ΤΗ ΚΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ.

Του Οσίου Πατρός ημών Στεφάνου τού Σαββαϊτου.

Σύ Στέφανε, Μοναζοντων εγένου στεφάνωμα, ού λίθον πολύτιμον, αλλ' αρετήν περικείμενος, ώφθης γάρ μακάριε, θεοχαρίτωτον όντως ενδιαίτημα.

Τήν ένθεον, θεοφόρε σοφίαν τετίμηκας, διό τών χαρίτων σε, αύτη στεφάνοις ελάμπρυνε, δόξαν τήν αϊδιον, σοί προξενήσασα Πάτερ παναοίδιμε.

Επόθησας, ολοκλήροις καρδίας κινήμασιν, ορεκτόν τό έσχατον, κόσμου λιπών τήν τερπνότητα, πόθω δέ κατάλληλον, καί τήν απόλαυσιν εύρες Παμμακάριστε.

Πάτερ θεοφόρε Στέφανε, θεία φρονήσει τόν νούν, οχυρώσας λαμπρότατα, τόν θυμόν ανδρεία τε, σωφροσύνη τήν έφεσιν, δικαιοσύνη πάσαν τήν δύναμιν, ψυχής ιθύνας φιλοσοφώτατα, άρμα τερπνότατον, αρετών συνήρμοσας, ού επιβάς, χαίρων ανελήλυθας, πρός ύψος Όσιε.

Πάτερ θεορρήμον Στέφανε, θεολογία τόν νούν, κατελάμπρυνας Όσιε, δορυφόρον οίά περ, τόν θυμόν προτεινόμενος, κατά βλασφήμων μάκαρ αιρέσεων, επιθυμία τρυφής τής άνωθεν, ής κατηξίωσαι, μετασχείν θεσπέσιε, περεστηκώς, θρόνω τού Παντάνακτος, καί Παντοκράτορος.

Πάτερ θεορρήμον Στέφανε, δι' εγκρατείας τόν νούν, πιαινόμενος πάντοθεν, πρός τό πρώτον αίτιον, ανατρέχειν εποίησας, καί κατευνάσας, παθών τόν τάραχον, καί τούς θορύβους αποσεισάμενος, νού καθαρότητι, συνεκράθης πάνσοφε, πρός εφετών, όντως τό ακρότατον, θεόφρον Όσιε.