ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ………

Σαράντα χρόνια μοναχικής πορείας συμπλήρωσε στις 5 Μαΐου 2010 ό άγιος Καθηγούμενος του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικόδημου Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος. «Αγαπήσας τόν Θεόν εκ νεαράς τον ηλικίας, άφησε τον κόσμο και τα εν τω κόσμω και αναχώρησε στην έρημο τον κόσμον» επιλέγοντας την ζωή της τελειότητας...

Σαράντα ολόκληρα χρόνια αδιάκοπης πορείας μέσα στην έρημο του κόσμου σε μια προσπάθεια προσωπικής συνάντησης με τον Θεό, βίωσης της αληθινής εν Χριστώ ζωής. Μιας παράλληλης πορείας με εκείνη των Ισραηλιτών μέσα στην έρημο, αν αναλογισθεί κανείς τούς αγώνες και τις θυσίες, τούς κόπους και τις δοκιμασίες, τούς πειρασμούς και τις αντιξοότητες..., όχι μόνο για να πλησιάσει τα βήματα του στη γη της μακάριας ζωής αλλά και να θεμελιώσει και άλλες ψυχές στον Χριστό και να ανοικοδομήσει επίσης δύο ιερά καθιδρύματα...

Το ιδιαίτερο αυτό γεγονός της σαραντάχρονης μοναχικής πορείας του Γέροντα και πνευματικού τους πατέρα, εορτάσθηκε από τα πνευματικά του παιδιά και σαν ένα δικό τους προσωπικό γεγονός, τόσο στο Ιερό Κοινόβιο του Οσίου Νικόδημου όσο και στο Ιερό Ησυχαστήριο «Παναγία Άξιον Εστίν». Την Τετάρτη 5 Μαΐου 2010, ήμερα πού συνέπεσε να εορτάζει ή γυναικεία Μονή τα δύο χρόνια από την εγκατάσταση και παραμονή σ' αυτήν των πρώτων Μοναζουσών, ό άγιος Καθηγούμενος Χρυσόστομος, τέλεσε εκεί, εν μέσω κατανυκτικής ατμόσφαιρας, το Μυστήριο της θείας Λειτουργίας. Απέδωσε έτσι ευχαριστία στον Θεό, πρώτα για τα σαράντα χρόνια προσωπικού μοναχικού αγώνα, ευλογημένα από την πρόνοια Εκείνου... Κι έπειτα, για τον αγώνα των πνευματικών του παιδιών πού δημιουργούν και προκόβουν στο ξεκίνημα τώρα της δικής τους πορείας, στο Μοναστήρι πού αυτός, με τη βοήθεια του Θεού, θεμελίωσε και ίδρυσε...

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, οι Μοναχοί του Ιερού Κοινοβίου εόρτασαν και οι ίδιοι τη χαρά του πνευματικού τους πατέρα. Στον Πανηγυρικό Εσπερινό πού τελέσθηκε στο Καθολικό, συγκεντρωμένοι όλοι στους Χορούς έψαλλαν τα τροπάρια της ημέρας, ενώ ό άγιος Καθηγούμενος χοροστάτησε κατά τη διάρκεια της ιερής Ακολουθίας. Και στο τέλος του Εσπερινού, ενώ εκείνοι έψαλλαν εν μια φωνή το πολυχρόνιον στον σεβαστό τους πατέρα εκείνος, πλημμυρισμένος από συγκίνηση, απεύθυνε προς αυτούς λόγια άτι ταπεινά: «Πέρασαν», είπε, «σαράντα ολόκληρα χρόνια τότε πού έλαβα το Αγγελικό Σχήμα, αδελφοί μου, κι ακόμη δεν έβαλα αρχή. Αληθινά δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τόσο γρήγορα σαράντα χρόνια...Νεαρό παιδάκι βρέθηκα μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο. Έλαβα το Μοναχικό Σχήμα και παρέδωκα τον εαυτό μου στον Θεό. Εύχεσθε, αδελφοί μου, πραγματικά να παραδώσω τον εαυτό μου στον Θεό! Γιατί αν κρατήσω κάτι για τον εαυτό μου, θα μοιάζω σαν το πλοίο πού έμεινε στο λιμάνι και δεν μπορεί να ξανοιχτεί στο ανοιχτό πέλαγος της αγάπης του Θεού...Είναι αλήθεια ότι πολύ γρήγορα πέρασε ο καιρός. Οι παλαιοί Μοναχοί θα θυμούνται πότε ήρθαν εδώ και πόσο γρήγορα, αλήθεια, πέρασε ό καιρός... Ό χρόνος φεύγει, φεύγει από τη ζωή μας... Τα πολλά έτη τί ζωής μας (πού πριν από λίγο ψάλλατε στο πολυχρόνιων να είναι αφιερωμένα στον Θεό και όχι στον εαυτό μας, διότι τότε αλλοίμονο μας!...

Είθε ό Θεός να μας σπλαχνισθεί. Να εύχεσθε να Τον αγαπήσω και να δοθώ ολοκληρωτικά σε Αυτόν. Να παραδώσω τον εαυτό μου σε Αυτόν, ώστε να αξιωθώ να έχω, αν όχι παρρησία, τουλάχιστον την φιλανθρωπία Του, για να μπορέσω να δω τούς Αγγέλους και την δόξα Του...

Ή 6η Μαΐου ήταν και πάλι ήμερα απόδοσης ιδιαίτερης ευχαριστίας και δοξολογίας στον Θεό. Εορτάσθηκε μια άλλη επέτειος του σεβαστού Καθηγούμενου, ή εις διάκονο χειροτονία του. Και δεν υπήρχε άλλος καλύτερος τρόπος έκφρασης ευγνωμοσύνης προς Εκείνον τον δοτήρα παντός αγαθού, από την τέλεση της θείας Λειτουργίας στην όποια συμμετείχαν όλοι οι ιερομόναχοι και διάκονοι του Ιερού Κοινοβίου. Μέσα σε μια μυσταγωγική κατανυκτική ατμόσφαιρα, αποδόθηκε από τούς τελούντες το Μυστήριο και τούς συμμετέχοντες σ' αυτό, ύμνος, δόξα και ευχαριστία στον Θεό, για όλες τις πλουσιοπάροχες δωρεές Του. Ήταν μια ξεχωριστή, μια αληθινή ευλογία του Θεού η Λειτουργία Αϊτή.

Ένας δοξολογικός αίνος στον Θεό, που αν μπορούσε να αποδοθεί μ' έναν στίχο από τούς ψαλμούς του προφητάνακτα Δαβίδ, θα άκουγε τότε κανείς να ψάλλετε «Τί άνταποδώσωμεν τω Κυρίω, περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;»...