ΕΞΥΠΝΟΙ ΒΛΑΚΕΣ .

Πολλοί άνθρωποι διακρίνονται για την ευφυΐα τους, την εξυπνάδα τους δημωδώς, και αναδεικνύονται σε διαφόρους τομείς της ανθρωπινής ζωής. Αναφέρουμε παραδείγματα.

Ένας, ό όποιος έχει πρόοδο ατά γράμματα και γίνεται επιστήμων, ασφαλώς είναι ευφυής, έξυπνος.

Ένας, ό όποιος γίνεται συγγραφεύς, ασφαλώς είναι έξυπνος.

Ένας, ό όποιος γίνεται δημοσιογράφος, ασφαλώς είναι έξυπνος. Θαυμάζει κανείς δημοσιογράφους, οι όποιοι δαμάζουν τεράστιο υλικό τής καθημερινότητας και το παρουσιάζουν από τα μέσα τής δημοσιότητας με τέχνη και ελκυστικότητα.

Ένας πτωχός, ό όποιος κατόρθωσε να δημιουργήσει μεγάλη περιουσία και να γίνει πλούσιος, ασφαλώς είναι έξυπνος. Και αναδεικνύονται έγινε μεγαλέμπορος, μεγαλοβιομήχανος, εφοπλιστής, μεγιστάνας του πλούτου, είναι κατ' εξοχήν έξυπνος.

Ένας, ό όποιος δημιούργησε κοινωνικές σχέσεις και κατόρθωσε να καταλάβει υψηλό αξίωμα, να γίνει π,χ. καθηγητής πανεπιστημίου ή ακαδημαϊκός, ασφαλώς είναι έξυπνος, πολύ έξυπνος, έστω και αναδεικνύονται δεν έχει την ανάλογη προς το υψηλό αξίωμα ικανότητα.

Πολιτευόμενοι, οι όποιοι κατόρθωσαν να πάρουν τις ψήφους λαών και να γίνουν βουλευταί, υπουργοί, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κρατών, ασφαλώς είναι έξυπνοι, πολύ έξυπνοι.

Πολιτικοί, οι όποιοι κατέκλεψαν και ρήμαξαν το δημόσιο ταμείο, και δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες για τούς εαυτούς των και τούς ανθρώπους τους, και περιήγαγαν το κράτος σε βαθύτατη οικονομική κρίσι και μεγάλο μέρος του λαού σε μεγάλη φτώχεια, και όμως κατορθώνουν να παραγράφονται τα αδικήματα τους και να παραμένουν ατιμώρητοι, ασφαλώς είναι έξυπνοι, πολύ έξυπνοι, πανέξυπνοι!

Ιδιαιτέρως αναφερόμεθα στους αξιωματούχους τής Εκκλησίας. Κληρικοί, οι όποιοι με διαφόρους τρόπους και διάφορα μέσα κατόρθωσαν να γίνουν εκκλησιαστικοί ηγέτες, Επίσκοποι, Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες, ασφαλώς είναι και αυτοί πανέξυπνοι!

Άλλ' υπάρχει εξυπνάδα, ή οποία συνδυάζεται με ήθος, και εξυπνάδα,

ή οποία συνδυάζεται με αφροσύνη, με βλακεία. Για την πρώτη εξυπνάδα ό Χριστός είπε στους Αποστόλους• «Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις, και ακέραιοι ως αι περιστερά!» (Ματθ. Γ 16). Αυτός ό λόγος σημαίνει• «Να είσθε έξυπνοι σαν τα φίδια, αλλά και άδολοι και τέλειοι σαν τα περιστέρια». Όταν ή ευφυΐα η εξυπνάδα δεν συνδυάζεται με το ήθος, με την ακεραιότητα του χαρακτήρας, τότε ή ευφυΐα η εξυπνάδα καταντά πονηρία, και όποιος έχει τέτοια ευφυΐα ή εξυπνάδα γίνεται όμοιος με τον Πονηρό, για τον όποιον ό Κύριος στην Κυριακή προσευχή μας δίδαξε να λέμε

«Και μη είσενεγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού» (Ματθ. στ' 13). Ό Πονηρός είναι ό μεγαλύτερος βλάξ, διότι εξυπνάδα αιτίας τής πονηρίας του εξέπεσε από το υψηλό αξίωμα του και κατέπεσε στον τάρταρο. Και ό άνθρωπος ό όμοιος με τον Πονηρό είναι ομοίως βλάξ, διότι εκπίπτει από την ανθρώπινη αξία, ανώτερη της άξιας όλου του κόσμου, χάνει το πάν και καταπίπτει και αυτός στον τάρταρο. Ό Χριστός είπε «Τί ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δεν ψυχήν αυτού ζημιωθή; Η τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ιστ' 26). Τί, δηλαδή, ωφελείται ό άνθρωπος, εάν κερδίση όλο τον κόσμο, αλλά χάση τον εαυτό του; Η τί δύναται να δώση ό άνθρωπος ως αντίτιμο

για τον εαυτό του;

Ό Χριστιανισμός, από τον όποιο προηγουμένως παραθέσαμε λόγους, δεν είναι τυφλή και ψεύτικη Θρησκεία, αλλά' έχει τεκμήρια και είναι αληθινή, ή μόνη αληθινή Θρησκεία, και οι λόγοι της είναι θεόπνευστοι, πιστοί και αληθινοί.

Ή Θρησκεία μας ως επιχείρημα τής αληθείας της περί Θεού επικαλείται το σύμπαν. Ό Απόστολος Παύλος γράφει σχετικώς με το Θεό και το μεγαλείο του- «Τα αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε άίδιος αυτού δύναμις και θειότης» (Ρωμ. α' 20).

Από τότε, δηλαδή, πού δημιουργήθηκε ό κόσμος, ή αιωνία δύναμι του Θεού και ή θεία μεγαλειότης, αναδεικνύονται και είναι πράγματα αόρατα, γίνονται ολοφάνερα διά μέσου των δημιουργημάτων στα μάτια τής διανοίας. Ό Απόστολος είπεν επίσης• «Πάς οίκος κατασκευάζεται υπό τίνος, ό δεν τα πάντα κατασκευάσας Θεός» (Έβρ. γ' 4). Κάθε οίκος, δηλαδή, κατασκευάζεται από κάποιον. Εκείνος δεν πού κατασκεύασε τα πάντα, είναι Θεός. Ή ύπαρξι του κόσμου με την μεγαλοσύνη του, τις τεράστιες δυνάμεις του, την αρμονία του, την ωραιότητα του, τούς νόμους του και την λειτουργία του αποδεικνύει τέσσερα πράγματα. Την ύπαρξι του Θεού, την παντοδυναμία του, την πανσοφία του, και την αγάπη προς εμάς τούς ανθρώπους, αφού τα πάντα έγιναν για να τα βλέπωμε, να τα άνακαλύπτωμε διά τής επιστήμης, να τα θαυμάζομαι, και να χαιρόμαστε. Χάρμα των ανθρώπων το σύμπαν. Και κορωνίς τής δημιουργίας ό άνθρωπος.

Το σύμπαν αποδεικνύει την ύπαρξη και τις ιδιότητες του Θεού. Ό δεν Χριστιανισμός με τις προφητείες, τα θαύματα, άλλα θαυμαστά λόγια και θαυμαστά γεγονότα τής ί. ιστορίας του, και με την δημιουργία πάρα πολλών εκατομμυρίων Αγίων και Μαρτύρων, πού αγωνίστηκαν ύπερανθρώπως και κατενίκησαν ισχυρότατα πάθη και άνθεξαν σε φρικτά βασανιστήρια, και αυτά τα Ιερά Λείψανά τους ευωδιάζουν και θαυματουργούν, αποδεικνύει, ότι ό Θεός είναι συγκεκριμένως ό Θεός της Γραφής, ό Πατήρ, ό Υιός και το Αγιον Πνεύμα.

Όχι δεν μόνον άλλοτε, αλλά και στην εποχή μας ό Χριστιανισμός αναδεικνύει Αγίους και Μάρτυρες και χαρισματούχους με υπερφυσικά χαρίσματα, όπως εκτός,, άλλων είναι το διορατικό, το προορατικό και το ιαματικό χάρισμα. Γνωρίζουν τέτοια θαυμαστά φαινόμενα οι ενδιαφερόμενοι και ερευνώντας πρόσωπα και πράγματα.

Εξυπνοι, είπαμε, οί έπιστήμονες, οί συγγραφείς, οί δημοσιογράφοι, οί πτωχοί πού δημιουργούν πλούτο, οί μεγαλέμποροι, οί μεγαλοβιομή­χανοι, οί έφοπλισταί, οί φθάνοντες σέ υψηλά άξιώματα, όπως πχ. καθηγηταί πανεπιστημίου και άκαδημαϊκοί, οί πολιτικοί άρχοντες βούλευταί, ύπουργοί, πρωθυπουργοί, άρχηγοί κρατών. Εξυπνοι, είπαμε, και πολιτικοί, οί όποιοι ρήμαξαν τό δημόσιο ταμείο, σχημάτισαν τερά­στιες περιουσίες, και κατορθώνουν νά παραμένουν άτιμώρητοι.

Οί τελευταίοι έξυπνοι δέν εινε προφανώς και άνόητοι, βλάκες; Είναι, διότι δημιούργησαν περι­ουσίες πολύ μεγαλύτερες από όσο χρειάζονται. Ή ζωή τους εινε ολιγοχρόνια, ενώ οί περιουσίες τους εινε γιά πολλά χρόνια. Συμβόλαιο μέ τό θάνατο δέν έχουν ούτε γιά μία ήμέρα, ούτε γιά ένα λεπτό. Αλλά και εκατό χρόνια άν ζήσουν, έπειτα πεθαίνουν και τό πλείστο μέρος της περιουσίας τους μένει, δέν μπορούν νά τό πάρουν μαζί τους. Ό πλούσιος της παραβολής τού Εύαγγελίου έλεγε· «Ψυχή έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· φάγε, πίε, ευφραίνου» (Λουκ. ιβ' _19). Πολλά άγαθά ό πλούσιος είχεν. Αλλά πολλά έτη πώς έλεγεν, ότι έχει; Ελεγεν έτσι, διότι ήταν άφρων, βλάξ. Ό Θεός είπε σ' αύτόν· «Αφρον! Ταύτη τή νυκτί την ψυχήν σου άπαιτουσιν άπό σου ά δέ ήτοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. ιβ' 20). Οί πολιτικοί, οί όποιοι κατέκλεψαν τό δημόσιο ταμείο και δημιούργησαν κολοσ­σιαίες περιουσίες, ειναι άφρονες, βλάκες, διότι απαξίωσαν τούς έαυτούς των και περιήλθαν σέ τελεία άνυποληψία. Αλλά τό ασυγκρίτως χειρότερο, έδώ μέν κατορθώνουν νά παραμένουν ατιμώρητοι, μετά θάνατον όμως θά ύποστούν αιωνία τιμωρία. Βεβαίως τέτοιοι πολιτικοί δέν πιστεύουν στο Θεό. Αλλ' ή άπιστία τους στό Θεό είνε ή με­γαλύτερη άφροσύνη, ή μεγαλύτε­ρη βλακεία. «Είπεν άφρων έν καρ­δία αυτού· ούκ έστι Θεός» (Ψαλμ. ιγ'^ι1). Σκέφτηκε ό βλάξ, ότι δέν ύπάρχει Θεός. Οπως ήδη είπαμε, τήν ύπαρξι του Θεού άποδεικνύουν τά έργα του, τό σύμπαν.

Οτι δέ ό Θεός είνε συγκεκρι­μένως ό Πατήρ, ό Υιός και τό Α­γιον Πνεύμα, τούτο αποδεικνύουν προφητείες, θαύματα, άγιοι, μάρ­τυρες, θαυματουργοί, χαρισματούχοι μέ υπερφυσικά χαρίσματα και άλλα θαυμαστά πράγματα τής ιεράς ιστορίας.

Οί έξυπνοι τών άλλων κατηγο­ριών, πού αναφέραμε, επιστήμο­νες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, πλούσιοι, μεγιστάνες τού πλούτου κ.λπ., εάν βλέποντας τό σύμπαν δέν πιστεύουν σέ Θεό, δημιουργό και κυβερνήτη του σύμπαντος, άσφαλώς είνε βλάκες· εάν δέν ένδιαφέρωνται γιά τό σπουδαιότε­ρο πράγμα, άπό τό όποιον έξαρτάται τό αιώνιο συμφέρον τους, και δέν ερευνούν τά τεκμήρια τού Χριστιανισμού και δέν πιστεύουν στό Θεό τής Γραφής, τήν Αγία Τριάδα, άσφαλώς είνε βλάκες. Έάν λέγουν, ότι πιστεύουν, άλλά δέν κάνουν τό θέλημα τοΰ Θεού, δέν πολεμούν τά πάθη τους, δέν προ­σεύχονται, δέν ..εκκλησιάζονται, δέν έχουν πνευματικό πατέρα, δέν έξομολογούνται τά άμαρτήματά τους, δέν κοινωνούν τών αχράντων μυστηρίων, δέν κάνουν καλά εργα, δέν ομολογούν τήν πίστι τους μέ λόγια και μέ εργα, δέν αγωνίζονται νά εκτελούν τον τε­ταγμένο άπό τό Θεό προορισμό τους γιά νά τύχουν σωτηρίας, α­σφαλώς είναι βλάκες. Όλοι γε­νικώς οί άσχετοι μέ τό Θεό, τήν ύψιστη πραγματικότητα, είνε αδι­καιολόγητοι και άναπολόγητοι, εί­ναι βλάκες, έστω και άν είναι μεγα­λοφυίες και ιδιοφυίες. Γέμισε δέ ή ανθρωπινή κοινωνία άπό βλάκες και άπό περιωπής ήλιθίους.

Ιδιαιτέρως, παρά τήν κοσμική έξυπνάδα τους, είναι βλάκες, αν­δρών άπάντων βλακίστεροι, όσοι εκκλησιαστικοί ήγέτες, Επίσκοποι, Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι, Πα­τριάρχες, είνε πνευματικώς αδιά­φοροι, ασυνεπείς πρός τή χριστια­νική πίστι και ήθική, προδότες τού ύψιστου προορισμού τους και του αιωνίου συμφέροντος τους. Είναι δέ χειρότεροι τών άλλων στήν αφρο­σύνη, διότι αύτοί ώς εκπρόσωποι της Εκκλησίας γνωρίζουν περισ­σότερο όλων, ότι στήν Εκκλησία γί­νονται θαύματα, και έν τούτοις συμπεριφέρονται ώς άπιστοι.

Τούς έκ γενετής διανοητικώς κα­θυστερημένους και άναπήρους νά λυπούμεθα όλίγο, άλλά τούς έξυ­πνους κοσμικώς και βλάκες έξ από­ψεως πίστεως και ήθικής νά λυ­πούμεθα τά μέγιστα, διότι είναι ά­φρονες ώς πρός τό μέγιστο, τό Θεό, και ώς πρός τό αιώνιο συμ­φέρον τους. Και νά εύχώμεθα νά αλλάξουν μυαλό, τόν κοσμικό νου τους νά μεταβάλουν σέ «νουν Χρι­στού» (Α' Κορ. β' 16), γιά νά μή πάνε κάτω, όταν άπέλθουν άπό τόν δοκι­μαστικό τούτο κόσμο, άλλά νά πάνε επάνω, στον υπερκόσμιο κόσμο, και νά παραλάβουν «βασιλείαν ασάλευτον» ('Εβρ. ιβ' 28).

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ