Αφορμές θλίψεων.

Ποικίλες και πολλές είναι και οι αφορμές, που προκαλούν σ' όλους τους ανθρώπους τόσες σκληρές δοκιμασίες. Μερικές μνημονεύει και ο σοφός Σειράχ. Και γράφει:

«Τους διαλογισμούς αυτών και φόβον καρδίας, επίνοια προσδοκίας, ημέρα τελευτής... Θυμός και ζήλος και ταραχή και σάλος και φόβος θανάτου και μηνίασμα και έρις... Θάνατος και αίμα και έρις και ρομφαία, επαγωγοί, λιμός και σύντριμμα και μάστιξ επί τους ανόμους εκτίσθη ταύτα πάντα" (μ',2,5,9 - 10).

Βασικά, τονίζει ο θεόπνευστος συγγραφεύς, εκείνο που αναστατώνει τις σκέψεις και εκφοβίζει τις καρδιές των ανθρώπων είναι η ανάμνησις και η αγωνιώδης προσμονή της ημέρας του θανάτου τους. Παράλληλα όμως ο κάθε άνθρωπος ταλαιπωρείται και από τα πάθη της ψυχής του, όπως είναι η οργή, η ζηλοτυπία, η ταραχή, η αναστάτωσις, ο φόβος του θανάτου, η δυσαρέσκεια και οι έριδες. Οι δυσάρεστες δε αυτές καταστάσεις, οι θάνατοι δηλαδή και οι φόνοι και οι διχόνοιες και οι σφαγές και οι θεομηνίες και οι πείνες και οι καταστροφές και οι άλλες συμφορές, όλα αυτά έχουν αρχικήν τους αιτίαν την αμαρτίαν. Δίδονται δε προς τιμωρίαν μεν των αμαρτωλών αλλά και διά τον πνευματικόν καταρτισμόν των δικαίων και εναρέτων.

Αναφέρεται όμως ο Σειράχ ειδικά και στις δοκιμασίες των ασθενειών και λέγει:

«Τίμα ιατρόν προς τας χρείας αυτού τιμαίς αυτού. και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος- παρά γαρ Υψίστου εστίν ίασις... Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί αυτοίς... Τέκνον, εν αρρωστήματί σου μή παράβλεπε, αλλ' εύξαι Κυρίω, και αυτός ιάσεταί σε» (λη, 1-2,4, 9).

Τονίζει λοιπόν ο συνετός Σειράχ ότι έχουμε την ανάγκην των Γιατρών και πρέπει να τους τιμούμε. Διότι ο Θεός έδωσε και την ιατρική επιστήμη. Διότι και η θεραπεία, που δίδεται διά του ιατρού, προέρχεται από τον Ύψιστον. Ο Θεός έλαβε πρόνοια να φυτρώνουν στην γην βότανα, από τα οποία βγαίνουν τα διάφορα φάρμακα. Ο δε φρόνιμος άνθρωπος δεν τα αποστρέφεται.

Και συ λοιπόν, παιδί μου, όταν αρρωστήσης, μή αδιαφορήσης στις συμβουλές του ιατρού. Μή παραμέλησης όμως να παρακάλεσης και τον Κυριον να σου χαρίση την θεραπείαν. Διότι Αυτός έχει την δύναμιν να σε θεραπεύση. Οι αρρώστιες όμως, εκτός από την ταλαιπωρίαν, προκαλούν στον ανθρώπινον οργανισμόν και την φθοράν, τελικά δε και τον θάνατον. Διότι:

«Πάσα σαρξ ως ιμάτιον παλαιούται... Ως φύλλον θάλλον επί όρου δασέος, τα μεν καταβάλλει, άλλα δε φύει, ούτως γενεά σαρκός

και αίματος, η μεν τελευτά ετέρα δε γεννάται» (ιδ'. 17. 18).

Παρομοιάζει δηλαδή ο Σειράχ τον κάθε ανθρώπινον οργανισμόν με φόρεμα, που παλαιώνει και φθείρεται. Αλλά και με το πλούσιο φύλλωμα των δένδρων του δάσους. Όπως δε συμβαίνει με τα φύλλα των δένδρων, που άλλα μεν πέφτουν άλλα δε βλαστάνουν, έτσι συμβαίνει και με τις γενεές των ανθρώπων, που άλλοι απ' αυτούς πεθαίνουν και άλλοι γεννούνται.

Γενικό λοιπόν συμπέρασμα των σκέψεων αυτών είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, από την γέννησιν μέχρι τον θάνατον του, υποφέρει και δοκιμάζεται.

Διδάγματα Σοφίας Σειράχ Χωρεπισκόπου Σαλαμίνας Βάρνάβας.