Εκδρομή στην Κηφισιά το 1857.

Είναι έθιμο σ' όλη τη Χριστιανοσύνη της Ανατολής, την ημέρα του Πάσχα να τρώνε αρνί. Όταν έφθασε εκείνη η μέρα, διαλέξαμε το μικρό χωριό της Κηφισιάς, που είναι το Σαιν-Ζερμαίν ή το Σορέντο των Αθηναίων, και ξεκινήσαμε πολύ πρωί, έχοντας παραμάσχαλα το θύμα που είχαμε αγοράσει στην αγορά της Αθήνας.

Ο Δημήτρης ετοίμασε το αρνί με τον κλέφτικο τρόπο. Το γεύμα ήταν παρατεταμένο και χαρούμενο. Όλοι εκθείαζαν το υπέροχο κοκορέτσι (εντόσθια ψημένα γύρω από μια σούβλα)· αφού ήπιαμε πολύ, κατεβήκαμε στο σπήλαιο των Νυμφών, τιμώντας με τις τελευταίες προπόσεις μας την ηχώ.

Η φύση στόλισε το χωριό της Κηφισιάς με όλες τις χάρες και οι άνθρωποι έχτισαν μέσα στην άφθονη πρασινάδα τις μικρές τους βίλες, τις πιο χαριτωμένες του κόσμου. Η ανάμνηση αυτής της πασχαλιάτικης μέρας μου έρχεται συχνά στο νου και καταλαμβάνει στη σκέψη μου μια από τις καλύτερες θέσεις.

Από τότε έχω έρθει κι άλλες φορές, αλλά όλα είχαν χάσει τη γαλάζια απόχρωση που με είχε τόσο συναρπάσει. Είναι αλήθεια πως στη Σμύρνη είχα αφήσει ένα ζευγάρι ματογυάλια, που από τότε δεν μπόρεσα να τα αντικαταστήσω. Αν και η βραδιά που πέρασα στης κυρίας Τισσαμενού ήταν υπέροχη, η νύχτα στο ξενοδοχείο ήταν απαίσια. Ένα πλήθος από τα απαίσια έντομα cimex lecturius κατέβαιναν τους τοίχους.

«Το παράξενο είναι», μου είπε ο οικοδεσπότης την επομένη, «πως ο πρεσβευτής της Ρωσίας και η κυρία Ozroff δεν παραπονέθηκαν».

Από έναν φυσιοδίφη είχα μάθει πως υπάρχουν 43 είδη κοριών διαφόρων φρονημάτων. Εκείνοι που αντιμετώπισα εγώ, θα ήταν αναμφίβολα του ρωσικού κόμματος.

ΒΙΒΛ.ΕΝΑΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 1857. A.PRUST.