιμοι, εποικοδομητικοί και αφυπνιστικοί και για τους εν τω κοσμώ αγωνιζόμενους εν Χριστώ αδελφούς μας.

Μεταξύ των άλλων ανέφερε και τα παρακάτω:

«Το λίγο αυτό διάστημα που μένω μαζί , έχω να μαρτυρήσω ότι σας ευλόγησε ο Θεός, κι έχετε νουν Χριστού, το βλέπω.

Αυτή ή αγάπη σας για τις ιερές καθημερινές Ακολουθίες (της Εκκλησίας) είναι από τα

μέγιστα δώρα του Θεού.

Αν υπάρχει κανείς που να αγαπάει την Ακολουθία, τρέφεται από την Ακολουθία, τότε ή Ακολουθία γίνεται για αυτόν Πάσχα, κάθε δευτερόλεπτο.

Εκείνος που καταλαβαίνει την αξία της Ακολουθίας είναι πλέον για αυτόν ότι και ή ένωση μεταξύ ουρανού και γης.

Οτι «ο Θεός εν ημίν» και ότι ο κόσμος είναι μια ματαιότης, ένας κόσμος ψευδής τον

οποίο θαυμάζουν μάλιστα πολύ Οι καημένοι Οι νέοι, επειδή δεν γνωρίζουν... Ας είναι, όμως...

Υπάρχει εδώ μεταξύ σας μια τάξη, ένα πνεύμα πατερικό που εφαρμόζεται.

Ναι! Τα μάτια σας δεκατέσσερα! Να το φυλάξετε αυτό! Να έχετε αγάπη ο ένας στον άλλο, σεβασμό και αγάπη!

Τώρα που έφθασα σε μεγάλη ηλικία κάθομαι και σκέφτομαι σε τι αγνοία βρισκόμαστε και σε ποια άχυρα είμαστε τυλιγμένοι! Διότι το να θέλεις να προβάλλεσαι νά επαινείσαι, να μιλάνε για το όνομα σου είναι ότι μεγαλύτερο κακό μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος!

Είναι ανθρώπινη αδυναμία αυτό είναι βέβαια κάτι το ανθρώπινο, αλλά είναι ή μεγαλύτερη βλάβη που μπορεί υποστεί κανείς.

Στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως διαβάζουμε κάθε τόσο αυτό που γράφει εκεί ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «οίδα Κύριε ότι άλλος ως εγώ ουκ έπταισε Σοι, ουδέ έπραξε τάς πράξεις ας εγώ κατειργασάμην».

Το διαβάζουμε κάθε τόσο! Όταν οι μεγάλοι Πατέρες, αυτά τα αναστήματα, αυτοί οι απρόσιτοι (για τα δικά μας μέτρα άγιοι) έφθαναν σε τέτοιο σημείο, να λένε δηλαδή για τον εαυτό ότι ήσαν βδελύγματα, Οι χειρότεροι όλων των ανθρώπων - ξέρετε, ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή μας είναι αυτός! (να νομίζεις δηλαδή ότι κάτι είσαι, ότι κάτι αξίζεις!).

Είναι να κλαίει κανείς για τους ανθρώπους εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους ότι είναι κάτι... Ξέρετε τι σημαίνει να σε επαινεί κάποιος και συ μέσα σου να λικνίζεσαι; Ξέρετε τι απάτη είναι αυτή; Θεός φυλάξοι, να μη φθάσουμε ο αυτό το σημείο... Εμείς πρέπει να φθάσουμε στην έξουδένωση του εαυτού μας, στον αύτοεξευτελισμό... και στην αγάπη του πεσμένου. Είναι φρικτό να ξέρεις ότι ο άλλος προορίζεται για την κόλαση...

Στην αρχή της ζωής μας δεν καταλαβαίνουμε την αλήθεια της ζωής. Νομίζουμε ότι ή ζωή είναι μια... γιορτή! Ή χριστιανική ζωή δεν είναι γιορτή!... Πρέπει πρώτα-πρώτα να φθάσουμε στην ταπείνωση! Κάποτε θα τελειώσει ή ζωή μας και τότε θα αντιληφθούμε ότι αυτά που τόσο εκτιμούν και τραγουδούν Οι πολλοί, πόσο «ταπεινά», πόσο επικίνδυνα αλήθεια είναι! Εγώ προσωπικά φοβούμαι περισσότερο έναν καλό λόγο πού θα πει κάποιος για το όνομα μου!

Αυτό πραγματικά φοβούμαι!...

Γιατί μπορεί κανείς να πιαστεί σ' αυτά τα γρανάζια (της υπερηφάνειας) και να κατρακυλήσει υστέρα πολύ χαμηλά... Ό καλός λόγος για μας είναι το δηλητήριο!... Αυτά πού σας λέω δεν είναι λόγια δικά μου, αλλά των αγίων... Βγήκαν από μυαλά αγιασμένα και από ψυχές φυτευμένες στον κήπο του Παραδείσου. Γι' αυτό όσο μπορούμε, περισσότερο άπ' όλα, πρέπει να φροντίσουμε να

αποκτήσουμε την ταπείνωση! Όχι να λέμε απλώς ότι είμαστε ένα τίποτα, και κατά βάθος να μην το πιστεύουμε αυτό και να πιστεύουμε το αντίθετο! ότι, ναι, αξίζουμε, πράγματι, κάτι! Όχι!

ας χτυπήσουμε αυτό το θηρίο του εγωισμού με τη δύναμη πάντοτε του Κυρίου μας - όχι με τις δικές μας δυνάμεις - διότι είναι θάνατος της ψυχής...

Ή πιο αξιολύπητοι ύπαρξη στον κόσμο είναι ο διάβολος. Διότι δεν έχει καθόλου μεταστροφή, δεν έχει μετάνοια! Ένα πλάσμα του Θεού - διότι πράγματι είναι παιδί του Θεού - υπέπεσε σε τέτοιο μεγάλο κακό!... Πρέπει να χύνουμε δάκρυα όταν βλέπουμε ανθρώπους αμαρτωλούς, εχθρούς του Θεού, να μη μετανοούν -είναι κι αυτοί παιδιά του Θεού, είναι τα πιο αξιολύπητα πλάσματα...

Εμείς δεν πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας κάτι ξεχωριστό από τους άλλους. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τους άλλους, να τους κατακρίνουμε.

Αντίθετα πρέπει να τους δείχνουμε αγάπη, να τους σεβόμαστε, γιατί δημιουργήθηκαν από τα χέρια του Θεού, είναι πλάσματα του Θεού. Οτιδήποτε και νά' ναι κανείς, δεν παύει να είναι παιδί του Θεού. Βγήκε μέσα από τα χέρια του Θεού! Αλήθεια, πώς κατάντησε τώρα έτσι; Δάκρυα πικρά πρέπει να τρέχουν απ τα μάτια μας γι' αυτούς τους ανθρώπους! Δεν πρέπει να τους κακολογούμε.

Ότι δημιουργήθηκε από τα χέρια του Θεού εμείς δεν μπορούμε να το περιφρονούμε. Άλλος θα πει τον τελευταίο λόγο, άλλος θα κρίνει. Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα ή κρίση των ανθρώπων.

Ή κατάκριση είναι μια περιοχή της πνευματικής μας ζωής που ατυχώς - εξομολογούμαι κι εγώ - δεν την έχουμε προσέξει όσο θα' έπρεπε. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος! Με κανένα τρόπο δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την τιμωρία. τι είναι ή τιμωρία; Ό χωρισμός μας από τον Θεό!

Ό σκοπός λοιπόν είναι να μάθει κανείς ποια είναι ή αλήθεια. «Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια έλευθερώσει υμάς». Ζούμε μέσα στο ψέμα, σε μια απάτη, α ένα ψεύτικο περιβάλλον που μας παρασύρει να νομίσουμε ότι κάτι είμαστε και να έχουμε μεγάλη εντύπωση για τον εαυτό μας... Πρέπει να πιστέψουμε ότι είμαστε ΟΙ χειρότεροι όλων! «Άλλος ως εγώ ουκ επταισέ Σοι».

Πάντοτε ή αύτομεμψία φέρει καρπούς. Θα πρέπει εσωτερικά να το καταλάβουμε αυτό και να το πιστέψουμε, ότι αληθινά είμαστε Οι τελευταίοι όλων, ότι αξίζουμε να μάς πατήσουν Οι άλλοι...

Να έχουμε την ευαισθησία της φύσεως μας. Οι Πατέρες όταν περπατούσαν, καμιά φορά δεν πρόσεχαν και έσπαζαν κάποιο κλαδάκι από τους θάμνους. Γονάτιζαν τότε και έκλαιγαν, «αδελφούλη μου, συγχώρεσε με!», έλεγαν. «Αδελφούλη μου»... και το φιλούσαν το κλαδάκι το σπασμένο και έκλαιγαν... Καταλάβατε; Αυτός είναι ο Παράδεισος...

Ή αυτομεμψίαν, ή ταπείνωση... αυτός είναι ο Παράδεισος. Οι βαθυστόχαστοι Πατέρες το κατάλαβαν αυτό και μας έδωσαν με όσα είπαν και έγραψαν να το καταλάβουμε. εμείς δεν μπορούμε σήμερα να δικαιολογηθούμε και να πούμε «δεν βαριέσαι, τώρα... δεν έχει σημασία αυτό». Τώρα νοιώθετε ότι είσθε πρίγκιπες στο Μοναστήρι σας. Πρίγκιπες με πνευματική έννοια.

ότι παραδοθήκατε στον Χριστό, δουλεύετε για τον Χριστό, αγωνίζεσθε για τον Χριστό. αγωνίζεσθε εναντίον του κακού σας εαυτού. Να σέβεσθε τα πλάσματα του Θεού. Οποιαδήποτε είναι αυτά... Βλέπετε, κι ένα σπουργιτάκι είναι κι αυτό πλάσμα του Θεού. Να σεβόμαστε τον άλλο, τον οποιοδήποτε άλλο.

Όλοι Οι άνθρωποι είναι ποιήματα του Θεού, σπλάγχνα του Θεού.

Γι' αυτό να δείχνουμε σεβασμό, να μην τους περιφρονούμε. Ό αμαρτωλός είναι αδελφός μας, είναι παιδί του Θεού, είναι το πρόσωπο στο όποιο πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον μας, ή αγάπη μας, ή προσευχή μας. Να βρει το δρόμο του κι αυτός...

Ό σεβασμός προς τον άλλο φανερώνει τον βαθμό της αγάπης μας. Νομίζω ότι αυτό μας λείπει σήμερα, ή αγάπη και ο αλληλοσεβασμός. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα σ' ένα Κοινόβιο, Όπως είναι το δικό σας εδώ, και γι' αυτό έχουμε παραδείγματα, κι από τα βιβλία κι από τη ζωή των Πατέρων.

Να παραμείνουμε ορθοί, ακολουθώντας το πνεύμα των Πατέρων, που είναι λόγος και σοφία μαζί. Σάς το λέγω αυτό και σας το διαβεβαιώνω. Σάς μιλάνε τα ογδόντα δύο μου χρόνια. Αυτά σας μιλάνε τώρα. Όποτε, κατεβαίνει ο Παράδεισος στη γη. εμείς κατεβάζουμε τον Παράδεισο στη γη! Και ζούμε από εδώ, από τώρα τον Παράδεισο...».

Είθε ή ψυχή του αοίδιμου Μητροπολίτη κυρού Σπυρίδωνος να αξιωθεί και εκεί πού τώρα βρίσκεται να ζει τον Παράδεισο! και να αναπαύσει την ψυχή τον ο Πανάγαθος Θεός «εν κόλποις Αβραάμ, εν σκηνοίς δικαίων και αγίων»! ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

Περιοδικό ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ